Vervelen in de herfstvakantie

 

De herfstvakantie staat alweer voor de deur. Toen ik een eetstoornis had vond ik vakanties altijd ontzettend lastig. Een gebrek aan structuur, niet vanzelf allemaal mensen zien, niet naar buiten hoeven en dan die ontzettend lange dagen waarop je je zo ontzettend kan vervelen. Zit je dan, alleen met jezelf. Die verveling wilde nog best wel eens een trigger zijn voor eetbuien en de kans dat het mis ging was dan ook 10x zo groot. Nee, vakanties keek ik niet per se naar uit.

Verveling, wat is dat nou eigenlijk? We hebben ons allemaal wel eens verveeld, denk ik. In de wachtruimte bij de dokter, in de file, op je werk, tijdens een avond thuis of zelfs wanneer je tussen allemaal mensen was. Verveling is een gebrek aan prikkels. Je gaat je vervelen als je geen zin hebt om iets te doen, als de dingen om je heen niet leuk of interessant zijn of als je niet in staat bent om ze te kunnen doen.

Als ik me verveelde voelde ik me saai. Daaruit maakte ik dan een soort van op dat ik ook saai was. Je kan je voorstellen dat dat niet echt een fijn gevoel was. Ik voelde me saai, stom, sloom en nutteloos. Ik ging opzoek naar prikkels en vond die prikkels in een eetbui. Al eerder schreef ik een blog over waarom we eten uit verveling. Deze blog kan je hier lezen, maar in het kort komt het erop neer dat voedsel een onwijs sterke stimulans is voor onze hersenen.

Het is dus een logisch iets om naar te grijpen wanneer je je verveeld. Zeker als je je bedenkt dat voedsel zo aantrekkelijk mogelijk wordt gefabriceerd. Ik verlangde ernaar, maar ik mocht het niet van mezelf. Toch at ik het. Daar oordeelde ik dan ontzettend hard over. Ik mocht het niet eten en ik mocht er niet naar verlangen, maar het gebeurde toch. Zo kwam ik in een onwijze vicieuze cirkel van zelfafwijzing terecht. Wat vond ik mezelf een stom persoon zeg.

Toch grijpt niet iedereen naar eten. Zo grijp ik wanneer ik me verveel ook wel snel naar m'n telefoon. Daar kan ik eindeloos filmpjes en foto's op het internet bekijken. Toch geeft dat me uiteindelijk niet echt een gevoel van voldoening. Sterker nog, misschien voel ik me eigenlijk nog wel meer verveeld! Want, wat doe ik nou eigenlijk? Als ik dingen oprecht leuk vind is het wel oké, dan kan ik ervan genieten of geïnspireerd raken, maar de meeste dingen die ik op social media bekijk vind ik helemaal niet écht interessant.

Social media is tot op zekere hoogte leuk en handig, maar enkel als je het actief en niet passief gebruikt. Alleen maar kijken naar wat anderen doen plaatst je in een toeschouwer rol en zorgt er niet voor dat je daadwerkelijk contact maakt. Je zet jezelf aan de zijlijn en zo gaat dat dan ook voelen. Alsof je niet mee doet. Alsof jij verkeerd bent. Toch is social media niet helemaal slecht. Actief social media gebruik zorgt er namelijk wel weer voor dat je contact maakt met mensen en wellicht dingen afspreek buiten de digitale wereld.

Allemaal leuk en aardig, maar hoe stop je dan met vervelen? Of hoe kan je dat vervelen leren accepteren? Hoe kan je het als iets fijns ervaren?

Belangrijke factoren die spelen bij verveling zijn: Een saaie omgeving en herhaling. De wereld om ons heen gaat ontzettend snel en voor je het weet kom je in een sleur van dagelijkse dingen terecht. Om het vervelen te stoppen is het belangrijk om een nieuwe, interessante prikkel te creëren en dan natuurlijk het liefst een prikkel waar je je niet achteraf schuldig over voelt, maar waar je juist een fijn gevoel van krijgt.

We leven echt in een prachtig mooie wereld die we soms helemaal lijken te vergeten. Het klinkt simpel en cliché, maar dat is, denk ik, omdat het werkt: Laat je telefoon eens thuis en ga een wandeling maken. Het is herfst. De bladeren van de bomen veranderen van kleur. Er liggen kastanjes en nootjes op de grond en hier en daar zijn paddenstoelen omhoog geschoten. Het ruikt naar regen en dorre takjes en de zon schijnt dikke banen van zonnestralen door het wolkendek. Dat doet me altijd denken aan de Leeuwenkoning. 

Hoe meer je om je heen kijkt hoe meer dingen je op beginnen te vallen. De wereld is helemaal niet saai. Vogels die ritselen in de bosjes en fluiten en sjirpen vanuit de bomen. De mensen die hun hond aan het uitlaten zijn en de honden die nieuwsgierig onder elk blaadje snuffelen. Een stukje verderop springt een kind zonder regenlaarzen in een grote plas. Mama is niet blij. Ik moet er om lachen en ik bedenk me hoe ik als kind in de herfst door het park bij ons in de buurt liep. Op zoek naar de fuut die meters onder water kan zwemmen en speurend naar beukennootjes, want die verzamelde ik het liefst om ze vervolgens weer in het bos achter te laten. De dingen hoefden niet nuttig te zijn.

