Door mijn eetstoornis heb ik mijn toekomstplannen moeten aanpassen. Hoewel ik het liefst wilde beginnen aan een studie in Denemarken, moest ik toch maar naar de universiteit in Maastricht. Na een ziekenhuisopname, een tijd in een kliniek en ambulante therapie vond ik dat ik er klaar voor was om uit huis te gaan. Ik vond dat ik mijn eetstoornis achter mij had gelaten en prima voor mijzelf kon zorgen.

Ik weet niet of ik bewust ontkende dat de eetstoornis er nog zat, ergens dacht ik echt genezen te zijn, maar op slinkse wijze was de eetstoornis altijd nog aanwezig. `Ik moet mijn havermout wel afwegen want anders wordt hij niet lekker`, ´iedereen sport tegenwoordig veel, kijk maar naar al die fitgirls´, ´het is gewoon mij leefstijl om gezond te leven, daar is niks mis mee´. Ik sportte fanatiek, ging vegan eten, dan weer vegetarisch, dan weer clean, dan glutenvrij. Ik vond mijzelf nooit goed genoeg, was nog steeds bang voor de toekomst en durfde mijn lichaam niet te laten zien en ging relaties uit de weg.

Bron

Ergens moest ik na alle therapie van mijzelf meteen klaar zijn met mijn eetstoornis. Ik gaf mijzelf niet de kans of de ruimte om nog te leren. Ik had nu twee jaar aan therapie ´verspild´, was hierdoor vrienden kwijtgeraakt die in die tijd wel verder gingen met hun leven en ik moest en zou nu ook een normaal leven leiden. Door mijzelf niet serieus te nemen, kreeg de eetstoornis eigenlijk nog alle vrijheid.

Ik bedacht overal smoesjes voor om mijn gedrag maar recht te praten, zowel voor mijzelf als voor anderen. De controle op het eten verdoezelde de problemen waar ik eigenlijk al veel eerder mee aan de slag moest gaan. Terwijl ik gefocust was op mijn ´healthy lifestyle´ had ik mij beter kunnen focussen op mijzelf leren te accepteren zoals ik was. Om mij kwetsbaar op te durven stellen en soms te erkennen dat ik de toekomst eigenlijk maar eng vond. Dat ik bang was dat ik na de universiteit zonder werk zou te komen zitten, dat ik niet wist wat ik nou echt wilde. Dan had ik de hulp kunnen krijgen van alle lieve mensen om mij heen, die ik nu van mij af hield door alles wat krom was recht te praten.

Een sixpack, x kilo afvallen, veganistisch leven en alles voor de wereld maar goed willen doen, been there done that. Tegenwoordig lijkt het allemaal zo normaal. Soms lijk je op social media eerder de enige zonder die sixpack, de enige die vegetarisch eet en nog geen vegan is, de perfectie lijkt soms wel de standaard. Door dit alles was ik alleen maar kritisch naar mijzelf, maar ook op de momenten dat ik wel die sixpack had. Eigenlijk was het nooit genoeg. Anderen vond ik mooi als zij geen perfect lichaam hadden, maar bij mijzelf was ik altijd zoekende naar perfectie. Als ik er nu over nadenk was dat allemaal maar schijn controle. Terwijl ik mij zorgen maakte op oud groepsgenootjes die verloren leken te gaan in de fitgirl wereld, deed ik zelf precies hetzelfde.

Pas toen ik aan een soort fitness programma begon besefte ik waar ik mee bezig was. Al het eten afwegen en macro´s tracken, opende eigenlijk mijn ogen. Dit was niet normaal en dit was ook niet hoe ik wilde leven. De resultaten die ik boekte zouden in mijn ogen nooit goed genoeg zijn en dat was ook eigenlijk helemaal niet waar ik gelukkig van werd. Ik hield van sporten en van gezond eten, maar dit ging echt te ver. Dit was niet wat mij gelukkig zou maken en zo wilde ik niet mijn hele leven bezig zijn.

