Ik reageer niet vaak, maar ik wil alleen zeggen: je bent een sterke vrouw Lonneke! Ik begrijp je en ik vind het knap van je dat je je zo hebt opengesteld. Liefs.

Wat een lieve reactie, anoniem.
Dankjewel :)

Liefs,
Lonneke

Heel erg dapper vind ik het van jou Lonneke dat je dit doet voor ons! Je bent een lief persoon en proud2bme is heel blij met jou Xxx

Heey Anoniempje,

wat lief en fijn om te lezen, dankjewel :)

Liefs,
Lonneke

Hee lieve Lonneke,
Dank je wel voor dit mooie filmpje!
Ik weet niet of je het kent, maar ik zou het boek 'Verlamd van angst' van Agnes van Minnen aan willen raden. Ik heb het een tijdje terug gelezen en ik heb er heel veel aan gehad om mezelf beter te begrijpen, over hoe je reageerde in die situatie, maar ook waarom we geneigd zijn om het zo lang geheim te houden, en we ons schuldig kunnen voelen over gebeurtenissen als deze. Het is heftig boek, maar ik heb er veel van geleerd en ik zou het iedereen die met seksueel misbruik te maken heeft (gehad) aanraden. (Als ze zich daar op dat moment sterk genoeg voor voelen, uiteraard.)
Nogmaals bedankt voor je openheid en kwetsbaarheid!
Liefs

Hee Lieke!

Wat een goeie tip! Ik ken het boek niet maar ik denk dat het zeker waardevol zou kunnen zijn, ik ga er zelf ook eens naar kijken, dankjewel!
Fijn dat het jou zo veel heeft gegeven :)

Liefs,
Lonneke

wat een goeie video en knap👍! hoe reageerde je moeder toen je het verteld had?

Heel dapper! En goed dat je zegt: "je bent niet alleen" En hoe belangrijk het is om te praten! En dat het niet jouw schuld is. ♥

Wauw, Lonneke! Wat knap dat je dit soort dingen bespreekbaar maakt. Ik blijf me iedere keer verbazen over jouw kwetsbaarheid. Je weet niet half hoe waardevol die voor mij is. Dank je wel, voor alles wat je hebt gedeeld.

Wauw wat kwetsbaar,
Ik kan het boek verlamd van angst ook aanraden en daarnaast ook de tijger ontwaakt van peter levine en traumasporen van bessel van der kolk.
Ik vind je dapper.

Goed dat je dit bespreekbaar maakt. Toch heb ik wel een kanttekening. Ik ben jarenlang echt seksueel misbruikt als jong kind. Sorry dat ik het zeg maar ik vind dat je aan een kleine ervaring wel hele veel aandacht geeft. Het is een verkeerd moment geweest. Tekent dat nu daadwerkelijk jouw leven? Dan kan je vind ik weinig aan.

Wow Ik vind dat je wel een beetje de fout in gaat met deze opmerking. Een heftiger of langduriger trauma zorgt niet perse voor ergere klachten. Iedereen reageert anders op iets. En Lonneke is seksueel misbruikt. En jouw misbruik heeft daar niks mee te maken. Ik vind het heel pijnlijk dat je jarenlang misbruikt bent maar dat maakt jouw misbruik niet echt en dat maakt het misbruik van Lonneke niet nep en een kleine ervaring.

wow echt n hele foute opmerking die heel veel schade kan berokkenen. Please verwijder dit redactie.

Zou je dit nou ook tegen Lonneke zeggen als je naast haar zat terwijl ze deze video opnam? Zou je Lonneke zo durven veroordelen als er geen scherm tussen zat?

Geen enkele nare ervaring hoeft gebagatelliseerd te worden. Die van jou niet, die van Lonneke niet en ook die van een ander niet. Elke nare ervaring of elke ongewenste aanraking is er namelijk één te veel.

Ik vind het persoonlijk heel pijnlijk en kwetsend om deze boodschap over belastbaarheid af te geven aan iemand die zich zó kwetsbaar opstelt - en ook aangeeft hoe spannend ze het vindt. Hoe pijnlijk is het als júíst een lotgenoot - iemand die weet hoe het is wanneer iemand je grenzen negeert - Lonneke veroordeelt? Hoe pijnlijk is het als juist een lotgenoot je pijn niet erkent, "omdat het maar een kleine ervaring is"? Hoe pijnlijk is het als juist een lotgenoot insinueert dat Lonnekes ervaring haar leven te veel tekent, en niet "echt" is (want jij bent wel "echt" misbruikt?

