Jarenlang sukkelde ik aan met mijn eetstoornis. Ik heb bij meerdere instanties therapieën gevolgd. Overal leerde ik wel iets, maar een verandering kwam er niet. Ik ging naar school, daarnaast werkte ik. Het lukte allemaal ook wel prima. Ik leefde mijn leven, deed aan sport, had sociale contacten. En als het moeilijk was, kon ik (niet) eten inzetten om mijn gevoelens te dempen. Tot mijn dieptepunt. Ik kreeg paniekaanvallen en mijn eetbuien werden heftiger. Hierdoor kon ik niet meer werken en besloot ik om een intensievere behandeling te volgen. Een opname in de kliniek.

In de periode dat ik wachtte op een plek in de kliniek bij de Ursula had ik geen hulp, omdat ik mijn behandeling bij Human Concern stop moest zetten. Dit was vanwege zorgverzekering-issues. Dit duurde ongeveer drie maanden. Deze drie maanden bestonden hoofdzakelijk uit overleven. Ik voelde me ongelukkig. Ik had geen werk. Ik deed wel wat sociale activiteiten, maar moest deze ook geregeld afzeggen vanwege een eetbui die ik had gehad. Mensen begrepen soms niet waarom ik iets niet kon doen na een eetbui. Ik voelde me daardoor soms eenzaam en onbegrepen. Maar tegelijkertijd snapte ik hen ook wel; want als je wat te veel hebt gegeten, kan je toch wel gewoon iets doen?

Maar een eetbui in 'eetstoorniswereld' is groot. Het gaat daarbij niet om één zak chips of één reep chocola. Want ja, dan heb je misschien wat buikpijn, maar kan je prima wat doen. Maar het ging om meerdere producten. Allemaal. In één keer. Om vol te zitten, misselijk te zijn, alleen maar dat hoeven voelen. Om de gevoelens die je voelt, niet te voelen. Het is vreselijk. Ik vind het een heel erg gevoel. Je voelt je vreselijk en je hebt het ook nog eens jezelf aangedaan. Auch... Dit ging ik compenseren door niet/minder te eten en daardoor lag de volgende eetbui alweer op de loer. Een hele nare periode.

Het 10-stappenplan

Toen kon ik starten bij de kliniek. 20 weken lang. Door de week intern en in het weekend naar huis. Ik kreeg daar weer ritme. Mijn dagen bestonden uit therapieën en eetmomenten. Eetbuien waren daar geen mogelijkheid. Door de week waren mijn eetbuien dus verdwenen. Maar een lange tijd zijn ze in het weekend nog wel voorgekomen. Ik was dan alleen en opeens moest ik het zelf doen. Ik moest mijn ritme van de kliniek thuis voortzetten. Dit heeft een aantal weken geduurd. Tot een groepsgenootje kwam met een '10-stappenplan’. Hierin maak je 10 stappen = activiteiten die je moet doen. Bijvoorbeeld: 1. douchen 2. puzzelen 3. iemand bellen. 4. nagels lakken etc. tot 10 stappen. Deze moet je allemaal uitvoeren en stap 11. is dan 'eetbui'.

Mij heeft dit erg geholpen. Soms kon ik aan stap 1 niet toekomen. Soms was ik bij stap 6. En soms was ik bij stap 11 maar wilde ik die eetbui ab-so-luut niet. Om bij de drang na een eetbui toch altijd weer het stappenplan erbij te pakken, het elke keer weer opnieuw te proberen, zul je merken dat je hierin steeds sterker wordt.  Als je zelf een '10-stappenplan' wilt maken, kijk dan waar jij behoefte aan hebt als je een drang hebt. Dit kan eetbuidrang zijn, maar ook bewegingsdrang, braakdrang, etc. Heb je behoefte aan warmte? Gezelschap? Afleiding? Maak daar je punten van.

Na 20 weken in de kliniek te zijn verbleven, zijn mijn eetbuien van (bijna) dagelijks naar nu één keer in de maand/twee maanden. Er komt steeds een langere tijd tussen. Een hele vooruitgang. Ik merk dat ik veel minder drang heb en als ik drang heb, pak ik mijn stappenplan erbij. Ook zorg ik dat ik regelmatig en voldoende eet en luister ik naar mijn behoeftes, zodat ik er ook niet enorm naar ga verlangen. Soms gaat het mis, maar daar kan ik weer van leren. Ik volg nu nog een nazorg-traject bij PsyQ bij mij in de buurt, om alles in de gaten te houden en te werken aan het onderliggende. Bij mij is dat vooral kunnen omgaan met emoties en gevoelens.

Als je het onderliggende niet aanpakt, blijf je terugvallen in je eetstoornis. Want een eetstoornis gaat niet over eten, maar over iets wat dieper ligt. Net zoals dat je aan de buitenkant niet aan iemand kan zien dat diegene een eetstoornis heeft. Ik heb altijd een normaal gewicht gehad. Momenteel heb ik overgewicht door de (vele hoeveelheid) eetbuien en medicatie die ik slikte voor de paniekaanvallen. Dit vind ik erg lastig. Ik ben er van overtuigd dat geluk niet afhangt van gewicht, maar het - in mijn geval - wel mee speelt in hoe ik mij voel en hoe ik in mijn vel zit. Ik hoop dat mijn gewicht naar beneden gaat met een gezond beweeg- en voedingspatroon.

Wat mij goed heeft gedaan in behandelingen is ervaringsdeskundigheid. Zowel bij Human Concern als bij de Ursula werken ervaringsdeskundigen. Therapeuten die zelf een eetstoornis hebben gehad. Dat is fijn. Zij weten wat je doormaakt en kunnen je door hun opleiding goed helpen. Ook hebben groepsgenootjes die op dat moment door hetzelfde gaan als ik ging, mij veel gedaan. Samen lachen en samen huilen. En daarbij de verschillende therapieën. Praat-therapieën, maar ook doe-therapieën zoals beeldend, PMT en drama.

Hoe het nu met mij gaat? Steeds een beetje beter. Ik had nooit verwacht dat mijn eetbuien en drang naar eetbuien zo in frequentie zouden afnemen. Ik hoef geen afspraken meer af te zeggen vanwege een eetbui. Ik ben weer aan het solliciteren voor werk. Ik ben weer volop gaan volleyballen en probeer beetje bij beetje weer te gaan genieten van het leven. Maar ook de laatste beetjes kosten tijd.

♥