When the fat girl gets skinny
Ik luister en lees graag poëzie. Vooral de 'buttonpoetry' is favoriet. Hier kwam ik ook het volgende fragment tegen van Blythe Baird. Ze is pas begin 20, maar weet de woorden te vinden om haar publiek te raken. Niet alleen helpt ze hiermee de kijkers, maar ook zelf heeft ze hier veel aan. (Bron)
In haar kinderjaren vechtte ze tegen haar overgewicht. Dit zorgde ervoor dat ze, vanaf jonge leeftijd, al in aanraking kwam met bepaalde oordelen over eten en gewicht. (Daphne heeft ooit een blog geschreven over haar ervaring hiermee, deze blog kun je hier lezen). Blythe vertelt hoeveel haar gewicht uitmaakte voor haar omgeving en hoe anders ze behandeld werd toen ze afviel. Juist omdat ze van een hoog gewicht kwam, is haar afvallen destijds nooit herkend als eetstoornis, waardoor ze hier heel lang mee heeft rondgelopen. In de onderstaande video deelt ze hier meer over, middels haar gedicht 'When the Fat Girl Gets Skinny'.
"If you develop an eating disorder when you are already thin to begin with, you go to the hospital. If you develop an eating disorder when you are not thin to begin with, you are a success story."
De video is in het engels gesproken.
Ik vind het persoonlijk heel goed dat hier openlijk over gepraat wordt en ik denk dat dit gedicht hier ook een goede bijdrage aan zal zijn.
Ook wil ik je het volgende filmpje van Blythe nog meegeven. Als een reminder dat herstel niet makkelijk is en dat je het moeilijk mag vinden. Dat het oké is om je eetstoornis te missen. Het is een ontzettend lastige strijd, maar je bent niet alleen.
"Everytime you asked: 'Are you full?', I heard you say 'fat' and I am trying so hard not to do that".
Ook deze video is in het engels gesproken.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
9
Reacties
https://www.proud2bme.nl/Video_divers/Als_het_dikke_meisje_dun_wordt
Wat ze zegt en de manier waarop (filmpje when the fat girl gets skinny), je voelt de woede en het verdriet. Enorm krachtig hoe zij verwoordt hoe pijnlijk en eenzaam het voor haar geweest is. Om niet gezien, niet gehoord te worden. Dat mensen zagen wat ze wilden of hoopten te zien (misschien zelfs uit liefde).
Tegelijkertijd merk ik dat de woede/ agressie in het filmpje, dat ik dat ook wat lastig vind? Het is niemands "fout" of schuld. Er is een disconnectie, er is geen verbinding. Jij bent de enige die aan kan geven hoe iets werkelijk voor jou is. Ook is niemand er verantwoordelijk voor om jou beter te maken.
Een eetstoornis herkennen dat is enorm lastig. Goed dus dat hier aandacht aan besteed wordt! Ik kan mij goed voorstellen dat er meer mensen zijn die een onzichtbare eetstoornis hebben, waarbij de omgeving juist het tegenovergestelde ziet/ wil zien. Doorvragen, goed luisteren en elkaar echt zien. Zowel met als zonder eetstoornis, waardevol.