Wanneer ik nu terugdenk aan het dieptepunt van mijn eetstoornis word ik soms nog overspoeld door een intens verdriet. In die periode zat ik erg in de knoop met mezelf. Mijn eetstoornis bood mij veiligheid. Het geborgen gevoel dat ik miste in elk ander aspect van mijn leven op dat moment. Op dat dieptepunt gaf ik mij volledig over aan de eetstoornis en was het de eetstoornis die de controle nam.

Als ik mijn kamer rondkijk zie ik, naast de nodige rommel, ook wat parfum en nagellak op mijn tafeltje staan. Naast het feit dat ik er niet veel ruimte voor heb, gebruik ik ze ook redelijk vaak en staan ze daarom binnen handbereik. Ik denk dat ik niet de enige ben die redelijk wat douchegels en bodylotions in de badkamer heeft staan. Als ik een drukke dag heb gehad kan ik mij er echt op verheugen om uitgebreid te douchen. Hoe ontspannen dit nu voor mij is, zo lastig vond ik dit een aantal jaar geleden.

Toen ik niet lekker in mijn vel zat werd douchen een opgave. Elke keer werd ik geconfronteerd met mijn lichaam. Het lichaam waar ik meer in wilde kneden, maar de klei leek te stug. Elke confrontatie liet me ellendiger voelen. Ik probeerde deze momenten dat ook te beperken, en douchte steeds korter en minder vaak. Ik werd er moedeloos van dat de eetstoornis alles wilde aangrijpen, en dus liet ik het vaak maar gebeuren. 

Nagellak

In die tijd heb ik best wat gekke gedachtes ontwikkeld. Zo was ik een tijd lang overtuigd dat ik dik zou worden van nagellak. Ik had in de loop der jaren een grote doos met veel verschillende soorten nagellak verzameld. Hier was ik best trots op geweest, en regelmatig lakte ik dan ook de nagels van mijn vriendinnen. Ineens ontstond in mijn hoofd het idee dat dit slecht was. Dit idee bleef in mijn hoofd spoken en werd steeds groter en dreigender. Twee weken later heb ik al mijn nagellak verkocht. Ik durfde het niet meer aan.

Nog steeds gebruik ik niet veel nagellak, maar ik ben er zeker niet meer bang voor. Ik heb ondertussen braaf wat potjes in mijn badkamer staan en ik kan er ook echt van genieten om mijn nagels weer te lakken. 

Lippenbalsem

Lippenbalsem heeft een apart plekje in dit rijtje. Toen mijn eetstoornis zich een beetje begon te vormen had ik zeker nog geen afkeer tegen lippenbalsem. Ik was hier misschien wel een beetje verslaafd aan. Ik vond het een naar gevoel als mijn lippen droog waren en over elkaar heen schuurden. Ik had dan ook daadwerkelijk wel 4 balsems in mijn zak zitten. Pas veel later, toen ik mij realiseerde hoe vet lippenbalsem is, ben ik ermee gestopt. Ook lipstick en lipgloss weigerde ik te dragen. Ik was veel te bang dat ik het er per ongeluk af likte en binnen kreeg. 

Ook lippenbalsem en lippenstick gebruik ik ondertussen alweer een hele tijd. Ik kan nu inzien dat het echt geen kwaad kan als je wat binnenkrijgt. Balsems horen juist vet te zijn, zodat je lippen goed gevoed worden. 

Zonnebrand

Mijn gedachtes werden steeds extremer. Niet lang hierna stopte ik met het gebruik van zonnebrand en bodylotions.  Toen ik mij aan het insmeren was in de zomer bekroop mij het idee dat ik al die olie op zou nemen en dat ik hiervan zou aankomen. Die week nog ben ik gestopt met het gebruiken van zonnebrand. Zeker in de zomer is dit natuurlijk niet verstandig. Ik ben in die maanden dan ook een aantal keer flink verbrand. Hierdoor werd mijn huid erg droog en snakte juist naar wat extra verzorging.

