Hoe kan je trots op jezelf zijn zonder arrogant te lijken? Hoe vraag je om hulp zonder tot last te zijn? Hoe kan je gezien worden zonder je een aandachtstrekker te voelen? Hoe kom je voor jezelf op zonder een ander in de weg te zitten? Ruimte innemen; ik vond het altijd behoorlijk lastig. Ik wilde meer gezien worden, maar niet te veel of op een vervelende manier op de voorgrond staan. Het voelde als een tweestrijd waar ik maar geen balans in leek te vinden. Hoe ga je daarmee om? Hoe vind je daar een weg in? In deze blog bespreek ik de zin en onzin over ruimte innemen.

Bang voor afwijzing

Als het over ruimte innemen ging, voelde dat voor mij altijd heel dubbel. Of dat nou ging over hulp vragen of ergens trots op mogen zijn. Ik vond het lastig om daar mijn weg in te vinden. Ik was bang mijn kop boven het maaiveld uit te steken. Bang om teveel op te vallen en dan de plank mis te slaan, terwijl iedereen het kon zien. Ik was bang mezelf te overschatten en uitgelachen te worden. Ik was bang om teveel van anderen te vragen, terwijl ik het misschien niet zou verdienen of waar zou kunnen maken. Ik was bang dat anderen me vervelend of arrogant zouden vinden. Ik was bang om te falen. Ik was bang; bang voor afwijzing. Bang dat mijn twijfels en negatieve gedachten over mijzelf bevestigd zouden, dus ik hield me liever klein. En daarmee bevestigde ik mijn eigen gedachtes. Ik wees mijzelf af, nog vóórdat ik mezelf de kans had gegeven. Ik mocht er niet zijn.

Als ik het zo lees, is het achteraf gezien ook geen wonder dat ik juist de behoefte voelde om gezien te worden. Als een bal die je heel diep onder water probeert te houden, maar daardoor alleen maar harder naar boven wil schieten. Hoe meer ik mezelf wegdrukte, hoe meer bevestiging ik nodig leek te hebben. En hoe meer die bevestiging voor mij begon te betekenen, hoe groter de angst voor die afwijzing werd. Dus daarom drukte ik mezelf nog meer weg en was de cirkel rond. Dit innerlijke geduw en getrek zorgde in de praktijk voor rare uitspattingen, heftige emotiewisselingen en huilbuien onder de dekens. Hierdoor bereikte ik uiteindelijk het tegenovergestelde van waar ik eigenlijk behoefte aan had: zelfacceptatie en een gezonde verbinding met mijn omgeving.

Ruimte innemen door geen ruimte in te willen nemen

Het is heel dubbel, maar juist door geen ruimte in te willen nemen, nam ik vaak ontzettend veel ruimte in. Bijvoorbeeld met mijn eetstoornis. De mensen in mijn omgeving voelden heus wel aan dat er iets aan de hand was. Er stond een grote, roze olifant midden in de kamer, maar niemand die er van mij over mocht spreken. Mijn ouders hadden ontzettend veel zorgen over mij, maar ik liet niemand dichtbij komen, want ik wilde niemand tot last zijn. Daardoor maakten mijn ouders zich eigenlijk alleen maar meer zorgen. Ik kon me hierdoor zo in het nauw gedreven voelen, dat ik soms heel emotionele uitspattingen kon hebben. Woede en onmacht voerde de boventoon - waarmee ik mijn omgeving pijn kon doen - maar ik wist niet hoe me anders te uiten, omdat ik mezelf die ruimte niet gaf.

Het is niet makkelijk om om hulp te vragen. Je kan het gevoel hebben dat je die eetstoornis zelf moet oplossen en anderen er niet mee tot last wilt zijn. En het kan ook lastig zijn voor je omgeving, maar weet dan dat een eetstoornis lastig is, niet dat jij lastig bent! Een eetstoornis is een ziekte en zieke mensen hebben steun en zorg nodig. Dat mag je jezelf echt gunnen.

