Misschien ken je mij, misschien ook niet. Mijn naam is Tazmin en in 2009 deed ik mee aan het programma van Sophie Hilbrand; Sophie op 3, anorexia special. Waarom ik mijn verhaal met jou wil delen, ondanks de stiekeme angst die ik voel? De angst dat mensen mij misschien zullen herkennen en zullen weten welke strijd ik heb gestreden en welke donkere hoofdstukken mijn leven zo lang heeft gekend? Omdat ik hoop wil geven. Hoop voor zij die worstelen, die niet meer durven te hopen. Die denken dat het geen zin heeft, dat het alleen maar een teleurstelling wordt of een illusie opzich is. Voor hen die iemand kennen die strijd en voor wie zij vrezen... Ik wil jullie hoop geven.

Want ik heb zó lang niet gehoopt. Niet willen hopen omdat ik helemaal niks meer wilde en niet durven hopen omdat ik niet weer de pijn van het falen wilde voelen. Ik hoop dat ik je een klein beetje hoop kan geven. Want pijn is echt, dat weet ik, maar dat is hoop ook! In 2009, tijdens de opnames van Sophie op 3, ging het niet goed met mij. Ik zat middenin de strijd met mezelf en de wereld en na de opnames ging het steeds meer bergafwaarts met mij.

bron: NPO.nl

Na de uitzending waren er veel reacties, vooral ‘dat ene meisje Tazmin, van 18' werd veel besproken. Veel mensen herkenden zich in mij en in de strijd die ik met het leven leverde. Echter veel mensen, zo zou ik later horen, dachten dat ik het niet meer zou redden. Achteraf hoorde ik zelfs dat de meerderheid van de mensen die de uitzending gezien hadden, maar ook van de mensen die mij kenden zoals vrienden en familie en verpleegkundigen, dachten dat er een dag zou komen dat ze mij zouden verliezen aan de rotziekte anorexia nervosa.

Zoals ik zei, ging het na de opnames alleen maar slechter met mij en toen mijn hartsvriendin overleed, vloeide al mijn kracht en reden om er te zijn weg via de tranen die mijn ogen verlieten. Wie het toen nog niet had gedacht, dacht het toen wel, dit was het begin van het einde. Langzaam verloor ik alles. Niet alleen de mensen om mij heen kon ik minder zien, maar ook de controle over mezelf, mijn lichaam. Functies vielen uit en op een dag werd ook mijn zicht minder. Van wankel lopen, naar sloffen, naar niet meer kunnen lopen zonder om te vallen wist ik het: Dat ik net als Emma, van de documentaire Emma Wil Leven, die ik ook gekend heb, zou overlijden aan de gevolgen van de ziekte.

Door mijn verleden heb ik naast de diagnose anorexia nervosa, ook CPTSS. Dit staat voor complexe posttraumatische stressstoornis, gelinkt aan vroeg kinderlijke traumatisering. Toen ik 24 was, zei de behandelaar van de kliniek waar ik toen zat, Rintveld, letterlijk dat ik te verkreukeld was, te beschadigd door alles wat er was gebeurd en mij was aangedaan, om beter te kunnen worden. Dat het geen zin meer had om te behandelen. Ik zou gewoon weg gaan. Iedere week bloed prikken en af en toe terug komen om opgelapt te worden. Dat zou mijn leven worden tot het niet meer ging en het dus mijn dood zou worden.

Toen ontstond er eerst heel veel verdriet en angst bij mij, maar dit werd woede en later mijn kracht! Want het klopt dat ik een moeilijk verleden heb, dat er veel is gebeurd waardoor ik schade heb opgelopen, maar dan maar de moed opgeven, dan maar zeggen dat gelukkig worden niet kan, dat konden ze toch niet zeggen! Dan zouden zoveel mensen hopeloos verloren zijn en dat weigerde ik en weiger ik nog steeds te geloven. Al snel zei ik tegen mezelf; weet je, ik kan dit. Ik kan zoveel meer dan iedereen denkt en zegt! Ik heb mijn verleden overleefd, ik was in het verleden aangekomen, ik zou ze laten zien. Ik laat mijn verleden niet winnen, niet weer! Ik laat hen ook niet winnen. Ik laat me niet weer klein krijgen.

Op eigen kracht, zonder hulp van een gespecialiseerd hulpverlening krabbelde ik op. Met heeeel hard vallen, huilen, brullen en toch maar weer opstaan. Mij letterlijk ophijsen aan de stoel na opnieuw instorten van angst, eenzaamheid en verdriet op het koude laminaat van m'n keukentje van m'n eigen woninkje. Iedere keer, keek ik naar mijn koelkast waar afbeeldingen op stonden. Een bruidsjurk, babysokjes, m'n vriendinnetje die overleden was, een mooi land, vlinders, m'n familie én m'n mooiste, inspirerende spreuken. Een toekomst waar ik naar hunkerde, maar die niet meer dan een droom, te mooi om waar te zijn, leek. Maar ik wilde zooo graag dat ik gelukkig zou worden en de hulpverleners kon laten zien: Ik kan dit, ik heb jullie niet nodig want ik ben sterk, dat het waar is:"what doesn't kill you, makes you stronger. Als je het wil."

