Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven… Vandaag in de reeks Mateloos Moedig interviewen we Alissa. Alissa is 21 jaar en komt uit Harskamp, een klein dorpje in de buurt van Ede.
Alissa houdt van reizen met haar vriend, wijn drinken met vriendinnen en het bezoeken van concerten en festivals. Afgelopen juli is ze afgestudeerd als hbo-verpleegkundige. Nu werkt ze in een ziekenhuis voor kinderen met een oncologische aandoening. In december was ze 5 jaar samen met haar lieve vriend Gerjan die ze heeft leren kennen vlak na haar opname in de eetstoorniskliniek.
“We hebben een huis gekocht en hopen dat die in mei 2019 opgeleverd wordt! Sinds mijn eetstoornis heb ik dus enorm veel bereikt en ik geniet nu dan ook optimaal van het leven!”
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Op mijn 15e besloot ik wat af te vallen door wat meer te gaan sporten. Ik deed buikspieroefeningen en begon met hardlopen. Dit gaf al snel resultaat en ik ging dit steeds meer doen. Langzamerhand ging ik ook minder eten en nam de eetstoornis mijn leven over. Ik probeerde zoveel mogelijk van huis te zijn. Ik werkte ontzettend veel en kon daar zeggen dat ik thuis wel zou eten, thuis zei ik dat ik op het werk had gegeten. Ik sportte meerdere uren op een dag en zag mijn vriendinnen steeds minder.
Ik was constant bezig met niet eten en zoveel mogelijk sporten. Ik genoot nergens meer van en was een heel ander mens geworden. Van de vrolijke, energieke Alissa was niets meer over. Toen ik opgenomen werd raakte ik ook nog al mijn vrijheid kwijt. Ik voetbalde toen, wat niet meer mocht. Ieder weekend ging ik stappen met vriendinnen en ook dat liep ik nu mis. Ik raakte vriendinnen kwijt en mijn relatie met mijn ouders veranderde. Ik had geen eigen leven meer, de eetstoornis had alles overgenomen. Ik kon nergens anders meer aan denken en genieten was er niet meer bij. Ik was doodongelukkig.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Ik was altijd al onzeker. Op de basisschool kreeg ik weleens een vervelende opmerking over mijn uiterlijk en dat is mij altijd bij gebleven. Op de middelbare school was ik eigenlijk bijna altijd verliefd. Een aardige jongen? Verliefd. Een knappe jongen? Verliefd. Vaak bleven mijn liefdes onbeantwoord, terwijl al mijn vriendinnen vriendjes kregen. Ik wist zeker dat dit aan mijn uiterlijk lag. Mijn vriendinnen waren veel knapper in mijn ogen. Toen ook de puberteit mijn lichaam deed veranderen werd het voor mij te veel. Ik moest iets doen aan dit lichaam. Ik besloot wat af te vallen. Tijdens mijn eetstoornis werd mij verteld dat perfectionisme vaak ten grondslag ligt aan een eetstoornis. Ik was in mijn ogen niet perfectionistisch.
Alle andere meiden in de kliniek streefden altijd naar hoge cijfers op school en zaten allemaal op het VWO of gymnasium. Ik was naar de havo gegaan, zodat ik kon relaxen op school en nooit huiswerk had. Mijn motto was dan ook: Liever een zes zonder stress dan een zeven zonder leven. Perfectionistisch was ik dus zeker niet. Pas toen ik naar het HBO ging en een opleiding deed waar ik van genoot wilde ik ook hoge cijfers halen. Ik kwam er toen achter dat ik wél heel perfectionistisch ben, maar dat dat zich altijd heeft geuit in het vergelijken met anderen en het nastreven van een perfect leven en perfect uiterlijk.
Tijdens mijn HBO-opleiding heb ik geprobeerd om aan mijn perfectionisme te werken en dit meer en meer los te laten. Nog steeds ben ik perfectionistisch maar heb ik wel sneller rust als het een keer niet gaat zoals ik wil. Het is sneller goed genoeg.
Jouw sleutel naar herstel?
Toen ik opgenomen was in de kliniek geloofde ik niet dat ik ziek was. Ik? Een eetstoornis? Dat kan niet! Kijk mij dan.. Ik wilde hierdoor ook helemaal niets. Ik hoefde niet te herstellen, want er was niets aan de hand. Ik weigerde alle voeding en sprak met niemand. Mijn ouders kwamen in een weekend langs en gingen met mij in gesprek. Ik was toen na een kort moment van “willen herstellen” weer teruggevallen en was zieker dan ooit. Zij gingen met mij in gesprek en benoemden dat een meisje die ik kende op dat moment ernstig ziek was. Zij zeiden “Jij zit hier, gooit je leven weg en wil niet herstellen, terwijl zij doodziek is en geen keus heeft.” Dat maakte zoveel indruk! Ze hadden gelijk, ik wilde herstellen, want ik wilde mijn leven terug en ik ben doodziek. Ik besloot er voor te gaan!
Dat gevoel is niet meer weggegaan. Voor mij was duidelijk waar ik naartoe wilde: ik wilde weer stappen, weer genieten van eten, mijn leven terug. Dit sleepte mij er doorheen. Ik had ook boven mijn bed in de kliniek een foto hangen van mij in bikini met een blikje energydrink in mijn hand. Dat blikje had ik gewonnen met een wedstrijdje wie de meeste McChicken menu’s kon eten. Toch stond ik lachend in bikini na 3-4 McChicken menu’s te hebben gegeten met mijn trofee. Naar dat zorgeloze wilde ik terug en dat ging me lukken!
