Al acht jaar depressief

Het begon allemaal toen ik 11 jaar was. Ik verhuisde vanuit Limburg naar Gouda. Ik woonde hier met mijn ouders en mijn twee oudere zussen. De eerste avond in ons nieuwe huis herinner ik me als de dag van gister. Mijn ouders hadden een heftige ruzie en ik wist niet wat mij overkwam. Ik had dit nog nooit gehoord, maar volgens mijn zussen ging dit al jaren zo. Achteraf denk ik dat ik dit allemaal heb verdrongen, want ik weet vrijwel niets meer van mijn tijd in Limburg.

Mijn hele leven veranderde na die ene avond. Elke avond was het weer zover, mijn ouders kregen ruzie. Mijn vader, die een alcoholist is, had elke avond teveel drank op. En er werden gruwelijke dingen door mijn vader gezegd, vooral over mij en mijn zussen. Wij waren de ergste kinderen die mijn vader zich kon wensen.

En toen begon het.. ik kreeg een deuk in mijn zelfvertrouwen. Op dat moment begon ik net op een nieuwe school, groep 8. Ik raakte bevriend met een meisje die het zelf ook niet makkelijk had. Daar kwam ik ineens met iets heel onbekends in aanraking, automutilatie. En op dat moment leek het voor mij de enige uitweg om van mijn pijn af te komen.

Het hele jaar is dit zo doorgaan, ik was kapot. Mijn ouders hadden elke avond ruzie en hier reageerde ik vervolgens op door mijzelf te snijden. Dit ging zo ook door toen ik naar de middelbare school ging. En hier ontstond een probleem vanuit mijn lage eigenwaarde. Ik vond mezelf vreselijk dik en besloot om af te gaan vallen. Op school at ik vrijwel niets meer. Mijn beste vriendin vond het vreselijk, volgens haar zat ik erbij alsof ik dood was. En eerlijk gezegd voelde dat ook zo. Door het vele afvallen en het snijden leek het alsof ik er niet meer was, en dat voelde heerlijk.

Het bleef niet alleen bij weinig eten, want via sites kreeg ik tips om laxeerpillen te gebruiken. Ik weet achteraf dat ik dat nooit had moeten doen. Nu ik er later op terugkijk weet ik dat ik al ontzettend dun was. Vrienden die ervan wisten hebben mij direct naar jeugdzorg gestuurd. Toen zij mij en de beschadigingen van het snijden zagen ben ik gelijk doorgestuurd naar de psycholoog. Maar ik kon deze mensen heel snel van me afwenden. En zo ging ook dit jaar weer door. Ik werd dunner en dunner en ik verzamelde alsmaar meer littekens. Het werd zelfs zo erg dat ik suicidegedachtes ontwikkelde.

Toen ik wat ouder werd, rond de 15, kreeg ik meer vrienden. Ik wilde er graag bij horen en ben begonnen met roken. Helaas bleef het daar niet bij, ik werd vervolgens verslaafd aan blowen. Vanaf dat moment ging mijn eetpatroon heen en weer. Het ene moment at ik niks meer en het andere moment at ik alles wat ik eten kon. Ik had periodes dat ik me wat beter voelde, maar over het algemeen was ik nog zwaar depressief. Elke dag voelde als overleven. En dat werd maar zwaarder en zwaarder. Door het blowen werd dit even een moment minder, totdat ik overging op harddrugs. Mijn wereld stortte eigenlijk nog meer in elkaar. Ik werd thuis onhandelbaar en ik had het gevoel dat niemand mij nog begreep.

Dit is doorgegaan tot ik 16 jaar was. Ik begon met de opleiding verpleegkunde en ik wilde mijn leven weer op orde krijgen. Ik was geminderd met drugs en probeerde te stoppen met automutilatie. Ik kreeg mijn eetprobleem langzaam onder controle. Want uiteindelijk bleek dat mijn eetprobleem mij onder controle had en niet andersom. Ondanks dat ik soms terugvallen had, ging het redelijk goed. Ik zat weer op gezond gewicht en deed mijn best om dit vol te houden. Gelukkig had ik hierbij veel steun van een goede vriendin, die zelf boulimia had. Zij begreep mij en dat voelde ontzettend fijn.