En vooral: waarom zou je Lonnekes pijn miskennen? Waarom moet haar pijn be- en veroordeeld worden? Wat levert deze gemene reactie jou op? Maakt het jou beter als je Lonnekes pijn bagetelliseert?
Ik gun je veel reflectie en inzicht in de reden achter je gedrag.

Ik gun je natuurlijk dat je alles wat jij hebt meegemaakt kunt verwerken. Maar ik gun je ook dat je nooit, maar dan ook nooit meer andermans pijn zult miskennen. Ik gun je dat je je realiseert hoe je iemand daarmee kunt beschadigen. Hoe je het ook bedoelt hebt, dergelijke opmerkingen maken je geen fijner persoon om mee te communiceren.

Ik hoop ook dat Lonneke nog met je wil delen wat een dergelijke reactie met haar doet. Ik kan me voorstellen dat je haar pijn doet. Ze is niet van steen - gelukkig niet. Des te meer reden om haar gevoel te respecteren.

Wat verschrikkelijk dat je zo lang misbruikt bent. Het lijkt me heel naar voor je. Ondanks dat, zijn er ook veel mensen die niet langdurig misbruikt zijn, maar wel een klap hebben gekregen van de nare ervaring die zij hebben meegemaakt. Ook die mensen kunnen net zoveel verdriet en pijn hebben. Iedereen beleeft een situatie weer anders, en niks is goed of fout. Laten we elkaar steunen en helpen, in plaats van vergelijkingen maken.

Ondanks dat je correct “ik vind” gebruikt, dus dat dit jouw persoonlijke mening is, merk ik dat deze reactie me echt boos maakt en letterlijk pijn in mijn buik doet. Misschien kan ik in jouw ogen dan wel heel weinig aan, maar ik heb niet jouw leven en jij hebt niet mijn hoofd. Wat voor zesde, zevende of achtste zintuig je ook hebt je zal nooit precies voelen wat een ander voelt. Daardoor vallen gevoelens niet te vergelijken en maakt eenzijdig bewijs meer kapot dan je lief is.

@M. Het gaat denk ik om de geestelijke impact die een ´ervaring´ op je heeft. Ik ben jaren ook echt seksueel misbruikt, jarenlang, tot ik ging verhuizen uit 'die stad', dan maar, zodat het niet meer kon gebeuren.
Ik was volwassen, ik was overbluft dat het mij overkwam, maar keek toe, ik was mijn leven kwijt en kon er niet staan en volwassenen waren niet te vertrouwen. Ook niet als volwassene. Als kind is het natuurlijk nog erger, veel erger idd. maar buiten dit alles, is
toch de 'geestelijke verkrachting', zo ben ik het gaan noemen, die ik tien jaar daarvoor ervaarde, door hoe er is omgesprongen met mijn eetstoornis door mijn moeder en huisarts, wat het meest op mijn netvlies ligt, want sindsdien ben ik mijn leven kwijt. Maar toch heb ik ervaren dat mensen/hulpverleners dat heel vaak niet serieus namen, omdat ze niet werkelijk de kern ervan begrepen hebben. Dat was zeer pijnlijk. Idd. is ieders pijn, de pijn van jou en pijn is pijn. Je kunt niet voor iemand anders beslissen of besluiten hoe erg iets wel of niet is, want je weet de randfactoren niet allemaal omdat je er zelf niet bij was, continu in iemands leven, waar iets iemand nou juist wel pijn doet en een ander bij hetzelfde voorval niet.
Aan het fysieke misbruik denk ik nog maar zelden. Ik was toch al dood/kapot, dus er kon niets meer kapot. Het misbruik was het gevolg van mijn niet kunnen zijn door de omstandigheden rondom eetstoornis en narcistische moeder en daar is dus misbruik van gemaakt.

