Een eetstoornis in de sportschool

 

"Kan zij 13 kilometer hardlopen? Wat eet zij gezond. Jeetje, wat heeft zij veel spieren in haar armen. Ik heb helemaal niet zo'n afgetrainde buik." Op Facebook en Instagram word ik iedere dag geconfronteerd met vrouwen van mijn leeftijd die intensief bezig zijn met het zogenaamd perfectioneren van hun lichaam. Ze willen meer spieren, een strakker lijf, een betere conditie of ze willen afvallen. Soms zou ik al mijn social media willen verwijderen, maar dat voelt tegelijkertijd niet goed, alsof ik een stapje uit de maatschappij zet, alsof ik er dan deels niet meer bij hoor. Ik probeer me niets aan te trekken van al die fitte vrouwen foto's, maar ongewild en soms onbewust vergelijk ik mezelf er constant mee. Ik voel me er lui door en niet goed genoeg. Misschien moet ik dan ook maar eens gaan hardlopen en de sportschool gaan bezoeken?

Ik koop een paar hippe schoenen en meld me aan bij een luxe sportschool, de beste van de omgeving. De week erop besluit ik regelmatig te gaan sporten. De ene keer wil ik buiten gaan hardlopen en de andere keer zal ik in de sportschool spieren gaan kweken. Voordat ik van start kan in de sportschool kan ik een soort sporttest doen. Een instructeur zal dan bepalen wat de huidige toestand van mijn lichaam is én samen met mijn wensen, wat ik het beste voor oefeningen kan gaan doen. Dit vind ik best spannend, want ik heb een flink aantal jaren last gehad van anorexia nervosa en mijn lichaamsgewicht zit nog vrij laag. Het gaat al wel een jaar goed met eten, maar mijn gewicht blijft ondanks het goede eten nog hangen op ondergewicht.

jonge vrouw

Een week later is het zover, ik mag meelopen naar een apart kantoortje waar een supersonische weegschaal staat. Het ding is nog luxer dan die waarop ik ooit moest staan in de eetstoorniskliniek. Hier moet ik met blote voeten op gaan staan en mijn handen moet ik ergens omheen klemmen. Op die manier zal de weegschaal een soort volledige inbody scan maken waaruit de instructeur kan bepalen wat mijn spiermassa, vetmassa en meer is. Oh jee, straks zou plotseling blijken dat ik te veel vet heb? Dan zou ik me toch best rot voelen. Het duurt ongeveer een minuutje alvorens de weegschaal begint te piepen. Ik mag er weer af gaan en kan plaatsnemen op de stoel bij het bureau van de instructeur. Er wordt een papier geprint waarop alles over mijn lichaam vermeld staat.

Vrij neutraal vertelt de instructeur me dat mijn gewicht aan de lage kant is en dat ik aan mag komen in vet en spieren. Met name mijn vetpercentage ligt een stuk onder het minimum. Ik mag meer gaan eten en kan in de sportschool het beste krachttraining gaan doen. De verdeling van vocht, eiwitten en mineralen leek verder prima. Ik krijg een fitness schema uitgereikt waarop staat dat ik kan starten met 12 minuten hardlopen op de loopband. Het blad is verder gevuld met allerlei verschillende krachttrainingsoefeningen die ik per oefening in series van 12, zo'n 3 keer moet doen. Samen met de instructeur en mijn net verkregen sportschema wandel ik door de fitnessruimte. "Hoe vaak ben je van plan te gaan sporten?" Ik denk even na en zeg dan dat ik ongeveer twee keer per week wil gaan sporten. Hij zegt me dat je bij drie keer per week écht resultaat gaat zien. Misschien moet ik dat dan maar doen...

De gespierde jongen legt me nog even de apparaten uit die op mijn schema staan en dan kan ik van start. Ik begin op de loopband waar ik in een mum van tijd zie hoeveel kcal ik verbrand. Ik was nog niet eerder in een sportschool geweest, dus dit is nieuw voor me. Ik klik de snelheid van de loopband wat omhoog en besluit in plaats van 12 minuten, 15 minuten te rennen. Dat is ook prima en dan heb ik nét een mooi rond aantal aan calorieën verbrand. Mijn ontbijt is er na deze snelle wandeling alweer af. Wat een raar idee. Het hardlopen voelt wel goed. Terwijl ik aan het uitlopen ben, rent het meisje dat naast me op de loopband staat verder. Haar lichaam ziet er mooi uit. Ik kijk vanuit mijn ooghoek op haar display en zie dat ze al 25 minuten aan het hardlopen is. Volgende keer moet ik misschien ook maar 25 minuten proberen, dat kan ik best...

jonge vrouw

Ik vervolg mijn avontuur naar de fitness apparaten. Overal zie ik afgetrainde mannen en vrouwen bezig met de zwaarste gewichten. Ik voel me een beetje sukkeltje tussen al deze krachtpatsers, zeker als ik bijna ieder apparaat tientallen kilo's lichter moet zetten. Wacht maar, over een paar maanden heb ik ook flinke spieren en doe ik niet meer onder voor hen. Mijn prestatiedrang, controledrang én competitiegevoel stijgt met de minuut in deze zaal. Het voelt fout én goed tegelijk. Ik kan me op deze manier weer even ergens op richten, iets anders dan alle problemen die op dit moment in mijn leven spelen. Aan de andere kant weet ik dat dit een valkuil van me is. Voor ik het weet ben ik er obsessief mee bezig en verlies ik mezelf erin.

