Het eetgedrag van mijn moeder

 

moeder eetstoornisHet eetgedrag van mijn moeder, een verhaal apart: opgegroeid met rare gewoontes en gedachtes. En dat alles omdat mijn moeder eetgestoord is. Ik herinner me nog de uitbarstingen, de uitstapjes op vrijdagmiddag naar de stad, waar we in de Jamin een grote zak pakten en allebei allemaal dingen mochten pakken die we lekker vonden.

Zij die perziksnoepjes en ik de zwart witjes en de krakelingen. Niet te vergeten natuurlijk de kaneelkussentjes. Maar niet te veel daarvan want die wogen zo zwaar en dan konden we minder nemen. Met de volle zak snoep naar de bioscoop toe en daar lekker snoepen. Of de broodjes met kruidenkaas bij de Hema of de V&D. 1 broodje met kruidenkaas en 1 broodje extra, want er zat altijd zoveel kaas op 1 broodje.

Wat een gezellige middagen waren dat, al hing er altijd iets vreemds in de lucht. Nu kan ik me voorstellen hoe mijn moeder zich voelde bij zo'n dag. Grenzeloos, schuldig en slecht omdat ze zoveel at. Omdat ze wist dat ze de volgende ochtend, of zelfs de volgende avond al, de kilo's erbij zag tellen op de weegschaal.

Maar toch, ze wilde een prettige dag hebben met haar dochter. Al wist ik dat haar bui elk moment kon overslaan en ik te horen kon krijgen dat ik niet zoveel moest eten, dat ik op moest letten, omdat ik dezelfde aanleg had als haar, de aanleg om dik te worden.

Vandaag de dag kan ik mijn moeder zo niet meer voorstellen, lopend in de jamin, een zak snoep kopend en die helemaal opeten op één middag. Zelfs een broodje eten bij de Hema zou nu al teveel zijn.

Als ik terugdenk aan mijn jeugd en mijn moeder staat deze vooral in het teken van eten. Op woensdagmiddag de eierkoek met suiker. Zorgvuldig door midden gesneden, dan had je meer. Of de wentelteefjes van witbrood met witte en bruine suiker ...en natuurlijk een laagje kaneel want dat was o zo lekker. Ook doormidden gesneden, nooit een hele boterham in één keer. Zoveel dingen die je als kind normaal vindt, maar waarvan ik nu de doordachte patronen en de ziekelijke gedachtes zie van iemand die zo geobsedeerd is door eten.

Toen ik dit schreef was het net Pasen. Feestdagen staan bij veel mensen tegenwoordig in het teken van eten. Ik ben aan het werk bij de Albert Heijn en ik zie mensen met karren vol eten naar huis gaan. Het is onvoorstelbaar wat die mensen allemaal eten! Vanochtend had ik een klein paasontbijtje georganiseerd voor mij en mijn partner. Lekkere broodjes, eitjes en matzes.

Tijdens het ontbijt dacht ik terug aan vroeger. Altijd die stress rond alles. Nooit een keer ontspannen en relaxen. Paas ontbijt. De tafel moest in de puntjes gedekt zijn. Geel tafellaken, luxe servies, het liefste menukaartjes. Mijn moeder die zich opfokte over mijn vader. Want je mag toch maar 1 eitje per week eten. En mijn vader wilde het liefste een gekookt en een gebakken eitje. En het liefste meerdere!

Altijd dat gemopper en waag het eens dat wij dat ook wilden. Nou ja, we deden het gewoon ook maar ik weet dat het mijn moeder erg dwars zat.

De matzes met boter en suiker. Eerst boter erop en daarna suiker erop scheppen. Maar dan moest je altijd het overtollige suiker er af kloppen door je matze schuin boven de suikerpot te houden zodat alleen het broodnodige er op bleef zitten. Zo ging dit met alles waar suiker op zat. Ik geloof zelfs dat ik een hele lange tijd mijn eigen suiker of hagelslag niet op dingen heb mogen doen. En waag het eens als ik dan niet het overtollige suiker er af deed. Ja die feestdagen waren één en al stress.

