Ik zat in 5 havo en het ging ontzettend lekker. Het was mijn examenjaar en het ging mij eigenlijk best goed af. Daarnaast lukte het mij om elke dag ook nog een paar uurtjes de sportschool in te duiken. Die zat vlak naast mijn school en ik had standaard mijn sportschoenen en een setje kleding in mijn locker liggen. Ik was super fit en niet te stoppen! Althans, zo deed ik het overkomen. Van binnen wist ik wel dat het mij maar om één ding te doen was. Afvallen. Veel en snel. Ik wist ook wel dat ik het niet in mijn hoofd zou halen om een dagje over te slaan. Hoe moe ik ook was, hoe veel er die dag ook gepland stond, ik ging toch sporten en dat wist ik. 

Pas veel later heb ik mij wel eens afgevraagd of ik iemand ooit ben opgevallen daar. Ik kwam elke dag in die sportschool en zag met regelmaat dezelfde medewerkers. Heeft niemand iets gedacht? Een vermoeden gehad? Zich zorgen gemaakt? Niemand is het gesprek met mij aangegaan. Had ik daar voor open gestaan op dat moment? Dat weet ik niet, waarschijnlijk niet. Maar had dat hen ervan moeten weerhouden om die stap te zetten? Misschien had ik het fijn gevonden om te weten dat ik gezien werd. Dat als ik er alleen niet meer uit zou komen, ik om hulp zou kunnen vragen en dat de deur open stond. Buiten de sportschool kreeg ik vooral complimentjes over hoe dun ik was geworden en werd dat vooral als goed en mooi gezien. Binnen de sportschool was de enige plek waar ze konden zien wat ik daar dag in dag uit voor deed. Hadden ze iets kunnen doen? Misschien niet. Hadden ze iets moeten doen? Dat is mijn vraag. Ligt er een verantwoordelijkheid bij de sportschool ...en zo ja, waar?

Nu ik ben hersteld kan ik weer op een gezonde manier genieten van sport. Ik ga regelmatig naar de sportschool bij mij om de hoek en loop hier opnieuw tegen dezelfde vragen aan. Dit keer niet over mijzelf, maar over de meisjes en jongens die ik daar vaak tegenkom en elke dag tekeer zie gaan. Het kan, zelfs met je eigen ervaringen op zak, best lastig zijn om in te schatten in wat voor situatie iemand zit. Je weet nooit wat er in iemands hoofd omgaat. Wat mij wel opvalt is wanneer iemand duidelijk geen plezier aan het sporten beleefd en er Spartaanse sportrituelen op na houdt. Als mijn alarmbellen gaan rinkelen, weet ik zeker dat dit ook de aandacht van de medewerkers moet trekken.

Ik heb dit gevraagd en dat doet het ook. Ze zijn hier niet blind voor en voelen ook aan wanneer er bij iemand meer achter zit. Het is natuurlijk nogal een drempel die je over moet. Iemand aanspreken op iets heel persoonlijks, zonder dat je die persoon en het verhaal erachter kent, is ontzettend lastig. De meeste sportscholen zijn alleen niet bevoegd om hier specifiek mee om te gaan. Een enkele sportschool heeft een diëtist rondlopen die, met name op vrijwillige basis, leden helpt bij wat meer eetpatroon gerelateerde vragen. Er is voor zowel de personal coaches als de diëtiste makkelijker mee om te gaan wanneer iemand met persoonlijke vragen naar hen toe komt. Dit gebeurt alleen niet altijd, ...meestal niet eigenlijk.

Hoewel er de opvatting heerst dat een eetstoornis meer iets is dat zich buiten de sportschool afspeelt, ervaren veel medewerkers dat dit niet het geval is en zien ze het vaak voor hun eigen ogen gebeuren. Ik hoor van alle kanten geluiden dat het goed zou zijn als hier trainingen voor gegeven zouden worden. Die zouden kunnen bijdragen aan een stukje bewustwording van het personeel en zou de drempel om naar hulp te vragen iets kunnen verlagen. Een opvatting die je ook veel hoort is dat het zou kunnen gaan om discriminatie. Op basis van wat je ziet trek je een conclusie, met het risico dat je ernaast zit en dat zou voor beide partijen erg pijnlijk of zelfs beledigend kunnen zijn. Wat als iemand wel gehoord en gezien wil worden? Misschien is het risico op een ongemakkelijk en pijnlijk moment, een risico die we dan maar voor lief moeten nemen....?

Wanneer iemand overgewicht heeft staan we vaak vooraan om een gezonder leven toe te juichen en diegene te steunen bij het behalen van nieuwe doelen. Dat is ontzettend mooi en goed. Alleen wanneer het om iemand gaat met normaal- of ondergewicht, lijkt het of we daar maar vooral vanaf moeten blijven en iemand z’n gang moeten laten gaan.

Ook hier zouden we hen toe moeten juichen en onze steun laten blijken, maar dan bij het behalen van hele andere doelen. Doelen die ook in het teken staan van een gezonder leven, maar wat misschien betekent dat de sportschool daar op dit moment niet bij hoort. Een gezond, eetstoornis vrij leven.

Bron: Jaanus R, Pedro Matute