Jouw grootste uitdaging in herstel?
De bewegingsdrang. Ik vond het ontzettend moeilijk dit los te laten en dit bleef ook lang nog aanwezig. Toen ik alles weer durfde te eten en mij niet schuldig meer voelde, vond ik het wel lastig om stil te zitten. Naast mijn bewegingsdrang was mijn zelfbeeld de grootste uitdaging. Ik moest mijn uiterlijk leren waarderen. Hiervoor heb ik een module positief spiegelen gevolgd. Ik moest dan voor de spiegel staan en een top 10 maken van mijn lichaam. Nummer 10 moest nog net zo enthousiast benoemd worden als de nummer 1.
Ook leerde ik naar mijn lichaam te kijken op een andere manier: het bracht me waar ik heen wilde, liet me nooit in de steek. Dit heeft mij ontzettend geholpen en ik houd nu van mijn lichaam! Natuurlijk kijk ik niet iedere dag in de spiegel en ben ik altijd tevreden. Ik heb ook nog steeds een bad-hair day en dat mag ook!
Toen ik hersteld was, was ik erg bang terug te vallen. Ik dacht wanneer ik even niet zo tevreden was met mijn lichaam, dat het de eetstoornis was. Tijdens gesprekken met de psycholoog en mijn vriendinnen merkte ik dat dit heel gezond was. Niemand is iedere dag helemaal tevreden en dat is oké! Toen ik ook dat geloofde wist ik het zeker: ik ben 100% hersteld en val nooit meer terug in die rotziekte.
De beste hulpverlening?
Wat mij ontzettend heeft geholpen was het leren om te praten over mijn gevoelens. Ik was altijd al een kletskous, maar benoemde nooit mijn gevoelens als die niet vrolijk waren. Ik leerde in de kliniek dat ik mijn gevoelens altijd mag delen, ook als ze verdrietig zijn of boos. Ook leerde ik om mijn gedachten uit te spreken en te checken. Ik vulde heel veel in voor anderen, maar checkte nooit of dit klopte. Al mijn nare gedachten bleven in mijn hoofd en werden daar uitvergroot. Dit leren bespreken geeft mij iedere dag nog veel! In mijn relatie, met vriendinnen en op mijn werk, overal merk ik hoe belangrijk het is om gevoelens en gedachtes te bespreken. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mensen om mij heen om te begrijpen wat er in mij omgaat als ik een keer niet zo vrolijk ben.
De module positief spiegelen heeft mij ook enorm geholpen toen ik op mijn streefgewicht zat. Ik kijk nog steeds wel eens in de spiegel en knipoog dan “Hee knapperd”, haha!
Van de mensen om mij heen vond ik het prettig als ze het probeerden te begrijpen. Wanneer gevraagd werd waarom ik eten zo eng vond of waarom ik zo zat te wiebelen. Ik kon dan uitleggen hoe het zat en zij begrepen mij iets meer en konden mij beter steunen. Dwingen en boos worden werkten bij mij averechts. Ik wilde getroost en gesteund worden. Mijn doelen benoemen als het even niet lukte, zodat ik weer wist waarom ik het moest doen was enorm helpend. Wanneer mijn hoofd te vol zat wilde ik afleiding hebben zoals een spelletje. Wanneer iemand dan met mij een spelletje wilde spelen, vond ik dat super!
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Het klinkt ontzettend cliché, maar ik ben er sterker uit gekomen! Ik houd nu van mijn lichaam, ben heel open over mijn ook minder vrolijke gevoelens en gedachtes en geniet nog meer van het leven. Alle kleine dingen waardeer ik enorm. Ik voel me ook weleens schuldig over hoe ik mij toen heb gedragen en wat ik heb gezegd. Ik weet dat ik me niet schuldig hoef te voelen omdat het je overkomt en je het niet zelf bent die al die nare dingen doet en zegt. Dat bedenken helpt me om met dat schuldgevoel om te gaan. Ik geloof dat het krijgen van een eetstoornis iets goeds is dat mij is overkomen.
Te weinig eten?
Ik ging mijn problemen hiermee uit de weg. Koos voor een leven dat geen leven is. Ik gooide mijn leven weg terwijl dat zo iets kostbaars is. Ik voelde me ook na iedere geweigerde maaltijd heel zwak. Ik had de eetstoornis weer laten winnen en weer een stukje Alissa laten wegvallen. Niet eten was verschrikkelijk zwak en nutteloos voor mij en diep van binnen voelde het ook zo.
Herstellen?
Herstellen van een eetstoornis was het zwaarste wat ik ooit heb gedaan, maar ook iets waar ik zo trots op ben! Hoe sterk moet je wel niet zijn om te herstellen van een eetstoornis? Nou, zo sterk ben ik dus! Ik voelde me ook sterker worden toen ik iedere keer weer een stukje eetstoornis versloeg. Toen ik weer patat en chocolade at en een keer niet ging wandelen. Ik voelde me dan sterker mentaal en fysiek. Zo sterk als ik mij na de eetstoornis voelde en nog steeds voel, zo sterk voelde ik me nog nooit! Herstel is sterk worden en sterk zijn.
Jouw belangrijkste levensles?
Héél cliché: maar geniet! Leef! Doe dingen die je eng vindt. Ga iedere uitdaging aan en geniet! Geniet van de bruine blaadjes in de herfst, de frisse lucht, een avondje uit eten. Het leven is zo mooi en zo kostbaar! Het leven is ook zo kort en kwetsbaar, dus ik wil er alles uithalen!
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie