Wat ik rot vond aan ondergewicht

 

Door mijn eetstoornis ontwikkelde ik in sommige periodes ondergewicht. Ik dacht dat dit mij veel voordelen zou opleveren, zoals waardering, mezelf mooi kunnen voelen, ergens goed in zijn en gevoelens weg stoppen. Helaas hield ik mezelf voor de gek door te hopen dat ondergewicht fijn zou zijn. Er zaten juist enorm veel nadelen aan ondergewicht. In deze blog deel ik met jou wat ik rot vond aan het hebben van ondergewicht.

Het was nooit genoeg
Hoeveel ik ook afviel, eigenlijk veranderde er niets. Ik wilde steeds dunner en was eigenlijk nooit tevreden. Ik las op internet dat als je een eetstoornis hebt, je de grens steeds weer zult verleggen, maar ik dacht dat dat bij mij niet zo was. Ik zou heus wel tevreden zijn als ik onder dat ene gewicht kwam. Maar helaas, het bleef trekken, het was nooit genoeg. Ik was niet goed genoeg.

woman

Ik voelde me dik
Hoe dunner ik werd, hoe meer ik last kreeg van het walgelijke gevoel dik te zijn, als ik wel at. De angst voor eten nam toe en de walging van mijn lichaam ook. Ik heb me nog nooit zo dik en ongelukkig gevoeld als op mijn laagste gewicht. Ik zat toen zo met mezelf en mijn gevoelens in de knoop en gevangen in mijn eetstoornis-gedachten en -gevoelens. 

Kleding zat lelijk
Na een tijdje zat kleding helemaal niet meer mooi. Ik had een afgezakte anorexia broek, geen rondingen en voelde me niet meer aantrekkelijk. Aan de ene kant lekker rustig, maar aan de andere kant voelde ik me er ook extra lelijk door. Dat kleding me nu ook nog eens lelijk maakte, vond ik rot. Ik wilde er aan de ene kant ziek uit zien, maar door een gezonde kant in mij, wilde ik er juist ook gewoon goed uitzien. Verwarrend en niet fijn. 

Ik zag er niet gezond uit
Door mijn eetstoornis, had mijn lichaam het zwaar. Hoe hard ik dat ook ontkende, het was niet goed voor mijn gezondheid. Ook voelde ik me enorm ongelukkig en somber. Ik sliep slecht, had weinig energie en putte mezelf uit. Dit had niet echt een goede uitwerking op mijn uiterlijk natuurlijk.

Ik leefde niet echt
Door met eten bezig te zijn, leefde ik niet echt. Ik zette mezelf buiten de maatschappij. Toen ik ondergewicht had, verdoofde ik mezelf met die lege maag. Het leven ging langs me heen en ik was alleen maar bezig met ‘ziek zijn', dun willen zijn en afvallen. Ik had nog maar amper oog voor andere dingen en stopte gevoelens weg in mijn lege maag. Ik leefde niet meer echt.

meisje

Anderen vonden mij er niet goed uitzien
Mijn vriendinnen vonden het niet fijn als ik mee ging naar het strand. Ik zag er niet meer gezond uit en op het strand waren veel mensen die we van school kenden. Mijn beste vriendin zei dat ik vast vragen zou krijgen en adviseerde me niet naar het strand te gaan. Ik voelde me er ook ongemakkelijk. Ik was trots op mijn ondergewicht, maar tegelijkertijd schaamde ik me voor mijn eetstoornis en voelde ik me ontzettend lelijk.

Ik zat gevangen
Doordat ik dun, zelfs mager wilde zijn, kwam ik klem te zitten. Ik moest mij houden aan een enorm streng dieet, had allerlei regels en wanneer ik toch meer wilde eten, kwam ik aan of raakte ik in paniek. Ik zat gevangen in een strijd van eten, niet eten, compenseren, bewegingsdrang en toch eigenlijk heel graag beter willen worden en die eetstoornis kwijt willen. Maar dat kon ik niet, dacht ik.

Ik was bang
Doordat ik zo gevangen zat, ontwikkelde ik allerlei angsten. Wie was ik zonder eetstoornis? Wat moest ik als ik aangekomen was? Hoe kon ik meer afvallen? En wat kon ik doen tegen dat gevoel dik en lelijk te zijn. Ik hield me bezig met oppervlakkige angsten, maar ondertussen was ik eigenlijk heel erg bang voor het leven. En ik bleef het uitstellen om die angst aan te gaan.

