Ziekenhuizen, helaas heb ik die gebouwen al vaak van binnen gezien. Niet omdat mijn lichaam ziek is, maar omdat mijn koppie het soms niet meer weet. Kortsluiting noem ik dat. Anderen noemen het depressie, zelfbeschadiging en ptss (posttraumatische stresstoornis). Hoe je het ook noemt, het is verdomde klote. Mijn zelfbeschadiging is vaak zo heftig dat ik ervoor naar het ziekenhuis moet. Dat is op zich al vreselijk, maar door de aanpak van sommige artsen en verpleegkundigen, door alle vooroordelen over mensen die zichzelf beschadigen, door alle foute opmerkingen, door al het onbegrip en door de verwijtende blikken, is het al helemaal moeilijk. Precies wat je niet kan gebruiken als je zelf al helemaal in de knoop zit. Het maakt de crisis vaak zelfs erger. Dit is niemands bedoeling maar het gebeurt wel.

Ik wil de wereld veranderen. De plek hier op aarde ietsjes beter maken. Voor mezelf, maar ook voor alle andere mensen zoals ik. Mensen die het moeilijk hebben. Ik wil dat de mensen hier op aarde gaan nadenken. En wie weet, misschien, heel misschien, worden er wel mensen door mijn verhaal aan het denken gezet. Al is het maar één arts of verpleegkundige die ik bereik. Als er iemand is die door mijn verhaal meer begrip kan opbrengen ben ik, en velen met mij, geholpen.

Het verhaal dat ik wil delen gaat over mijn laatste ziekenhuiservaring, afgelopen week. Als gevolg van mijn zelfbeschadiging had ik dringend medische hulp nodig. Hiervoor ben ik naar het VU Medisch Centrum in Amsterdam gegaan. Ik moest geopereerd worden en gelukkig is de ingreep helemaal goed gegaan. Daarna ben ik zonder pardon op straat gezet. Het was 's avonds laat, ik kwam net uit de narcose en ik moest het ziekenhuis uit. Nog voor de operatie had de anesthesist gezegd dat het onmenselijk was om iemand na narcose 's avonds laat naar huis te sturen en dat ze dat ook nooit zouden doen. De verpleegkundigen en de psychiater waren het daar echter niet mee eens. Van hen moest ik weg. Ze wilden mij niet op de afdeling hebben vanwege mijn psychische problemen. Dat hebben ze letterlijk tegen mij gezegd en dat deed zeer.

De wereld vindt mij moeilijk, en ik vind de wereld soms moeilijk. Er is zoveel onbegrip. Mensen die het niet begrijpen en vanuit die toestand handelen, verkeerd handelen als je het mij vraagt. Misschien kon de nachtdienst een ‘moeilijke' patiënt niet aan. Hoe pijnlijk dat ook voor mij is, ik kan het begrijpen maar er is ook niet gekeken naar een andere plek voor mij. Ik ben zo het ziekenhuis uit gezet terwijl ik net uit de narcose kwam. De verpleegkundigen keken me aan alsof ik een beest ben. Waarom zijn mensen zo bang voor mij?

Ik loop vaker tegen dit soort dingen aan. Artsen die je niet direct willen helpen want "Je hebt het toch zelf gedaan." En: "Kom de volgende dag maar terug, als we tijd hebben." Ik krijg in ziekenhuizen vaak ook geen pijnbestrijding want misschien zou ik het "zo wel afleren om mezelf te beschadigen." Ik snap deze hele wereld niet. Waarom word ik niet met respect behandeld? Of hechten zonder verdoving, nog zoiets. Want ja, als ik mezelf pijn doe, mogen anderen mij vast ook pijn doen. En dit, jongens en meisjes, breekt mijn hart.

Het kan aan mij liggen, maar ik heb vaak het idee dat artsen mij liever niet willen helpen, dat ik hun tijd verdoe. Wat ze dan vergeten is dat ik hier ook niet voor gekozen heb. Als ik iets te kiezen had dan had ik wel voor een ‘normaal' leven gekozen. Studie, vrienden, familie, werken, leuke dingen, de hele reutemeteut. Maar ik ben ziek, dus lopen de dingen vaak net even anders dan hoe ik ze gewild had. Bijna niemand begrijpt het eigenlijk. Psychische aandoeningen zijn dingen waar je eigenlijk liever niet over praat. Mensen met een psychische aandoening worden naar mijn mening nog te vaak raar aangekeken. Men loopt meestal het liefst met een grote boog om je heen. Zo ervaar ik het.

Schandalig hoe er soms wordt omgegaan met mensen die het moeilijk hebben. Waarom worden wij niet met respect behandeld? Waarom krijgen wij niet gewoon de medische zorg die wij verdienen? De medische zorg die elk mens verdient. Ik ben twee jaar geleden om half twee 's nachts uit het ziekenhuis gezet door een arts die echt niet wist wat ze met zo'n geval als ik aan moest. Ik kwam daar voor de medische hulp, die zou ik ook krijgen, ik was een spoedgeval zeiden ze. Toen ze hoorden dat de wonden door mijzelf waren toegebracht moest ik weg. De arts had er ineens geen tijd voor. Midden in de nacht, zo op straat gezet.

Ik vind dat er heel wat moet veranderen in de zorg. Laten we allereerst iedereen met respect behandelen. Dan kom je al een heel eind. Ik wil voor volwaardig mens worden aangezien in ziekenhuizen en bij de huisarts. Ik wil die blikken niet meer, dat respectloze gedoe. Ik ben er klaar mee. Ik heb hier niet voor gekozen. Echt niet. Ik zou veel liever mijn been willen breken dan de ziekte hebben die ik heb. Zoveel onbegrip, het doet me pijn.

Ik schrijf dit omdat afgelopen week de zoveelste keer was en omdat ik niet de enige ben. Ik had er al iets over losgelaten op mijn Instagram account @stronglikeafighter. En ik schrok van de reacties. Mensen die mij hun nare ervaringen vertelden. Het ene verhaal nog schokkender dan het andere. Er lopen zoveel mensen met psychische problemen tegen onbegrip aan en dat kan niet, dat mag niet.

Iemand op straat zetten vanwege de psychische klachten die iemand heeft is niet oké. Het zou als het aan mij lag nooit meer zo, op die manier, mogen gebeuren. Zonder verdoving hechten om het af te leren is niet meer van deze tijd. Het is verschrikkelijk hoe mensen met een psychische aandoening soms behandeld worden in de zorg. Het moet veranderen. Je hoort er bijna nooit iets over maar het is afschuwelijk. Ik wil mezelf en de andere mensen die hetzelfde meemaken graag een stem geven. Vandaar.