Vandaag ga ik het vertellen...

 

Vertellen

Het is 1 minuut over 12 'snachts en mijn lichaam heeft mijn bed nog steeds niet warm gestookt. Vandaag ga ik het vertellen. Ik moet wel, want ik heb het met mezelf afgesproken. En niet alleen met mezelf, Liza heeft me eigenlijk gedwongen. ''Als jij het niet vertelt, doe ik het.'' zei ze zaterdag. We hadden een gesprek waarover ik me nog steeds heel bezwaard voel. Ik moest enorm huilen en Liza heeft me heel lief getroost. Wellicht omdat ze niet anders kon, want wat doe je als iemand in huilen uitbarst? Volgens mij troots Liza zelfs nog een zwerver, gewoon omdat ze hem zielig vindt.

Tegelijkertijd weet ik dat ik haar te kort doe door zo over haar te denken. Mijn beste vriendin is er altijd voor mij en waarschijnlijk vindt ze het dus echt belangrijk dat ik gelukkig ben. Waarom vinden mensen het belangrijk dat ik gelukkig ben? Waarom mag ik dat niet gewoon zelf bepalen? Soms wens ik dat ik aan de andere kant van de wereld verder kon gaan leven. Daar zou ik aan niemand hoeven twijfelen over wat ze voor mij voelen. Ik weet gewoon dat niemand mij daar kent, niemand om mij geeft. Dat zou mij zoveel rust geven, gewoon omdat ik dan een piekeronderwerp minder zou hebben.

Een paar minuten geleden was het nog ''Morgen ga ik het vertellen.'' Nog een hele dag, dacht ik vijf minuten geleden. En een dag maakte me al zo bang. Wat zullen ze gaan zeggen? En wat wil ik wel en vooral niet vertellen? Ineens schiet me te binnen wat Liza gisteren zei;''Misschien gaat het er nu even niet om wat jij wilt.'' Als ik de zin voorbij hoor komen in mijn hoofd, trekken mijn buikspieren weer samen.

De laatste tijd bepaal ik juist alles zelf. Nouja, wat eten betreft dan. Ik heb de controle en het maakt me zo bang dat mijn ouders die controle misschien wel af zullen pakken als we weten van mijn... ja, wat is het eigenlijk? In ieder geval; het maakt me bang om het ze te vertellen. Ik vraag me af of ze iets zouden vermoeden en of ze erg boos worden. Misschien sturen ze me wel meteen naar boven of naar de huisarts toe. Ik wil het niet vertellen. Mijn ouders gaan het toch niet begrijpen. Waarom zouden ze? Wat ik doe maakt hun dochter kapot en ongelukkig!

vertellenIs dat zo, maak ik mijzelf ongelukkig en kapot? Misschien valt het wel mee. Ik bedoel, ik eet wel, ik ben niet ziek ofzo en al helemaal niet zielig. Dat ik weinig eet hoeft niet te betekenen dat ik er ziek van word of al ben. Ik bedoel, sommige mensen zijn hun hele leven net zo dun als ik en die hebben toch ook geen eetstoornis... Misschien heb ik wel geen eetstoornis en stel ik me gewoon heel erg aan. Ik wil natuurlijk aandacht, omdat mijn zusje die vroeger altijd opgeëisd heeft met haar problemen. Dit kunnen mijn ouders er echt niet bij hebben, nu het eindelijk weer goed met haar gaat. Het is beter om het nog een tijdje aan te kijken en pas als ik zeker weet dat het een eetstoornis is, vertel ik het aan mijn ouders. Ja, dat is beter.

Shit, Liza. Waarom heb ik het haar dan ook verteld? Stom, maar ik kon gewoon echt niet meer, ik kon niet meer liegen en vrolijk doen. Ze wordt vast boos als ik het niet aan mijn ouders heb verteld en dan zal zij het aan m'n ouders vertellen. Dat is nog veel erger! Oke, ik ga het doen. Ik wil het ook. Ik wil niet meer zo bezig zijn met eten. Ik wil niet meer lachen terwijl ik eigenlijk wil huilen. Ik wil die tranen eruit hebben, maar ik kan het niet. Ze zitten muurvast en als ze er nu ooit nog eens uitkomen mag ik wel een dijk aanleggen om mijn verdriet in bedwang te houden.

