Een tijdje terug schreef Dorothe dit stuk tekst om uitleg te geven over haar eetstoornis aan haar vriend. Ze wilde hem uitleggen hoe het is om een eetstoornis te hebben en hoe dit is verlopen. Ondertussen gaat het beter met haar, en graag wil ze dit graag met jullie allemaal delen. Dit is haar verhaal.

Eten
Al sinds ik heel jong ben heb ik een slechte "relatie" met eten. Ik voelde me altijd dik, te zwaar en niet mooi. Dit gevoel belemmerde mij in dingen die ik wilde doen. Zo ben ik van turnen afgegaan omdat ik bang was dat mensen mij stiekem dik en lelijk vonden. Ik at altijd te veel, of te weinig.

Op de basisschool was ik het dikkerdje van de klas, ik wilde graag veranderen voordat ik naar de middelbare ging. Ik ging steeds minder eten, en meer op de etiketten letten. Dat ging zelfs zover dat ik van elke dag een eetschema bijhield en dan s'avonds uit ging rekenen hoeveel calorieën ik binnen had gekregen, en hoeveel ik had verbrand. Zodat ik wist of ik af zou vallen of aan zou komen. Zodat ik wist of ik die avond nog dingen moest doen om te zorgen dat ik toch niet aan zou komen. Eten is mijn vijand, omdat het me leven moeilijker maakt. Maar eten is toch ook mijn vriend, omdat het me in leven houd.

Samen eten
Als ik de ideale eetsituatie moet bedenken is het "helemaal alleen eten in een kamer met veel afleiding, zodat ik me niet hoef te concentreren op het eten". Vooral het deel "helemaal alleen eten" vind ik belangrijk. Eten vind ik iets om me voor te schamen, terwijl ik niet vind dat anderen zich moeten schamen als ze eten. Als ik eet waar anderen bij zijn gaan er gedachten door me hoofd zoals: "Ze denken nu vast dat ik mijn eetstoornis overdreven heb, aangezien ik nu toch normaal eet", "Ze vinden me nu vast weer het dikke meisje", "Ze vinden misschien wel dat ik raar eet", "Ze denken nu vast dat ik geen zelfdiscipline heb". Vooral de 1e ben ik erg bang voor.

Aandacht trekken of echt een probleem?
Meestal gaan de fases van een eetstoornis ongeveer zo: ontkennen/liegen→Vertellen tegen belangrijke mensen in je leven→Hulp zoeken→Vertellen aan minder belangrijke mensen in je leven. Bij mij ging het ongeveer precies andersom. Op het moment dat ik net in m'n eetstoornis zat liet ik weleens wat doorschijnen over het eten. Ik schreeuwde het niet van de daken, maar als iemand ernaar vroeg, en erover doorvroeg vertelde ik soms wel wat mij dwars zat. Waardoor ik soms reacties kreeg als "Je heb toch problemen met eten, waarom eet je dan nu wel gewoon?", zo'n reactie komt voor mij over als "Je zegt dat je een eetprobleem heb, je zal vast wel overdrijven".

Toen ik de eerste keer hulp zocht zat ik al behoorlijk diep in mijn eetstoornis, de psycholoog waar ik heen ging heeft mij na een aantal gesprekken weer naar huis gestuurd met de mededeling dat het een schreeuw naar aandacht was, en dat het door de scheiding van mijn ouders kwam. Dit heeft mij heel erg gekwetst, het was een grote lastige stap voor mij om hulp te zoeken. Maar mijn vraag naar hulp werd dus afgewezen. Het voelde voor mij alsof ik nog niet dun genoeg was, nog niet ver genoeg in m'n eetstoornis zat voor hulp. Vanaf dat moment ging ik steeds dieper in mijn eetstoornis.

Hulp
Na ongeveer een jaar kreeg ik hulp bij Ursula. Ik zat in de startgroep (Niet echt een therapie, er word meer gekeken hoe diep je in je eetstoornis zit en welke vervolgtherapie je dus nodig hebt), en heb 1 keer "eetmanagement". Daarna stopte de therapie opeens. Tegen mij werd gezegd dat de therapie was gestopt aangezien ik het thuis heel druk had enzo. Als vervolgtherapie zou ik MFT moeten gaan doen. Dat was een gezinstherapie. Die totaal niet werkte aangezien ik zeer gedemotiveerd werd doordat al die meiden dunner waren dan ik. En er waren ook meiden die ik gewoon te dun vond. Maar ze waren sowieso allemaal dunner dan ik. Ze zaten allemaal ook op een andere manier in hun eetstoornis.

In totaal bestond het uit tussen de 10-15 (heftige) therapie dagen verspreidt over 7 maanden. Ik was na ± 5 therapie dagen al "bekeerd" en probeerde dus weer normaal te gaan eten.

