Even voorstellen! Ik ben agnes en inmiddels alweer 55 jaar. Ik kreeg last van eetstoornissen toen ik 20 jaar was. Dit was dus in 1973. Het “hoogtepunt” was in 1977.

Het is ontstaan doordat ik zelf vond dat ik té dik was, en er best wel een paar kilootjes af mochten, dus lijnen maar. Het begon heel onschuldig en mislukte ook een paar keer, dat ging een tijdje zo door totdat ik alleen maar met minder eten bezig was, ik merkte dat ik ging afvallen en niet zo’n beetje ook, daarbij “ontdekte” ik het nut van laxeermiddel. Toen ging het helemaal lekker snel!

In die tijd vond iedereen dat ik er goed uitzag, ik was idd mooi slank en had ook nog eens de mazzel dat ik “mooi” mager werd, dus goed geproportioneerd!! In de periode dat ik erg mager was, inmiddels was ik zo’n xx kilo kwijt, mijn normale gewicht was xx kilo, dus toen xx kilo, werd ik erg nagestaard, ik dacht dat mensen mij mooi vonden, maar niets was minder waar, ik was vel over been, en nog dacht ik dat mijn stuitje een vetbult was, die moest er dus ook nog af!!

Ik werd natuurlijk erg zwak en kwam in de medische molen terecht, maar niemand wist wat ik had, tot ze ontdekten dat ik laxeermiddelen gebruikte, toen viel het muntje dat het wel eens die vreemde ziekte zou kunnen zijn, in die tijd kon ik er met niemand over praten, er werd gezegd, je bent een aansteller, je moet gewoon eten, dachten dat ik aandacht nodig had, wat achteraf ook het onderliggende probleem is geweest.

Ik kwam bij de psychiater terecht, daar moest ik 2x in de week op de weegschaal, er was geen plek in de reguliere ziekenhuizen werd me verteld, dus als ik de week daarna weer was afgevallen zou ik worden opgenomen in “zon en schild”. Wist ik veel dat het een psychiatrisch ziekenhuis was!! Ik moest die week dus maar een slagroompunt eten, tsjonge jonge ik kon niet een een appel eten, zo bang om dikker te worden. Toen ik de week daarna terug kwam was er weer 2 ons af, ik woog nog maar xx kilo, dus afvoeren die handel.

Ik nam van iedereen afscheid met de wetenschap dat ik binnen een week weer thuis was! Toen ik daar aan kwam (mijn man en moeder mee) werd mijn man meteen meegenomen om één en ander te tekenen, mijn moeder heeft hem toen gezegd, dat nog niet te doen, ik werd naar mn kamer gebracht en ben me toen rot geschrokken, de deur zou s’nachts op slot gaan en naast me lag een meisje die s’nachts vast gebonden werd. In die tijd had ik een hele leuke baan met goede vooruitzichten. Ik wilde ook graag kinderen, dat ging door m’n hoofd, dat wilde ik en niet die rotziekte!! Ik ben daar bijna gillend weggerend en toen begon de lange weg naar genezing!!

Tegenwoordig is er godzijdank heel veel hulp voor de meiden die hieronder lijden, al ben ik er van overtuigd dat een soort schrikreactie erg kan helpen. Ik bedoel hiermee, goed tot ze door te laten dringen wat je allemaal weggooid als je niet tot bezinning komt, het klinkt makkelijk, dat is het natuurlijk niet, maar als hulpverlener/ moeder kan je proberen op die manier in te praten op de patiënt/ het kind. Het schoonheidsideaal is net als voeger de grote boosdoener, al zijn er natuurlijk ook meerdere oorzaken, zoals perfectionisme en vaak ook een moeilijke start in de babytijd.

Met mij gaat het goed, al heb ik voor mn leven bagage meegekregen. Dan heb ik het niet over de lijn. Ik let op mijn voeding maar zorg er wel voor dat ik gezond en gevarieerd eet met af en toe een “lekkere” uitschieter, maar mn gezonheid heeft wel een opdonder gekregen. Waarschijnlijk heb ik er schildklierproblemen aan over gehouden en was het heel moeilijk zwanger te worden omdat ik niet meer menstrueerde. Ook ben ik heel snel angstig etc. Het is natuurlijk niet te zeggen of dat allemaal van de anorexia afkomt of door de onderliggende problemen van toen, maar je hoort me niet klagen ik red me prima!

Meiden die met eetproblemen kampen raad ik aan zo snel mogelijk iemand in vertrouwen te nemen en erover te praten. Moeders moeten vooral alert zijn. Jje hebt het snel genoeg door, en niet boos worden of opdringen, want dat werkt echt niet. Zoek hulp en houdt ze goed in de gaten. Verder wil ik nog kwijt dat ik ook iets positiefs eraan heb overgehouden. Want hoe klein ik ook ben, ik heb het gevoel dat ik een sterke vrouw ben geworden, mede door “mijn” anorexia!!

Door Agnes Grader