Toch waren mijn problemen niet over. Het voelde alsof ik opnieuw naar een eigen identiteit moest zoeken. Want ik had immers al die jaren in mijn eigen veilige donkere wereld geleefd. Hierdoor had ik veel terugvallen, voornamelijk met betrekking tot de automutilatie en de drugs. Ik bleef een depressief gevoel houden. Ondanks al mijn problemen vond ik veel kracht in mijn opleiding. Ik werd intern opgeleid en was dus al werkzaam in het ziekenhuis. Hier moest ik voor mijn gevoel erg snel volwassen worden.

Ik kwam in aanraking met vreselijke ziektes. Toen besefte ik me dat het nu eindelijk tijd werd voor mij om van het leven te gaan genieten.

En voor het eerst heb ik uit mezelf hulp gezocht, ik ging naar een psycholoog. En dit viel me zwaar tegen. Ik heb altijd al geweten dat ik het moeilijk vind om over mijn problemen te praten en dit bleek hier ook. Ik hield zoals gewoonlijk mijn masker op die mij een veilig gevoel gaf. Uiteindelijk had ik besloten om toch maar te stoppen met de therapie. Het kostte me namelijk erg veel energie en dat kon ik niet meer opbrengen.

Nu heb ik spijt. Een half jaar geleden was ik voor het laatst bij de psycholoog en alles wordt weer erger. Thuis kan ik het niet meer aan, ik heb weer terugvallen met automutilatie en ik voel me nog steeds depressief. Vrienden en familie weten er niks van af, dus ik kan het met niemand delen. Normaal eten is het enige wat nu goed gaat, en dat kost me nog erg veel moeite. Ik vind het erg moeilijk om nog hoop voor de toekomst te houden. Ik ben nu bijna 19 jaar en dus al bijna 8 jaar depressief. Ik ben blij dat het met mijn eetprobleem is goed gekomen, maar ik wil graag eindelijk eens gelukkig zijn, en dat betekent dus ook mijn andere problemen oplossen.

Ik hoop op een dag te kunnen zeggen dat ik gelukkig ben. Ik wil namelijk van een dag kunnen genieten. Nu voelt elke dag als een gevecht, en dat moet een keer over zijn. In mijn hoofd vecht ik met alle vragen, omdat ik niet over mijn gevoelens kan praten. Gelukkig kan ik nog kracht halen uit mijn werk. Dus daar ben ik erg dankbaar voor.

It’s hard to stay positive when nothing ever goes right.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

18 reacties op “Al acht jaar depressief”

  1. Hee meissie, wow wat een heftig verhaal.. ik doe nu ook al 4 jaar aan AM, met ups en downs.. Ik ben zo ontzettend blij dat het met school wel goed gaat, je hebt een rede waarvoor je blijft vechten. goedzo! Ik zelf was op mijn 15e uithuis geplaatst door jeugdzorg.. zit nu nog steeds in instellingen.. en het is nu al 2,5 jaar later.. ik hoop dat het goed komt.. en als je wil praten ; zoek me op hyves! ik wil er voor je zijn

  2. Wow, wat een verhaal! Zoals Henriette al schreef, is het denk ik wel belangrijk om toch weer naar een psycholoog te gaan.. Heel veel sterkte en succes met alles! Liefs

  3. Heei meid, wat heftig allemaal zeg!
    En je hoeft ook niet per se over je gevoelens te ‘praten’. Je kunt ook gevoelens uiten door gebruik van muziek, theater of bijvoorbeeld beeldende materialen. Ik denk dat het wel echt belangrijk is om hulp te gaan zoeken, hoe eng ook. Ik heb zelf ook de eerste jaren alleen maar ja of nee geantwoord en mijn gevoelens achterwege gelaten. Wat ik daarmee wil zeggen is dat het niet allemaal gelijk zo hoeft; praten over gevoelens. Het gaat stapje voor stapje. Eerst vertrouwen krijgen in de psycholoog of andere hulpverlener, en dan komt het wel.. Als jij gewoon die tijd nodig hebt om te wennen aan iemand (je hv) dan is dat zo en als die hv die tijd ook neemt dan klikt het wellicht tussen jullie en dan is de belangrijke eerste stap gezet om op verder te bouwen.
    Blijf vooral kracht halen uit je werk :). En doe jezelf niet te kort door hier alleen mee te blijven zitten, want je verdient het echt om gelukkig te zijn mooie meid!
    En wat mij betreft heb je door het plaatsen van dit verhaal ook al echt een grote stap gezet, respect meid.