Ik denk idd. zolang je niet de juiste 'feedback' krijgt of voelt, zoals het voor jou werkelijk is geweest of met jou heeft gedaan, gaat het binnen in je, z'n eigen leven leiden, ten negatieve meestal, dus de juiste feedback is zo belangrijk, opdat het bestaat zoals je het werkelijk ervaren hebt of wat het met je heeft gedaan en je kan helpen voor verder ermee ed. en leven zoals het voor jou klopt. Super deze vlog, dat je dat durft zo, mooi neergezet, respect.

W, ik lees je vaker en ik vind het zo erg dat je slechte ervaringen hebt met hulpverlening. Hopelijk vind je toch ooit een vorm van hulpverlening waar je wel de feedback krijgt die jij nodig hebt. Want jij bent dan wel 'kapot', maar uit alles wat je schrijft blijkt dat je niet 'dood' bent. Eerder dat je wonden hebt die niet goed verzorgd zijn. Ik hoop dat je ooit de juiste hulp vindt om je wonden te verzorgen en daarmee je pijn te verzachten.

W, mooi ook wat je tegen M zegt over de geestelijke impact die een ervaring op je heeft. Ik las mijn eigen reacties terug en zag dat die uitspraak van jou onbewust zo in mijn hoofd was blijven hangen dat ik 'm in mijn eigen reactie eigenlijk gewoon herhaalde. :-) Sorry voor het jatwerk. Maar beter goed gejat dan slecht zelf bedacht, toch? ;-)

Hallo Lezeres, dank je wel voor je reactie. Dat ik het hier kon schrijven is (ook) helpend. Fysiek kun je misschien maar 1x dood gaan, geestelijk wellicht meerdere keren en fysiek blijven leven. Het is mijn verwoording ervan, want men wil(de) duidelijkheid, maar zeggen dat je doodging, is vaak moeilijk te accepteren voor anderen, kapot is kapot hoeft niet definitief te betekenen, als het begrepen wordt, maar dat werd het niet. Want dan kun je reageren met: hoe zou je ondanks dat gegeven, nog iets van een 'leven' kunnen hebben. Maar mijn woorden ervoor werden al niet geaccepteerd, want een hulpverlener wil zich niet machteloos voelen en zal reageren dat je dus niet dood bent, want je zit oa. hier, dus je leven is echt wel verder gegaan (en ieders leven loopt wel anders dan gepland: nog erger) Op die manier praten komt niet tot de kern, was geen juiste feedback, wat dus zo belangrijk is. Als iets mag bestaan kan het wellicht tot rust komen, maar als het al niet mag bestaan, is olie op het vuur, zoals ze zeggen.

Ik vind het zelf ook raar dat het eigenlijk nooit gelukt is vwb hulpverlening, maar hoop er nog uit te komen of iig stabiel naar omstandigheden en tevreden, dan vind ik het prima. Wie weet komt er nog wat op mijn pad. Wel bedankt ♥

Mijn vriend heeft veel heftiger trauma’s meegemaakt en heeft er minder last van dan mij. De impact die een trauma op een mens maakt heeft niks te maken met de ernst van het trauma.

Ik ben het niet helemaal eens met je bewoording, maar snap ergens wel wat je hiermee bedoelt.

Hey M,

dankjewel voor je eerlijke reactie. Het spijt me dat je dit zo voelt, dat is natuurlijk nooit mijn bedoeling geweest. Ik vind het verdrietig wat jou is overkomen, dat lijkt me vreselijk.

Voor mij is dit een moment geweest waar ik pas recent aan het verwerken ben geweest. Ik heb veel trauma's opgelopen door mijn onstabiele thuissituaties, dus dit is iets wat ik op dat moment weg heb gestopt. Ik zeg niet dat dit mijn leven tekent, maar dit is wel iets waar ik zeker mee bezig ben geweest. Iedereen ervaart dingen op een andere manier, en dit is mijn manier.

