Ik heb meerdere soorten eetstoornissen gehad, maar ik heb nooit ondergewicht gehad. Ik hoop nu zelf een ander te kunnen helpen of herkenning te kunnen bieden door te vertellen over mijn eetstoornissen en de struggles die ik tegenkwam. Ook wil ik iedereen meegeven dat elke eetstoornis erg genoeg is en dat je lichaam het ook zwaar kan hebben als je geen ondergewicht hebt.  

Het leek mij waardevol om een keer zelf een blog te schrijven. In de tijd van mijn eetstoornis heb ik veel herkenning en steun kunnen halen uit de blogs. Nu hoop ik hetzelfde te kunnen doen voor een ander. 

Ik begon net als de meesten, met het idee dat ik 'gewoon' een beetje wilde afvallen. Dit begon heel onschuldig met wat minder snoepen, maar ik sloeg al snel door. Gelukkig zijn mijn ouders heel erg oplettend en waren ze er snel bij. Toen ik eenmaal bij de huisarts was geweest werd ik, ondanks dat ik weinig was afgevallen, al gelijk doorverwezen naar een psycholoog. Er werd toen atypische anorexia nervosa vastgesteld. Het eerste wat ik al confronterend vond was het feit dat er een speciale naam was voor mensen met anorexia zonder ondergewicht. Dit gaf mij het gevoel dat het wel meeviel en niet zo erg was. Wat hierbij ook niet hielp was dat mijn psycholoog regelmatig zei dat het wel meeviel en dat ik er veel minder erg aan toe was dan andere meiden.

Bron foto

In deze periode bleef ik afvallen en moest ik behalve naar de psycholoog ook naar een kinderarts. Bij de kinderarts kwam ik regelmatig voor controles. Ondanks dat ik bleef afvallen had ik nog steeds geen ondergewicht. Maar dat ik geen ondergewicht had, betekende niet dat de eetstoornis geen aanslag pleegde op mijn lichaam. Ik merkte dat mijn haar ging uitvallen, dat ik zwakker werd, het constant koud had en een lagere hartslag kreeg. Maar ook mentaal kreeg ik klachten. Ik werd somber, ging opzien tegen school en ging mij steeds meer afzonderen. Na een aantal maanden kwam ik weer op controle bij de kinderarts, zoals gewoonlijk werd mijn gewicht gemeten en werd er een ECG (hartfilmpje) gemaakt. Alleen kreeg ik toen te horen dat er een afwijking was op mijn ECG.

Om te voorkomen dat er een hartritmestoornis ging ontstaan, kreeg ik een bewegingsbeperking. Ik mocht maar 3 tot 4 uur naar school en ik mocht niet meer sporten of überhaupt lopen. Ik heb toen een tijdje gehad dat ik elke week bloed moest laten prikken en elke 2 weken een ECG. Ook mijn bloedwaardes waren niet goed. Gelukkig niet bedreigend, maar er moest wel in de gaten worden gehouden dat het niet slechter werd. Na een aantal controles was er gelukkig geen afwijking meer te zien op de ECG en mocht ik dus weer een beetje meer bewegen, maar ik moest het beperken tot 1 uur per dag. Ook mocht ik nog niet intensief sporten, dit mocht pas later.  

Na een jaar ben ik doorverwezen naar een instelling, omdat mijn psycholoog mij niet meer kon helpen. Ik kwam toen terecht bij een instelling waar ze gespecialiseerd zijn in eetstoornissen en gedragsstoornissen. Zij wilden meteen een diagnosetraject doen om te kijken of ik buiten mijn eetstoornis nog meer problematiek had. Alleen hou ik niet zo van labels en daarom heb ik destijds nee gezegd. Bij de instelling kreeg ik ook weer een kinderarts en een diëtiste.  

