ja inderdaad zoek die films maat lekker op .....


thirteen en girl interrupted......Sorry heel erg Triggerend...

Ik heb zelf borderline, en ik denk dat deze tips heel helpvol kunnen zijn. Vooral voor de partner :) Door deze tips is het makkelijker uit te leggen en zie ik vanuit een ander perspectief ook hoe het overkomt/kan zijn. Thanks!

Ja Nina dat klopt die films zijn heel erg triggerend. Mensen die op dit moment erg slecht in hun vel zitten of er gevoelig voor zijn NIET kijken alsjeblieft. Doe het jezelf niet aan.

Thirteen gaat niet over een meisje met Borderline toch? Gewoon beinvloedbaar met verkeerde vrienden

Nina en Kelly, het kunnen inderdaad triggerende films zijn, maar dit blog is gemaakt voor buitenstaanders. Door die films te kijken kunnen zij een borderliner wellicht beter begrijpen en hulp bieden.

Mooi stukje vind ik het.

Ik heb zelf borderline, maar mogelijk kan ik dit artikel delen zodat anderen weer weten hoe ze met mij om kunnen gaan :)

Thirteen en Girl Interupted gaan niet over borderline. Ik vind dat het label 'borderline' veel te snel ergens op geplakt wordt.

Girl interrupted gaat zeker over iemand die borderline heeft, als je deze film kijkt zie je ook dat deze diagnose gesteld wordt. Bij Thirteen heb ik niet het gevoel gehad dat het ging over iemand met borderline, maar misschien was dat wel het geval. Zoals gezegd werd mensen met borderline verschillen nogal.

Zeg heb ik ook de diagnose borderline gekregen en kan mij hier ook zeker in vinden. Mensen zien mij altijd als een sociaal persoon. Maar daar achter is veel meer aan de hand.

Borderline, is niet gemakkelijk, maar soms heb ik het gevoel dat ik van dingen zo items kan genieten. En dat sommige kleine dingen mijn wereld kapot maken. Gelukkig heb ik veel mensen om mij heen die om mij geven, zodat als de wereld in mijn hoofd kapot gaat. Deze mensen er altijd voor mij zijn, zoals mij ouders, familie en vrienden

Nina, deze blog is ook voor omstanders. Voor hun zal t vast een stuk minder triggerend zijn!

@Kate: Bij Girl Interupted zie je dat Whoopi Goldberg haar begrijpt..haar de aanpak geeft die ze nodig heeft... Ze krijgt namelijk de diagnose terwijl ze alleen maar iemand is die zich onzeker voelt, niet goed weet wat ze met haar leven moet en strak gehouden wordt door haar ouders en daardoor 'los gaat'. Ook in de film wordt door de psychiatrie het label borderline geplakt wordt en zie je dat Winona Ryder zich daar naar gaat gedragen en je een soort hospalitatie ziet...terwijl Whoopi Goldberg ook tegen haar zegt: Jij hoort hier niet...Ga leven!
Ook ikzelf heb het label borderline ooit gekregen terwijl er bij mij sprake was van zo'n gigantische onveilige thuissituatie dat het bijna 'logisch' was dat ik mijzelf ging beschadigen...Ik heb mij daardoor ook altijd verzet tegen deze diagnose.
Maar dit is mijn mening over borderline en de film.

"Wanneer diegene over jou grenzen gaat"
Het is jouw grenzen. ;)

Ikzelf heb borderline en mijn beste vriendin heeft borderline en iedereen in mijn vriendengroep heeft borderline of een andere persoonlijkheidsstoornis. Haha niet zo gek, ik heb alleen maar vrienden uit de psychiatrie.

@xChicksterr, herkenbaar ^^

buitenstaanders i get it..maar er zijn genoeg meiden die herstelende zijn of diep in de eetstoornis zitten die geen idee hebben dat er triggerende beelden in beiden films.voorkomen..Dat bedoelde ik te zeggen.