Ik weet nog toen ik mee deed met Sophie op 3, dat anderen die mij niet kenden zeiden "echt meid, het komt goed, het leven is mooi..." en dat ik dacht; 'ach joh, hou toch je mond. Ik kom er niet, ik wil er ook niet meer komen, voor mij hoeft niks meer.' Bovendien dacht ik: 'jij bent niet zoals ik, jij hoeft niet iedere dag weer te vechten tegen de beelden uit je verleden die zo echt zijn, dat je nog liever je ogen uit krabt om ze weg te krijgen, dan dat je eet, voelt en leeft.' Ik zag niet hoe diep zij hadden gezeten, hoe uitzichtloos het voor hen was geweest. Ik zag alleen het gezonde meisje dat blij was om te leven, terwijl ik er gewoon niet meer wilde zijn. Wilde verdwijnen.

Maar, mensen hebben mij gezien op tv. Ze weten hoe het toen, in een mildere mate, met mij ging en dachten dat ik er niet meer zou komen. Ze zagen Emma die wilde maar die het niet haalde... Ik dacht toen: Wat nu als ik een aantal, al zijn het er maar 2, kan bereiken en laten zien dat er ook echt hoop is. Dat je kei en keihard moet vechten en het echt moet willen uit de diepte van je hart, maar dat je er ook wél uit kan komen. Ik wilde zoveel jaar niet. Ik denk van de 13 jaar dat ik worstelde, 11,5 jaar niet écht wilde... maar uiteindelijk, toen iedereen de hoop had opgegeven, kwam het.

Heel pril, wankel, angstig en eenzaam haast, maar het was er. En ik greep het aan. In m'n eigen huisje omringde ik mezelf met alleen maar positieve dingen; Warmte, afbeeldingen, spreuken, muziek, films. Om het kleine beetje vechtlust wat er was aan te sterken. Bijna als een baby die probeert te lopen. Wijk niet van z'n zijde, begeleid het, ondersteun het aan alle kanten zodat het niet valt en de moed verliest op weer op te staan en ooit echt te kunnen lopen zoals de anderen. Na Sophie ging ik dieper, dieper, diepst.. maar ik kwam eruit.

Ik heb liefde gevonden, ik durf liefde te ontvangen! De verlatingsangst, de angst om mijn vriend te verliezen, mijn geluk te verliezen, dat is er nog, maar daar werk ik aan en dat gaat al zoooveel beter. Ik heb hoop en eindelijk lijkt die mooie toekomst, de plaatjes van een bruidsjurk, babysokjes, zon, liefde en vrijheid MIJN toekomst te zijn. Niet een droom of een film of een fantasie. Ik heb eindelijk, na een halve leven met anorexia de rest van een leven voor me, zonder het. Ik heb een gezond gewicht en ik heb nog steeds af en toe dat ik onzeker ben over hoe ik eruit zie. Dan zucht ik en steun ik en sluit ik mijn ogen...dan zeg ik of denk ik...Taz, eindelijk een toekomst, eindelijk liefde en echt geluk, zo'n zwaar gevecht, zoveel pijn die het gekost heeft. Laat. Dit. Nooit. Gaan.

Voor de illusie dat jij je beter voelt met een paar kilo minder. Alles wat ik heb opgebouwd tegen alle verwachtingen in, is het never, nooit meer waard om weer af te vallen. Geen gram is het waard. Het geluk bij gewichtsverlies is een illusie, een schijn blijheid want het is gebaseerd op een leugen in je hoofd. Ik kan eindelijk zeggen: ik leef, het leven is eindelijk mooi, ik zie het en ik houd ervan. En ik? Ik mag er zijn, ik ben sterk, ik ben een doorzetter en ik zal nooit meer verliezen van die rotziekte!

Voor alle meiden die mij ooit zagen en dachten, ik herken mezelf erin, of ze komt er niet, of die Emma zagen en dachten; ‘zie je wel, het is onmogelijk'... Het is niet zo! Emma was sterk, ongelooflijk! maar ze redde het niet... Jij bent sterk en jij kunt het wel! Al denk je nu van niet. Ik heb dat ook gedacht en geloof me, je kunt het wel. Houd vast aan deze waarheid en luister niet naar de leugens in je hoofd dat het hopeloos is. Want wie vecht kan verliezen, maar wie niet vecht...heeft verloren.

Veel liefs, Tazmin ♥