Regelmatig lees ik berichtjes op het forum over het gebruik van laxeermiddelen. Bij elk berichtje dat ik lees stokt mijn adem even. Ik word kort even meegezogen terug naar mijn laxeerperiode. Een tijd vol verdriet, walging en afgunst. Een periode vol dwang en angst. De eetstoornis had in mijn ogen gewonnen en ik had het zo goed als opgegeven. Het maakte me niet meer uit, die strijd wilde ik niet meer aangaan. Mijn hoofd werkte niet meer en mijn lichaam maakte ik elke dag meer kapot.

Ik wist dat laxeermiddelen niet voor gewichtsverlies zouden zorgen. Ik had de bijsluiter gelezen en ik had de preken van de artsen aangehoord. Toch bleef ik doorgaan. Ik kocht meer en meer pillen en ik ging steeds sneller door die doosjes heen. Mijn drang werd groter en mijn darmen leger. De eetstoornis had totale controle en ik kon niet meer nadenken. 

Tussen mijn eerste behandeling en mijn tweede terugval heb ik ze ontdekt. Ik zag het in een film. Ik wist al lang van deze ‘truc’ af, want zo zag ik het. Altijd was ik er een beetje bang voor geweest. Ik wist dat het niet goed was, ik wist wat de invloed kon zijn. Toch stond ik op een vrijdagmiddag in de Kruidvat. Mijn hart klopte in mijn keel. Al vier keer was ik langs de schappen gelopen. Paniek toen ik ze de eerste keer niet meteen zag liggen. De opluchting, maar ook de dreigende stem toen ik ze bij het volgende rondje spotte. Nu moest het, ik had geen keuze meer. Er was geen weg meer terug. Zenuwachtig liep ik met een pakje nog twee rondjes door winkel. Ik durfde niet af te rekenen.

Heel even schoot het idee door mijn hoofd om het maar gewoon mee te nemen. Dat idee vond ik eigenlijk nog enger dan het afrekenen zelf. Na een kwartier treuzelen ben ik in de rij gaan staan. Ik had nog twee nagellakjes uit een misplaatst rek gepakt en een gezichtsmaskertje. Voor mijn gevoel lag de nadruk nu minder op dat doosje pillen. Bij de kassa werd gevraagd of ik nog advies nodig had en of ik de bijsluiter wilde lezen. Ik had mij niet voorbereid op deze vraag en schrok een beetje. Ze heeft dus gezien wat ik heb gekocht.. Ik knikte haastig en met een rood hoofd liep ik snel de winkel uit. Buiten waaide het en de koele wind liet me een beetje aarden. In een rap tempo fietste ik naar huis, het doosje pillen onderin mijn tas verborgen.

Hierna volgde maanden met af en aan gebruik. Af en toe gebruikte ik een pilletje, maar ik vond het te spannend om te blijven gebruiken. Ik wist wat voor risico’s eraan zaten en dit hield me ook echt tegen.

Tijdens mijn terugval ben ik niet alleen in het eten teruggevallen, maar ook in het pilgebruik. Ik begon ze vaker te slikken, meer te nemen. Die drempel was ik allang over en het maakte me niet meer uit. De pilletjes begonnen steeds minder goed te werken en ik raakte er aan verslaafd.

In die tijd studeerde ik aan de kunstacademie. Ik kon mij moeilijk focussen, alles draaide om die eetstoornis. Omdat mijn hele leven hier op dat moment over ging, besloot ik een groot project op te starten. Over mijn eetstoornis. Vooral omdat ik verder geen inspiratie meer had. Dagen heb ik foto's gemaakt, van mijzelf, op een lege kamer in mijn oude studentenhuis. Wat ik er niet bij vertelde is dat ik die dagen minimaal twee keer heb gedouched. De wc haalde ik toen namelijk al niet meer. Dit zegt denk ik nog meer over mijn eetstoornis dan die geposeerde foto's. Ik kon niet meer zonder de laxeerpillen. Ook al zat het me zo in de weg. 

Zaterdagavond. Die dag erna hadden ik en mijn toenmalige vriend een familie uitje. Ik pakte vast mijn tas en zocht mijn spullen bij elkaar. Toen ik naar mijn vertrouwde doosje reikte, schrok ik. Hij was leeg. Hoe had ik dit nou gemist? Waar is mijn voorraad? In paniek rende ik het huis door opzoek naar meer. Alles was op. Ik vond alleen lege doosjes en hier en daar een lege strip. Weggemoffeld onder het bed. Google vertelde mij dat de winkels al dicht waren, morgen had ik geen tijd meer om wat te halen. Ik werd overspoeld door een grote golf paniek. Hoe kwam ik nu die zondag door? Dit was ook meteen de eye opener die ik nodig had. Wilde ik echt mijn hele leven afhankelijk zijn van die pilletjes? 

Ik wist dat laxeermiddelen er niet voor gingen zorgen dat ik ineens heel veel afviel. Ik wist het wel. En toch was ik ervan overtuigd dat het bij mijn lichaam anders zou werken. Ik zag toch dat mijn buik platter was? Ik zag toch de getallen op de weegschaal afnemen? Wat ik echter niet wist is dat ik alleen maar vocht verloor. Het vocht dat je lichaam juist zo hard nodig heeft om te kunnen functioneren. Ik wilde mijn lichaam beter, gezonder en mooier maken, in plaats daarvan maakte ik het alleen maar kapot. 

Tijdens mijn herstel heb ik twee keer bij de spoedeisende hulp gezeten. Mijn lichaam was echt op. Ik wilde echt graag stoppen, maar ik wist niet hoe. Via de arts kreeg ik zakjes movicolon mee. Een poederoplossing die ik tijdens de maaltijd moest innemen met water. Het smaakte echt ontzettend vies. De bedoeling was dat ik nu kon gaan afbouwen met de laxeerpillen. Lang heb ik iedereen nog om de tuin geleid, maar uiteindelijk was het moment daar. Het was nu of nooit. Samen met mijn toenmalige vriend heb ik, heel eerlijk, alle pillen die ik nog had weggegooid. De opluchting maakte helaas al snel ruimte voor de welbekende paniek. Niet lang hierna begon ik de zakjes movicolon te misbruiken.

Die ontzettende drang naar controle, het niet uit handen willen geven. Hoe meer controle ik kreeg, hoe groter de drang hiernaar. Gelukkig viel het in de kliniek op dat ik echt te veel zakjes leegmaakte en is dit probleem snel bespreekbaar gemaakt. 

Hoe makkelijk deze oplossing ook lijkt, het is allemaal schijn. Laxeren gaat jou niet helpen, op wat voor manier dan ook. Het is denk ik helpender om jezelf af te vragen waarom je dit zo nodig lijkt te hebben.

Laxeren is niet de oplossing. 

Wat gaat jou wél helpen? 

♥

 Als je meer wilt weten over de gevaren van laxeren, lees dan deze blog.