Ik heb zelf ook borderline. Vind het een mooi artikel met goede tips.
Ik heb zelf bijna een jaar in opname gezeten bij scelta en daar de nodige handvaten gekregen om nu goed te kunnen functioneren.
Ik heb nog wel mijn dingen waar ik tegen aanloop en die ik lastig vind, maar weet ook dat ik op tijd moet vragen hoe iets zit in plaats van mezelf verliezen in mijn eigen gedachten.

ik heb zelf ook borderline, de girl interrupted is erg heftig, maar tegelijkertijd vind ik het ook een hele mooie film. Het kan idd triggerend werken, maar voor mij gaf het (groten) deels ook herkenning en iets als opluchting. (in de trant van, pfff gelukkig heb ik dat kenmerk niet zo ernstig, zoiets).

er staan goede tips in bovenstaand blog, vooral het geven van duidelijkheid...
er is niks lastiger dan onduidelijkheid. wanneer iemand duidelijk is, zodat ik weet waar ik aan toe ben, ben ik minder snel in paniek, en vul ik al veel minder snel gedachten in voor/van een ander.
Wanneer iemand tegen mij zegt, ik kom je morgen rond twee uur ophalen, dan moet die persoon ook niet tien minuten later aan komen zetten, omdat ik me dan al weer van alles heb bedacht en zodoende weer hoog in de stress/ paniek zit. Wanneer men zegt de vergadering kan ook uitlopen dus ik weet niet of ik om twee uur bij je kan zijn, dan ben ik al veel minder snel gestrest.

tja psygische ziekten zijn er vele en alle zijn kwellend het is niet fijn als daar negatief over gedacht wordt niemand vraagt om ziek te zijn wel om enig begrip en respeckt .

Een vriendin van mij heeft borderline en is hartstikke lief en leuk, maar ik heb het gevoel soms dat ze er moeite mee heeft als ik met anderen om ga die zij ook kent, dan heeft ze heel veel bevestiging nodig dat zij heel leuk is. Ik wil haar niet kwetsen maar heb meer vrienden. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Ook vertelt ze anderen veel over mij en heb ik het idee dat ze mij overschat en denkt ze dat iedereen mij geweldig vindt.
Ze is wel hartstikke aardig en ik wil graag vriendinnen blijven, dus misschien heeft iemand tips voor mij.

Hey,ik vind het zo moeilijk he mijn vrouw heeft
Borderline en ze heeft nu voor de derde keer een
Punt achter onze relatie gezet in 13 jaar tijd ik denk
Dat het deze keer komt door de therapie enzo maar ze komt ook altijd weer terug na een tijdje na dat ze haar eigen bevliegingen heeft kunnen doen
Is dat normaal en zou het kunnen dat da nu ook gebeurd
?

hoi ik heb zelf sinds kort bordeline en alles wat ik hier boven leest heb ik ook ,maar door dat ik bordeline heb zijn er veel problemen ontstaan ook de relatie is niet meer goed ,maar heb ook geen hulp van mijn partner hij gaat er tegen in wat mij alleen maar kwaader maakt hij begrijpt mij gewoon weg niet ,,,maar heb sinds kort dat ik veel er aan denk om niet meer op deze wereld te willen zijn ,,,in mijn gedachten denk ik nu steeds aan zondag vaderdag.... ik wil dan niet meer verder met alles alles gaat kapot heb het gevoel dat niemand mij meer mag of van mij houd ook heb ik het gevoel dat ik niks meer goed doe pffff en zo kan ik well uren typen ....hebben er meer mensen last van zoals ik ben?