Mijn moeder heeft vroeger op vele manieren geprobeerd om mij en mijn broer ‘goed' op te voeden in het snoepen. Het ging van 1 snoepje per dag naar een snoeppotje voor de hele week. Als mijn moeder snoep kocht en ons 1 snoepje per dag gaf probeerde ik altijd meer snoepjes te jatten. En op een gegeven moment heeft mijn moeder ons zelf de verantwoordelijkheid over het snoepen gegeven. Dan kocht mijn moeder snoep en mochten we ieder 7 snoepjes in een potje doen. Zo mochten we zelf beslissen wanneer we die snoepjes op aten. Wat natuurlijk vaak in 1 dag was.

Zodra ik zakgeld kreeg en oud genoeg was om op de fiets alleen naar het winkelcentrum te fietsen, ging al mijn zakgeld daar aan op. Vooral chocolade. Ik ben gek op chocolade. Hele repen heb ik al opgegeten. Vaak nam ik alles mee naar huis en ging ik op mijn kamer alles opeten. De papiertjes stopte ik in de lades van mijn bureau. Maar die raakte voller en voller. Mijn ouders wisten dondersgoed wat er gebeurde. Ze keken mijn lades na en hebben mij er mee geconfronteerd. Daarna probeerde ik alles zo goed mogelijk te verstoppen maar jarenlang hebben mijn bureaulades vooral gediend als afvalbak voor mijn snoeppapiertjes.

Ach en toen ik naar de middelbare school ging kwam ik elke dag langs dat bewuste winkelcentrum. En vanaf toen ging ik elke dag op mijn terugweg langs dat winkelcentrum. Vaak was het alleen voor een pak roze koeken en chocolade maar soms kon ik ook niet kiezen en nam ik alles mee waar ik zin in had. Al mijn geld ging op aan eten.

Dat was het begin van mijn eigen eetstoornis. Al de waarschuwingen van mijn moeder hadden niks geholpen. Ze had zo graag gehad dat ik anders zou zijn, haar genen niet zou hebben. De aanleg niet zou hebben om dik te worden. Dat ik wel gelukkig zou zijn met mezelf, iets wat zij nooit gekund heeft.

controleLater, toen ik al in de pubertijd zat, is het mijn moeder allemaal teveel geworden. Haar eetstoornis heeft veel kapot gemaakt. Haar huwelijk van 25 jaar, haar zelfbeeld, haar sociale leven.

Ze kreeg een burn out en kon alleen nog maar op de bank zitten. Ik was het die haar eten moest klaar maken. Ik was het ook die de muesli van haar bakje yoghurt moest eten omdat ik die er ‘s avonds per ongeluk opgedaan had, terwijl ik toch moest weten dat ze die 's ochtends at en niet ‘s avonds. Voor een dochter is dat kwetsend en vernederend. Net als de jaren daarna wanneer er keer op keer gevraagd werd wanneer ik nou eens zou beginnen met afvallen.

Jaren later, toen we allebei een aantal jaren therapie er op hadden zitten, konden moeder en dochter eindelijk samen zitten om het verleden te bespreken. Mijn moeder was erg verwonderd toen ik vertelde dat ik ook als kind al had doorgehad dat er iets niet klopte aan haar eten.

Zij was erg verwonderd, want ze had dat nooit gedacht. Ze was toch zo voorzichtig geweest en had geprobeerd het altijd te verstoppen.

