Ik onderging electroshocktherapie
Toen ik bijna zes jaar geleden voor het eerst naar een psycholoog ging, leek er nog niet veel aan de hand. Gewoon een dipje, stress van het beginnen met een nieuwe opleiding. Ik bleef in therapie, ging antidepressiva slikken, en wachten tot het beter zou gaan. Na twee jaar in de eerstelijnszorg, was er echter nog niet veel verbetering. Ik werd doorverwezen voor intensievere behandeling. Het ging alleen nog altijd van kwaad tot erger. Er volgden allerlei behandelingen en de ene na de andere opname. Er kwamen steeds meer pillen bij.
Toen aan het begin van dit jaar dus de zoveelste depressie volgde, had ik de hoop al een beetje opgegeven. Mijn behandelend psychiater overtuigde me om nog een laatste behandeling een kans te geven: Electro Convulsie Therapie, beter bekend als Electroshocktherapie. Ik was hier niet echt enthousiast over, en had niet meer het vertrouwen dat na al die soorten therapie, na al die verschillende pillen, er nog iets was wat mij van mijn depressie af kon helpen. Maar, ik had geen andere optie dus besloot het toch te proberen.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, en kreeg daar allerlei pre-operatieve onderzoeken. Ook werd uitgelegd hoe de behandeling precies in zijn werk gaat. Bij Electroshocktherapie (kortweg ECT) wordt de patiënt onder narcose gebracht en worden er elektroden op het hoofd geplakt. Vervolgens wordt er een schok gegeven, die ervoor zorgt dat je een epileptische aanval krijgt. Hierna word je weer wakker, en kan je op de uitslaapkamer nog even uitrusten.
Ik vond het, toen ik hoorde hoe het werkte, een beetje eng. De eerste keer was ook wel erg spannend, maar je bent onder narcose en voel je er niks van. Bij het wakker worden had ik wat hoofdpijn, maar verder niet zoveel klachten. Meestal zijn er een stuk of vijftien behandelingen nodig voor je resultaat merkt. Hoewel ik zo mijn twijfels had, merkte ik na een behandeling of vijf dat ik me iets beter begon te voelen. Ik had weer zin om dingen te gaan doen, af te spreken met vriendinnen en begon zelfs weer na te denken over misschien weer studeren.
Na vijftien behandelingen was ik inderdaad helemaal klaar, en ik kon bijna niet geloven dat ik me zoveel beter voelde. Na alle dingen die ik al had geprobeerd, was ik ervan overtuigd geraakt dat depressie nu eenmaal iets was wat bij mij hoorde, en wat nooit meer over kon gaan.
Bij sommige mensen is de eerste serie behandelingen genoeg en worden ze daarna uit de depressie gehouden met medicatie. Bij mij werkte dit helaas niet en waren nog meer behandelingen nodig en ook iets wat ‘onderhouds-ECT' heet. Dat betekend dat je eens in de zoveel weken een behandeling doet. Dit zorgt er voor dat de depressie wegblijft.
Er zijn niet veel bijwerkingen van ECT, het enige is licht geheugenverlies. Dat was inderdaad wel erg vervelend, ik kon me niet goed herinneren wat ik de dag ervoor gedaan had bijvoorbeeld. Maar gelukkig was dit tijdelijk en ging het na een paar maanden weer een stuk beter.
ECT is een behandeling die voor mij echt een nieuwe wereld heeft geopend, waarin ik een leven kan leiden zonder depressie en waarin ik kan genieten van dingen en zelfs binnenkort weer kan gaan studeren.
Bron fotografie: MateusD
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik heb 51 behandelingen gehad, met een beetje resultaat en heel veel geheugenverlies. Zo weet ik bijvoorbeeld nog de naam van mijn vroegere beste vriendin, en hoe ze er uit ziet, maar ik kan me niks meer herinneren dat we samen gedaan hebben. Van boeken die ik voor de ECT heb gelezen en films/series die ik voor de ECT heb gezien, weet ik ook niks meer.
