Wil ik dit wel schrijven? Ik vind het moeilijk, maar ik wil het toch vertellen. ‘Ik ben Gineke en ik heb 5 jaar een eetstoornis gehad’. Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen. Ik was 14 jaar en ik zat in de eerste klas op de middelbare school. Ik werd niet echt gepest maar ik merkte wel dat ik overal net buiten viel. Ik was anders, had niet veel vriendinnen en was niet echt populair in de klas. Ik vond het moeilijk om mezelf te begrijpen en al helemaal om anderen kinderen te begrijpen. Dit botste vaak met elkaar en mensen vonden mij maar raar. Dit ging wel gepaard met veel humor als een soort afweermechanisme. Altijd maar blijven lachen, maar vanbinnen kon ik wel janken.
Hierdoor begon ik steeds meer te eten om mij goed te voelen. Ik begon brood weg te gooien en veel ongezonde dingen te kopen. In de kantine en daarbuiten. Ik at als het ware mijn onbegrip weg. Ik wist totaal niet wie ik was en waarom ik er niet bijhoorde. ‘Wat was er mis met mij’. Gelukkig waren mijn 3e en 4e schooljaren een stuk beter dan de eerste 2. Ik ging ook met een diploma van school af. ‘Een nieuwe start dacht ik’!
Mijn dieptepunt
2010, ik deed inmiddels een vervolgopleiding in de zorg. Ik liep stage, inmiddels mijn 2e stage. De eerste stage was stuk gelopen, omdat ik te weinig initiatief toonde. Mijn 2e stage, mijn werk en sociale contacten liepen ook stuk. Ik zat hele dagen thuis te eten om mij maar niet verdrietig te hoeven te voelen. Ik was een soort verslaafd aan eten geworden, het was mijn drug. Het gaf mij héél even dat geluksgevoel wat ik normaal niet voelde. Ik begon mij steeds meer af te sluiten voor mensen en mijn ouders wisten niet wat ze moesten doen.
Ik ging van de ene diëtiste, naar de andere hulpinstantie om af te vallen. Ik heb alles geprobeerd, van cursussen tot Sonja Bakker. Niets hielp. Tot ik op een dag naar het ziekenhuis ging voor een bloedtest, en zei zeiden: ‘Als je zo doorgaat heb je binnenkort suikerziekte’. Ik schrok hier heel erg van en mijn ouders ook. Toen dachten we: zo kan het niet langer er moet nu iets gebeuren! Mijn vader kwam met de Ursula kliniek voor eetstoornissen en ik stemde hiermee in. We hebben gebeld en ik kwam direct op een wachtlijst terecht.
De behandeling
Kort daarna begon ik met de behandeling bij de Ursula kliniek in Leidschendam. Ik kwam in een jongeren groep terecht voor (Binge Eating Disorder) ook wel, eetbuienstoornis genoemd. Ik kreeg elke donderdag van 9 tot 12 therapie, de ene ochtend Cognitief en de andere week PMT. Cognitief heeft met je gedachten en denkwijze in je hoofd te maken en PMT heeft met je lichaamsbeeld te maken. Ik vond de therapie best zwaar en als ik terugkwam was ik altijd behoorlijk sacherijnig, omdat het best wel veel energie van mijn vergde. Gelukkig had ik veel lieve meiden die bij mij in de groep zaten en we steunden elkaar heel goed! Doormiddel van lieve woorden en de whatsapp chat. Het vervelendste gedeelte van de therapie vond ik wel dat je elke week op de weegschaal moest.
Dit was erg confronterend, maar wel goed om je bewust te worden van je lichaam. Na een halfjaar begon ik verandering bij mezelf te zien, mijn eetpatroon begon weer normaal te worden en ik begon weer te sporten. langzaam viel ik af en letterlijk beter in me vel te zitten! Ik deed meer sociale dingen met mensen en begon mij beter te voelen. uiteindelijk ben ik begin 2013 gestopt met de therapie en heb ik nog een paar maanden een nabehandeling traject gevolgd. Ik was officieel genezen verklaard! Nu begon het pas echt, nu werd het echt een uitdaging om niet terug te vallen. Gelukkig had ik altijd de steun van mijn lieve ouders, familie en vrienden om mij heen. zonder hen had ik het ook zeker niet gered.
Hoe gaat het nu?
Nu ik dit schrijf is het: donderdag 19 Maart 2015. En ik ben zo trots op wat ik bereikt heb tot nu toe. Ik heb een baan, een nieuwe vriendengroep, veel hobby’s en een blog. Ik ben nu best wel gelukkig, dit had ik 4 jaar geleden niet kunnen zeggen. Ik heb ook eindelijk duidelijkheid over mezelf en heb de diagnose NLD gekregen. hierdoor vielen veel puzzelstukjes op zijn plek, zowel voor mij als bij mijn ouders. Maar hé, ik blijf gewoon Gineke! Met of zonder NLD.
Alleen kan ik nu wel iets makkelijk uitleggen dat mijn hersenen op bepaalde punten anders werken. Of ik nu compleet van mijn eetstoornis af ben? Hmm, ik weet niet of je compleet kan genezen, dat is bij iedereen verschillend, maar ik kan wel zeggen dat ik ermee kan leven. Als ik verdrietig ben zet ik dit niet meer om in eten, maar praat ik erover.
Ik hoop dat ik mensen kan inspireren met mijn verhaal en misschien mensen met mijn verhaal kan helpen die ook door een moeilijke tijd gaan. Als laatste wil ik graag meegeven dat het altijd goed komt, ook al denk je: ‘het komt nooit goed met mij’ het komt echt goed geloof mij! Wees trots op jezelf, juist als je hulp vraagt ben je sterk!
Geef een reactie