Hoi. Mijn moeder heeft borderline. Misschien kan je je dan een voorstelling maken wat voor geweldig leven ik heb gehad. Ja dus. Maar goed ik ben zelf niet zo dat ik in het verleden leef en ik kan goed voor mezelf zorgen dus ben goed terecht gekomen uiteindelijk. Maar het word steeds en steeds moeilijker om met mijn moeder om te kunnen gaan. Ze weet dat ze borderline heeft, ze slikt er medicijnen voor. Maar wanneer ze 'overdreven boos oid' reageert en ik zeg er wat van wil ze het niet erkennen. Alles is altijd mijn schuld niks is goed. Ik moet haar elke dag vragen hoe het met haar gaat. Maar als je dat een paar keer hebt gedaan en je krijgt elke keer een klaagzang en je reactie daarop is volgens haar ook weer niet goed ben je er gauw klaar mee. Tegenwoordig krijg ik elke keer dat zij me weer een vreselijke dochter vind 3 a4tjes email met allemaal verhalen over vroeger en hoe zij veel beter is dan ik en dat alles wat ik van haar denk niet klopt. Zij vult namelijk voor mij in dat ik haar dom en naief en weetikveel wat allemaal vind. Misschien heb ik dat vroeger in de puberteit vast eens gezegd, maar nu ik volwassen ben en een dochter heb, hou ik mezelf echt wel in. Alleen ziet zij dat niet in, maar ik trek dit echt niet lang meer maar wil haar ook niet in de steek laten. Al eens gevraagd of ze niet weer hulp kan gaan zoeken, dan zegt ze hoeft niet praat 1 keer in de 3 maand met iemand... ehm ja mam maar verder heb je niemand dus dat is gewoon niet vaak genoeg! Weet eigenlijk niet of hier ook mensen zijn zonder borderline misschien met tips of wat ik kan doen. Met borderline mogen natuurlijk ook reageren haha. Ik vraag me af of er ook mensen met borderline zijn die wel van zichzelf weten wat ze doen en hoe ze reageren misschien niet meteen maar eventueel later. Ik heb van mijn moeder in ieder geval nog nooit sorry gehoord!

Beste Liss.

Heel herkenbaar. Ik had zelf een moeder met Bordeline ze leeft niet meer.
Ik heb een heel moeilijke jeugd gehad, ze claimde.Was erg was jaloers.
En erg dominant ik kon niet tegen haar op. Ik ben erg beschadigd maar kan
door therapie goed functioneren en heb alleen een lichte hechtingsstoornis op
Gelopen. Ze leeft nu niet meer en bij haar is het met ruim 70 jaar ontdekt.
Mijn advies is stel duidelijk grenzen en houd afstand laat je niet claimen.
Ga evt zelf in therapie om te leren hoe je er mee omgaat.
Beperk de bezoeken anders ga je er zelf onderdoor.
Praat erover met vrienden. En doe vooral ook leuke dingen voor jezelf.
Er is ook nog een lotgenotengroep stichting Labyrint en soms bij de plaatselijke
GGZ .Ik wens je veel sterkte ik weet wat je doormaakt. Wil je mijn mailadres wel
geven maar weet niet of dit mag! Vr groeten Lena Bijl.

ik heb zelf bordeline en idd is dit een goed stuk
voor een ander is het moeilijk te begrijpen
en heb daarom veel waadering voor mij vriend die er heel goed mee om gaat!

het is voor een ander moeilijk mee om te gaan maar voor jezelf is het zeker ook niet makkelijk!

Ik heb nu bijna 3jaar een relatie met een borderliner. We begonnen om praktische redenen en een gevoel dat we elkaar niet wilde missen aan een samengesteld gezin. Na enige weken kwamen er al hele heftige problemen! Ik wist werkelijk niet wat ik meemaakte. Van schreeuwen tot huilen tot gooien met spullen. Het viel mijn op dat normale gezinsproblemen niet oplosbaar waren eigenlijk ook niet bespreekbaar. Vervolgens kwam er vluchtgedrag ze pakte haar kids op en ging naar een hotel de volgende dag kwam ze terug en was er ook dan niets bespreekbaar. Later viel me op dat het in de periode (de maandelijkse) het ergste was.Na deze periode kwam er iets meer rust en nog geen 2 dagen erna was ik soms zomaar helemaal geweldig voor haar! Na zo,n half jaar was de politie al zo,n 2X aan de deur geweest! Uiteindelijk hebben instanties bepaald dat we niet meer mochten samen wonen! Zo vaak heb ik om hulp gevraagd (professionele hulp) Nu pas is deze hulp ingang gezet en wonen we helaas niet meer samen. We latten nu nog wel er is weinig meer in stand van onze relatie! Haar familieleden staan erg afwijzend naar mijn ze zijn niet op de hoogte van haar diagnose! Ik hou zo veel van haar dat ik niet kan opgeven ik heb zo me best gedaan maar het lijkt erger en erger . Lijkt of ze totaal geen greep meer heb op realiteit! Simpele dingen geven en nemen in een relatie. Mijn eigen identiteit gevoel van eigenwaarde is altijd ondergeschikt aan haar problemen! Ik ben ten einde raad