    Veel kracht toegewenst!

  4. Wow, heftig verhaal!
    Ik weet niet heel veel te zeggen.
    Vind het heel knap dat je het durft te delen met ons.
    En je bent ontzettend sterk, dat blijkt wel uit hoe je steeds vecht om ervanaf te komen!

    Heel veel sterkte en kracht!!!

    Liefs

  5. Als ik zo lees wat je hebt meegemaakt denk ik dat je best wel beschadigd bent door de ervaringen in je jeugd. Dat uit zich in allerlei problemen, zoals depressiviteit. Wat ontzettend naar voor je!
    Ik denk dat het heel belangrijk is dat je hulp gaat zoeken. De ervaring leert, en dat schrijf je ook, dat het zonder hulp alleen maar erger zal worden.
    Er zijn meerdere vormen van hulp en je kunt uitzoeken wat het beste bij je past. Ik zou als ik jou was een verwijzing regelen (via de huisarts of je psycholoog) naar een GGZ instelling bij jou in de buurt. Daar kun je een intake laten doen en eventueel onderzoeken om te kijken wat er nu precies aan de hand is. Dan kun je ook aangeven wat je wel en niet graag wilt qua hulp. Het is echt belangrijk om dit aan te gaan, om je gelukkiger te kunnen gaan voelen. Veel succes!!
    Groetjes Esther

  6. Dapper en krachtig dat je dit metbons deeld! Een goede en mooie eerste stap op weg maar hulp,het opschrijven delen en uitten zo wat er met je gebeurdis, gebeurd hoe het gaat en wat je graag wenst! Ik wens ke heel veel liefde kracht waardering wamte en hulp, luisterend oor, verdiende liefde warmte geborgen heid en vertrouwen en pleizer uit je opleiding! Wees trots dat je dit al hebt gedaan ! Knap van je! Sterkte kracht en moed ook gewenst , ook jij verdiend hulp, en je HOEFT het niet allemaal alleen te doen! Pak een hand, en probeer samen met iemand, die je vertrouwd, jeopr-echte waardering, geduld en lliefde warmte geeft ,een volgende , wellicht enge stap te zetten op de weg naar beter, dat wens ik je toe! Je kan het, geloof erin! Ik geloof in je, take care! Alle goeds !

  7. Ontzettend mooi geschreven. Ik hoop met heel mijn hart dat jij je ooit gelukkig gaat voelen, want dat ben je absoluut meer dan waard!

  8. heel erg veel sterkte meisje

  9. Ik weet niet wat ik moet zeggen…

    heel fijn dat je de eetstoornis ‘goed is gekomen’!
    Dat andere (depressie) komt vast ook nog wel goed als je er maar in blijft geloven en voor blijft vechten!

    Liefs

  10. Veel sterkte. Geloof in jezelf 🙂
    Op een dag zal je zeker kunnen zeggen dat je gelukkig bent!!

    Liefs Jovi

  11. Onthoud, wanneer je berg op gaat, zal er ook een berg af komen! probeer in alles wat positiefs te vinden.. jij zal hierdoor sterker eruit komen, met meer ervaring dan andere meiden van je leeftijd! er zal vanzelf een moment komen dat de depressie over en uit is. vecht voor je toekomst, en voor jou plekje in dit leven. succes en sterkte! kusx

  12. heel erg sterk van je!
    ik vind dit echt een mooi verhaal en ik vind je heel sterk!
    nu moet ik ook vechten tegen een eetstoornis en het is echt niet gemakkelijk.

  13. Hallo,

    Ik ben bijna 18 en ik herken wel een deel van jouw verhaal in mezelf. Ik heb vanaf mijn 12e tot nu dat ik me heel vaak echt depressief voel. Maar daar gaat het nu niet om.