Ik zocht op de verkeerde plek
Door het in mijn eetstoornis en gewicht te zoeken, zocht ik op de verkeerde plek naar geluk en verlichting van negatieve gevoelens. Ik hoopte op rust, op duidelijkheid, controle en een gelukkiger leven, maar door af te vallen zocht ik op de totaal verkeerde plek. Het ondergewicht heeft me nergens bij geholpen en me alleen maar verder de put in gebracht, ook al dacht ik dat het mij juist steun zou geven.

Wat vind jíj rot aan ondergewicht?

Fotografie: Francesca Dioni, Jozef Turoci

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Donderdag 22 december 2016 13:37
Ik vond het ook lichamelijk beangstigend.. er gebeuren allemaal dingen die niet goed voelen, zoals duizelig zijn, hartkloppingen. En dat terwijl je er ook van overtuigd bent dat afvallen juist goed is. Vond dat echt eng, en tegenstrijdig. Je denkt controle te hebben maar tegelijkertijd doet je lijf allemaal dingen waar je geen controle over hebt.
S. - Donderdag 22 december 2016 13:52
Inderdaad dat m'n hart raar deed. En dat ik het altijd zo intens koud had en echt niets hielp om het warmer te krijgen.
meisje14 - Donderdag 22 december 2016 13:55
De hartkloppingen, het ijskoud hebben zelfs al heb je een fleece vest aan, het donshaar, het dunne haar op je hoofd wat helemaal grauw is...mensen die je aanstaren, broeken zitten idd lelijk...
K - Donderdag 22 december 2016 14:24
Je krijgt ook rare en enge gedachtes door voedseltekort
Iris - Donderdag 22 december 2016 14:57
Kermis attracties doen zeer aan m'n botten. Heb dan geheid een blauwe plekken na een dagje achtbanen.
* - Donderdag 22 december 2016 16:37
De kou, de emotionele labiliteit en het niet meer helder kunnen nadenken.

En toch is het nog steeds zo'n strijd tussen daar niet naar terug willen en tegelijkertijd er zo graag weer in willen verdwijnen.
Ingrid93 - Donderdag 22 december 2016 17:38
Inderdaad het altijd maar ijskoud hebben, je botten die door het matras heen prikken waardoor slapen pijn doet, het holle gevoel dat je enerzijds verschrikkelijk vindt en wat anderzijds juist iets is om je mee te verdoven, het uitvallende haar en je menstruatie die stopt. Ik ben zo blij dat ik dit niet meer hoef te ervaren en dat ik nu op een gezond gewicht zit. Dat wens ik iedereen toe!
*** - Donderdag 22 december 2016 17:39
Gaan shoppen, mensen die je nakijken, schaamte bij practica waarin we in ons ondergoed moeten zitten en schaamte in de zomer waardoor ik geen topje of bikini aan durf te doen, geen bloed mogen geven en me gewoon niet aantrekkelijk voelen.
Dit is iets waar ik heel hard mee worstel. Omdat ik besef dat ik te dun ben, omdat ik zie hoe lelijk en destructief dit is. Omdat het voor mij helemaal niet om dat gewicht draait. Ik voel me niet dik, ik wil niet afvallen en ik weet dat afvallen me niet mooier maakt. Ik word er echt ongelukkig van wanneer ik mezelf in de spiegel of op foto zie en kom al wenend een pashokje buiten. En toch is het zo moeilijk om dit los te laten.
Ingrid - Donderdag 22 december 2016 18:24
Altijd koud, mezelf onaantrekkelijk voelen, moe en angstig...............
Laura J - Donderdag 22 december 2016 18:30
Mensen op straat maken vaak opmerkingen. Dan stoten ze elkaar aan en zeggen ze iets als: "Jeetje, dat ziet er toch niet uit zo mager!". Terwijl ze echt wel door hebben dat ik het gewoon kan horen. Ik vind het heel vervelend dat ik blijkbaar opval, want ik hou er juist van om een beetje in de menigte op te gaan als ik op straat loop.

