Als het dikke meisje dun wordt
''Ben je afgevallen? Je ziet er goed uit!'' Ik herinner me goed dat een medestudent dit tegen me zei voordat een hoorcollege begon. Ik voelde me er ontzettend ongemakkelijk bij. Ja, ik was afgevallen. Iets in me was ontzettend blij. Het is zichtbaar dat ik ben afgevallen, eindelijk. Aan de andere kant brak mijn hart. Ik was afgevallen, maar vraag niet hoe. Ik was niet gewoon wat meer gaan sporten en gezonder gaan eten. Mijn eetstoornis was in korte tijd een stuk hardnekkiger geworden. Ik had eetbuien, maar ondertussen at ik op andere momenten steeds iets minder en gaf ik steeds iets meer over. Natuurlijk wilde ik afvallen, maar ik wilde ook dat mensen zouden zien dat ik hulp nodig had.
Onderstaande video gaf me dan ook kippenvel toen ik deze voor het eerst bekeek. Het deed me denken aan die moeilijke tijd. ''If you develop an eating disorder when you are already thin to begin with, you go to the hospital. If you develop an eating disorder when you are not thin to begin with, you are a success story.'' Ik was nooit dun geweest waardoor er wat betreft mijn gewicht nooit direct een aanleiding was tot zorg. Ik kreeg eerder complimenten omdat ik was afgevallen. Niets ten nadele van de mensen met een eetstoornis die daadwerkelijk ondergewicht hebben, maar op dat moment wilde ik het liefst ondergewicht, in de hoop serieus genomen te worden.
''If you are not recovering, you are dying.''
Nu ik erop terugkijk, vind ik het vooral heel verdrietig. Mijn eetstoornis was ontzettend ernstig, los van mijn gewicht en los van wat anderen er van dachten of zeiden. Blythe Baird beschrijft deze worsteling perfect in bovenstaande video. Uiteindelijk gaat het niet om ondergewicht, een gezond gewicht of overgewicht. Zolang je een eetstoornis hebt en je niet bezig bent met herstellen hiervan, dan ben je eigenlijk aan het doodgaan. Die woorden zijn hard, maar wel de realiteit.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Lfs Dianne
Like, good on me right? Ze had geen idee... Geen idee hoe ik op dit gewicht gekomen was, en alle haat die ik nog steeds met me mee draag.
als kind overgewicht, en als tiener helemaal naar ernstig ondergewicht gegaan.Sindsdien een constant geschommel tussen verschillende gradaties van (net niet) ondergewicht. En o zo veel oordelen.
Al mijn supporters van het eerste uur werden na enkele maanden plots tegenstanders. Ik begreep er in eerste instantie niets van. Ik deed toch niets anders dan in het begin? Ik viel af, en daar waren ze altijd zo positief over. Als kind met overgewicht keken ze op me neer, en door af te vallen zagen ze plots dat ik 'iets kon'. Waardering alom voor de 'discipline' enzovoort. En ineens niet meer, toen de zone 'normaal gewicht' stilaan uit het zicht verdween werden die stimulerende medestanders plots tegenstanders... in mijn ogen natuurlijk alleen maar 'jaloers' of 'bemoeizuchtig', want ze wilden me iets afpakken wat me tot dan toe zoveel had opgeleverd. Echt ik werd er gek van.
En nog steeds. Inmiddels ben ik enkele tientallen kilo's zwaarder dan op mijn dieptepunt, maar nog steeds op ondergewicht. Omdat ik echter 'zwaarder gebouwd' ben zie je niet meteen dat ik nog zoveel kilo's te gaan heb tot mijn ideaal gewicht. En mensen zoals mijn moeder beweren dan 'zo blij te zijn dat ik er niet meer uitzie alsof ik elk moment kan doodvallen'... terwijl ik al 20 jaar probeer om haar duidelijk te maken dat je net zo goed kan doodvallen als je er kerngezond uitziet...