De dag erop start ik buiten met hardlopen. Het lijkt als ik wat rondkijk op social media dat het vrij normaal is om minimaal 10 kilometer te kunnen hardlopen. Als zij het kunnen, moet ik het ook kunnen. Weken verstrijken en met veel zwoegen en zweet bereik ik de 10 kilometer. Mijn diep begraven eetstoornis gedachtes hebben zichzelf inmiddels uitgegraven en na iedere run twijfelt mijn hoofd wel of niet extra te eten. Ik zie mijn lichaam strakker worden, maar voel mijn gewicht en psyche tegelijkertijd kwetsbaarder worden. Ik weet dat ik op een kruispunt sta van wel of niet de goede en gezonde kant op gaan. Ik moet nú kiezen voor de middenweg wat betreft sporten of mezelf erin verliezen.

Ik druk op het knopje ‘verkennen' in Instagram en zie meerdere foto's van afgetrainde jonge vrouwen. Zo wil ik er ook uit zien, maar waarom? De vrouwen in kwestie etaleren zichzelf als super fitte vrouwen met een uiterst gezonde levensstijl. Waarom moeten deze vrouwen zichzelf zo etaleren? Als zij dit puur voor hun gezondheid doen, waarom is deze vorm van exhibitionisme dan nodig? Hun perfectie triggert mijn onzekerheid, mijn negatieve zelfbeeld. De dagen erop ben ik veel in de sportschool te vinden. Na iedere training koop in een eiwitshake in de kantine. Ook dat zie ik overal op social media. Het zou mijn spieren een flinke boost kunnen geven en dat wil ik uiteraard wel. Hoe meer ik hiermee bezig ben, hoe meer het voelt alsof ik ergens bij hoor. Dat is prettig, want dat gevoel heb ik voor en na mijn eetstoornis weinig gehad.

In de sportschool lopen er iedere dag diverse instructeurs rond. Zij houden alles in de gaten en kunnen je advies geven. Ik verbaas me over hun onoplettendheid. Ondanks mijn te lage gewicht, mijn te lange lopen op de loopband, mijn twijfelachtige motivatie en mijn frequente bezoek is er nog geen één geweest die daadwerkelijk interesse in mijn gezondheid of mij als persoon heeft getoond. Hoe kan zo'n luxe sportschool nou niet secuur omgaan met haar leden? De hele fitspo en fitgirl hype moet bij hen toch bekend zijn? Uiteraard is mijn sporten, mijn leven, mijn gezondheid uiteindelijk mijn verantwoordelijkheid, maar je verwacht van een gerenommeerde sportschool toch een betere begeleiding. Ik ben immers vast niet de enige die hier in de sportschool een eetstoornis heeft gehad.

jonge vrouw

Ik ben inmiddels maanden verder en me volledig bewust van de invloed van social media én een sportschool op mijn gezondheid en psyche. Na het aflopen van mijn halfjaar abonnement ben ik gestopt. Ik heb inmiddels flink wat spieren gekweekt en zou zo mee kunnen doen aan de fitgirl hype op Instagram. Ik zou waarschijnlijk nog aardig wat Likes vergaren ook. Toch besluitt ik hier niet in mee te gaan, juist omdat ik weet wat het effect kan zijn op andere jonge vrouwen. Ik wil andere vrouwen niet onzeker maken door mijn foto's. Ik wil andere vrouwen niet het gevoel van minderwaardigheid geven door mijn prestaties zo te etaleren. Dat voelt niet goed.

Soms loop ik buiten nog hard, maar het is geen must meer. Als ik een keertje geen zin heb, dan ga ik niet en als ik na 2 kilometer moe ben, dan ga ik wandelen. Ik sport nu af en toe en enkel omdat ik er blij van word. Ik sport niet meer om mijn lichaam te veranderen, om te presteren, om mijn gedachten te verzetten, gevoelens te ontvluchten en al helemaal niet om mijn lichaam te delen met anderen. Dat lichaam deel ik alleen met mijzelf én mijn vriend. Daar heb ik genoeg aan.