Ook in therapie vond ik het lastig om me open te stellen. Zou ik niet om teveel vragen? Zorg ik niet voor teveel gedoe? Hebben anderen in de groep het niet harder nodig? Aan het begin van m'n therapie vond ik dit heel lastig, maar ook toen de therapie wat langer duurde vond ik het moeilijk. Ik heb nu al zo'n lang tijd therapie. Zullen ze het niet vervelend vinden als het nog niet lukt? Ik zeg maar niks. Hiermee sneed ik niet alleen mijzelf ontzettend in de vingers, maar ook nam ik er niet daadwerkelijk minder ruimte mee in. In tegendeel; steeds zeggen dat je niks te vertellen hebt of dat iets niet uitmaakt, is ook een manier van ruimte innemen. Het kost tijd en energie die je ook anders in had kunnen zetten. Die ruimte en tijd werd voor me gemaakt, dus daar hoefde ik niks meer aan te verdienen. Het was er al!

Dit merk ik soms ook in de chats op Proud2Bme. Ik snap als geen ander hoe lastig en ingewikkeld het kan zijn, maar probeer je toch open te stellen en te vertellen waar je mee worstelt in plaats van steeds sorry zeggen of zeggen dat het niet uitmaakt. Je helpt jezelf daarmee, maar ook de ander! Dat is absoluut niet te veel gevraagd. En als het wel te veel zou zijn, mag je er ook op vertrouwen dat een ander dat aan zal geven. Dit is iets dat heel erg spannend is om aan de ander over te laten, maar weet dat het geen persoonlijke afwijzing is.

Zeker in de chats op Proud2Bme en bij therapie kun je vertrouwen hebben, want die plekken zijn ervoor om hulp te vragen. Maar ook bij de mensen die om je geven kan je er vanuit gaan dat ze graag willen helpen. Ook als het even niet kan of ze niet goed weten hoe, betekent dat niet meteen dat jij dan verkeerd bent. Het is waardevol om daarover te blijven communiceren met elkaar. Vragen mag altijd. Openheid wordt alleen maar gewaardeerd, is mijn ervaring! Misschien vind jij dat van anderen ook wel fijn of heb je dat zelf ook wel eens ervaren? Dat zijn ervaringen die je kunnen helpen dat vertrouwen wat meer op te bouwen. Gun jezelf die kans.

En natuurlijk kan het zijn dat anderen niet in staat zijn om jou die ruimte te geven. Misschien ook wel omdat ze zichzelf een bepaalde ruimte niet kunnen geven of het lastig vinden om aan te geven dat iets niet lukt. Als ik me bedenk hoe boos en dwars ik kon zijn omdat ik me niet goed voelde en niet wist hoe ik dit moest uiten, kan ik me goed voorstellen dat dat anderen mensen ook kan overkomen. Dat is heel verdrietig, maar ik hoop dat je dat niet op jezelf betrekt. 

Zelfvertrouwen kweken

Durven zijn wie je bent, trots kunnen zijn, voor jezelf op kunnen komen en om hulp durven vragen. Uiteindelijk vond ik de kern in het ontwikkelen van zelfvertrouwen. Het vertrouwen dat ik er mag zijn. Dat houdt voor mij niet in dat ik mezelf op een voetstuk hoef te plaatsen, maar juist dat ik mij verbonden kan voelen met mijn omgeving en dat ik er evenveel toe doe als ieder ander. Ik geloof niet dat je voor meer zelfvertrouwen een ander naar beneden hoeft te duwen. Dus geloof ik ook niet dat je dat automatisch doet wanneer je voor jezelf opkomt of trots bent op jezelf. Het hele heelal is vol met sterren en ze stralen allemaal. Zo kunnen wij ook allemaal stralen. Zonder dat je een ander daarmee in de weg zit, maar juist zodat je samen een mooi geheel vormt.

Wil je meer lezen over zelfvertrouwen? Bekijk dan eens deze blogs. Vind je het lastig om om te gaan met afwijzing? Of ben je daar erg bang voor? Dan kan je hier klikken voor meer blogs daarover.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.