Bij mij is de behandeling ook voorgesteld, maar voorlopig hou ik de boot af... als een laatste redmiddel zou ik het misschien overwegen, maar het is toch niet niks...
Wel behoorlijk geheugenverlies, maar dat is helemaal teruggekomen.
Het heeft me wel geholpen, maar niet zoveel als ik gehoopt had.
Ik slik nog wel steeds medicijnen, die zijn door de ECT niet overbodig geworden helaas.
Ik had de ECT in een psychiatrisch ziekenhuis, ik had een opname tijdens de
periode dat ik ECT had.
De psychiatrie is een onefficiente, primitieve tak van de zorg die veel te langzaam ontwikkeld. Iemand's brein een paar stroomstoten geven om te kijken of het werkt is wat mij betreft het toppunt van primitiviteit.
Maar toch, goed dat het er is.
Ik had echter heel veel bijwerkingen. Natuurlijk ook een gedeelte uitgelokt door depressie maar ik heb echt maanden ernstig geheugenverlies gehad, extreme vermoeidheid en geen concentratie. Dus bezint er je begind. Xxx
Het kan zijn dat je word opgenomen maar het gaat ook via dagbehandeling.
1 tot 2 keer per week word je voorbereid op de behandeling. Je gaat naar de operatiekamer waar eerst een infuus word ingebracht. Eenmaal aan de beurt krijg je een band met plaatjes om je hoofd waardoor stroom geleid word als je onder narcose bent. Je krijgt ook een spierverslapper. Ze doen ook een band om je arm of been zodat ze kunnen zien of het een "goeie"schok was. Je voelt dus niks! Je krijgt plakkers op je borst zodat ze je vitale functies in de gaten kunnen houden. En het is een speciaal team dus ze weten hoe ze op je in moeten spelen. Je komt daarna op de uitslaapkamer weer bij kennis.
Na een ongeluk twee jaar geleden heb ik dat de ellende van jaren eruit komt. Het eerste jaar wel dagelijks tranen en boosheid, nu nog af en toe. De aanleiding was vervelend maar het heeft een boel opengehaald. Mijn manier van dingen verwerken en schoon schip maken.
Ik heb het in het verleden wel zelf veel moeten uitzoeken want het is geen kant en klaar recept, zoals in de psychiatrie.
Een maand of twee na een zelfmoordpoging kreeg ik opeens een flinke epileptische aanval tijdens het winkelen. Precies hetzelfde effect dat ECT opwekt... Ik heb daarna wekenlang weinig nieuwe herinneringen kunnen maken, maar het heeft wel heel lang 'geholpen' in die zin dat ik niet depressief meer was.
Daarna overigens nooit meer een aanval gehad (en voor de diagnose epilepsie heb je er minstens 2 nodig).
In elk geval denk ik dat ECT een goed hulpmiddel is, maar wel als laatste redmiddel moet worden gezien (na falen van medicatie of bij extreme suïcidaliteit) vanwege de aantasting van geheugen. Vergeet niet dat je ONMOGELIJK kunt weten wat je vergeten bent als het weg is! Je bent je ervan bewust dat je iets kwijt bent als je er nog fragmenten van weet; maar als een heel 'complex' weg is dan weet je dat niet.
En wat zijn we zonder onze herinneringen? Niets, toch?
Ik heb trouwens zowel uni- als bilateraal gehad ;)
Wat ik me afvroeg. Ervaarde jij ook een volledige leegte in je gevoel en in je hoofd. Dus dat je hoofd als ware stilstond. En qua gevoel al dood bent. Dit heb ik nu en ze willen me ect. Herken je bovenstaande klachten en zo ja heft hét geholpen
Dat het zo vreselijk voor mij was geweest wist ik niet.
Het was heel erg.
Veel dingen die je onbewust hebt ondergaan kunnen later naar boven komen om verwerkt te worden.
Over lange termijn effecten is niets bekend.
Het idee is ontstaan bij het verdoven van varkens.
Het zou verboden moeten zijn voor mensen.