Hoi wat jij hier schrijft is voor mij herkenbaar. Ik heb dat met mijn vriend... Hij stootte me ineens af en ging zich afzonderen, nu zit hij in een periode van vlucht gedrag. Ik ben nu gaan zoeken en kom uit bij borderline...we hadden een heftig gesprek gehad (wat ik nu dus begin te begeijpen) maar hij zei wel dat als ik hem te veel puch, hij meer afstand wil nemen en de druk te groot word. Dit zijn voor mij kleine dingetjes, maar voor hem heel groot. Misschien is dit ook wat zij voelt.
Ik denk dat het geven van vrijheid rust geeft en laten weten dat als zij met je wilt praten, je er voor haar bent. Wees dan een luisterend oor en ga nergens tegenin en wees begripvol.

Ik hoop dat ik je een beetje kan helpen, jouw verhaal heeft mij wel geholpen en deed bij mij dit lichtje gaan branden.

Loslaten... Mijn moeder heeft een hele ernstige vorm van borderline.....
En ik heb een symbiose met haar gehad. Na 25 jaar, op en af, therapie ben ik uiteindelijk op het punt gekomen dat ik haar kan los laten. Inmiddels ben ik 45 jaar. Mijn moeder heeft me hier mee geholpen. Zij is zeer zelden helder, meestal leeft zij in haar angst wereld. Ik ben verdrietig nu ik dit schrijf... Maar zij is gemiddeld 4 weken per jaar helder, iets meer of minder, en dan is ze lief. Op deze momenten heeft ze me de afgelopen jaren laten weten dat ik door moet gaan met mij leven, ook al houdt het in dat ik haar nooit meer zie. Zij overleeft en.... ik leef na zeer een periode van diepe rauw.
Borderline in de vorm die mijn moeder heeft is zeer beschadigend voor de mensen om haar heen. Alleen als je haar zelfde ziet en emotioneel op afstand houdt dan... Mijn moeder heeft nu veel hulp van het Legers Des Heil omdat mijn zussen en ik er niet meer tegen kunnen en zij dit beseft. Tegen mij heeft ze wel gezegd dat ze gek is, dat ik niet op haar kan rekenen, dat ze niet met haar emoties overweg kan. En dat ik haar moet losalten, dat ik haar stik als ik haar wil steunen. Ik heb nu geen moeder en die zal ik ook nooit krijgen. En zij zal altijd ziek blijven.... ze is inmiddels 75 jaar.... Nu huil ik, want ik heb geen mama meer. De mama die ik heb is gevaarlijk en kost energie, ik huil nu hard!! Zij overleeft en ik leef. Het leven is hard.

Hallo ik heb sinds kort een relatie met iemand. Met borderline , en zie lees dingen hier waardoor ik bang ben gaan woorden over de toekomst , heb het gevoel dat ik steeds op mijn hoede moet zijn op mijn tenen moet lopen , ik kan geen discussie aan en ben bang dat het van kwaad naar erger gaat plaats van beter en denk niet dat ik hier de geduld voor heb , wat kan ik het beste doen is het mischien verstandiger im er nu een eind aan temaaken voordat het uitdehand gaat lopen

Dag Sef, hoe is het verlopen tot nu toe?

Wat ik lees van jou sef komt mij allemaal bekend voor heb een schoondochter met borderline ons leven staat al een jaar op de kop onze zoon is na 11 maanden al met haar getrouwd ik kan een biogafrie schrijven erover wat we hebben meegemaakt nu hebben ze van de ene op de andere dag het contact met ons verbroken we hadden een hechte band met onze zoon dus denk goed na voor je met zo iemand in zee gaat de meeste zijn niet te helpen

Het is ook belangrijk om te weten wat voor soort Borderline je partner heeft, in mijn geval Persoonlijkheid en Gedragsstoornis, wat het voor mij verschrikkelijk zwaar maakt.
Bovendien sta ik er alleen voor, wordt door GGZ behandelaar van vriendin niet serieus genomen betreffende de problemen die ik aangeef. Er wordt niet naar mij geluisterd en na 7 jaar in deze relatie weet ik niet meer wat ik moet doen, wat ik ook zeg of doe niets is goed, als ik mijn grenzen aangeef wordt er steeds overheen gegaan en mond het steevast uit op ruzie. Ik zou graag willen weten op welke manier ik het beste dingen aan haar duidelijk kan maken en hoe ik in bepaalde situaties het beste kan reageren. Is er iemand die ook een relatie heeft met iemand met zowel Persoonlijkheid als Gedragsstoornis en die mij tips en adviezen kan geven? Het is niet alleen negatief in de relatie hoor maar laatste 3 jaar is het slopend.

