Het begon allemaal toen ik 11 jaar was. Ik verhuisde vanuit Limburg naar Gouda. Ik woonde hier met mijn ouders en mijn twee oudere zussen. De eerste avond in ons nieuwe huis herinner ik me als de dag van gister. Mijn ouders hadden een heftige ruzie en ik wist niet wat mij overkwam. Ik had dit nog nooit gehoord, maar volgens mijn zussen ging dit al jaren zo. Achteraf denk ik dat ik dit allemaal heb verdrongen, want ik weet vrijwel niets meer van mijn tijd in Limburg.
Mijn hele leven veranderde na die ene avond. Elke avond was het weer zover, mijn ouders kregen ruzie. Mijn vader, die een alcoholist is, had elke avond teveel drank op. En er werden gruwelijke dingen door mijn vader gezegd, vooral over mij en mijn zussen. Wij waren de ergste kinderen die mijn vader zich kon wensen.
En toen begon het.. ik kreeg een deuk in mijn zelfvertrouwen. Op dat moment begon ik net op een nieuwe school, groep 8. Ik raakte bevriend met een meisje die het zelf ook niet makkelijk had. Daar kwam ik ineens met iets heel onbekends in aanraking, automutilatie. En op dat moment leek het voor mij de enige uitweg om van mijn pijn af te komen.
Het hele jaar is dit zo doorgaan, ik was kapot. Mijn ouders hadden elke avond ruzie en hier reageerde ik vervolgens op door mijzelf te snijden. Dit ging zo ook door toen ik naar de middelbare school ging. En hier ontstond een probleem vanuit mijn lage eigenwaarde. Ik vond mezelf vreselijk dik en besloot om af te gaan vallen. Op school at ik vrijwel niets meer. Mijn beste vriendin vond het vreselijk, volgens haar zat ik erbij alsof ik dood was. En eerlijk gezegd voelde dat ook zo. Door het vele afvallen en het snijden leek het alsof ik er niet meer was, en dat voelde heerlijk.
Het bleef niet alleen bij weinig eten, want via sites kreeg ik tips om laxeerpillen te gebruiken. Ik weet achteraf dat ik dat nooit had moeten doen. Nu ik er later op terugkijk weet ik dat ik al ontzettend dun was. Vrienden die ervan wisten hebben mij direct naar jeugdzorg gestuurd. Toen zij mij en de beschadigingen van het snijden zagen ben ik gelijk doorgestuurd naar de psycholoog. Maar ik kon deze mensen heel snel van me afwenden. En zo ging ook dit jaar weer door. Ik werd dunner en dunner en ik verzamelde alsmaar meer littekens. Het werd zelfs zo erg dat ik suicidegedachtes ontwikkelde.
Toen ik wat ouder werd, rond de 15, kreeg ik meer vrienden. Ik wilde er graag bij horen en ben begonnen met roken. Helaas bleef het daar niet bij, ik werd vervolgens verslaafd aan blowen. Vanaf dat moment ging mijn eetpatroon heen en weer. Het ene moment at ik niks meer en het andere moment at ik alles wat ik eten kon. Ik had periodes dat ik me wat beter voelde, maar over het algemeen was ik nog zwaar depressief. Elke dag voelde als overleven. En dat werd maar zwaarder en zwaarder. Door het blowen werd dit even een moment minder, totdat ik overging op harddrugs. Mijn wereld stortte eigenlijk nog meer in elkaar. Ik werd thuis onhandelbaar en ik had het gevoel dat niemand mij nog begreep.
Dit is doorgegaan tot ik 16 jaar was. Ik begon met de opleiding verpleegkunde en ik wilde mijn leven weer op orde krijgen. Ik was geminderd met drugs en probeerde te stoppen met automutilatie. Ik kreeg mijn eetprobleem langzaam onder controle. Want uiteindelijk bleek dat mijn eetprobleem mij onder controle had en niet andersom. Ondanks dat ik soms terugvallen had, ging het redelijk goed. Ik zat weer op gezond gewicht en deed mijn best om dit vol te houden. Gelukkig had ik hierbij veel steun van een goede vriendin, die zelf boulimia had. Zij begreep mij en dat voelde ontzettend fijn.
Toch waren mijn problemen niet over. Het voelde alsof ik opnieuw naar een eigen identiteit moest zoeken. Want ik had immers al die jaren in mijn eigen veilige donkere wereld geleefd. Hierdoor had ik veel terugvallen, voornamelijk met betrekking tot de automutilatie en de drugs. Ik bleef een depressief gevoel houden. Ondanks al mijn problemen vond ik veel kracht in mijn opleiding. Ik werd intern opgeleid en was dus al werkzaam in het ziekenhuis. Hier moest ik voor mijn gevoel erg snel volwassen worden.
Ik kwam in aanraking met vreselijke ziektes. Toen besefte ik me dat het nu eindelijk tijd werd voor mij om van het leven te gaan genieten.
En voor het eerst heb ik uit mezelf hulp gezocht, ik ging naar een psycholoog. En dit viel me zwaar tegen. Ik heb altijd al geweten dat ik het moeilijk vind om over mijn problemen te praten en dit bleek hier ook. Ik hield zoals gewoonlijk mijn masker op die mij een veilig gevoel gaf. Uiteindelijk had ik besloten om toch maar te stoppen met de therapie. Het kostte me namelijk erg veel energie en dat kon ik niet meer opbrengen.
Nu heb ik spijt. Een half jaar geleden was ik voor het laatst bij de psycholoog en alles wordt weer erger. Thuis kan ik het niet meer aan, ik heb weer terugvallen met automutilatie en ik voel me nog steeds depressief. Vrienden en familie weten er niks van af, dus ik kan het met niemand delen. Normaal eten is het enige wat nu goed gaat, en dat kost me nog erg veel moeite. Ik vind het erg moeilijk om nog hoop voor de toekomst te houden. Ik ben nu bijna 19 jaar en dus al bijna 8 jaar depressief. Ik ben blij dat het met mijn eetprobleem is goed gekomen, maar ik wil graag eindelijk eens gelukkig zijn, en dat betekent dus ook mijn andere problemen oplossen.
Ik hoop op een dag te kunnen zeggen dat ik gelukkig ben. Ik wil namelijk van een dag kunnen genieten. Nu voelt elke dag als een gevecht, en dat moet een keer over zijn. In mijn hoofd vecht ik met alle vragen, omdat ik niet over mijn gevoelens kan praten. Gelukkig kan ik nog kracht halen uit mijn werk. Dus daar ben ik erg dankbaar voor.
It’s hard to stay positive when nothing ever goes right.
Geef een reactie