Het begon allemaal 4 jaar geleden. Ik was mollig en werd hierdoor gepest. Jongens scholden me uit voor dikzak en als het zomer werd, durfde ik niet naar het zwembad. Ik was bang voor mijn lichaam, bang om uitgescholden te worden. In groep 8 moest ik naar de schoolarts. Ook deze bevestigde duidelijk dat ik af moest vallen en adviseerde mij om naar een diëtiste te gaan. Mama was het hier absoluut niet mee eens en dacht dat het allemaal wel goed kwam als ik zou gaan menstrueren. Dit was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik moest en zou gaan afvallen!! Het begon met steeds minder snoepen, maar mijn doorzettingsvermogen was zo sterk, dat ik zelfs een dieet ging volgen. Toen ik eenmaal het dieet had afgerond en wat kilo’s kwijt was, ging ik fitnessen. Dit leek goed te gaan, totdat ik er steeds minder bij ging eten.

Langzaam begonnen mijn ouders zich zorgen te maken, maar de mensen uit mijn omgeving zeiden dat het allemaal wel goed zou komen. Dit bleek helaas niet zo te zijn. De 1e week van de zomervakantie besloten mijn ouders dat ik dringend naar de dokter moest, deze adviseerde mij om wekelijks een gesprek te hebben met een psycholoog verpleegkundige. Ik ging snel achteruit en toen zij ziek werd, vond mama het onverantwoord om zolang niemand te zien. Ik moest naar de kinderarts. Het eerste wat hij zei toen ik binnen kwam was; “als je nog x kilo afvalt, nemen we je op”. De week erop kwam ik terug en ja hoor! Ik moest opgenomen worden.

Na 6 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, moest ik gelijk door naar Emergis in Goes. Hier heb ik veel meegemaakt, maar ook zeker veel goede dingen geleerd. Na 3 maanden mocht ik naar huis, op 1 voorwaarde! En dat was dat ik wekelijks therapie kreeg. Elke week ging ik op en neer met de taxi om in Goes therapie te volgen. Na een jaar lang stil te hebben gestaan, moest er andere hulp komen. We besloten met zijn alle om terug te gaan naar de GGZ in Breda. Hier adviseerde ze ons om de MFT (Multi Family Therapie) te gaan volgen. Dit was zeker een goede oplossing omdat ik en mijn moeder vaak onenigheid hadden met mijn vader, hij snapte er niks van. “Eet toch gewoon”, zei hij altijd.

Sinds de MFT is de weg naar herstel begonnen. Ik maakte kleine stapjes en de band met mijn vader werd steeds beter. Nadat de MFT was afgelopen, hield ik wekelijkse gesprekken bij de GGZ. Hier kwam ik niet echt verder mee. Ze gaf me als optie om met een ervaringsdeskundige te gaan praten. Ook dit hielp niet echt.

Na alle therapieën die ik gevolgd had, hadden me ouders en ik zoiets van, wij kunnen dit wel met z’n 3e. Dit ging in het begin erg moeilijk. De gedachtes speelde op en de eetstoornis stem werd steeds sterker. Er moest iets gebeuren! Ik had een terugval en had hulp nodig. Dit was voor mij het punt waarop ik dacht: wat wil ik met mijn leven? Voor altijd een eetstoornis hebben? Of de strijd aangaan? Ik koos ervoor om de strijd aan te gaan en besloot Minnie Maud te gaan volgen! Dit was een moeilijke stap, maar ik wilde beter worden. Dit heeft mij erg geholpen!

Ik ben hierdoor een stuk sterker geworden en ben aan het vechten tegen de stem. Ik accepteer mezelf steeds meer en geniet weer van alle leuke momenten in het leven! Ik ben er nog niet, maar ik ben zeker al een heel eind op weg! Ik ga deze strijd winnen en zorgen dat ik weer de baas over mezelf word!