Veiligheid: Meisje met eetstoornis

 

Ik heb mijn eetstoornis jarenlang verborgen weten te houden. Toch was het tegelijkertijd ook een middel om te laten zien: ‘'Kijk dan, het gaat niet goed met me.'' Toen het beter ging vond ik het dan ook knap lastig dat ik niet meer kon laten zien hoe het ging door middel van eten of mijn gewicht. Ik was jaren lang ‘het meisje met de eetstoornis' en die rol had me jarenlang veel opgeleverd.

Het was eng om die rol los te laten, niet meer kwetsbaar te zijn en er ook niet meer zo uit te zien. Ik voelde me goed, zat veel beter in mijn vel, maar toch wilde ik dat stukje eetstoornis houden. Want stel dat het niet goed ging, dan kon ik daarmee laten zien dat het niet goed ging. Als mensen zouden denken dat het echt over was, echt goed ging, zouden ze er niet meer op letten en zou ik in de steek gelaten worden. Zo voelde het soms..

Ik denk niet dat het iets is om je voor te schamen dat je met je eetgedrag of gewicht wilt laten zien dat het niet goed gaat. Wel denk ik dat het niet goed is om het op die manier aan te geven en weet ik zeker dat er betere manieren zijn om te zeggen: ‘'Het gaat niet goed met me, kun je me even steunen?''

Ik voelde me vaak zo thuis in de rol van ‘'het meisje met de eetstoornis'' dat ik het moeilijk vond in het bijzijn van veel mensen of mensen die van mijn eetstoornis wisten goed te eten. Wat zouden ze dan denken? Dat het weer goed ging? Ze moesten eens weten! Ik schepte minder op, keek naar mijn bord en dronk water ipv frisdrank. Eigenlijk had ik wel trek in een toetje, maar dat kon ik niet doen, want dan zouden ze denken dat ik geen probleem meer heb.

Eigenlijk zet je jezelf op die manier helemaal vast. Je wilt eigenlijk gezond en vrolijk meedoen, maar ondertussen wil je ook die hulplijn aanhouden die je eetstoornis je jarenlang geboden heeft of nog biedt. Gevaarlijk, want zolang jouw eetstoornis een rol mag spelen, geef je het ook de kans te groeien.

Natuurlijk is het eng om te zeggen dat je je niet goed voelt, verdrietig bent of bang. Maar dit zijn wel dè sleutels om van je eetstoornis af te kunnen komen. Het is allemaal inmiddels misschien wat afgezaagd geworden, maar praten over je gevoel en emoties uiten is iets wat er ook bij mij voor heeft gezorgd dat ik niet eeuwig terug bleef vallen.

ed

Je kunt je heel veilig voelen in jouw rol van ‘meisje met eetstoornis', maar eigenlijk ben je daardoor niet jezelf. Je laat wel een stukje van jouw problemen zien, maar je laat niet zien waar het echt over gaat. Eigenlijk leg je dus een laagje over de waarheid heen, zodat niemand er alsnog bij kan. Je laat zien dat het niet goed gaat met eten, terwijl je eigenlijk gewoon heel erg gespannen bent of verdrietig.

Probeer het weer te laten gaan waar het echt over gaat, en niet in die veilige rol te stappen. Mensen die jou kennen, weten ervan en zullen je echt niet zomaar vergeten. Als jij op een andere manier leert aangeven dat je het moeilijk hebt, ga je je op andere momenten veel gelukkiger voelen. Je kunt dan lekker meedoen, gewoon eten waar je trek in hebt en hoeft je buik niet in te houden of slobber kleren aan te trekken om te laten zien dat je je niet goed voelt.

Wees wie je bent. Met je gevoelens, je emoties, je tranen en glimlach. Als je echt wilt kunnen lachen, moet je ook echt gaan huilen. Emoties lijken eng, maar dat zijn ze niet. Je komt er juist veel verder mee en leert dingen zodat je kunt groeien.

Hoe veilig voelt jouw eetstoornis?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Paula. - Zondag 22 december 2013 13:25
Mooi geschreven Nouska, op een goed moment!

"Je kunt je heel veilig voelen in jouw rol van ‘meisje met eetstoornis', maar eigenlijk ben je daardoor niet jezelf. Je laat wel een stukje van jouw problemen zien, maar je laat niet zien waar het echt over gaat. Eigenlijk leg je dus een laagje over de waarheid heen, zodat niemand er alsnog bij kan. Je laat zien dat het niet goed gaat met eten, terwijl je eigenlijk gewoon heel erg gespannen bent of verdrietig."

