Ik ben nu 18 jaar en ik heb drie jaar geleden al mijn verhaal over mijn eetstoornis gedaan op Proud2Bme. Ik doe dit nu nog een keer om te laten zien dat je wel degelijk beter kan worden. Ik was nog heel klein toen mijn ouders uit elkaar gingen. heb hier verder niks van meegekregen. Mijn moeder had al gauw een nieuwe vriend en mijn vader een vriendin. Ik ging graag naar school. Ik was een vrolijk en lief kind.

Toen werd mijn broertje geboren. Alles veranderde. Dat een baby meer aandacht krijgt is meer dan logisch, maar ik werd echter volledig weggezet, ik stond op de laatste plek... Ik kon nooit iets goed doen, kreeg overal de schuld van. Bij mijn vader en zijn vriendin vond ik het heerlijk. Ik was daar nog steeds het leuke vrolijke meisje. Ik wist toen niet dat mijn vaders vriendin eigenlijk drugs gebruikte en bezig was af te kicken, dat m'n vader alles voor haar betaalde; klinieken, drugs en dat ze op die ene dag nooit meer terug zou komen...

Op school was ik toen ook niet meer het vrolijke meisje. Ik sloot me volledig af van iedereen. Ik ging slaapwandelen, kreeg paniek en extreme angsten voor dingen die niet te verklaren waren. Eindelijk ging mijn moeder bij haar vriend weg en ik dacht dat alles beter zou worden, maar wist toen niet dat de echte ellende nog zou beginnen. Mijn moeder was en is tot op de dag van vandaag alcoholist. Mijn broertje woonde bij zijn vader. Mijn moeder dronk, lag op bed of op de bank. Ik moest alles zelf doen. Mijn vader wist nergens van. Mijn stiefvader liet ons niet met rust en is zelfs nog op een dag dronken, met een paal, bij ons naar binnen gevallen. Gelukkig was mijn moeder er niet, maar voor mijn ogen is wel alles kort en klein geslagen.

Ik ging naar de middelbare school en daar begon alles pas echt! Ik raakte met mezelf in de knoop. Ik was eenzaam en had een vreselijk groot masker. Ik lachtte namelijk altijd, daar stond ik om bekend. Mijn thuissituatie werd van kwaad tot erger ik zat met mezelf in de knoop. M'n moeder zorgde ook voor ontzettend veel ruzie en irritaties. Ik zocht op het internet aandacht van jongens en zag niet hoe gevaarlijk ik bezig was, tot de dag dat het mis ging... Ik werd depressief, beschadigde mezelf en uiteindelijk liep ik weg van huis. Ik heb toen 6 maanden lang bij een vriendin gewoond.

Toen ik naar de schooldokter moest kreeg ik allemaal blaadjes mee om af te vallen gezond te eten want was x kilo. Dus ik moest afvallen! Maar, ik kreeg uitbuien en kwam juist X kilo aan! Tot ik de pro-ana sites vond. Ik was zo geinspireerd door die meiden daar, zo jaloers en ze vertelden mij dat ik dat ook zou kunnen. Ik was nog nooit ergens zo zeker van en besloot het te gaan doen. Ik werd al heel gauw erg zwak want ik stopte namelijk helemaal met eten. Ik lag alleen nog maar op bed.

Toen mijn vader langskwam zei hij: ''Wil je een anorexia patient worden? Kom maar, ik breng je wel weg.'' Na veel gesprekken is besloten dat ik opgenomen moest worden. Ik werd opgenomen op Karakter. (psychiatrische instelling). Daar was mijn eetstoornis erg aanwezig en ik leidde iedereen om de tuin. Ik loog alles bij elkaar en tegelijkertijd vroeg ik heel erg om hulp. Ik wist namelijk niet wat ik wilde en ook niet wat er met me aan de hand was. Tot mijn eerste ziekenhuis opname...

Ik lachte al de dokters uit en probeerde hen uit te leggen dat het prima met me ging en ik niks mankeerde. Ik was echter ernstig uitgedroogd verzwakt en m'n suikerspiegel was ernstig laag. Na 6 dagen mocht ik weer terug naar de kliniek. Maanden gingen voorbij; afvallen, aankomen, strijd voeren, doorverwijzing naar Rintveld en uiteindelijk kreeg ik de behandeling van Rintveld op Karakter. Het was het zwaarste wat ik ooit in me leven heb gedaan. Zoveel tranen, het kostte zoveel; in fase 2 terug naar fase 0.

Uiteindelijk heb ik het gehaald en ben met een gezond gewicht naar huis gestuurd. Wat al gauw weer mis ging: hup weer 4 maanden opgenomen. In totaal ben ik 2 jaar lang opgenomen geweest. Ik heb bij mijn moeder gewoond, bij mijn vader en uiteindelijk naar het RIBW begeleid wonen in Arnhem. Daar raakte ik de draad kwijt. Veel drinken en feesten en uiteindelijk voelde ik me zo eenzaam. Mijn vriend woonde in Oss, mijn vader en mijn echte vriendinnen. Ik heb toen de keuze gemaakt naar Oss te verhuizen en ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb.

Sinds ik daar woon is het bergopwaards gegaan met me. Ik leefde weer echt en ik was een normaal meisje. En na een tijdje ben ik verhuist naar een studio'tje. Op mezelf wonen met 2 x in de week begeleiding. Ik ben aan een opleiding begonnen met kinderen en ik ben nu bijna klaar! Het is wel degelijk zo dat je kan genezen van je eetstoornis.

Als ik nu terugdenk aan die tijd heb ik geen verlangens. Het doet me pijn, al die ziekenhuis opnames, die vreselijke strijd. Vergeten kan ik het niet. Het is echter niet zo dat ik er nooit aan denk of nooit last heb van mijn eetstoornis, maar ik word er niet meer zo door beperkt. Ik heb mijn leven terug gekregen. Mijn begeleider in de kliniek zei me dat ik dit punt ooit zou bereiken. Het heeft bijna 5 jaar geduurd, maar het was het waard. En als ik dit kan, kan iedereen het! Met de juiste instelling en motivatie! Fietsen is ook niet in 1 dag geleerd, en opnieuw leren eten en leven kost ook tijd. Heel veel tijd, maar het is mogelijk! Ik ben het bewijs en ik kan nu eindelijk zeggen! I'M PROUD TO BE ME!