De kinderarts liet mij de hoeveelheid beweging steeds een beetje verder uitbreiden en bleef mijn gewicht, bloedwaardes en ECG in de gaten houden. Na een tijdje kreeg ik last van eetbuien, waardoor ik veel gewicht aankwam in een korte tijd. Dit heeft ongeveer een halfjaar aangehouden. Na een tijdje ging ik op zoek naar dingen waardoor ik weer kon afvallen. Zo kwam ik op afslankpillen uit. Deze heb ik toen besteld en gebruikt. De pillen hielpen natuurlijk niet met afvallen. Ik heb geluk gehad dat ik als enige bijwerking een verhoogde hartslag had, maar het had ook zeker anders kunnen aflopen. Omdat de pillen niet hielpen, ging ik meer bewegen. Alleen bleven de eetbuien en ik begon ze te compenseren door veel sporten en over te geven. Dit heb ik pas na een tijdje verteld aan mijn psycholoog en op dat moment is mijn diagnose van anorexia nervosa veranderd naar boulimia. Dit vond ik ontzettend moeilijk, omdat het toen voelde als falen en dat ik zwak was. Ook had ik het gevoel dat ik geen hulp verdiende.  

Ik begon na een tijdje last te krijgen van hartkloppingen en steken bij mijn hart. Ik was bang dat er wat mis was. Mijn moeder heeft toen gebeld met het ziekenhuis en we werden toen verzocht om meteen langs te komen. Eenmaal in het ziekenhuis werd er weer een ECG gemaakt en bloed afgenomen. Gelukkig was hier niks afwijkends aan te zien, behalve dat mijn mineralen en zouten wat aan de lage kant zaten. De kinderarts legde toen uit dat de klachten ontstaan door mijn slokdarm. Door het overgeven beschadigt je slokdarm. Dit komt doordat je slokdarm niet is beschermd (zoals je maag) tegen het maagzuur. Het was toch wel een klap dat ik zulke heftige klachten daarvan kon krijgen. Dit zou een goede motivatie kunnen zijn om te stoppen met het overgeven en een poging te doen tot herstel, maar helaas kon ik destijds niet de ernst zien van mijn gedrag en heeft het lang geduurd voordat ik wel dat besef kreeg.  

Na ongeveer 2 jaar bij de instelling werd ik hersteld verklaard. Ik had mezelf ervan overtuigd dat ik geen eetstoornis meer had. Helaas kwam ik (evenals mijn ouders) er al snel achter dat ik nog niet hersteld was. Ik ging namelijk op intuïtie eten (intuitive eating): een veelgebruikte term. In plaats van dat ik de focus van het eten afhield, ging ik me er juist meer op focussen. Het eten moest gezonder, beter. Ook ging ik elk gevoel van honger of trek onder de loep nemen. Ik stelde mezelf constant de vragen: heb ik genoeg, zit ik al vol, heb ik honger? Hierbij ging ik ook intensief sporten en ik wou supergezond worden.

Na nog geen halfjaar ben ik weer teruggegaan naar de instelling. Gelukkig kon ik meteen weer beginnen met therapie. We hebben eerst een half jaar weer gewerkt aan de eetstoornis, maar ik kwam erachter dat ik eigenlijk alles wel heb gehad en op dat gebied uitbehandeld was. Omdat ik tegen meer dingen opliep buiten het hebben van een eetstoornis, hebben mijn psycholoog en ik besloten om toch een diagnosetraject te doen. Hier kwam uit dat ik ASS heb, ook wel autismespectrum stoornis. De ASS uit zich bij mij vooral in het willen hebben van routine, niet goed om kunnen gaan met veranderingen en moeite hebben met contact/vriendschappen maken met leeftijdsgenoten.

De focus van therapie is daardoor geswitcht van de eetstoornis naar het autisme. Ik heb mijn diagnose op 17-jarige leeftijd gekregen, waardoor ik dus al veel veranderingen en aanpassingen had gemaakt om zo goed mogelijk om te gaan met de beperkingen die ik ervoer door het autisme. Door ook dit stukje aan te pakken ben ik mezelf beter gaan leren kennen en begrijpen. Na een tijdje voelde het alsof er een knop omging. Ik ben toen bewust gaan kijken naar mijn patronen, vooral naar mijn eetpatronen en de triggers; en ben deze stap voor stap gaan doorbreken. 

Momenteel ben ik hersteld verklaard en het voelt ook goed om nu afscheid te nemen van de instelling. Ik ben nu weer aan het eten op gevoel (intuitive eating), maar zonder zo obsessief bezig te zijn alles onder de loep te nemen. 

Ik wil iedereen meegeven dat wat voor eetstoornis je ook hebt, of wat voor gewicht je ook hebt: je eetstoornis is altijd ernstig genoeg en je verdient altijd hulp. ♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.