Mijn ervaring is, dat een eetstoornis niet te verstoppen is. Zeker niet voor kinderen.
Kinderen hebben meer door dan dat je denkt.

flickr.com/photos/mikebaird/

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Hoshi - Dinsdag 23 augustus 2011 17:25
Wauw, ik herken hier eigenlijk best wel wat dingen in... Vooral dat aan de ene kant 'normaal en gezellig' willen zijn van mijn moeder, dus af en toe uit eten of een terrasje pakken oid, en aan de andere kant commentaar over het teveel aan beleg dat ik op mijn brood smeer. Ook vroeger het 'maximaal 1 snoepje per dag' en een zakje waar mijn moeder een paar snoepjes in deed, en waar ik dan ook de hele week mee moest doen.
Ik vind het goed dat dit verhaal gedeeld is!
Evy - Dinsdag 23 augustus 2011 17:27
Wat dapper dat je dit durft te vertellen! Zoals ik het verhaal lees is je eetstoornis er eigenlijk met de paplepel in gegoten. Maar ik hoop dat alles goed komt voor jou en je moeder!
DokterBlondie - Dinsdag 23 augustus 2011 23:30
Oei, net iets te herkenbaar!
Reini - Woensdag 24 augustus 2011 15:00
Wat afschuwelijk en hoe herkenbaar. Een grote motivatie om beter te worden, want ik wil dit mijn (hopelijk toekomstige) kinderen echt niet aandoen.
x - Woensdag 24 augustus 2011 16:00
Ojee, dit is akelig herkenbaar. Ik visnd het erg dapper van je dat je dit durft te vertellen. Het is erg confronterend om dat hier zo zwart op wit te zien, en toe te geven dat elke zin mijn leven beschrijft.
Zelf zou ik het niet durven om dit op te schrijven/te vertellen. Ik zou het gevoel hebben dat ik mijn moeder de schuld zou geven van mijn eetstoornis, terwijl dat helemaal niet zo is.

Dit maakt me ook bang om zelf kinderen te nemen. Ik ben nog maar 18, dus ik heb gelukkig nog minstens 10 jaar voordat ik ook maar aan kinderen hoef te denken, maar nu is het idee dat ik mijn kinderen op zou voeden met eetgestoord gedrag gewoonweg angstaanjagend.
esther - Woensdag 24 augustus 2011 22:22
Heel herkenbaar....van mijn moeder, maar ook nu ik zelf al 25 jaar moeder ben, en onbewust "foute"dingen door heb gegeven aan mijn dochters......
Anke - Donderdag 25 augustus 2011 10:13
Respect. Ontzettend veel respect. Jullie komen er door!
coccinelle - Donderdag 25 augustus 2011 11:27
Wat ongelooflijk mooi geschreven! Jij en je moeder komen er wel! Petje af voor jou!
MamaT - Zondag 8 juli 2012 01:08
Ook voor mij is het aardig herkenbaar. Het grote verschil tussen mijn moeder en mij isdt zij boulimia en binge eating disorder heeft (en daardoor dus obesitas) en ik heb anorexia. Nu weet ik inmiddela dat de gevoeligheid voor boulimia en anorexia genetisch bepaald kan zijn en dat het niet verwonderlijk is dat ik anorexia heb ontwikkeld op zeer jonge leeftijd.

ik wist niet beter dan dat het normaal was dat een moeder met zakken snoep op bed ging liggen en zich vol at. We moesten zelfs vaak vopr haar snoep ophalen. Ik zal nooit van mijn leven een eetbui kunnen houden omdat ik dat associeer met dik worden, Chinees en pasta zullen nooit mijn favoriet worden omdat we dat zo vaak hadden. Al die jaren wist ik mijn waterpolo-trainingen onder etenstijd te plannen zpdat ik niet mee hoefde te eten en het dus later stiekem weg kon gooien. Nooit wilde ik zo dik als mijn moeder worden.

En ja we hebben het er vaker over gehad dat mijn keuze naar gestoord eetgedrag om met mijn emoties om te kunnen gaan vooral ontstaan is omdat ik nooit anders gezien heb. Inmiddels ben ik zelf mama en heb ik de grootste moeite om de anorexia te overwinnen, maar een ding weet ik zeker: het is gped dat ik therapie volg in de hoop het binnen 4 jaar onder controle te hebben. Zodat mijn dochter het niet overneemt.