Mijn beste vriendin heeft borderline, zelf ben ik stabiel en ze weet wat ze aan me heeft, 6 jaar lang kwam ze iedere week langs, altijd fijn, ok dingen loog ze vaak, verhalen waren heeel sterkt, maar ze was mijn dinnetje, sinds een jaar heeft ze haar zussen terug en dat vind ik top voor haar, wat mij heel erg pijn doet is dat ik haar bijna niet meer hoor en zie, als ik haar daar op aanspreek zegt ze johhh doe niet zo raar niks aan de hand, ze heeft niet door dat ze me pijn doet, en vind dat dan ook onzin, ik ben erg in de war, aan de ene kant denk ik weet je klaar nu, andere kant krijg ik uit het niks hartjes love you, ik weet het niet meer, net of ze speelt met me, en dan krijg ik te horen, maak je niet druk Radeloos!!!!!!!

Mijn beste vriendin heeft borderline, zelf ben ik stabiel en ze weet wat ze aan me heeft, 6 jaar lang kwam ze iedere week langs, altijd fijn, ok dingen loog ze vaak, verhalen waren heeel sterkt, maar ze was mijn dinnetje, sinds een jaar heeft ze haar zussen terug en dat vind ik top voor haar, wat mij heel erg pijn doet is dat ik haar bijna niet meer hoor en zie, als ik haar daar op aanspreek zegt ze johhh doe niet zo raar niks aan de hand, ze heeft niet door dat ze me pijn doet, en vind dat dan ook onzin, ik ben erg in de war, aan de ene kant denk ik weet je klaar nu, andere kant krijg ik uit het niks hartjes love you, ik weet het niet meer, net of ze speelt met me, en dan krijg ik te horen, maak je niet druk Radeloos!!!!!!!

Ik ben getrouwd met een vrouw met borderline. Ik wist altijd al dat ze geen makkelijke vrouw was. De diagnose werd gesteld een jaar na ons huwelijk.

We zijn al bijna 10 jaar samen.

Ze is heel lief, gevoelig, Creatief. Maar kan ook erg verwijtend en claimen zijn. Ze heeft een jaar lang groepstherapie gedaan.

Zij heeft geleerd om eigen emoties beter te begrijpen en verwoorden. Heel fijn, maar inleven in emoties van mij kan ze vaak niet. Wel achteraf als je ruzie hebt gehad en je bespreekt alles door en door.

Ik heb ook een aantal sessies therapie genomen, om beter met haar om te gaan. En ook om naar mijn eigen aandeel in onze problemen te kijken.

Het is erg lastig om wel steeds rekening te houden met haar emoties, terwijl dat andersom vaak niet gebeurd...

Dat is slopend. Staan nu ook op een punt om te scheiden. Hou heel veel van haar, het is nooit saai. Maar zij maakt van alles een probleem.

Oh heb je de was op 40 graden gedaan, je weet toch wel dat deze op 60 moest? Oh heb je extra aardappels gekookt..NEE als je ook een gehaktbal en sla heb gemaakt, dan hoef ik geen aardappels
Gvd! Ik doe hier m'n best en nix is goed. Word ik pissig, omdat het zo vaak zo gaat..

Ik geef aan, ik heb het gevoel niets goed te kunnen doen
Oh meneer is zielig blahbkahblah

Etc.
Zo empatisch zijn sommige borderliners dus soms. Verder is het idd nooit saai in ons leven.

Ik probeer feedback te geven op een manier die niet verwijtend is, maar blijf bij mezelf.
Maar tis moeilijk om empatisch te blijven als je zelf empathie mist.

