Als ik hier rondkijk zie ik veel meiden met een eetstoornis die daarnaast ook worstelen met problemen door nare ervaringen op seksueel gebied. Voor mij was dit naast mijn eetstoornis ook een van de dingen waar ik onmogelijk alleen uit kon komen. Ik ging in behandeling voor mijn misbruikverleden maar al snel kreeg ik te horen dat het niet meer kon omdat mijn eetstoornis te heftig was en door ondergewicht het niet meer mogelijk was om trauma-behandeling te doen. Toen ik op zoek ging naar een behandeling voor mijn eetstoornis kreeg ik te horen dat ik ook een trauma had (en andere problematiek, waaronder borderline) en het te complex was om nu dan maar met mijn eetstoornis bezig te gaan. Maar mijn gewicht bleef maar dalen.

Toch heb ik het zoeken niet opgegeven, en met de nodige hulp vond ik een goede psycholoog die het aandurfde om te kijken hoe ver we kwamen door de verschillende problematiek tegelijk aan te pakken. Ik kwam aan tot een bepaald gewicht en de emdr werd weer opgepakt. Ik maakte stapjes, hele kleine. Maar ging het een vooruit, ging het ander weer achteruit. Ik denk een herkenbaar iets voor velen. Toen ik vast liep gingen we samen op zoek naar een opnameplek.

bron foto

Tijdens die opname ging ik niet gelijk aan de slag met mijn eetstoornis of misbruikverleden. Maar leerde ik eerst mijn emoties reguleren. Want dat was iets wat ik door mijn hele leven heen niet had geleerd. Ik kende geen emoties, wist niet hoe ik ermee om moest gaan, behalve op een destructieve manier.

Ik leerde voelen. Soms is het moeilijk als je heel lang alles qua emoties weggestopt hebt, en herken je helemaal geen emoties meer. Ik leerde wat boos, bedroefd, bang, en blij was. Ik had niet verwacht dat ze me dat op mijn 26ste nog zouden moeten uitleggen, en het voelde voor mezelf alsof ik wereldvreemd was door zulke normale basisgevoelens niet te kennen. Ik ging in schema's situatie uitpluizen, en leerde voor het eerst woorden te geven aan mijn gevoelens. Niet alleen boos, bedroefd of bang, maar ook blij was voor mij een ingewikkelde emotie. Toen ik meer inzicht had in wat ik nu precies voelde gingen we een stap verder en ging ik bezig met mijn misbruikverleden. Ik ging een stabilisatiecursus volgen in mijn opname.

Daarin kwam al snel naar voren dat ik bij elke vorm van emotie dissocieerde. Ik deed dit bijna de hele dag door. Wat het ontzettend moeilijk maakt om met jezelf aan de slag te gaan. Want in plaats van het aan te gaan dissocieer jezelf als het ware ‘weg' uit de situatie. Ik was negen toen ik misbruikt werd en al vrij snel had ik door dat wanneer ik mezelf naar een soort van onbewoond eiland dissocieerde ik minder meekreeg van wat er met me gebeurde. Mijn eiland was mooi, een wit strand, de zon en zee en mooie dolfijnen in het water. Mijn thuissituatie was ook moeilijk, een destructieve vader en agressieve moeder en ik was een kind dat niet gewenst was. Al snel merkte ik dat ook daar dissociëren een prima hulpmiddel was om minder mee te krijgen, en zo leerde ik dat bij elke vorm van emotie ik mezelf wel ‘weg' kon maken. En heb ik dus eigenlijk ook nooit geleerd om met emoties om te gaan.

Ik ging hiermee oefenen. Omdat ik zelf vaak niet door had dat ik dit deed werd ik hierop gewezen door mensen om me heen. En deed ik samen oefeningen om in het hier en nu te blijven. Ik keek de kamer rond en noemde vijf dingen die ik zag, vervolgens vijf dingen die ik hoorde, en vijf dingen die ik ervaarde (geuren, temperatuur, dat ik de stoel voelde etc)of ademhalingsoefeningen; ik telde elke in en uitademing en zei dit hardop: inademing 1, uitademing 1, inademing 2 etc. Doordat je moet nadenken blijf je in het hier en nu. De eerste paar keer vond ik het maar raar en was ik ervan overtuigd dat het toch niet werkte, door mezelf hierin niet serieus te nemen lukte het ook niet. Door heel wat te oefenen leerde ik wat het me opleverde. En na verloop van tijd kon ik dit ook inzetten wanneer ik alleen was. En zelfs om op een gegeven moment herbelevingen tegen te houden.

