Daar zit ik dan, op de bank, starend naar buiten waar de regendruppels neerkomen op de tuintafel. Ik open mijn telefoon en scrol door mijn Facebook tijdlijn, bekijk wat nieuwe collecties in webshops en open WhatsApp, weer geen nieuwe berichtjes… Vanaf het moment dat mijn eetstoornis zichtbaar werd aan de buitenkant heeft mijn omgeving langzaam een stap teruggezet. Ik zag er schijnbaar niet meer uit volgens de maatstaven en mensen wisten niet meer hoe ze met mij om moesten gaan.

Van het ene op het andere moment was ik in hun ogen een ander persoon geworden. Nu klopt dit deels natuurlijk wel, want mijn eetstoornis trok de aandacht en ik schuilde ergens daarachter. Maar ik was er wel degelijk, alleen misschien niet met volle aandacht. Ik was geen compleet ander persoon geworden. Ik deed alleen de verkeerde dingen omdat deze in de ogen van mijn eetstoornis goed leken en mij zekerheid gaven.

Mensen uit je omgeving zoals vrienden en familie zijn juist in deze tijd van herstel zo ontzettend belangrijk. Wanneer iemand ziek is, zetten mensen vaak een stap terug. Ze weten niet hoe ze met de situatie om moeten gaan en denken daarom vaak dat dit de beste manier is om met deze situatie om te gaan. Terwijl juist je omgeving op een positieve manier kan bijdragen aan herstel.

Ik ben door een heel groot deel van mijn omgeving in de steek gelaten in de moeilijkste periode in mijn leven. Familie die geen contact meer met mij opnam of mij niet op zocht. En wanneer ik ze dan tegenkwam, durfde ze niet eens met me te praten of gedroegen ze anders dan daarvoor. Niet alleen familie, ook vrienden hebben mij laten vallen. Mensen waarvan ik dacht dat ze er altijd voor mij zouden zijn, gedroegen zich vreemd tegenover mij.

Ze verzonnen smoesjes om niet af te hoeven spreken, zeiden op het laatste moment af of namen gewoon geen contact meer met me op. Ook een simpel uitstapje naar de plaatselijke supermarkt zorgde al voor veel blikken en mensen die met een grote boog om mij heen liepen.

Ik heb gemerkt dat mensen in deze tijd vooral bezig zijn met zichzelf en (on) bewust vergeten dat er ook mensen zijn die hun steun kunnen gebruiken. Mensen die een eetstoornis hebben zijn niet eng, en hebben geen grote gebruiksaanwijzing nodig om mee om te gaan. In basis zijn we ook gewoon mensen.

Daarentegen heb ik gelukkig de beste ouders die ik mij heb kunnen wensen. Zij zijn er altijd, maar dan ook altijd voor mij geweest. Zelfs op het moment dat de hulpverlening het vertrouwen in mij had verloren, heb ik samen met hen de eerste stappen gezet op weg naar herstel. En zij hebben altijd in mij geloofd en zijn nooit van mijn zijde geweken.

Maar wat ik eigenlijk wil vertellen is dat een stap achteruit zetten bij iemand met een eetstoornis juist niet de oplossing is. Bij mij heeft dit er op het begin voor gezorgd dat ik nog dieper in mijn eetstoornis kroop, want ja, ik had toch niemand meer. Maar na een tijd was ik het zat. Ik wilde herstellen voor mijzelf en dit niet doen voor anderen om misschien daarom mijn omgeving terug te krijgen. Ik ga genezen, deze verschrikkelijke ziekte overwinnen en dan mijn eigen pad bewandelen. Ik weet nu wel beter op welke mensen in kan rekenen in de toekomst en wie niet.

Wat ik wil meegeven aan mensen die iemand kennen in hun omgeving met een eetstoornis; Zorg ervoor dat diegene weet dat je aan hem/haar denkt, ga langs, vraag hoe het met die persoon gaat en zet zeker geen stap terug. Mensen met een eetstoornis zijn vaak moeilijk te bereiken, maar wanneer jij doorzet gaat dit vanzelf gemakkelijker. Hoe hard ze het soms ook ontkennen, ze hebben die steun heel hard nodig. En een simpele vraag zoals; Hoe gaat het? kan daar ook al aan bijdragen.

De les die ik uit het gemis aan aandacht vanuit mijn omgeving heb geleerd en jullie wil meegeven; Herstel doe je vooral voor jezelf, laat het niet afhangen van je omgeving, want je bent te bijzonder om vergeten te worden.

Ik ga verder met mijn strijd om deze ziekte te overwinnen en ik hoop dat iedereen die in zijn of haar omgeving iemand kent met een eetstoornis, daadwerkelijk ook de eerste kleine stap maakt om een simpele vraag te stellen als: “Hey, hoe gaat het met je?”.