Ik durf te beweren dat ik hersteld ben van mijn eetstoornis. Hoe ik dat weet? Dat is moeilijk in woorden uit te drukken. De zorgen die ik vroeger had, spelen nu geen rol meer in mijn leven. Ik kan vrij met eten omgaan. Ik denk niet meer constant aan eten. Eten geeft geen angsten meer, ik ben niet meer bang. Mijn gewicht heeft geen invloed meer op mijn gemoedstoestand. De obsessie is verdwenen. Het is rustig in mijn hoofd.
Er was niet één moment waarop ik wist ‘nu ben ik genezen’, maar er was evengoed ook geen moment waarop ik dacht ‘nu heb ik een eetstoornis’. Het sloop er langzaam in. Daar is best wat tijd overheen gegaan. Genezen was eveneens een proces dat tijd heeft gekost. Het was niet van de ene op de ander dag voorbij. Het is gegaan met vallen en opstaan. Twee stapjes vooruit, eentje achteruit.
Ik wéét dat ik 100% genezen ben, maar het is soms lastig om aan te geven waar dat hem dan in zit. Stoppen met compenseren was voor mij bijvoorbeeld een belangrijk onderdeel van herstellen. Ook heb ik grote stappen kunnen zetten toen ik de wens om af te vallen echt ging loslaten. Hiernaast merkte ik dat het stukke beter met me ging toen ik voedsel niet meer als ‘goed’ of ‘slecht’ ging zien.
Ik wist ook echt dat ik op de goede weg zat toen ik op een gegeven moment merkte dat ik steeds minder aan eten begon te denken. Het vele plannen, tellen en piekeren hield langzaam op, totdat het helemaal stil werd. Natuurlijk denk ik nog weleens aan eten, maar dat is logisch, dat doet ieder mens. Ik heb trek, wat zal ik eten? Moet ik nog naar de winkel vandaag? Ik heb echt zin in dit en dat. Gewone alledaagse gedachten, geen storm meer in mijn hoofd.
De regels rondom eten die ik mezelf had opgelegd vielen tijdens mijn herstel geleidelijk weg. Het lukte me namelijk steeds beter om ze te identificeren en te relativeren, vaak met wat hulp van buitenaf. Een aantal regels en overtuigingen zaten dieper geworteld dan andere, waardoor het soms snel ging, maar regelmatig ook echt een worsteling was. Nu zijn er geen regels meer, alles mag, niets moet.
Ik probeer ernaar te streven om gezond te leven en bijvoorbeeld twee keer per dag fruit te eten, maar als dit een keer niet lukt, hou ik daar geen schuldgevoel aan over. Tijdens mijn eetstoornis had ik hier wel veel last van. Ik kon het mezelf enorm kwalijk nemen als ik niet voldeed aan de eisen die ik voor mezelf had opgesteld. Dat voelde als falen. Ik was erg streng voor mezelf. Coulanter naar mezelf toe worden was essentieel in mijn genezingsproces.
Ik ben genezen, maar ik kan het niet bewijzen. Mensen zullen het van me aan moeten nemen. Ik weet zelf in ieder geval dat ik nooit meer wil doen alsof, dat heb ik tijdens mijn eetstoornis al genoeg gedaan en het bracht me geen geluk. Ik voel me goed, beter dan ooit en ik kan nu zelfs andere mensen helpen met mijn ervaring.
De criteria voor herstel zijn lastig te definiëren. Het gaat naar mijn idee namelijk niet alleen om het uitvoeren of nalaten van bepaald gedrag of het hebben van een gezond gewicht. In plaats daarvan gaat het denk ik vooral om wat er zich in je hoofd afspeelt en dat is natuurlijk niet zichtbaar voor de buitenwereld. Bovendien zijn geen twee mensen hetzelfde en zal iedereen een eetstoornis net anders ervaren.
Toch zullen er ongetwijfeld een aantal dingen zijn die voor de meeste mensen wel min of meer herkenbaar zijn als het gaat om eetstoornissen en herstellen daarvan. Op dit moment wordt er door de Eating Disorder Research Society onderzoek gedaan naar een gemeenschappelijke definitie van herstel van eetstoornissen. Eric van Furth, bijzonder hoogleraar op het gebied van eetstoornissen, is gevraagd te spreken over herstel vanuit een cliënt perspectief. Je zou hem daarbij enorm kunnen helpen door de vragenlijst in deze blog in te vullen.
Ik hoop dat mensen met een eetstoornis in de toekomst beter geholpen kunnen worden wanneer de definitie van herstel wordt toegespitst. Herstellen draait namelijk niet enkel om voldoende eten en het hebben van een gezond gewicht. In mijn ervaring wegen juist de ‘onzichtbare’ factoren het zwaarst: Hoe je in je vel zit en of je het gevoel hebt het leven weer aan te kunnen.
Ontzettend dankbaar ben ik, dat ik kan zeggen dat ik mijn eetstoornis overwonnen heb. Het was niet makkelijk en bij tijden dacht ik dat het me nooit zou lukken, maar hier sta ik dan toch en voor een terugval ben ik niet bang. Als ik merk dat ik ooit nog op welke manier dan ook ga struggelen met eten of wat anders, trek ik gelijk aan de bel, dat weet ik zeker. 100% hersteld, niet alleen zichtbaar, maar juist ook onzichtbaar.
Geef een reactie