Waar ik eigenlijk zo verdrietig om ben weet ik echt niet meer. Het zal wel weer vanalles zijn. Echt weer iets voor mij hoor. Alles ophopen en dan uiteindelijk niet eens meer weten wat er onderop die hoop verstopt ligt. Ik kan zo kwaad worden als ik denk aan hoe ik hier heb kunnen komen, zo kwaad! Ik bedoel, waarom kan ik niet gewoon zijn als Liza of Moniek? Ah, shit Moniek. Die weet er ook van. Moniek lijkt het altijd een soort prettig te vinden als ik zwak ben. Heerlijk vindt ze dat.

vertellen

Morgen ga ik het vertellen. Maar morgen is al vandaag, al een heel uur zelfs. Ik vind het zo spannend. De twijfels en wisselende meningen gieren door m'n kop. En eigenlijk niet alleen door m'n kop, volgens mij hebben ze zo langzamerhand zelfs mijn verkrampte buik en gekromde tenen bereikt. Deze spanning, zal die ook verdwijnen als ik straks eenmaal in behandeling ga? Zal ik dan eindelijk om kunnen gaan met al die streshormonen en negatieve gedachten?

Soms raak ik het vertrouwen in een beter leven helemaal kwijt. Dan denk ik dat ik een geval ben wat toch niet te helpen valt en ben ik bang dat ik het allemaal toch niet aan kan.
Echter schiet het me nu ook te binnen dat ik zonet nog dacht dat ik helemaal geen eetstoornis heb en niet ziek ben. Ik wil niet meer de hele tijd switchen tussen realiteit en waarheid!

Het zal er echt niet gezelliger op worden thuis, zeker de komende tijd niet, maar als ik hier uit wil dan moet ik deze stap gaan nemen. Ik moet het gaan vertellen, ik moet gaan delen. De haat die ik voor mijn ouders voel is niet mijn haat. Ik hou van mijn ouders, maar mijn eetstoornis laat mij mijn ouders als bedreiging ervaren. Mijn eetstoornis? Lig ik hier in bed gewoon te denken dat ik een eetstoornis heb? Ach, wat maakt het ook uit, er is in ieder geval iets met me en als ik nu niets doe, raak ik alleen maar verder afgedwaald. Dat weet ik, dat voel ik. Maar soms ook helemaal niet.

Vandaag ga ik het vertellen, wat die gedachtencocktail in mijn hoofd ook tegen me zegt.
Alles door elkaar, ondersteboven en achterstevoren. Het kan me niet schelen, ik ga er voor. 

Ik ga het ze vertellen, punt uit! Ik moet en het is goed!


