We hebben allemaal onze ups en downs. Toch ken ik zelf periodes waarin ik me mentaal niet helemaal fit voel. Dat is iets heel menselijks, maar op die momenten merk ik dat ik zelf een stuk minder weerbaar ben. Ik sla sneller dicht, mijn hoofd is druk en vol en lukt het me minder goed om rationeel na te denken. Ik schiet dan sneller in mijn emotie en lijk hier minder goed uit te raken. In deze blog vertellen wij hoe dit bij ons gaat en wat ons hier doorheen helpt.

Irene: "Niet oordelen"

Het leven gaat met ups en downs. Of dat nou komt doordat er veel dingen spelen of omdat je gewoon even moe bent. Dat fenomeen is voor, tijdens en na mijn eetstoornis niet anders geweest. Al had ik me dat misschien wel anders voorgesteld. Daarover schrijf ik in deze blog. Wel merk ik dat ik er anders mee om ga en dat is iets heel belangrijks dat ik heb geleerd. Waar ik eerder mezelf ertegen wilde verzetten of me er juist extreem in mee liet varen, durf ik daar nu neutraler naar te kijken.

Voor mij is het het meest belangrijk om niet te oordelen over hoe ik mij voel. Het is gewoon even zo. Ik kan heel vaak het gevoel hebben dat ik productief en gezellig móet zijn. Of ik ging dat toch forceren en dan boos worden op mezelf wanneer het niet lukte. Of ik maakte mijn gevoel zo extreem dat niemand erover zou twijfelen dat iets mij even niet lukte. Dat voelde veiliger dan dat mensen zouden denken dat ik lui of een aansteller was. 

Inmiddels weet ik dat het geen realistische eis is om altijd productief en gezellig te zijn. We leven naar mijn idee in een wereld waarin dat heel maakbaar lijkt en we soms vergeten waar het nou eigenlijk om draait. Het leven gaat niet over wat je allemaal presteert, het gaat over je leven voor jouzelf zo goed mogelijk leven. En natuurlijk kunnen bepaalde prestaties en sociale interacties daaraan bijdragen, maar zie het niet als een eis! Goed genoeg ben je al en als je je emotioneel wat minder weerbaar voelt, mag je doen wat goed is voor jou. Of je nou onder de mensen wilt zijn, of juist afstand wilt nemen. Of je nou afleiding en motivatie vindt in je werk, of onder een dekentje op de bank wilt liggen. Het is allemaal goed.

Daphne: "Laat de tijd z'n werk doen"

Ergens logisch natuurlijk. Het hoort voor een deel ook bij de 'downs' die ik ken, die gewoon naast de 'ups' bestaan. Soms is een down een tegenslag waar ik goed mee om kan gaan, soms is een down een tegenslag waar ik totaal niet mee om kan gaan. Soms ben ik gewoon minder weerbaar zonder duidelijke aanleiding. Alles voelt te zwaar, ik ben emotioneel en het is ook een grotere chaos dan normaal.

Ik heb geen oplossing, maar wel iets dat me helpt om er wat beter doorheen te komen. En dat is praten. Praten over hoe ik me voel, over dat ik het allemaal even niet weet en dat ik alleen maar kan huilen. En sorry zeggen als ik onredelijk was. Je kunt denk ik niet altijd even weerbaar zijn en daar meteen een hapklaar antwoord op hebben. Soms is het zo. Soms speelt er veel. Soms voel je veel en dat is oké. Ook al voelt het alsof je niet weet waar je moet beginnen en niets op te lossen is, er komt er altijd een nieuwe periode hierna. Soms omdat je een hele goede actie had, maar soms ook omdat de tijd gewoon voorbij gaat.

Dus in de tussentijd is het denk ik vooral belangrijk om goed voor jezelf te zorgen en te praten waar dat kan. Voor mij geeft dit de meeste ruimte, om weer toe te komen aan de volgende periode. Waarin dingen net lichter lijken en ineens wat makkelijker te behappen zijn. Daarin probeer ik te vertrouwen op wat basis zelfzorg-skills, op mijn omgeving en op de tijd die voorbijgaat.

Lonneke: "Doe wat goed voelt"

Ik hik al een tijdje tegen deze blog aan. Zodra ik me namelijk emotioneel minder weerbaar voel, word ik vooral warrig. En zodra ik hieraan denk, komt deze verwardheid een beetje terug. Ik wil hier heel graag over vertellen, maar zodra ik iets wil typen, is mijn hoofd leeg en voel ik me onbereikbaar.

Persoonlijk denk ik niet dat het erg is. Wel vind ik het vaak vervelend. Vooral omdat ik mezelf niet kan verklaren. Ik kan op die momenten minder goed aangeven wat er in mij omgaat en dat vind ik zelf wel eens lastig. Gelukkig voel ik deze momenten nu wel wat beter aankomen en kan ik hier al eerder op inspelen. Zo kan ik eerder mijn rust pakken of iets fijns voor mezelf doen om wat te ontladen en te ontspannen.

Ik merk dat vooral dat voor mij belangrijk is: goed luisteren naar mijn behoeften. Wat helpt me verder en wat juist niet? Meestal moet ik dan een momentje voor mezelf nemen. Even douchen of een stukje wandelen. Even geen impulsen, mijn hoofd is dan al druk genoeg. Misschien sluit dit punt ook wel aan bij Daphne's stukje, want mijn gevoelens tijd geven maakt ze inderdaad wat behapbaarder, waardoor ik er uiteindelijk beter mee om kan gaan. 

Phoi Cai: "Het mag er zijn"

Na heel veel vallen en opstaan herken ik tegenwoordig beter deze mindere periodes. Maar dat ik het beter herken, betekent helaas niet meteen dat ik er wat mee kan. Vroeger zou ik maar door blijven rennen en dat doe ik nu ook nog wel in een zekere zin. Ik laat het er zijn. Blijkbaar zit ik niet goed in mijn vel, kan ik het allemaal even minder goed hebben. En dat mag. Ik ren mezelf niet zo zeer voorbij, maar laat mezelf als het ware even uitrazen. Dat heeft als gevolg dat ik een korter lontje heb en helaas is mijn partner hier vaak de dupe van. Maar hij kent me inmiddels goed. Hij laat me even gaan en laat me ook even weglopen. Ik kom er wel op terug.

En het feit dat ik erop terug kan komen, betekent dat ik zover ben om erover te praten. Soms kan ik zelfs al bespreekbaar maken waar het vandaan komt en soms komt dat pas naar voren als we erover beginnen te praten. We praten samen en daar kan veel bij komen kijken: boosheid, verdriet, onzekerheid en ga zo maar door. Dat voelt kwetsbaar en soms ook heel eng. Maar het kan ook zó opluchten. Het mag er zijn. 

Hoe is dit voor jou?