Tegenwoordig ben ik degene geworden die verbaal agressief ben en met bv m'n telefoon smijt...eigenlijk de dingen die zij jarenlang deed

Dit had ik.me jaren geleden nooit kunnen voorstellen.mijn vrolijkheid, onbezorgdheid is ook verdwenen.

hallo allemaal.

ik zit met een probleem.
mijn vriendin en ik kennen elkaar nu een paar jaar.
we zijn na 3 jaar samen gaan wonen. maar helaas na een jaar zijn we uit elkaar gegaan. nu zijn we er achter gekomen dat we toch veel van elkaar houden en hebben we besloten om toch weer een relatie aan te gaan.
alleen merk ik dat het niet zo loopt als dat het zou moeten zijn. ik krijg net berichtje van haar dat ze niet goed in haar vel zit. en dat ze wil stoppen met de relatie. ik wil haar niet kwijt. ze verwijt dat ik er niet ben voor haar en dat ik veel dingen vergeet. ze zegt dat dit niet werkt en dat ik aan mezelf moet werken zodat ik haar kan begrijpen.
hebben jullie tips voor mij? want ik weet niet goed wat ik moet doen.



m.v.g. martijn.

Als ze Borderline heeft kun je GGZ vragen of ze tips hebben hoe om te gaan met iemand met Borderline.
Maar hou er rekening mee dat je in een situatie komt waarin je nooit iets goed kunt doen, of je dingen nu wel of niet goed doet.
In grote lijnen komt het erop neer dat JIJ je aan haar zult moeten aanpassen en dit is een enorme aanpassing. Ik heb dit ook moeten doen met als gevolg dat ik mezelf volledig kwijt geraakt ben omdat er niemand voor mij is. Hoop dat het in jou geval beter gaat en dat ze jou wel helpen.Je zult zelf moeten gaan beslissen of je een relatie aan wilt gaan waarin JIj op de tweede plek komt.Succes en Sterkte

Wat een belachelijk kortzichtige reactie Sjoerd.
Martijn, probeer je te verdiepen in borderline, zodat je weet wat het is. De tips hierboven zijn duidelijk en waar en er is nog veel meer te lezen. Je kunt altijd nog besluiten dat het toch niet werkt. Maar als jij ook je best wilt doen, net als zij haar best doet neem ik aan, dan kan het zeker lukken. Succes samen!

Al 18 jaar zit ik een relatie met iemand die borderline klachten heeft. Eigenlijk ben ik het behoorlijk zat. Soms wil ik keihard weg lopen, maar ik ben bang dat zij zich zelf iets aan doet. Zij is emotioneel in mijn optiek zeer manipulerend wat maakt dat ik me bijna schuldig voelt voor haar tekortkomingen. Ik wil een einde maken aan de relatie, maar ik weet niet hoe. Ik heb allerlei lichamelijke klachten zoals nekpijn, rugpijn en veel last van hoofdpijnen.

Als ik dit allemaal lees vraag ik mij af? Wat houd ons als partner zijnde van iemand met borderline in die relatie? Familie is familie,( kan ook mee worden verbroken.) maar met n partner kan worden verbroken toch? Ik denk het niet. Het werkt met houden van en dat doe je als je van iemand houd. Je broer je zus je partner. Maar je word het wel op een gegeven moment erg beu. De een heeft n langere adem dan de andere. Ik heb sinds twee en n half jaar n relatie met mijn vriend die borderline heeft. En heel erg. Exstreem kan zijn met kwetsende woorden, manipulerend, besluiteloos, erg stemmend wisselend is, het ene moment is het in zijn wereld dit het andere moment weer dat,aantrekken en weer afstoten, kan geen baan vasthouden, en geen vrienden ( wil) meer heeft En (kan) is heel erg jaloers( zijn) bv al om n profielfoto van mijzelf. Hoge verwachtingen die hij niet kan waar maken van zichzelf. Draaid de realiteit om. Die vind ik nog het ergst wat hij doet maakt hij het mijne van. Erg frustrerend. Dus wat houd mij bij hem? Die vraag stel ik me de laatste tijd elke dag zowat af. En ik kan alleen maar zeggen ik hou van hem want ik weet ook hoe fantastisch we het hebben gehad en vaak ver te zoeken nog kunnen zijn. Maar mijn draadje is ook ver uitgerekt.ik zit er nog midden in. Het vreet mij en mn energie op. Ik moet constant hem de bevestiging geven dat ik nog van hem hou en daagt mij uit om te kijken of de relatie mij nog iets doet. Als ik hem confronteer dan krijg ik als antwoord. Zo merk en weet ik of het jou nog iets doet. Oke.. dat kan je ook vragen denk ik dan. Nee hij wil het zien en vooral voelen op dat moment. En merken. Je word bijna zelf zo een persoon om het bij te kunnen houden. Aanpassen aanpassen.Of er word flink over je grenzen heen gegaan. En dat 'moeten' wij als partner familie maar nemen. Dus conclusie, dat ik het ook niet weet. Maar als ik hier boven lees al 18 jaar en dan dit.... aj. Zijn wij nou niet goed in onze bovenkamers? Ik ga het me wel afvragen zo.