    Dat je niet over je gevoelens kan praten, dat begrijp ik heel erg. Het is ook echt verschrikkelijk om alles wat er is gebeurd en hoe je je voelt ineens te gaan moeten vertellen aan iemand die je nieteens kent. Maar ik raad je aan om het echt gewoon te proberen. Het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, dat is het ook, maar doe het gewoon. Als ik zo jouw verhaal heb gelezen, moet je het erg zwaar hebben gehad en nu is dat nog steeds zo, maar jij kan hier niets aan doen! Je hoeft je er ook niet voor te schamen en weet je hoeveel verschillende diepgaande gesprekken en verhalen een psycholoog iedere week heeft? Geloof me zij zijn echt wel wat gewend! En ze willen je helpen!! Je bent nu al zo lang aan het knokken dat je nu net zo goed door kan gaan. Het heeft wel wat tijd nodig, maar je komt er bovenop!!! Laat je psycholoog het achterste van je tong zien en bespreek goed met haar wat jullie kunnen doen om uiteindelijk alles een plekje in het verleden te kunnen geven.

    Ik wens je heel veel sterkte,
    Ik weet het, het is zo moeilijk, (kheb ook 4/5 jaar gewacht) maar praat erover met iemand!! Want dat is ZO belangrijk!!

    Veel liefs,

    A lady with curls

  14. Wat heb je dat mooi opgeschreven.
    Knap van je dat je hebt besloten om je leven te veranderen en een opleiding te gaan volgen. Je schrijft dat het je zelfs heeft geholpen, om je weer beter te voelen. Goed bedacht van je. Hoe wist je dat het je zou helpen?
    Dapper ook dat je weer opnieuw naar een psycholoog bent gegaan. En wat jammer dat het dan toch niet heeft gewerkt.

    Soms is het lastig om je verhaal te vertellen aan een vreemde. Misschien lag het wel aan de psycholoog of misschien was je er zelf nog niet aan toe. Het kan ook zijn dat jij vindt dat je bij een psycholoog over je gevoel moet praten, als het dan niet lukt, is het net alsof jij iets verkeerd doet, alsof je er niet goed in bent.

    Als het goed is, kun je bij een psycholoog aan je problemen werken op een manier die bij jou past. Mocht je weer gesprekken willen gaan doen, zou je voor jezelf kunnen bedenken hoe jij het wel fijn vindt om met iemand te praten. Dat kun je dan bespreken met die psycholoog. Die kan zich best aanpassen aan een manier die voor jou prettig is. Door er met haar over te praten kan ze er rekening mee houden en je helpen je grenzen te bewaken als jij dat wilt. Je kan ook samen met haar bedenken hoe je het graag wilt. Heel veel succes met je opleiding, je baan en je zoektocht naar gelukkig worden. groetjes, Ingrid

  15. wauw ik heb respect voor je !
    ik heb zelf het probleem dat mijn ouders gescheiden zijn toen ik ongeveer 3 jaar was op mijn 6e verhuisde we naar gorinchem vanaf arnhem omdat mijn moeder een nieuwe man had ontmoet, mijn moeder en die man hadden ook alleen maar ruzie om elk klein dingetje. door hem zijn we in diepe schulden gekomen. en toen ik ongeveer 8 jaar was heeft hij mij sexueel misbruikt,ik durfde het niemand te vertellen want ik snapte het niet, hij zij dat het masages waren. ik ben nu 15 en heb het nog steeds niemand verteld. hij heeft me ook paar keer geslagen. en dat wist mijn moeder wel maar ze deed er niks aan omdat ze bang voor hem is, het lijkt alsof ze gehypnotiseerd is door die man, toen ik ongeveer 10 jaar was werd ik ook veel gepest op school omdat ik een iets grotere neus heb dan andere en omdat ik nog geen borsten had en nog niet ongesteld was en de meeste meisjes uit mijn klas hadden dat wel. gelukkig had ik een echt hele goede vriendin waar ik nu nog me om ga. op mijn 14e werd ik steeds moeilijker voor mijn moeder en stiefvader, ik begon te roken en te drinken en we hadden veel ruzie. mijn stiefvader heeft me twee keer het huis uitgezet en doet vaak heel agressief tegen mij. dan als we ruzie hebben staat die voor me met een trillend hoofd en een blik in z’n ogen van ik wurg je. en mijn moeder kijkt dan alleen maar toe. en door al die ruzies en alle schulden en gepest en misbruik ben ik mezelf gaan snijden, en ik kan nu niet meer stoppen met snijden. gelukkig ziet niemand het. want ik probeer juist mijn vriendinnen het af te leren! ik ben ook heel onzeker door alles wat er gebeurt is, ik ben zelfs nu bang om dit nou wel of niet te verzenden omdat ik bang ben dat mensen gaan denken dat ik me aanstel of dat ik lieg ofzo. ik ben bang om te lachen waar bepaalde mensen bij zijn en denk zelfs over na over hoe ik moet lopen of dat er niet raar uit ziet ofzo…
    (dankje wel voor het delen van mijn verhaal, mijn naam is niet echt larissa maar ik ben bang dat iemand die ik ken dit lees en dat wil ik zeker niet! Sorry voor de vele spel fouten maar ik heb lichte dyslexie)