Juist door mensen op instagram te zien die zo gefocust waren op het behalen van de perfecte macro´s en elke dag uren in de sportschool stonden, zag ik dat dit niet was wat voor mij ging werken. Mijn leven moest uit meer bestaan dan sporten en eten. Ik moest uitzoeken waar ik wel gelukkig van werd en ik moest mijzelf leren accepteren zoals ik was, in plaats van continu opzoek te gaan naar perfectie die ik nooit zou vinden.

Ik ben erachter gekomen dat het eigenlijk vooral mijn angsten waren die ervoor zorgden dat ik altijd maar zoekende was en mij focuste op een perfect lichaam. Ik was alleen maar bang voor de toekomst, bang om uit mijn comfortzonde te stappen. Door mijn eetstoornis had ik al vrienden verloren en juist hierdoor voelde ik mij nooit goed genoeg. Dit veranderen is niet makkelijk, maar gelukkig heb ik altijd mijn ouders gehad voor goede gesprekken en nieuwe vrienden gemaakt die mij begrepen. Ik leerde dat juist door te praten over je kwetsbaarheden vriendschappen alleen maar hechter worden. Op deze manier kunnen anderen je opweg helpen en er is geen sportschool die daar tegen op kan.

Het is soms moeilijk om van de normale wegen af te wijken. Er wordt verwacht dat je na je vwo naar de universiteit gaat, je moet een vriendje krijgen en je moet doen wat anderen ook leuk vinden. Althans, zo voelde het voor mij. Door een stage ben ik erachter gekomen dat ik juist moet gaan voor wat ik echt leuk vind en moet denken in mogelijkheden. Je moet kijken naar waar je goed in bent, naar wat je wel mooi vind aan jezelf en waar je zelf echt gelukkig van wordt. Voor mij is dit reizen, een baan bij Interpol of Europol, studeren in het buitenland, etc.

Bron

In eerste instantie vond ik dit maar eng, was ik altijd bang dat mensen mij niet leuk genoeg vonden en bang dat ik mijn doelen niet zou halen. Van mijn stage leerde ik juist dat je uit je comfortzone moet stappen, soms dingen maar gewoon moet doen en fouten mag maken. Je hoeft niet cum laude af te studeren om een goede toekomst te hebben, je moet gewoon doen wat je leuk vindt, je passies ontdekken en je dromen achterna durven te gaan.

Ik had verwacht dat op de stage die ik liep bij het openbare ministerie hier alleen maar mensen zouden werken die alles in huis hadden. Dit bleek helemaal niet zo te zijn, het waren niet de mensen die vroeger alleen maar tienen haalden en altijd alles perfect deden, het waren de mensen die hard hadden gewerkt voor wat ze wilden bereiken en risico´s durfden te nemen. Ook zij maken weleens fouten, zien het soms even niet meer zitten en hebben een baaldag, niemand is perfect. Misschien kom ik nooit bij Interpol of Europol, het studeren in het buitenland zal niet altijd makkelijk zijn, ik zal soms verkeerde keuzes maken, maar juist door dit te doen kies ik ervoor om te leven en ik heb er nu vertrouwen in dat ik juist door risico´s te nemen en niet of safe te spelen, ik veel gelukkiger ben.

Het is inmiddels bijna zomer en dan komt weer het moment dat je die bikini past en voor de spiegel staat. Hoewel ik mijn eten niet meer track, sport omdat ik het leuk vind en niet geforceerd alleen maar krachttraining doe, kon ik met een glimlach in de spiegel kijken. Nee, ook ik heb niet de perfecte billen, wat putjes hier en daar en mijn sixpack is er niet, maar ik voel mij fijn bij de dingen die ik nu doe, en dat is wat mij gelukkig maakt. Ik heb geleerd dat imperfectie ook is wat het leven mooi maakt, dat het allemaal niet voor 100% moet, maar dat je waar je ook voor kiest, achter je keus kan staan, eerlijk bent naar jezelf en kiest voor wat jou gelukkig maakt.

Ik heb dit stuk vooral geschreven om te laten zien dat je jezelf serieus moet nemen. Wat maakt dat je de keuzes maakt die je maakt? Komen de keuzes vanuit jezelf, of vanuit een eetstoornis of een ander? Durf de confrontatie met jezelf aan te gaan en durf de zoektocht naar jezelf te beginnen? De imperfectie maakt het leven leuk en fouten horen erbij.

♥