Iets anders dat je kan doen tegen verveling is om een keer buiten je comfort zone te gaan. De herhaling te verbreken. Iets nieuws proberen. Dat kan al heel simpel door bijvoorbeeld eens een andere route te fietsen naar je werk, maar het kan ook door een nieuwe hobby uit te proberen, andere muziek te ontdekken, iets creatiefs te doen of wat je maar wilt. 

Maar wat ook niet onbelangrijk is, is om te accepteren dat verveling af en toe ook gewoon oké is. We vervelen ons allemaal wel eens, dat is niet per se leuk, maar niet voor iedereen hangt er zo'n onwijs negatieve lading aan. Dat een moment saai is, betekent niet dat jij saai bent. Dat een moment geen nut heeft, betekent niet dat jij niet nuttig bent. Hoezo is vervelen eigenlijk niet nuttig? Toch had ik die overtuiging soms. Kon ik niet gewoon even zijn? Me even vervelen zonder daaruit meteen te concluderen dat ik nutteloos en stom was? Verveling wordt pas echt vervelend als je er een negatief oordeel over hebt. Mijn ervaring is dat yoga, meditatie en/of mindfulness hierbij kunnen helpen. Heb jij een oordeel over verveling?

Hoe is verveling voor jou? 

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Gerike - Woensdag 10 oktober 2018 19:53
Vervelen is voor mij heel hard nodig! Zonder verveling ga ik over mijn grens.
proud2bmelissa - Woensdag 10 oktober 2018 20:45
Verveling is voor mij nog erg lastig! Het kan me soms echt overspoelen. Ik word zo onrustig als er even “niks” is, de drang naar een eetbui of automutileren kan dan met de seconde oplopen. Daarom probeer ik mezelf zoveel mogelijk bezig te houden wat mij helpt, maar rust nemen tussendoor is dan ook lastig. Aan de ene kant heb ik het hard nodig omdat ik anders mijn grens overschrijd, maar aan de andere kant vind ik het ook eng omdat ik mezelf moeilijk kan “vermaken” met iets anders dan zelfdestructief gedrag.
Wat mij wel oprecht helpt is om contact te zoeken met iemand op momenten dat ik me verveel en de drang oploopt. Mijn beste vriendin en ik kunnen ons ook heel goed samen vervelen en uiteindelijk wordt het dan hartstikke gezellig. Zo heb ik toch even wat rust gepakt zonder te vervallen in zelfdestructief gedrag.
Natuurlijk probeer ik dagelijks voor mezelf rustmomenten in te plannen en het helpt me ook om van te voren al te bedenken wat ik ga doen, bijvoorbeeld lezen. Dan hoef ik dat niet nog te bedenken op het moment dat ik me verveel :)
Lost girl - Woensdag 10 oktober 2018 22:24
Wauw, je omschrijft precies wat er bij mij ook gebeurt. Ik kan mezelf niet vermaken en pak dan terug op zelfdestructief gedrag. Ik moet echt mensen om me heen hebben voor voldoende prikkels. Mensen die me in het hier en nu houden. Een wandeling is dan eigenlijk alweer teveel prikkels. Ik moet echt iets vinden waarin ik mezelf kan vermaken en ook een beetje mijn hoofd bij kan ontspannen.
Marianne - Donderdag 11 oktober 2018 08:33
ik kan met stierlijk vervelen terwijl er nog genoeg te doen is en daar heb ik dan weer een dubbel gevoel bij want ergens bevalt het niets doen me wel en dus ergens ook weer niet. Omdat er vaak nog genoeg te doen is maar ik er geen zin in heb voel ik me een slappeling. Misschien vind ik het geen wat gedaan moet worden, bijv. het huishouden, ook gewoon niet leuk om te doen, hoewel het wel weer een fijn gevoel geeft als ik het gedaan heb want een opgeruimd huis is ook weer een opgeruimd hoofd. En.. als ik me verveel dan zijn er de snaaibuien.
Wandelen vind ik momenteel wel erg prettig maar ik kan niet de hele dag maar wandelen, dat trekt mijn lijf ook niet. Ik vind het heel moeilijk om de cirkel te doorbreken.
Constance Konter - Donderdag 11 oktober 2018 10:49
Ik ken t niet, maar mijn zoon wel, helaas. Hij moet iets nuttigs doen in een vakantie of wanneer dan ook, anders voelt hij zich nutteloos maar vooral waardeloos. Het boze duiveltje kan dat hem op dit moment ook nog heel goed vertellen... Dus niet alleen hij maar ook ik hoop dat die vakantie weer snel om is...
F - Vrijdag 12 oktober 2018 08:51
Daarom kijk ik eigenlijk ook nooit uit naar het weekend of vakanties..ik weet niet wat ik met die vrije tijd aan moet, en heb altijd het idee dat ik mezelf enorm bezig moet houden.. ik wordt ook altijd erg onrustig van stil zitten.