Ik heb als kind een prima jeugd gehad, maar wel vrij onrustig. Maar toch kijk ik er achteraf niet negatief op terug. Ik heb er van geleerd. Ik was buiten alles best wel gelukkig, en vond mezelf prima zoals ik was. Tot dat in groep 5 van de basisschool het gepest begon. Ik werd uitgescholden, buitengesloten, genegeerd en: ik was de enige die al vroeg ‘'vrouwelijke vormen'' kreeg. Door het gepest heb ik een paar best wel domme dingen gedaan, waar ik achteraf ook echt spijt van had. Ook was er veel ruzie thuis, en dat maakte het ook niet makkelijker. Toen ik naar de brugklas ging, ging het beter met me. Ik had vrienden, een leuke klas en het beviel me goed, zo'n nieuwe school.

Toch ging het na ongeveer 3 maanden weer een stuk minder goed met me. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar ik wist wel dat het niet oke was. Ik wist niet wat ik er mee moest, dus uiteindelijk besloot ik samen met een vriendin dat ik met een leraar op school zou gaan praten. En dat deed ik. Na veel gesprekken met hem, ging het nog niet beter. Terwijl het me juist wel goed deed met hem te praten, en mijn hart te luchten.

Ik kreeg last van zelfmoordgedachtes en voelde me heel depressief. Omdat ik op dat moment eigenlijk helemaal nergens meer controle over had, zocht ik iets om controle over te hebben. Ik was altijd al onzeker, en nu hakte dat er nog eens extra in. Ik ging minder eten en begon steeds meer te twijfelen over mezelf. Na een tijdje moest ik met een vertrouwenspersoon op school gaan praten, omdat de leraar niet alles voor zich kon houden; daar was het te erg voor.

Op een gegeven moment hield ik het echt niet meer vol. Ik voelde me zo slecht, ik wilde niet meer leven. Ik heb toen allerlei medicijnen ingenomen en ben uiteindelijk in het ziekenhuis beland. Na 1 nacht en 1 dag mocht ik weer naar huis. Hierna kreeg ik allerlei hulp: Maatschappelijk Werk, psychiater, psycholoog, een holistisch counselor en de gesprekken met de vertrouwenspersoon gingen door. Ik begon met mezelf pijn te doen en met het eten ging het ondertussen ook steeds slechter. Na een tijd ging het echt niet meer en ben ik opgenomen in een jeugdpsychiatrie.

Het waren 8 moeilijke maanden, met veel terugvallen, een schommelend gewicht en ernstige depressiviteit. Met tijden dat het beter ging en tijden dat het slechter ging. Maar ik heb er ook zeker dingen geleerd. Ik vraag meer hulp dan eerst, en ben een stuk volwassener geworden. Ik pak dingen nu op een andere manier op, en ben minder impulsief dan eerst. Uiteindelijk ben ik met ontslag gegaan. Niet omdat het echt beter ging, maar meer omdat de opname niet leek te helpen. Eenmaal thuis ben ik verder gegaan met wekelijkse therapie, en ben ik op de school gebleven bij de psychiatrie. Ook kreeg ik thuisbegleiding: gesprekken thuis met iemand van mijn oude groepsleiding thuis ook een steuntje in de rug te krijgen.

Dit was in Januari 2014, tijdens mijn opname.

De eerste paar weken thuis gingen beter dan verwacht. Ik at beter en voelde me zo best wel goed, tegen over eerst. Maar helaas veranderde dat na een paar weken weer. Ik ging weer slechter eten en me ook slechter voelen. Dat is nu ongeveer 4 maanden geleden en helaas gaat het steeds weer minder goed. Ik ben sinds December weer wat kilo's afgevallen en mijn depressie is weer heel ver terug. Een positief punt: Er zijn nauwelijks meer ruzie's thuis!

Dit was in September 2014

Gelukkig kan ik goed praten met mijn therapeut en heb ik therapie die goed bij mij past: muziektherapie. Bij muziektherapie heb ik ook mijn eerste echte single gemaakt, die in December uit is gekomen. Het nummer heet ‘'Too Much Time'' en gaat over mijn leven, over hoe ik met dingen om ga, hoe ik dingen voel, wat ik voel, hoe en wat ik denk, en wat er daardoor gebeurt. Ik wil heel graag anderen inspireren met mij als persoon, maar vooral met mijn muziek! Mijn vrienden, familie en kennissen vinden het heel mooi, maar ik zou zo graag meer mensen dit nummer willen laten horen. Je kunt het nummer ook kopen op iTunes en Google Play, of beluisteren op Spotify en Deezer.

Wat ik ook nog wil zeggen, is dat het onterecht is dat het woord ‘'psychiatrie'' veel mensen afschrikt. Het is echt niet zo dat er allemaal gekken rondrennen en mensen onder de medicatie zitten. Ik heb er zelf ook hele gezellige tijden gehad met mijn groepsgenoten, waar ik nu nog steeds contact mee heb. Ook heb ik in die tijd mijn vriendin ontmoet, waar ik nu sinds een halfjaar een relatie mee heb. Zij is het beste wat me ooit is overkomen, en ze is echt mijn steun en toeverlaat.

Dit ben ik nu, Maart 2015

Ik wil iedereen bedanken die er in deze 3 jaar voor mij zijn geweest, en mij niet in de steek hebben gelaten. En voor iedereen die ook in een moeilijke periode zit of met dingen worstelt: hoe onmogelijk het ook lijkt, je komt hier uit. Je zult vallen en opstaan, maar je zult er komen! En zoals mijn vriendin altijd zo mooi zegt: het leven is een pad met kuiltjes, en soms val je daar in of struikel je er over, maar je zult leren om daar altijd weer uit te komen. En dat is helemaal waar.