    sterkte voor iedereen met ook zulke problemen
    kus en knuffel

  16. Je hersenen zijn eigenlijk een computer. alles wat jij denkt is zo ingesteld om langs de negatieve wegen gefilterd te worden in jouw hersenen. Dit komt doordat je in een negatieve vicieuze cirkel terecht bent gekomen, want door ervaringen in het verleden is dit jouw denkpatroon geworden. Je weet niet beter. Je hebt geen idee hoe het voelt om jezelf te accepteren en op een relaxte manier alle uitdagingen van het leven aan te gaan. JIJ gelooft dat het niet kan. Maar iedereen kan gelukkig zijn. Als alles in je thuissituatie goed was gegaan, goede open communicatie, geen heftige ruzies tussen je ouders, waardoor je de logica kwijt bent geraakt over hoe mensen dan wel met elkaar om moeten gaan.

    Geef jezelf wat meer tijd met een negatieve gedachte, en je raakt overtuigt van zijn waarheid. Je gaat geloven in je eigen gedachtekronkel, en ernaar handelen. Je gaat handelen vanuit angst waardoor je in een negatieve spiraal terecht komt.

    Hoe kom je hier uit?

    Jarenlang heb je je hersenen getraind in negatieve gedachtes over jezelf en dingen in het leven. Dit betekent dat het misschien ook wel jarenlang duurt voordat je hier helemaal van af bent. Het is een heel proces dat herprogrameren van je hersenen. Het aller belangrijkste is accepteren dat je depressief bent. Want het grootste struikelblok is dat er een gat zit tussen wie je bent en wie je wilt zijn. Dat is niet zomaar weg. Maar door wetenschappelijk bewezen oefeningen te doen herprogrammeer je je hersenen. Het duurt jaren voor je hersenen om ergens goed in te worden. Dus zie het als een wetenschappelijk onderzoek en schrijf van elke dag een paar positieve dingen op. Wedden dat je er beter in wordt. Nee misschien niet meteen vloeiend. Maar bedenk dat je je doel pas bereikt als je jaren lang oefent.

  17. Ach.. 🙁 best wel erg om te lezen. Heel vervelend voor jou, ik herken het zelf ook een beetje.
    Maar supergoed van je dat je zegt dat je hoopt op een dag te kunnen genieten! En dat is ook terecht, dat komt goed, want je bent nog jong en het leven duurt nog zo lang, dus er komt sowieso een periode in je leven waarin je gelukkig bent! Maar ik weet zelf ook niet zo goed of je daar op moet wachten of er zelf iets aan kan doen. Ik denk dat het sowieso wel goed is om erover te praten, en het anders op te schrijven kan ook opluchten, maar dat heb je hier natuurlijk al gedaan. Ik ben ook superblij voor je dat je kracht uit je werk en opleiding kunt halen. En weetje, misschien dat omdat je nu volwassen begint te worden dit een nieuwe fase van je leven wordt en hopelijk een betere fase! En ik snap dat het energie kost om erover te praten maar ik zou weer hulp gaan zoeken of anders met iemand erover praten die je vertrouwd. Heeeel veel sterkte en ik hoop echt heel erg dat het goed met je gaat!

  18. Hejj, ik weet niet eens of je dit wel leest, je blog is van 2012 maar ik hoop zo erg dat het goed met je gaat… Ik ben zelf ook al 4 jaar depressief en heb ook alles geprobeerd. Ik herken mezelf in jou verhaal, ik ben 14… Het is ergste van alles is dat ze het niet doorhebben… Bij mij zijn het ook mijn ouders die ervoor gezorgd hebben in eerste instantie alleen dan mijn moeder… Ik hoop dat alles goed met je is en dat je je leven weer hebt opgepakt… Stay Strong, Charlotte xxx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *