Waarom zou je niet beter willen worden? Waarom zou je terug willen vallen? Waarom doe je jezelf dit aan? Deze vragen heb ik afgelopen periode gekregen. Ik ben momenteel op een punt in herstel aangekomen waar ik moet beslissen om nu echt het leven weer in te stappen, te gaan studeren en de draad weer op te pakken - of dat ik toch nog een tijdje langer in therapie blijf om de processen waarmee ik bezig ben op een goede manier af te ronden. Deze keuze vind ik enorm lastig. Ik wil zo graag weer. Ik wil zo graag weer studeren, kunnen doen en eten zoals mijn leeftijdsgenoten dat doen, me weer 'normaal' voelen.

Deze drang is zo sterk dat ik een paar weken terug mijn behandelaar mailde om mijn beslissing door te geven. Toen we hierover in gesprek gingen kwamen haar zorgen en de zorgen van de rest van mijn behandelteam al snel naar voren. Mijn behandelaar wist ook door mij heen te prikken, want ondanks mijn gezonde kant zonder eetstoornis die weer wil gaan leven, is het stemmetje om terug te vallen zodra ik op kamers ben in mijn studentenstad ook sterk aanwezig. Waarom zie ik studeren ook als een kans om weer ruimte te geven aan mijn eetstoornis en haar ook die ruimte in te laten nemen? Ik wil zo graag. Ik wil zo graag alles doen wat ik mezelf de afgelopen jaren ontzegd heb, maar wil ik dat echt zo graag als ik mezelf wijs maak? Of wil ik zo graag om weer mijn oude coping in te kunnen zetten en 'mijn' ding weer te kunnen doen?

Herstellen van een eetstoornis is een voortdurende tweestrijd. Voor familie en vrienden is deze tweestrijd lastig te begrijpen. Echt kwalijk nemen doe ik ze dat niet, want iedereen die ziek is wil toch zo snel mogelijk weer beter worden? Ja, dat is de meest gezonde gedachte. Maar voor mensen met een eetstoornis (en misschien ook wel andere mentale ziektes) ligt dat wat anders. Want beter worden betekent ook de eetstoornis loslaten, op eigen benen staan en alles wat veilig en vertrouwd voelt achter je laten. Ja, een eetstoornis is naar en pakt veel van je af, maar daarnaast biedt het ook veel. "Wat dan?", hoor ik je zeggen. "Wat kan het je geven dat herstellen zo lastig maakt?" Op die vraag is niet één antwoord te geven, want iedere eetstoornis is anders en werkt anders. Wat ik wel kan doen is vertellen wat mijn eetstoornis mij biedt. Dit wil ik graag doen aan de hand van een filmpje dat ik een aantal maanden terug heb opgenomen.

De tekst heb ik zelf geschreven en gaat over de tweestrijd die ik net beschreef. Leven met en zonder eetstoornis. Ik wil geen leven meer met mijn eetstoornis, maar een leven zonder is tegelijkertijd zo eng, onbekend en onveilig. Het voelt alsof ik alles kwijtraak. Ik hoop dat anderen hier herkenning in kunnen vinden, zodat ze weten dan ze niet de enigen zijn die met deze gedachtes en gevoelens zitten. Verder hoop ik dat het een inkijkje geeft in de wereld van iemand met een eetstoornis. Er zijn nog zoveel vooroordelen en misvattingen hierover. Misschien helpt het buitenstaanders om eetstoornissen iets beter te begrijpen of wat kiezen voor herstel, iets wat een dagelijkse keuze is, zo enorm lastig maakt.

Liefs,
Cathalijne

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.