Als kind en tiener had ik alles wat je je zou wensen! Lieve ouders, een lief broertje, ik deed met gemak het VWO en daarnaast was ik veel bezig met mijn grote passie; dans! Een erg goede basis voor een kind en ik heb mijn jeugd dan ook als erg fijn ervaren. Maar wat bijna niemand wist was dat ik al vanaf mijn tiende rond liep met een eetstoornis. In mijn latere tienerjaren kwamen steeds meer mensen erachter en op mijn twintigste wist iedereen het....

Ondanks mijn fijne thuissituatie was ik als kind vaak bang en onzeker. Al op jonge leeftijd was ik erg bang voor verlies, de toekomst en het leven. Hierdoor ontwikkelde ik als kind dwanghandelingen. Toen mijn ouders hun zorgen hierover uitspraken, ben ik daar van de ene op de andere dag mee gestopt. Achteraf gezien is dit het moment geweest dat mijn dwanghandelingen overgegaan zijn in een eetstoornis. Ik was toen tien jaar oud...

Toen ik veertien was verhuisde ik met mijn familie naar een andere stad. Ik vond dit erg leuk en had er ook geen problemen mee om naar een nieuwe school te gaan. Maar ik was erg onzeker en kwam op deze school bij een groepje vriendinnen die allemaal erg dun waren. Ook aten sommigen van hen erg minimaal en hadden we het regelmatig over gewicht. Dit was een enorme trigger voor mijn eetstoornis.

Ik bleef altijd dansen in de stad waar ik woonde en ik werd hier steeds serieuzer in. Toen ik vijftien was werd ik mee gevraagd op tournee naar het buitenland met een volwassen dansgroep. Ik was ontzettend blij en trots. Maar ik vond het ook heel lastig om zoveel jonger te zijn dan de rest. Ik was erg onzeker over mijn kwaliteiten als danseres en als persoon. Op het tournee bleek ik al te verzwakt door mijn eetstoornis en viel ik erg vaak flauw. Maar ik bleef ontkennen dat ik een probleem met eten had. Zelfs mijn ouders met wie ik heel veel deelde, wist ik ervan te overtuigen dat ik geen eetstoornis had en ik zat toen nog net in het gezonde gewicht.

Na dit tournee bleef ik bij deze groep dansen. Ook ging ik een vooropleiding in het weekend volgen bij de dansacademie en danste ik wedstrijden. Vanaf mijn vijftiende stond alles in het teken van dansen en ging ik meerdere malen per jaar op reis voor wedstrijden en tournees. Ik genoot hier ontzettend van! Maar door mijn ongelooflijke perfectionisme en de hoge eisen die ik aan mijzelf stelde, was het voor mijzelf nooit goed genoeg. Toen ik zeventien was kwamen mijn ouders erachter dat ik toch echt een eetstoornis had en kreeg ik nadat ik op een tournee in het ziekenhuis belandde ambulante hulp. Het leek daarna echt beter te gaan met me. Ik zat nog steeds op een minimaal gezond gewicht doordat ik erg gespierd was door het dansen en ik at niet bizar weinig omdat ik zorgde dat ik net genoeg energie bleef houden om te dansen.

Maar toen ik negentien was ging ik studeren aan de universiteit. Ik ging op kamers wonen en dit gaf mijn eetstoornis erg veel ruimte. Daarnaast deed ik nog verschillende dansprojecten en reisde ik ook nog veel voor dansen. Ik haalde goede cijfers op mijn studie, danste daarnaast twintig uur per week en probeerde ook mijn sociale leven bij te houden. Maar alles wat ik van mijzelf eiste zorgde ervoor dat het heel slecht ging qua eten. Ondanks dit topsportprogramma at ik veel te weinig en had ik een serieus probleem met bewegen. Ik zorgde ervoor dat ik minimaal vijf uur op een dag bewoog. Als ik drie uur moest dansen, ging ik daarnaast nog lopen, fietsen en oefeningen doen. Door de adrenaline hield ik dit het hele jaar vol. Maar aan het einde van de zomer ging ik op tournee en hier ging het helemaal mis. Mijn lichaam was compleet uitgehold en ik belandde met serieuze hartproblemen in het ziekenhuis. Ik stond zo op het randje dat ik besloot dat ik echt hulp moest gaan zoeken.

Compleet uitgeput en met ernstig ondergewicht en lichamelijke problemen kwam ik thuis. Een maand later werd ik opgenomen in een kliniek voor anorexia. Van het ene op het andere moment moest ik alles opgeven. Ik moest stoppen met studeren en met mijn grote passie dans. Maar ik zat vol vechtlust. In de kliniek heb ik mijn eetpatroon op de rit gekregen en mijn ernstige bewegingsdrang weten te doorbreken. Ik vond echter dat er niet genoeg aandacht werd besteed aan de onderliggende angsten en oorzaken van mijn eetstoornis. Dus ben ik na een paar maanden overgestapt naar ambulante zorg bij Human Conern met ervaringsdeskundigen. Ik zit hier helemaal op mijn plek en heb een hele fijne therapeute.

Ik ben nog lang niet geheel genezen. Maar ik kan dat ook niet verwachten nadat ik al tien jaar met een eetstoornis rondloop. Ik leer om te gaan met mijn angsten en gevoelens. Ik leer mijzelf te accepteren zoals ik ben. Ik leer dat ik nooit alles perfect zal kunnen doen. Ik zit nu bijna op minimaal gezond gewicht en ik vecht elke dag tegen mijn eetstoornis. Het is een ontzettend zwaar proces. Maar ik vind het ook waardevol. Door deze strijd leer ik wel in te zien welke dingen er echt toe doen in het leven. Nadat ik jarenlang met dit geheim heb rondgelopen, weet nu mijn hele omgeving ervan. En de steun die ik krijg is ontzettend fijn, voornamelijk van mijn familie. Maar ook vrienden tonen begrip en steken mij regelmatig een hart onder de riem. Daar ben ik zo dankbaar voor! Genezen van anorexia is ontzettend zwaar. Maar ik blijf vechten en het is fijn dat ik dat niet meer alleen hoef te doen! Ik hoop met mijn verhaal mensen te kunnen bemoedigen om hun zorgen of gevoelens met anderen te delen!

Samen sta je sterker dan alleen!