Dit raakt me. Ik ben afgelopen week de therapie uitgezet omdat ik weer afviel en op die manier probeerde te zeggen: kijk, ik voel me nog steeds rot. Nu zit ik met 'de gebakken peren' want ik heb geen therapie (voor achterliggende problemen) meer en ik moet op eigen houtje gaan aankomen, terwijl er zoveel meer speelt dan dat stomme eten!!
Lia - Zondag 22 december 2013 13:45
Ik heb er tranen in mijn ogen van :')
Sophie - Zondag 22 december 2013 14:02
Mijn es voelt voor mij echt heel veilig en ik wil hem dan ook zeker niet loslaten. Als ik tegen mijn ouders zeg dat ik me niet goed voel, is de reactie 'ja, dat heeft iedereen weleens' en vervolgens wordt er nooit meer naar gevraagd. Maar als ik iets niet wil opeten, krijg ik ineens een volledige week extra aandacht.
hopexfaithxlove - Zondag 22 december 2013 14:07
herkenbaar en mooi stuk zeg!
Nikki - Zondag 22 december 2013 14:25
Ik denk dat dit voor bijna iedereen met een eetstoornis wel zo werkt eigenlijk. Mooi artikel :)
dollie - Zondag 22 december 2013 15:27
Voor mij betekende een veiligheid om ergens goed in te zijn.
Het geeft een een goed gevoel dat ik eten kon weerstaan.
Maar ondertussen is het iets voor mij een schreeuw dat het niet goed gaat met mij.
De problemen stapelen zich op en werd niet gewerkt aan mijn achter liggende problemen.
Kan niet met stress omgaan en dan is dit mijn enigste middel om te overleven.
Ik vraag zo geen aandacht en wordt thuis ook niet om gesproken dat ik slecht eet en drink.
Anoniem M - Zondag 22 december 2013 17:58
Ik herken me eigenlijk helemaal niet in het verhaal. Ik deed er júist alles aan om voor de buitenwereld normaal over te komen.. Juist met mensen erbij at ik 'normaal' mee. Daar was ik dan zelf wel dagen mee bezig om dat te kunnen inplannen enzo, maar toch ;). Mijn eetstoornis is op een andere manier veilig voor me; niet omdat ik andere mensen daarmee iets wil aangeven.. ik doe er alles aan om het te verbergen en 'normaal' te zijn, omdat ik niet als een slachtofferpersoon wil overkomen. Ik wil sterk en zelfverzekerd en 'in control' overkomen ;).
Jantje - Zondag 22 december 2013 19:05
Ik had hetzelfde als Anoniem M. En ik krijg wel een beetje bibbers van het idee dat je zo denkt zoals die blog hierboven...
jacqueline - Zondag 22 december 2013 19:28
Heel herkenbaar...ook altijd gedacht dat ik alleen maar zielig kon zijn als ik er kwetsbaar en mager uitzag. Maar door te kijken hoe gezonde; 'normale' mensen omgingen met problemen, hoe meer respect ik daar eigenlijk voor kreeg. Ik vond het zo dapper als iemand verdriet had, maar wel normaal at en gewoon aan andere mensen vertelde dat hij het moeilijk had. Ik besefte me dat actief omgaan met problemen zoveel dapperder is en ook zoveel meer oplevert.
Leonie_06 - Zondag 22 december 2013 22:55
Nouska, wat heb je dit ontzettend mooi geschreven en wat een perfecte timing zeg! De ES voelt heel veilig, veiliger dan je denkt , met dit bericht kom je daarmee tot dat inzicht, dankjewel..

Prue - Maandag 23 december 2013 10:44
Niet meer kwetsbaar te zijn? Hoe doe je dat?

Ook zonder eetstoornis ben je volgens mij behoorlijk kwetsbaar...
? - Maandag 23 december 2013 13:04
Ik doe het zelfde als anoniem m. Ik eet zo goed mogelijk als er andere mensen bij zijn, ik ben als de dood dat mensen het zouden merken. Ik gebruik het eten omdat ik niet weet, hoe ik met mijn gevoel om moet gaan.
Anoniem - Dinsdag 24 december 2013 00:18
Komt als geroepen! Prachtig artikel Nouska!
Anoniem - Donderdag 6 maart 2014 14:19
Ik herken mijzelf wel in dit verhaal. Goed stuk!