Liefs,
Lonneke

Gedeeltelijk kan ik me (als één van de weinigen) wel vinden in M. haar/zijn reactie. En dat bedoel ik niet negatief naar Lonneke toe. Ik ken Lonneke niet en heb haar filmpje ook niet bekeken, nu te confronterend. Maar ik zal uitleggen wat ik bedoel. Het is niet persoonlijk Lonneke ;)
De laatste jaren zie ik een bepaalde trend. Er wordt veel meer aandacht besteed aan psychische problematiek en hoe een traumatisch verleden invloed kan hebben op hoe je nu door het leven gaat. Op zich is het goed dat hier meer aandacht aan wordt besteed. Maar wat ik veel in de GGZ om me heen zie gebeuren, is dat mensen op zoek gaan naar “de reden” uit hun verleden waarom ze nu in de knoop zitten met hunzelf. Vaak wordt er in de GGZ en media heel erg aangestuurd op dat het met jeugdtrauma’s te maken heeft. Soms is dit ook echt zo. Maar vaak wordt een vervelende ervaring, waar iedereen mee moet dealen, gewoon zó groot gemaakt (met invloeden van GGZ en media bijvoorbeeld). En dan gaan mensen ook uitvergroot naar die ervaring kijken. Het blijft door hun hoofd malen. En dan wordt het inderdaad een probleem. Maar of het nou ook echt een probleem was geworden als je niet door je psycholoog of media werd aangestuurd om het een probleem te vinden, dat betwijfel ik. (Hopelijk kunnen mensen me een beetje volgen haha).
Wat ik bijvoorbeeld ook veel zie is mensen die eigenlijk een prima jeugd hebben gehad, maar alsnog in de knoop zitten met zichzelf. Die horen/lezen om zich heen vanalles over dingen als seksueel misbruik, mishandeling etc. En gaan dan enorm aan zichzelf twijfelen, ze hebben zogenaamd geen goede reden om zich zo rot te voelen.. geen goed excuus. Dus bedenken ze maar iets, die ene keer dat ze ruzie hadden met hun moeder. Zodat ze voor hun gevoel ook “een reden” hebben. En dan vergroten ze die ruzie ook erg uit in hun hoofd. Noemen het vervolgens mishandeling, om maar serieus genomen te worden. Terwijl ze zich eigenlijk prima rot mogen voelen zonder een duidelijke oorzaak!
Ik geloof 100% dat Lonneke last heeft van de gebeurtenis. Maar over de oorzaak van deze last twijfel ik wel. Was het zo groot voor haar geworden als ze niks wist over het bestaan van misbruik en trauma?

Amy ook al voelt het als 1van de weinige, ik snap je reactie volkomen. En vind het ook super hoe je het uitgelegd. En op je laatste vraag, nee dan was het niet zo groot geworden. Ergens in haar eerdere blog is ze het misbruik gaan noemen, omdat meerdere reacties aangaven dat ze het best onder die noemer mag zetten. Ik heb er mijn vraagtekens bij en ook al ben ik ook 1 van de weinige, ik vind de gebeurtenis ook iets te uitvergroot om het daaronder te schuiven. Maar goed tegenover alle positieve reacties op hoe open en treffend, voelt het bijna alsof je mee moet gaan in dit alles.

Ik kan me wel vinden in wat je zegt. Toch zou ik graag een ander perspectief erop lichten. Persoonlijk zie ik ten eerste ook steeds meer aandacht voor mentale gezondheid in het algemeen. Hoewel dit niet helemaal soepel verloopt en hier en daar wat cringey uitingen heeft naar mijn mening denk ik dat we met hobbels wel richting acceptatie gaan van psychische problemen, in alle gradaties/op een spectrum, zonder dat daar een trauma aan verbonden moet zijn, en zonder dat alle klachten als óf heel heftig óf als een 'gewone' ervaring worden gezien. Ik denk dat het in de meeste gevallen helpender is voor iedereen om die stigma's te verminderen dan om traumatische ervaringen 'kleiner' te maken (niet dat jullie dat bewust of überhaupt deden, overigens).

Ten tweede wil ik toevoegen dat trauma en het onderzoek ernaar pas een heel recent iets is. Ik vind het belangrijk dat we daarbij niet vergeten dat dit iets heel waardevols is. Waar vroeger veel mensen werden opgegeven, met name bij ernstige psychische problemen - psychose, zware persoonlijkheidsstoornissen, etc. - komen 'we' (= onderzoekers) erachter dat hier regelmatig complexe trauma mede oorzaak van is.
Ik denk dat je een punt hebt over dat 'trauma' nu in mensen hun hoofden blijft rondspoken waar dat voorheen niet gebeurde. Maar ik niet dat deze mensen voorheen meestal gewoon oké waren. Soms misschien wel, en ik denk dat het een goed punt is en belangrijk om te kijken naar de impact van gebeurtenissen truama noemen die voorheen niet zo serieus werden genomen. Maar ik wou wel deze kant eraan toevoegen aangezien trauma zo ontzettend complex is. Een spectrum aan gradaties, verschillende soorten trauma's, en heel belangrijk: trauma is inherent verbonden aan de manier waarop een persoon dit kan verwerken.

