Progressie, vooruitgang…hoe meet je dat? In de fase van aankomen, was het heel concreet; iedere week een pond erbij en dus iedere week een pond dichtbij “genezing.” Een doodeng, maar duidelijk gestructureerd proces, omdat ik precies wist wat er moest gebeuren. Het zorgde voor rust. Rust ten tijden van een flinke portie angst en een hoop herrie in mijn hoofd. En toen…bereikte ik “ineens” het gewicht waarop ik mocht gaan stabiliseren. Met het bereiken van het desbetreffende gewicht, verdween in één klap de rust; de rust die ik toen juist zo keihard nodig had.
Foto: Eli Dijkers
Zie je wel, ik was een “sterke meid” die trots mocht zijn op het bereiken van die mijlpaal. Het waren juist deze goedbedoelde woorden van omstanders, die mij destijds de stuipen op het lijf joegen. Want als ik zo sterk was, als iedereen beweerde, zouden ze me vast aan mijn lot overlaten. Ze zouden vast denken dat ik nu van mijn eetstoornis af was, want “hé, ik had tenslotte geen ondergewicht meer.” In wezen, begint daar de grootste strijd pas, juist omdát mensen niet meer aan je lichaam zien dat je ziek bent en ze weer van alles van je verwachten, waar je nog niet aan kunt voldoen.
Deze angst om losgelaten te worden en het allemaal zelf te moeten doen, uitte zich in iets wat een terugkerend tafereel zou worden; het bereiken van mijn stabilisatiegewicht, om vervolgens weer abrupt te stoppen met het voldoende voeden van mijn lichaam.
Om toch voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen, ging mijn lichaam dan af en toe over op de “het-is-voor-je-eigen-bestwil-modus” en kreeg ik eetbuien. De schaamte en walging van mezelf, die daaruit voortvloeiden, kon ik moeilijk verdragen. Alleen overmatig bewegen en andere compensatiemethoden leken een oplossing.
Ondanks de eetbuien die ik zo nu en dan kreeg als gevolg van vasten, daalde mijn gewicht dan steeds weer. Niet indrukwekkend veel, maar genoeg om weer officieel ondergewicht te hebben en dus weer in de veilige fase van aankomen te belanden. Na een periode van gewichtsherstel, bereikte ik dan opnieuw mijn stabilisatiegewicht, sloeg wederom de paniek toe en herhaalde het hele liedje zich weer van vooraf aan. Het lukte mij niet, deze cirkel zelf te doorbreken. Noem het hardleers, noem het hardnekkig, of noem het gewoon wanhoop door angst; pure angst!
Wat het ook was, ik hield mezelf gedurende deze zoektocht naar de duidelijkheid en schijncontrole, die de aankomfase mij bood, gigantisch voor de gek. Het bracht me niet meer dan een hoop gedoe, want het gevoel van controle, dat het moeten aankomen mij bezorgde, was steeds van korte duur.
Bovendien begonnen omstanders mijn eetstoornis behoorlijk zat te worden en nam het onbegrip in een rap tempo toe. “Wil je soms niet beter worden?” is een vraag die ik van vele gezichten kon aflezen. Het niet begrepen worden, vond ik pijnlijk, maar ik begreep het. Echt, ik begreep het helemaal!
Het leek voor velen immers een kleine eeuwigheid te duren, voordat ik eindelijk ècht gemotiveerd werd om te vechten tegen de ziekte. De ziekte, die ik zo vreselijk graag kwijt wilde zijn, maar die ik tegelijkertijd nog niet kon missen, omdat het me de controle over mijn leven bood, waar ik zo drastisch naar op zoek was. Schijncontrole, want ik hield mezelf in wezen, behoorlijk voor de gek.
Na heel veel ups en net zoveel downs, kwam daar dan eindelijk de langverwachte doorbraak; het moment, dat iemand voor wie ik veel bewondering heb, mij wakker schudde. Zó vaak hadden mensen tevergeefs geprobeerd mijn ogen te openen en nu was het raak, dat voelde ik gewoon. Nou ja, tevergeefs natuurlijk niet, want al die kleine en grote bijdragen van anderen, zorgden er uiteindelijk samen voor, dat dit laatste zetje doorbraak teweeg bracht. Ook hen ben ik dus ontzettend dankbaar!! De reden dat het na zoveel op lange termijn (sorry!) minder geslaagde pogingen van anderen, ineens aansloeg, heeft naar mijn idee te maken met de aanpak van de vrouw in kwestie.
Zij vertelde mij niet alleen dát er iets gruwelijk moest gaan veranderen, maar ook wát dat dan precies was en dat ze bovendien bereid was, mij te helpen als dat nodig was.
Ze confronteerde me met de harde waarheid, die ik gek genoeg toen pas voor het eerst onder ogen wilde zien; zoals ik op dat moment presteerde in de danslessen, zou ik niet veel kans op slagen hebben in de audities die dat seizoen op de planning stonden. Het was volgens haar niet meer prettig om naar mij als danser te kijken. Simpelweg, omdat het leek, alsof ik ieder moment ter aarde kon storten. Door een gebrek aan voeding, had ik te weinig spierkracht, een slechte concentratie en een matte uitstraling. Ik viel niet meer op. Ik verdween in de massa, omdat er van een krachtige en interessante expressie geen sprake meer was. Het is heel simpel: een danser zonder expressie, kracht en energie is volkomen oninteressant en zo goed als kansloos.
Ik schrok van de waarheid, maar liep er niet voor weg. Ik zette de schrik om in kracht. Kracht, om me voor eens en altijd tegen de eetstoornis te keren en mijn leven, inclusief kans op een plek in de danswereld terug te veroveren. Vanaf dat moment ging het razendsnel en dat maakte me enerzijds angstig en anderzijds ontzettend trots. Trots, omdat ik besefte, dat ik de strijd kon winnen.
Diezelfde dag nog, pakte ik voor het eerst sinds weken mijn volledige eetlijst op. Zelfs met een extra Nutridrink, om lichamelijk herstel te versnellen. Met de grote auditie voor de deur, waar ik al zes jaar lang dansvakonderwijs voor volgde (groep 8 van de basisschool en mijn gehele Havotijd), had ik namelijk geen minuut te verliezen; het was nu of nooit! Ik mocht het niet voor mezelf verknallen, want ik zou het mezelf de rest van mijn leven kwalijk nemen, als ik op die auditie niet optimaal zou kunnen presenteren, door een gebrek aan kracht en energie.
Foto: Esther Cappon
Ik moest sterk blijven, niet opgeven! En als ik soms toch aardig in paniek schoot, omdat het allemaal ineens zo snel ging, slaagde zij erin, mij er van te overtuigen, dat “opgegeven” dit keer niet in het rijtje van mogelijkheden stond en ik juist hartstikke goed bezig was. Ze was duidelijk en haar aanpak glashelder. Voor ieder probleem was een oplossing en tot mijn verbazing, was dat steeds dezelfde: ETEN & NIET OPGEVEN.
En weet je…het werkte, het werkte gewoon! Op mijn auditie kon ik alles geven wat ik in me had en was ik op het toppunt van mijn kunnen. Ik werd aangenomen en ik mag mijn danscarrière komend schooljaar dus voortzetten op het hbo van de dansvakopleiding. Genezen ben ik nog niet, maar ik weet nu dat het mogelijk is en ik ben niet van plan, mijn strategie ooit weer aan te passen.
Ik ga genezen en ik roep iedereen op, dit ook te doen!
Lees van Nina ook: ♥ Verlangen naar ondergewicht & Emigreren uit eetstoornisland
Geef een reactie