Ook voor de herbelevingen had ik een blad gemaakt voor de mensen om me heen. Wat ze wel en niet moesten doen. Mijn naam noemen, en aangeven wie degene zelf was. Het moest een vrouw zijn die tijdens een herbeleving bij mij me was. En ik moest niet aangeraakt worden. Ze moesten me vragen om rond te kijken, hen aan te kijken etc. Ook voor mezelf had ik een blad gemaakt wat ik moest doen als ik voelde dat ik wegzakte.

Ik denk dat veel meiden ook bekend zijn met nachtmerries over het misbruik dat je hebt meegemaakt. Dit was voor mij een reden om niet meer te gaan slapen, en dit zo lang mogelijk uit te stellen. Maar ook weinig slaap staat je behandeling in de weg. Je hebt immers je rust en energie nodig om met je behandeling bezig te kunnen zijn. Ik had mijn kamer zo ingericht dat wanneer ik een nachtmerrie had ik daarna niet in paniek zou raken. Ik had foto's van mijn vriend en hondje naast mijn bed. Op de muur had ik een blad met: ‘het is nu 2011', ‘je bent in apeldoorn' ‘je bent veilig hier' en zelf een met mijn eigen naam erop. Door dit 's nachts te kunnen lezen na een nachtmerrie was ik sneller weer in het hier en nu.

bron foto

Door op het moment van misbruik continu verteld te zijn dat het mijn eigen schuld was, ik het verdiend had en dat ik vies was, waren dit voor mij kloppende gedachten. Ik was er van overtuigd dat dit de waarheid was en dit was bij mij ontzettend hardnekkig. Het heeft heel lang geduurd voordat ik die gedachten ook maar een beetje los kon laten. Want zeggen dat het niet mijn schuld was, deed nog veel meer pijn dan vasthouden aan mijn ‘vertrouwde' gedachten die ik mijn hele leven had gehad. Het maakte me verdrietig en boos en dat waren moeilijke emoties. Toch werkt het wat mensen zeggen; hoe vaker je herhaalt dat deze gedachten niet kloppen, hoe meer je gaat voelen dat je eigen waarheden helemaal geen waarheden zijn. En ook de emoties daarbij worden minder.

Ik ben eerst alle ‘kromme gedachten' over mezelf en over het misbruik gaan opschrijven:

• Ik ben vies
• Het is mijn eigen schuld
• Ik had niet met hem mee moeten gaan keer op keer
• Ik had moeten vechten etc

En ben daartegenover voor mij helpende/ rationele gedachten gaan zetten:

• Wat er gebeurd is mag ik vies vinden, maar ik (mijn lichaam) is niet vies, dat is hij.
• Een volwassene hoort geen seks met een kind te hebben, dat is strafbaar.
• Ik voelde me thuis niet veilig en alleen en zocht dit ergens anders, hij heeft misbruik gemaakt van de situatie. Naast dat hij me heel veel pijn deed, was hij ook heel vaak aardig en kreeg ik de liefde die ik thuis niet kreeg.
• Wanneer een kind extreme angst of pijn heeft komen overlevingsstrategieën naar boven, waarvan dissociëren er een is.

Zo zal je voor jezelf moeten kijken wat jouw 'kromme gedachten' zijn, en welke helpende je daar tegenover kan zetten. Ook deze had ik opgeschreven en hingen naast mijn bed. Dit omdat ik wist dat ik ze anders in een lade zou leggen en er niet meer naar zou kijken omdat ik ze toch niet geloofde. En ja dat is heel moeilijk in het begin, in je hoofd probeer je er continu weer tegenin te gaan met ´ja maar´ gedachten. Maar na verloop van tijd ga je het steeds meer voelen en geloven.

Ook het werken met G schema´s heb ik erg veel aan gehad. Dit alles bij elkaar was een hele opgave, en heeft ontzettend veel strijd en tranen gekost. Ook zijn er momenten geweest dat ik dieper zakte dan ooit, toch krabbelde ik elke keer weer op met in mijn achterhoofd, hij heeft al zoveel verpest in mijn leven, het is tijd om te gaan leven, het is tijd dat hij geen invloed meer heeft.

bron foto

En hoe verder ik kwam met dit proces hoe meer mijn eetstoornis naar de achtergrond schoof. Ik kan nu zeggen dat ik nooit heb durven dromen dat ik zou komen waar ik nu sta. Ik ben gelukkig. Ik leef MIJN leven in plaats van dat mijn leven geleefd word door mijn verleden. Met deze blog hoop ik mensen die dezelfde ervaring hebben wat tips te kunnen geven hoe ze zouden kunnen handelen bij bepaalde situaties. Maar nog meer ze een beetje hoop te geven dat al de nare gedachten en gevoelens die seksueel misbruik met zich mee brengen echt minder worden.