Naarmate de maanden verstrijken gaat ze steeds meer vast voedsel eten en ik weet dat ik er alles aan doe om haar voldoende te geven, zeker omdat ze vrij mager is voor een baby van 6 maanden. Alleen ik ben wel heel bewust bezig met haar zogezond mogelijke voeding te geven. Potjes is tegen mijn principes maar voor haar noodzakelijk wat betreft warme maaltijden omdat ze geen zelfgemaakte voeding kan krojgen want dan komt ze het vet tekort odt ze geen lactose mag en geen soja (ivm zout). Dus fruit is altijd vers en al heb ik een gruwelijke hekel aan meloen: zij vindt jet jeerlijk dus krijgt ze het ook.

Ik doe mijn stinkende best haar voldoende te geven zpdat ze van die onderste groeilijn naar het gemiddelde komt. Maar er komt een dag dat ik mij over moet geven en de 3 hoofdmaaltijden zal moeten eten plus tussendoortjes. Ik hoopvdat ik dat snel onder de knie krijg want ik wil haar niet voor haat leven beschadigen.....
claire - Maandag 4 februari 2013 03:25
ik kook mijn eigen eten en mijn broers eten wat ze willen gevolg i niet gezellig is
en nog het commetaar dat ik en mollig was ik moet afvallen van mijn moeder dat vindt ze mooi ik ben 20 nog even leven te gaan ik nu leef voor me ,heel fijn heb ook nog een eens een bipolaire stoornis
dat is zo niet cool
Lunamira - Zondag 17 maart 2013 11:48
ik herken het wel, als we teveel hagelslag op onze boterham deden moest er een boterham bovenop. Dat is misschien nog best logisch maar mijn moeder eet altijd droog brood. Nou, ik ook. Op mijn werk at ik droog brood en iedereen dacht dat ik aan de lijn was... naja dat ben ik daarna natuurlijk ook gaan doen, mooie smoes: ik lust geen broodbeleg. Terwijl mijn moeder de oorsprong was en ik vind hagelslag heerlijk! En nog steeds... dat ze is aangekomen (ze is mooi slank) en bla bla. Niet heel overduidelijk maar ze zegt het wel. En vooral dit: Nou.. nu neem ik mijn laatste koekje.. nee, nog eentje.. zo nu neem ik écht mijn laatste koekje. Dat geeft mij zo'n beknellend gevoel, alsof eten een soort vijand is die met je solt. Mijn moeder eet heel weinig rijst en veel groente. ook zoiets. laatst vroeg ik: mam had je vroeger ook een eetstoornis en toen deed ze heel geheimzinnig.
believe - Woensdag 24 april 2013 15:39
Mooi verhaal. En wat goed dat je er de moed voor had om het te schrijven! Ik ben het volledig met je eens (dat je een eetstoornis niet moet verbergen), maar ik vraag me wel af hoe je zoiets goed moet uitleggen aan een kind, zeker als hij/zij nog erg jong is..
Black Rose - Zondag 5 mei 2013 10:23
Goed geschreven verhaal.
En het klopt, kinderen hebben meer door dan je denkt.
Zoals mijn zusje, die net koekjes gebakken heeft: 'Neem jij er zo ook één?'
'Misschien, daar moet ik nog even over na denken.'
En een tijdje later: 'Heb jij er al één gehad? Ze zijn heel lekker hoor! Neem er maar ééntje.'
'Nee, misschien straks...'
En tegen mijn andere zussen zegt ze he-le-maal niks over de koekjes.
Of vraagt ze of zij een koekje willen. Nee, alleen aan mij.
* - Vrijdag 17 januari 2014 10:18
en daarom wil ik geen kinderen, ik zal ze verpesten met mijn eetgestoorde leven..
Wil ik niet zeggen - Zaterdag 18 januari 2014 15:45
Wauw.. het leek even alsof ik mijn levensverhaal lees..