Het ziekenhuis: voor niemand is het een leuke plek om er te zijn, maar voor mij (en vele anderen) heeft het nog een extra lading: ik ben getraumatiseerd in het ziekenhuis. Door mijn eetstoornis ben ik meerdere malen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Alle keren waren verschrikkelijk, maar toen ik 16 was, is er ook iets gebeurd waar ik tot de dag van vandaag last van heb, nachtmerries over heb en vaak aan terugdenk.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Moet ik deze blog wel schrijven, was mijn eerste gedachte. Maar ik doe het toch. In de hoop dat het anderen kan helpen, dat het huidige en eerdere misstanden in de zorg kan oplossen en bespreekbaar kan maken. Maar ook voor mezelf, om het een plekje te kunnen geven.

Bron foto

Laat ik vooropstellen dat een ziekenhuisopname verschrikkelijk is, ik voelde me altijd enorm eenzaam, onbegrepen en hopeloos. In het ziekenhuis waar ik lag, was weinig kennis over eetstoornissen. De verpleging begreep mij niet en ik hen niet. Ik was de hele dag aan het huilen en schreeuwen, werd met de dag suïcidaler en somberder. Ik vocht tegen alles en iedereen, inclusief mezelf. 

Als ik terugdenk aan deze tijd word ik verdrietig, maar ook boos. Ik gaf duidelijk aan dat ik het niet trok, dat ik hulp nodig had maar dat ze wel naar me moesten luisteren. Maar toch werd alle regie en autonomie van me afgenomen en werd ik behandeld als een klein kind. Ik was misschien 'nog maar' 16 jaar en had een flinke eetstoornis, maar dat betekende in mijn geval niet dat ik wilsonbekwaam was.

En toen dat moment...

Tijdens al mijn opnames kreeg ik sondevoeding. Ook dit vond ik heftig, angstaanjagend en enorm lastig. Ik had nergens meer controle over, voelde me hulpeloos. Op een gegeven moment moest ik een nieuwe sonde ingebracht krijgen en toen ging het mis.

Zo'n slang (ik noemde het altijd tuinslang) gaat via je neus naar je maag toe, het wordt ook wel een 'neussonde' genoemd.

Twee verpleegsters probeerden de sonde bij me te plaatsen, alleen ik werkte niet mee. Ik wilde het niet en stribbelde tegen. Hierdoor werd de verpleging steeds hardhandiger en dwingender en toen ze dachten dat de sonde erin zat, zat hij verkeerd.

Hij zat niet in mijn maag, maar kwam in mijn luchtpijp terecht.

Ik moest enorm hoesten, moest happen naar adem wat steeds minder lukte. Ik werd benauwd, bang. Ik heb ongeveer een halve minuut naar adem zitten happen en dacht dat ik zou stikken.

En het ergste nog: de verpleging geloofde me niet. Ze dachten dat ik toneel aan het spelen was, dat ik aan het liegen was omdat ik geen nieuwe sonde wilde.

Uiteindelijk trokken ze (gelukkig) toch de sonde er weer uit.

Ik zat te trillen, huilde en was in paniek. 

Dit gebeurde in de ochtend en aan het begin van de middag, rond 12 uur, probeerden ze het nog een keer. Dit keer lukte het gelukkig wel, ook omdat ik 'mijn lesje had geleerd' (volgens hen) en daardoor dit keer niet zo heftig tegenstribbelde.

Op dat specifieke moment dacht ik dat ik dood zou gaan, ik heb echt doodsangsten uitgestaan, vooral omdat de verpleging me niet begreep, me niet geloofde en voor mijn gevoel niet om me gaf. Ze gaven me het gevoel dat ik voor hen maar een nummertje was, dat ze me zagen als 'stereotype anorexiapatient'; terwijl naar mijn mening niemand dat is.

Iedereen is uniek en ook elke eetstoornis is anders, maar vooral: iemand met een eetstoornis is niet de eetstoornis. Je bent en blijft ook gewoon mens.

Voor deze gebeurtenis heb ik later nog EMDR-therapie gehad, maar dit heeft helaas niet gewerkt. Momenteel ben ik dit op mijn eigen tempo aan het verwerken, vooral door erover te praten of, in dit geval, door een blog erover te schrijven.

Inmiddels zijn we zeven jaar verder, zeven jaar van kennis, onderzoeken en inzichten. Daarmee wil ik ook zeggen dat elke ervaring anders is, dat dit mijn ervaring is van zeven jaar geleden - en dat dit niet hoeft te betekenen dat dit bij iedereen gebeurt of dat iedereen dit zo ervaart. Bij dezen wil ik ook nog even meegeven dat, mocht je hulp willen/nodig hebben: vraag ernaar en geef het aan, laat je door deze blog niet afschrikken om hulp te vragen want nogmaals: dit is maar één ervaring, mijn ervaring, van zeven jaar geleden.