Lichamelijke klachten heb ik ook wel, maar dan vind ik meestal dat ik me niet zo aan moet stellen.
leon10 - Donderdag 22 december 2016 19:04
Sacho en moe op mijn vriend reageren, terwijl hij zo heel ontzettend lief voor me is.
Ik wil het niet, maar door het energie tekort gaat het vanzelf.. Zo rot, ik wil zo graag beter zijn, maar dat gaat met vallen en opstaan:(
Lau - Donderdag 22 december 2016 19:18
Alle klachten die hierboven zijn beschreven had ik ook last van, heel erg naar. Daarnaast kreeg ik ook last van een huidziekte op mijn hoofd die eigenlijk alleen bij baby's voorkomt. Hier schaamde ik me enorm voor en dit was voor mij ook een teken dat het echt niet goed ging. Zodra ik aankwam verdween dit. Heel beangstigend wat er allemaal wel niet met je lichaam gebeurt als je ondergewicht hebt.
Thesunwillrise - Donderdag 22 december 2016 20:33
Ik vond het naasrte aan ondergewicht dat iedereen er een oordeel over had. Het continue ijskoude gevoel, ook al was het 30 graden buiten. Duizelig zijn. Haren die uitvielen met bosjes. Afbrokkelende nagels. Niet kunnen slapen. Blauwe plekken op mijn rug en billen van de stoelen. Hartkloppingen. Shoppen op de kinderafdeling. Niet mogen sporten.
Deniz - Donderdag 22 december 2016 21:37
In vond rot; heel pijnlijke obstipatie, oedeem, het voor ijskoud hebben, dat mensen er opmerkingen over maakten, terwijl ik het wilde hebben als iets van mij. Voor mij zou het wel een keer genoeg zijn, ik had x kilo ingedachten en zag er naar uit vanaf dat gewicht weer meer te kunnen/mogen eten en meer energie te hebben, dat weet ik zeker, ik voelde me niet dik, maar vond later anderen wel dik en besefte, 'vroeger' was ik ook zo, zag ik er ook zo uit, dat leek ineens best dik, kleding zat niet lelijk, maar wel een beetje 'hoekig', ik zag er denk ik nog niet ongezond uit, ik leefde echt, omdat ik steeds dichter bij mijn doel kwam, maar wist me met mensen niet goed raad omdat ik weinig energie meer had, maar van binnen was ik zielsgelukkig, anderen vonden mij dun worden en ik had heel koude handen als ik ze een hand gaf en kreeg daar opmerkingen over, ik zat echter niet gevangen, ik was niet bang, ik zocht helemaal op de goede plek, omdat ik een einddoel had en er dan klaar mee was. Dit is me allemaal ontnomen. Ik had een vaststaand doel met mijn leven en dat is me ontnomen. Ik was zielsgelukkig en wilde stoppen bij x kilo, daar was ik 1 kilo van verwijderd. Ik was 1 kilo verwijderd van MIJN leven. Ik was er bijna en zielsgelukkig, dat is mij ontnomen.
Mxxx - Donderdag 22 december 2016 23:54
Wat ik er vervelend aan vond was inderdaad het energietekort.. de trap oplopen voelde als een hele bergbeklimming op een gegeven moment, duizelig en paniekaanvallen door het niet meer helder kunnen denken en de rare lichamelijke symptomen die je krijgt door te weinig eten, niet normaal kunnen slapen en altijd koud en daardoor blauwpaars zijn.. als ik onder de douche uitkwam was ik altijd zo blauwpaars en krampen in m'n benen ook trouwens.. :/ en dan nog de constante twijfels over hoe anderen mij zouden zien, omdat ik echt niet meer kon zien hoe dik of dun ik nu eigenlijk was en hoe lichter ik werd hoe erger die verwarring werd.
M. - Vrijdag 23 december 2016 06:37
De angst wanneer ik s avonds in mijn bed lag en bang was om dood te gaan. Overdag voelde de eetstoornis goed en sterk, in de nacht vroeg ik mezelf af waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Dat was echt eng, en dan nam ik me voor te stoppen. Tot de ochtend, dan leken al die angsten overdreven en won de wens om af te vallen. Later hielp het me wel om niet meer zo diep te willen zakken.
@Deniz - Vrijdag 23 december 2016 06:45
Ik hoor een boze eetstoornis. Als je leven afhangt van x kg minder, dan heb je het echte leven nog niet ontdekt. Dat draait namelijk niet om kilo's, maar om plezier, om vertrouwen, oprecht contact met andere mensen. Om emoties en verhalen delen, verbinding met jezelf voorbij alle maskers en rollen. Het gaat om groei en ontwikkeling, om een goed mens zijn in deze wereld, om op jouw manier een bijdrage leveren aan de samenleving. Het gaat om de liefde, voor anderen maar vooral ook voor jezelf. Zonder voorwaarden, zonder streven, zonder perfectie.