Fotografie: Justin Wolfe

Mila.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

xxJustMexx - Woensdag 14 september 2016 14:04
Wat een leuke blog om te lezen!
Zelf sport ik ook in een sportschool. Ik herken het wel dat je altijd 'beter' wilt doen dan degene naast mij.. Als er naast mij iemand al 5 minuten 11 km per uur rent wil ik 6 minuten 12 km per uur rennen.. Hier moet ik persoonlijk echt aan gaan werken.
Fee - Woensdag 14 september 2016 14:30
Oh god dit is zo pijnlijk herkenbaar... Dankjewel voor het schrijven hiervan, ik had dit vandaag even nodig. Ik loop rond met chronische pijnklachten dus de druk om te sporten is enerzijds heel groot en anderzijds zit ik dus niet alleen met het effect wat sporten op m'n eetgedrag heeft, maar ook op m'n pijn. Vooral de laatste tijd ben ik daar veel mee bezig.. dus het was echt even fijn om dit te lezen. Dankjewel
Lau - Woensdag 14 september 2016 14:42
Dit is erg herkenbaar. Ik stond soms met tranen in mijn ogen op de loopband omdat ik het niet meer trok. Op een gegeven moment kon ik alleen nog fietsen omdat staan/rennen te vermoeiend en pijnlijk werd. Ik heb later ook tegen mijn moeder gezegd dat ik het werkelijk niet snapte dat de sportschool er niks van zei. Zelfs als ik voor de tiende keer mijn vetpercentage kwam meten die veel te laag was zeiden ze er niks van, maar goed het blijft een gevoelige kwestie.
-123- - Woensdag 14 september 2016 17:19
Dankje jongens , keep them coming!!
Nadine - Woensdag 14 september 2016 18:47
Werken in de sportschool is dan al helemaal geen succes haha; hier spreekt een ervaringsdeskundige :o
Paula - Woensdag 14 september 2016 20:43
Goed en herkenbaar verhaal!
sjampie - Woensdag 14 september 2016 20:47
Zo herkenbaar!! Bij mijn sportschool hebben ze wel sterk aandacht voor iedereen, iets waar ik me heel onprettig bij voel. Ik wil het liefst anoniem 'los' kunnen gaan. Ik heb daarbij overgewicht. Maar doordat ik meerdere keren ben flauw gevallen doordat ik toch teveel had gegeven, komen de instructeurs vaak een praatje houden en controleren ze me.
Anne - Donderdag 15 september 2016 01:10
Ik heb mij aangemeld bij de sportschool,maar ik durf bijna niet te gaan.Ik wil eigenlijk gewoon voor mijn plezier gaan trainen,want ik houd ervan ,maar de druk om perfect te moeten zijn is daar zo groot.Perfect eten,perfect leven,perfect lichaam...
En ik ben niet perfect en word het ook nooit,dat is het leven.
Ik train eigenlijk liever thuis,het gaat net zo goed en het kost niets.Ze gaan in de sportschool vaak ervan uit dat alles uit jezelf halen en tot je uiterste gaan iets is om trots op te zijn,terwijl het voor sommige mensen helemaal niet goed(ze kunnen niet stoppen of zichzelf geven wat nodig is) .Dat vind ik raar in deze tijd.Ik denk dat je duidelijk moet weten wat goed is voor jou en dat je vooral goed op jezelf moet passen als je gaat trainen,dat is pas sterk.Anderen weten het echt niet altijd beter.

M. - Donderdag 15 september 2016 07:09
Herkenbaar. Daarom ga ik niet meer naar de sportschool; ik vond t altijd verschrikkelijk om te gaan. Ik deed het alleen voor de calorieën...nu doe ik soms wat oefeningen thuis. Voelt als een bevrijding uit de sportschoolgevangenis.
Maria - Donderdag 15 september 2016 13:26
Ik ken het van andere situaties, dat hele beperkte kijken. Dat ik in een therapeutische setting onder hun handen ben weggeglipt, van slanke den van bijna niks meer over, zo dun was ik maar niemand die iets zei of deed en sowieso niemand die ernaar keek of ik daar wel op mijn plek zat.
Ook zoiets bij een orthodontist. Die keek heel erg naar de stand van de tanden - heel logisch - maar andere dingen ontgingen hem. Bijvoorbeeld dat er een slotje tegen een tand aankwam, ook toen ik er wat van zei. Ook had hij de bandjes om twee kiezen een keer vervangen. Toen de beugel uit ging en ik bij de tandarts kwam bleek dat die kiezen ernstig weggerot waren. De orthodontist moet het gezien kunnen hebben maar hij zag het gewoon niet. Teveel geconcentreerd op zijn ding.
Wel goed als je kritisch bent en voor jezelf kiest.
Marieke87 - Woensdag 5 oktober 2016 23:19
Mooi! Herkenbaar maar zo mooi omschreven!
bellefleur - Zaterdag 25 februari 2017 08:54
Wat een prachtige foto's heb je. Ziet er fantastisch uit.
anoniem - Zondag 25 maart 2018 18:28
Wat is dit een enorm herkenbare blog. Pijnlijk.