Nu probeer ik goed voor mijn huid te zorgen. Ik heb een gevoelige huid die snel verbrandt. Als ik merk dat mijn huid wat droog aan begint te voelen smeer ik nu wat extra. Ik merk dat een gevoede huid meer straalt dan een droge huid waar niet naar omgekeken wordt.

Haar uittrekken

In de kliniek werd ik twee keer per week gewogen. Dit vond ik erg spannend en dubbel. Mijn gezonde ik wilde aankomen en weer goed voor mijzelf zorgen. Mijn eetstoornis wilde dat helemaal niet. Ik moest meer afvallen, dat kon prima. Na een paar weken in de kliniek was ik inderdaad wat aangekomen. Ergens wist ik ook wel dat ik er niet meer onderuit kwam, het moest nu gebeuren. Ik kon niet meer met eten sjoemelen, en compenseren mocht ik ook niet meer. Mijn eetstoornis raakte in paniek en begon andere manieren te zoeken om het aankomen te vertragen. De avond voor het wegen zorgde ik dat ik tijd had om lang te douchen. Met een washandje maakte ik mijn lichaam een beetje nat en zette de douche weer uit (stel je voor dat het water in je poriën trekt…)

Ik gaf mezelf een uur om mijzelf grondig te scheren. Daarna waste ik me snel af. Met een handdoek om liep ik naar de kamer met mijn pincet in mijn hand geklemd. Ik knipte mijn felste lampje aan en nam plaats. Ik zocht alle overgebleven haren op mijn lichaam en trok die eruit. Soms had ik hier zelf een vergrootglas bij. Alles moest eruit. Zo kon ik soms wel uren zitten. Als ik dit niet goed genoeg had gedaan kon ik echt in paniek raken bij het wegen de dag erna.

Dit vind ik zelf de meest extreme die er tussen zit. Deze angst heb ik ook vrij snel bespreekbaar gemaakt tijdens therapie, omdat ik er ook veel tijd aan kwijt was. Ik wist op dat moment zelf dat dit niet helpend was, maar ik bleef erin hangen. Ookal gaat dit allang niet meer over eten, toch is dit voor mij echt een duidelijk voorbeeld waarbij naar voren komt dat de eetstoornis de controle over had genomen. 

Verwarming uit

Ooit had ik ergens gehoord dat je sneller afvalt als je je in een koude omgeving bevindt. Je lichaam heeft dan meer energie nodig om op temperatuur te blijven. Dit liet ik me geen twee keer zeggen. In diezelfde winter heb ik mijn verwarming geen één keer aangeraakt. Ook het douchen werd niet alleen korter, maar ook kouder. Ontspannend vond ik het toch al niet meer, dan kon ik maar beter 'nuttig douchen.' Hoe meer ik wegzakte in de eetstoornis, hoe killer mijn huis ook werd. Echt warmhouden kon ik mijzelf eigenlijk al niet meer, en ik dronk in die tijd dan ook liters thee. 

Als ik mijn lijstje zo eens teruglees weet ik zeker dat geen enkel punt daadwerkelijk gewichtsverlies gaat opleveren. Op dat moment was ik zo ver heen dat ik mijzelf wijsmaakte dat dit echt kon helpen. Het is echter wel zo dat je lichaam iets meer energie nodig heeft om warm te blijven in een koude omgeving, maar dit is zo nihil dat je hier echt geen verschil in zal merken. 

Toen ik eenmaal een gezond gewicht had bereikt zijn deze angsten dan ook langzaam gestorven. Ik kon inzien dat dit geen realistische angsten waren, maar manieren van mijn eetstoornis om mij in zijn macht te houden. Dit inzicht heeft mij geholpen om deze angsten ook echt los te kunnen laten. Ook heeft het mij geholpen om dit destijds bespreekbaar te maken. Ik schaamde mij erg voor deze gedachtes en het was voor mij helpend om te horen dat deze angsten niet kloppen met de werkelijkheid. Dit gaf mij al veel meer rust. 

Hoe ga jij met de irreële angst ergens dik van te worden om?

Fotografie: pexels