De eetstoornis je een illusie. Laat het gaan...
@Deniz - Vrijdag 23 december 2016 06:45
Je = is
Lois - Vrijdag 23 december 2016 06:51
Alle dingen die genoemd zijn en mij daardoor als slachtoffer opstellen. Natuurlijk zijn al die dingen hartstikke rot om mee te leven, maar ik besef nu meer dan eens dat het geen zin heeft om erin te blijven hangen en dat dit heus niet voor altijd hoeft te zijn. De enige die deze dingen kan veranderen ben ik zelf en daar ben ik hard mee bezig. Kom op meiden, ga ervoor!!
Deniz - Vrijdag 23 december 2016 08:35
Mijn leven draait niet om kilo's. Het gaat erom dat mij destijds met dwang iets ontnomen en sowieso het niet is goed gemaakt en ik daardoor totaal anders in het leven ben komen te staan. Dat is het boze, ik was zo boos dat ik 2x in gewicht aankwam, zolang het maar niet normaal was. Er werd niet gepraat met mij en nadien is er niet oprecht met mij nagedacht en heeft men mij niet begrepen, ook hier bij proud niet. Het woord illuminati is al taboe. Men heeft ook geen intentie om zich hier erin te verdiepen, maar zo diepgaand zijn mijn gedachten nadien toen gegaan, is je moeder bv. nog wel je moeder of een geprogrammeerd 'wezen' en zo gek zou het niet zijn, want zoveel ouders die hun kinderen niet begrijpen. Het hele systeem klopte niet meer voor mij, want er is maar één weg en dat is het systeem en mensen die daarin kunnen functioneren of in geloven, die krijgen alle guts mee en KUNNEN ook vriendelijk, sociaal ed. blijven, mensen om zich heen creëren, volgens het 'ideale plaatje' en zo WAS ik ook, maar het zijn ook vaak mensen die ZEGGEN het best te willen voor de mensen en de wereld, maar ondertussen anders handelen, omdat onze maatschappij nu eenmaal zo is, is in plaats van ECHT de verantwoordelijkheid te nemen, dat wat we geleerd worden, is dat bijna onmogelijk geworden, wil je iets van leven met anderen en in de maatschappij.
De eetstoornis was geen illusie voor mij, het was MIJN weg naar volwassen en zelfstandig. Dat wat we allemaal willen. Dat we zelfstandig en alleen kunnen functioneren, dat deed ik ook tot die tijd. Daarna niet meer, want mijn ziel was besmeurd voor altijd en kapot, dat kan ik niet laten gaan. Het was aanvankelijk inderdaad stom om überhaupt te denken dat ik zoveel kilo zou willen wegen om het nog als MIJN leven te blijven voelen, dat is idd. het maffe, waar ik in ben getrapt en NOOIT had moeten doen, dat klopt, maar men had met mij moeten praten dan had ik er nog in geloofd, het ook bij mij gehouden, het opgelost. Nu is heel de maatschappij erbij betrokken geraakt. Het laten gaan, voelt bijna als s.
@Deniz - Vrijdag 23 december 2016 09:50
Het lijkt me goed om het hier met een hulpverlener over te hebben. Het zit je duidelijk erg hoog.

Anouk - Vrijdag 23 december 2016 16:39
Het intense klappertanden van de kou en die vieze klamme handen. Mijn broek deed pijn op mijn "heupen" en had een enorm kort lontje.
Dat is voor mij echt het ergste aan ondergewicht.
Anouk - Vrijdag 23 december 2016 16:40
Om over de doorligplekken nog maar te zwijgen...
M. - Zondag 25 december 2016 19:34
Het snelle aankomen als ik weer een paar dagen meer eet. :(
bellefleur - Dinsdag 10 januari 2017 01:51
Het intens bang zijn dat je lichaam het ondergewicht niet meer trekt. ( In mijn geval langdurig licht ondergewicht.) En als je dan meer wil eten dat het zo verdraaide moeilijk is omdat je aan weinig eten gewend bent geraakt. Nu dan toch met iets te weinig, maar calorierijk voedsel weer op gewicht en nog elke dag eraan blijven trekken om dat zo te houden.

Het duurt lang om uit een kilo's diep dal te klimmen, maar het is het echt waard. Laten we het blijven proberen, met zijn allen.