Hoe kon ik na ± 5 therapie dagen al zover zijn dat ik mijn eetstoornis vaarwel wilde zeggen? Dat kwam (raar maar waar) door de Avondploeg. In hun programma pp&kv (Een programma waarin ze vragen van luisteraars beantwoorden en hun helpen met hun problemen) hielpen ze mij met mijn probleem.

Ondanks dat ze ongeveer hetzelfde zeiden als anderen mensen, kwam het van hun toch wat harder aan. Ze zeiden dat ik te jong was begonnen met afvallen, dat ik gevaarlijk bezig was en het belangrijkste dat dun niet hetzelfde is als mooi. Het feit dat mijn grote voorbeelden dat zeiden zette mij toch wel aan het denken. Ik kwam erachter dat ze gelijk hadden, ik kwam erachter dat ik op de manier waarop ik nu bezig was, ik mijn dromen niet kon waarmaken. De Avondploeg heeft mij heel erg gemotiveerd. Op het moment dat ik moest eten en ik had het er moeilijk mee, dacht ik terug aan wat de Avondploeg had gezegd. En dan wist ik dat ik moest blijven vechten. Vechten voor een toekomst. Vechten voor mijn dromen. En hoe kun je vechten als je je lichaam uithongert? Precies, dat kan niet.

Het eind?
Was daarmee het verhaal over? Nee, na de MFT ben ik gestopt met therapieën volgen. Ze hadden weinig nut, ze zorgden alleen dat ik steeds weer werd herinnerd aan mijn eetstoornis. Het was ook demotiverend om te zien dat die andere meiden wel slank bleven en ik niet. Ik accepteerde niet wie ik was, ik wilde beter zijn, slanker zijn, mooier zijn.

Ik woog (en weeg) mezelf nog steeds elke avond, en dat doe ik omdat ik anders gewoon de controle over m'n gewicht kwijtraak. Ik dacht (ondanks het wegen) dat ik redelijk van mijn eetstoornis af was. Totdat ik terugvallen kreeg. De drang naar het afvallen bleef terugkomen. De drang naar het gevoel wat je krijgt wanneer je ziet dat er weer een kilo af is. De drang naar het gevoel dat je ergens goed in bent. Ik heb een aantal van die terugvallen gehad. Zo ook dit jaar (2012) een aantal keer. Meestal red ik mezelf wel weer uit zo'n terugval, maar de laatste keer lukte dat niet. Ik ging weer op pro-ana sites en het voelde als thuiskomen. Terug naar de plek waar ik werd gewaardeerd, terug komen op de plek waar ik iets goed kon doen. Terug naar de plek waar mensen zijn die mij willen helpen, mensen die hetzelfde denken, mensen met hetzelfde doel namelijk "mooi zijn, dun zijn". Gelukkig herkende/erkende ik dat ik in een terugval zat. En gelukkig ben ik gaan nadenken, dankzij mijn lieve vrienden. Gelukkig heb ik deze tekst geschreven waardoor ik zie hoever ik al ben gekomen, niet alleen hoever ik nog moet.

Een nieuw jaar, een nieuw begin
Ik wil anorexia niet nog een keer de kans geven om mijn leven over te nemen. Eerst dacht ik dat je sterk was als je eten kon weerstaan, dat je sterk was wanneer je het hongergevoel kon negeren. Maar nu weet ik dat je sterk ben wanneer je durft te eten, dat je sterk ben wanneer je je angsten durft te overwinnen, dat je sterk ben wanneer je je dromen waarmaakt (of er in ieder geval voor vecht om ze waar te maken).

Ik weet dat het niet altijd makkelijk zal zijn, maar ik weet waar ik voor vecht. Ik weet dat ik niet alleen sta, ik weet dat er hele lieve mensen zijn die mij willen helpen. Maar het is alsof je in een luchtbel zit, langzaam zweef je weg, je zweeft weg richting een donkere lucht. Mensen steken hun handen naar je uit, maar je moet zelf de beslissing nemen om die luchtbel kapot te prikken, en hun handen vast te grijpen. Ik ben degene die hier de beslissing moet nemen. En ik heb mijn beslissing genomen. Ik heb besloten anorexia niet nog een kans te geven, ik heb besloten jullie handen vast te grijpen. Ik wil ooit kunnen zeggen: "ik ben trots op wie ik ben, ik ben tevreden met mezelf". Ik ben er klaar voor om te vechten!

Nu...
Ik heb dit stuk een paar maanden geleden geschreven in een tijd dat ik het heel moeilijk had met mijn uiterlijk en gewicht. Ik schreef dit voor mijn vriend, om zo uit te leggen hoe ik mij voelde. Het gaat inmiddels al stukken beter en ik kan tegenwoordig eten, sporten en allerlei anderen dingen doen zonder na te denken over mijn gewicht. En het geeft zo'n vrijheid! Ik wens dat jullie allemaal die vrijheid ook zullen voelen, jullie zijn het waard!

Foto2: Weheartit