Als je
HIER klikt, vind je advies en voorbeeldbrieven om je ouders op de hoogte te stellen van jouw problemen met eten.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Annemarie - Donderdag 29 september 2011 13:31
Whoo, zo herkenbaar!
Mijn vriendin zei dat ook tegen me..
En mijn gedachten zijn echt precies hetzelfde.
Mooi geschreven! (:
Tjitske - Donderdag 29 september 2011 13:55
Wauw, inderdaad zó herkenbaar.
Mooi geschreven!
MChantalle - Donderdag 29 september 2011 15:36
Heel mooi geschreven!
Ik weet nog precies hoe ik me voelde, toen ik het mijn ouders ging vertellen..
Het is beter om er niet alleen mee rond te blijven lopen, want het maakt je echt kapot..
Karen98 - Donderdag 29 september 2011 21:02
ohh zoo herkenbaar.
Ik weet nog dat ik ook een brief had geschreven. alleen hadden mijn ouders die brief gevonden voordat ik ze de brief kon geven....
Framboos - Donderdag 29 september 2011 21:37
supermoooi geschreven!
ik had mijn ouders uiteindelijk na heeeel lang een mail gestuurd..
daantje - Donderdag 29 september 2011 21:44
ik dacht dat mijn gedachtegang anders liep dan die van andere mensen. ik dacht dat ik niet spoorde tot deze wake up call. misschien moet ik het ook maar gaan vertellen..
of niet.. maar het is maar een klein eetprobleempje.. waarom zou ik mijn ouders daarmee lastig vallen? ik los het zelf wel op.. ook al weet ik dat ik die gedachtes niet kan stoppen.. ik kan niet meer normaal eten.. iedere hap is een weg naar gevoel.. dik zijn.. ruinering van mijn leven.. maar iedere hap die ik niet neem.. is een weg naar verdoving.. dun zijn.. maar ook een weg naar vernieling.. ik roep altijd ik automutileer niet.. ik wil niet dood.. maar wat wil ik dan? dun zijn en gelukkig. maar dun zal ik nooit worden.. gelukkig is optioneel.. of niet.. dood is optioneel of niet.. vertellen is optioneel.. of niet.. verzwijgen is optioneel.. of niet.. verzwijgen dan maar.. ik stel me toch alleen maar aan.. ik heb niet eens een reden ik weet niet meer waar het verdriet vandaan kom het gemis van gelukkig zijn de negatieve spiraal.. het is idd een opeenhoping.. en ik weet niet meer wat er onder ligt.. ik.. bedolven onder de chaos.. paniekerig en angstig kijk ik om me heen.. maar ik zie geen uitweg.. misschien ben ik het grote probleem.. om het verdriet en de zelfhaat te verbergen lach ik maar.. daar heeft mijn omgeving veel meer aan en heeft zo veel minder zorgen.. ze moeten zich ook maar niet druk maken om mij.. verspilling van tijd. waardeloos.. dat ben ik. aan mij moet je geen aandacht geven.. want ik ben het niet waard.. verzwijgen dan maar.. en vergeet niet te lachen. I am trying to do that better than barbie does it. maar hoe lang houd ik het vol? ik zie wel. of niet..
TF - Donderdag 29 september 2011 22:20
Daantje, je bent echt niet waardeloos. Dat is niemand.
weet je dat ik gewoon moest huilen van wat je schreef :'(
TF
tamara - Vrijdag 30 september 2011 12:06
''Waar ik eigenlijk zo verdrietig om ben weet ik echt niet meer. Het zal wel weer vanalles zijn. Echt weer iets voor mij hoor. Alles ophopen en dan uiteindelijk niet eens meer weten wat er onderop die hoop verstopt ligt''


heel erg herkenbaar ..
en heel mooi geschreven.

je kunt het!
korinaa - Vrijdag 30 september 2011 19:07
wauw echt heel herkenbaar,
ik had het verteld op school aan een vriendin en die was naar mijn mentor gegaan , terwijl ze had beloofd het niet door te vertellen..
dus werd ik ineens opgehaald door de bovenbouw coördinator!
mijn mentor had het alweer door verteld tegen haar,
ze was echt super hard tegen me , en ze wou gelijk mijn ouders bellen, alleen dat kon niet want ze waren niet thuis, dus moest ik naar huis en het ze die avond nog vertellen.
en de volgende dag met 1 van mijn ouders naar school toe komen,
als ik er niet was zou ze als nog mijn ouders bellen , dus had inderdaad geen keus!

pff dat was 1 van de zwaarste dagen uit mijn leven..

ik ben ook heel erg boos geweest nog op mijn vriendin en mijn mentor..

ik weet wel dat ze het achteraf goed bedoelden alleen mijn vriendin zou het niet doorvertellen.. ik ben dan ook al mijn vertrouwen kwijt bij haar..
en mijn mentor had ook eerst met mij kunnen gaan praten..

maar ik ben nu van de school af dus een nieuw begin! (:

x
S. - Zaterdag 1 oktober 2011 12:25
Eerlijk gezegd vind ik het echt super dapper dat meiden het hebben durven vertellen! Bij mij waren het mijn vriendinnen en mentrix die er wat van zeiden en actie hebben ondernomen. Mijn ouders zagen het ook wel maar die waren te druk met hun zelf.
L - Dinsdag 18 oktober 2011 20:46
ik ben dan echt benieuwd hoe het nu met haar gaat, en hoe dat gesprek ging..
Henriette Smit - Woensdag 19 oktober 2011 23:18
Ik heb het niet hoeven vertellen, want mijn ouders kwamen er zelf achter.
Maaike - Vrijdag 25 mei 2012 18:50
Herkenbaar... Dat had ik ook. Ik heb het woensdag en me mentrix gemaild.. Dinsdag gesprek.. Hopelijk gaat het beter worden, ook al heb ik geen eetstoornis
lotte - Dinsdag 10 juni 2014 00:56
Zoooo herkenbaar!!! Echt onwijs bedankt hierdoor kan ik mezelf iets beter serieus nemen!
April - Woensdag 26 november 2014 07:33
Ik ga het vrijdag vertellen..