Boulimia... Met mij is toch niks mis?

 

Met mij is niks mis, dat was wat ik ruim drie jaar lang dacht. Ik doe zo'n drie keer per week gek met eten, maar niemand die het merkt. Dan hoef ik er toch ook niets mee? Mijn dagelijks leven verliep in die tijd ook gewoon prima. Ik functioneerde normaal en niemand die door had dat ik worstelde met eten en de zorgen over mijn gewicht. Ik werkte op school, deed er een intensieve opleiding naast en had een fijn sociaal leven. Op een gegeven moment wist ik wel dat dit niet gezond was. Ik baalde zo ontzettend van mezelf als ik weer een eetbui of een maaltijd overgeslagen had...

Ik ben altijd een bewuste eter geweest, maar vier jaar geleden ben ik er te veel in doorgeslagen. Het controleren van eten werd steeds meer een obsessie. Ik moest van mezelf iedere dag bewegen. Ik sportte meerdere keer in de week intensief. Op een gegeven moment werd mijn lijst van verboden voedingsmiddelen steeds langer en stond ik minstens twee keer per dag op de weegschaal. Ik sloeg maaltijden over en compenseerde mijn voeding. Daarnaast had ik eetbuien en daarna mocht ik niks meer eten van mezelf. Vervolgens ging ik hardlopen om daarna misselijk van het eten weer thuis te komen. Ik was de hele dag bezig met het tellen van calorieën in mijn hoofd. Ik zat in een cirkel en had mezelf een patroon aangeleerd waar ik zelf niet meer uit kwam.

Boulimia? Met mij is toch niks mis?

Dit gaat zo niet meer dacht ik op een woensdag in oktober 2017. Twee dagen later deed ik mijn verhaal bij de huisarts. Dit indrukwekkende bezoek vergeet ik nooit meer. Alle emoties kwamen eruit en de huisarts wist precies de juiste snaren bij mij te raken. "Wat moet jij eenzaam geweest zijn, dat je dit helemaal alleen hebt moeten doen" zei de dokter. Hier was ik mij nooit zo bewust van, maar dit realiseerde ik mij toen des te meer.

Ik had het nog nooit met iemand besproken. Ik schaamde me voor mijn eetgedrag en was er zeker niet trots op. Ik wist er in mijn omgeving altijd wel uit te komen. Als ik niet mocht eten van mezelf, had ik een smoesje. Je wordt er erg geslepen in en dat is het enge. Mijn brein had een loopje met mij genomen. Ik leefde met strenge eetregels en wilde hier de controle over behouden.

De dokter raadde mij aan om het te delen met mijn naaste mensen. Dat ik toen niet begreep waarom dit zo belangrijk was, kan ik me nu niet meer voorstellen. Het is juist zo fijn om er over te praten en steun van vrienden en familie te krijgen. Nog dezelfde middag heb ik het aan mijn beste vriendinnen verteld en een week later aan mijn ouders en vriend. Die heb ik allemaal flink laten schrikken en verdrietig gemaakt. Een vriendin zei: "Het verbaast me niks, nu vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats". Vanaf toen is het balletje gaan rollen en kreeg ik de diagnose Boulimia.

Boulimia? Met mij is toch niks mis?

Inmiddels zit mijn behandeling er bijna op. Met mijn therapeut klikt het enorm. Ze is professioneel, maar ook persoonlijk. Het is een heel fijn persoon die mij veel inzichten gegeven heeft. Ik ben mij ervan bewust dat eten altijd een issue zal blijven, maar de druk is er nu vanaf en het is geen obsessie meer. Met veel trots kan ik zeggen dat ik nu al ruim drie maanden geen maaltijden meer heb overgeslagen. Het is veel rustiger in mijn hoofd. De zorgen over eten zijn er zeker nog wel, maar het is allemaal beter te behappen.

Als ik van tevoren had geweten hoeveel lucht het geeft om te praten over mijn eetmoeilijkheden, dan had ik het nooit zo ver laten komen. Ik hoop dan ook dat mensen die nog geen hulp hebben gezocht, dit absoluut wel gaan doen. Het is zo fijn als je je gesteund voelt door je omgeving. Ik kan als ervaringsdeskundige zeggen, een behandeling voor je eetstoornis kan heel veel in je leven veranderen!


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Amri - Woensdag 14 november 2018 20:45
Ik durf niet
courage - Woensdag 14 november 2018 21:56
Weet dat je nergens aan vast zit als je het met iemand deelt, het blijft jouw leven en het is jouw keuze om wel of niet in behandeling te gaan en beter te willen worden. Het lijkt me voor jezelf wel heel fijn om het op zijn minst te proberen, ook al is het heel eng. Wie weet brengt het je heel veel! Ik dacht ook dat ik het nooit zou durven, maar nu een aantal jaren later kan ik wel zeggen dat het de reden is dat ik ben genezen van mijn eetstoornis (al was het een lange weg)
Lauri - Woensdag 14 november 2018 22:16
Ik durf dus ook niet maar ik ben onder de 18 dus als ik het mijn ouders vertel kunnen ze me wel degelijk dwingen om te herstellen :/
An - Woensdag 14 november 2018 22:40
Als je boven de 16 bent, ben je zelf verantwoordelijk. Je ouders kunnen je niet dwingen in behandeling te gaan. Dit moet je helemaal zelf willen.
Herstel is wat anders. Daar kies je zelf voor. Niemand kan dat afdwingen, hoe graag mensen dat zouden willen omdat ze het je gunnen.
Het delen van je verhaal kan juist heel erg opluchten en ruimte geven om te kiezen voor herstel!
Lisaslife - Donderdag 15 november 2018 02:34
Hoe lastig het ook is, misschien moeten we het anders bekijken, ik durf niet maar ik wil het wel? Ik wil wel normaal met eten om durven te gaan. Geen zorgen meer te hebben om dat ene koekje meer of minder. Steeds maar weer eetbuien hebben. Je moet er vanaf willen omdat dit ook niet is wat je wilt. Hoe moeilijk hulp vragen ook is. Een eetstoornis is ook niet gemakkelijk.
Riek - Donderdag 15 november 2018 13:44
Eefje, wat een ontzettend grote stappen heb je gemaakt! En wat goed dat je meteen je omgeving hebt durven inlichten. Dat is een stap die ik op dit moment nog niet "durf" te nemen. Mag ik je vragen hoe je dit hebt aangepakt?
Lisasjourney - Donderdag 15 november 2018 21:16
Een ontzettend mooie blog! Ik ben trots op je dat je dit hier zo deelt. Voor mij is het heel herkenbaar en weet ik erg goed hoe jij voelt/voelde. Het helpt mij echt om dit te lezen, omdat het toch een wake up call is voor mezelf. Ook heb ik niet het gevoel dat ik de enigste ben. Er is hoop.
Nogmaals echt super bedankt voor het delen.
Take care
Liefs, Lisa