Anyway, ik hoop dat dit niet respectloos over komt, ik wil niemands mening invalideren of iets dergelijks (voor het geval iemand dit überhaupt nog leest haha), juist het tegenovergestelde.

Wat dapper dat je deze video hebt gemaakt!

Lieve Lonneke,
Wat ben jij een powervrouw! Ik vind het super dapper dat je jouw verhaal deelt. Het zet mij wel aan het denken. Nadat ik een nare, seksuele ervaring mee heb gemaakt, heb ik dat daarna wel gedeeld met een aantal mensen in mijn omgeving. Op dat moment voelde ik me niet begrepen, waardoor ik nu niet meer praat over wat er is gebeurd. Nu ik hoor hoe het jou helpt om het wel te delen, wil ik dat misschien ook wel weer gaan proberen.
Knuffel voor jou!
Liefs, Lisa

Ik vind jouw eerlijkheid heel indrukwekkend, Lonneke. Chapeau.

M., je kunt niet inschatten voor een ander hoe een ervaring binnenkomt en hoeveel impact het heeft. Heb jij zelf hulp of therapie op het moment? Probeer dan vooral om daar te vertellen wat het met jou doet als je de blog en de video van Lonneke ziet. Want het zegt denk ik wel heel veel over de impact van wat jij hebt meegemaakt op jouw leven. Ik snap de boze reacties en ik vind het ook niet helemaal eerlijk dat je deze opmerking tegen Lonneke maakte. Maar ik snap eigenlijk ook wel dat wat Lonneke vertelt bij jou zo'n reactie oproept. Doe daar iets mee, praat er met je therapeut over, want ook jouw verleden verdient aandacht en respect. Net als dat van Lonneke. XX

Lieve Lonneke,

Alles wat je beschrijft in je video is herkenbaar voor mij. Echt. Alles.
Ik heb onwijs veel respect voor je, de manier waarop je dit deelt is bijzonder dapper. Je raakte me, het voelde zo puur en kwetsbaar. Erg mooi!

Veel liefs, Anouk

Lieve Lonneke,

Dankjewel voor je openheid in je video. Ik vind het dapper dat je er over durft te praten en ik geloof dat het veel mensen gaat helpen. Ik heb respect voor je, voor hoe je dit durft te delen en bespreekbaar maakt.
Ik herken veel in je verhaal en vind het fijn dat je kwetsbaar durft te zijn. Dankjewel daarvoor. Je bent een prachtige sterke vrouw!

Liefs, Joyce

Ik durf de video momenteel even niet alleen aan, maar wil je wel bedanken dat je zo'n open video gemaakt hebt hierover!

Wow. Respect en diepe buiging. Na tientallen jaren mijn mond gehouden te hebben, heb ik het voor het eerst verteld. Aan mijn ES psycholoog. En nog aan niemand anders, want dat kan ik nog niet. Ook al hoor ik telkens dat het niet aan mij lag, dat ik een onschuldig kind was die er niet om had gevraagd, blijf ik mijzelf verwijten maken. Wat als...Ik had...etc.. Zelfs het horen van bepaalde termen maakt dat ik volledig dichtklap. Dus daarom vind ik het zo knap van je, Lonneke, dat je het openbaar deelt. Wat een voorbeeld en dappere, sterke dame ben je. Nu ik nog.....

Super dapper dat je dit filmpje maakte en dus uit je comfortzone stapt hiervoor. Heel sterk van jou. Zeer nuttige video. Herkenbaar.
Dankjewel Lonneke 🧡

Wat enorm knap dat je zoiets durft te delen. Echt onwijs dapper en ik wil je bedanken dat je het gedaan hebt. Het is deels herkenbaar voor me en zoiets geeft enorm veel herkenning en erkenning. Bedankt daarvoor. Ik hoop dat je geheeld bent (of aan het helen bent) en je hebt mij absoluut ook geholpen in dit proces. Oneindig dank daarvoor. Heel veel liefs en sterkte