precies dit heb ik al 7 jaar met m'n vriendin...daar komt nog bij agressie,jaloezie,isoleren en altijd maar het omdraaien (zodat het niet over haar gaat maar over mij)...ze laat me niet los...wantrouwen en achterdocht is waar ik dagelijks mee te maken heb...soms gaat het 2 dagen goed maar dan begint het weer...ik sta op het punt NPI in te schakelen of iig ff langs te gaan voor een gesprek...want dit houdt nooit op...sterkte!

Als ik dit allemaal lees vraag ik mij af? Wat houd ons als partner zijnde van iemand met borderline in die relatie? Familie is familie,( kan ook mee worden verbroken.) maar met n partner kan worden verbroken toch? Ik denk het niet. Het werkt met houden van en dat doe je als je van iemand houd. Je broer je zus je partner. Maar je word het wel op een gegeven moment erg beu. De een heeft n langere adem dan de andere. Ik heb sinds twee en n half jaar n relatie met mijn vriend die borderline heeft. En heel erg. Exstreem kan zijn met kwetsende woorden, manipulerend, besluiteloos, erg stemmend wisselend is, het ene moment is het in zijn wereld dit het andere moment weer dat,aantrekken en weer afstoten, kan geen baan vasthouden, en geen vrienden ( wil) meer heeft En (kan) is heel erg jaloers( zijn) bv al om n profielfoto van mijzelf. Hoge verwachtingen die hij niet kan waar maken van zichzelf. Draaid de realiteit om. Die vind ik nog het ergst wat hij doet maakt hij het mijne van. Erg frustrerend. Dus wat houd mij bij hem? Die vraag stel ik me de laatste tijd elke dag zowat af. En ik kan alleen maar zeggen ik hou van hem want ik weet ook hoe fantastisch we het hebben gehad en vaak ver te zoeken nog kunnen zijn. Maar mijn draadje is ook ver uitgerekt.ik zit er nog midden in. Het vreet mij en mn energie op. Ik moet constant hem de bevestiging geven dat ik nog van hem hou en daagt mij uit om te kijken of de relatie mij nog iets doet. Als ik hem confronteer dan krijg ik als antwoord. Zo merk en weet ik of het jou nog iets doet. Oke.. dat kan je ook vragen denk ik dan. Nee hij wil het zien en vooral voelen op dat moment. En merken. Je word bijna zelf zo een persoon om het bij te kunnen houden. Aanpassen aanpassen.Of er word flink over je grenzen heen gegaan. En dat 'moeten' wij als partner familie maar nemen. Dus conclusie, dat ik het ook niet weet. Maar als ik hier boven lees al 18 jaar en dan dit.... aj.

Silvia, hoezo kortzichtig.
Ik ben al 7 jaar bezig om hulp te krijgen van GGZ en andere instanties in de buurt, maar wordt niet serieus genomen. Mijn vriendin heeft zowel persoonlijkheid- als gedrag stoornis en wel de ergste vorm van beide, en ook ADHD. GGZ bied haar alle "hulp " maar partner niet in mijn geval.
De enige manier om het draaglijk te maken is jezelf aan te passen. Ik heb wel gesprekken gehad met mensen die zelf Borderline hebben of partners daarvan en die hebben hetzelfde, wat je ook doet het is nooit goed, of je iets el of niet doet.

Als je een relatie met een Borderliner wilt beginnen zou ik me inderdaad erg goed laten informeren, maar als je een relatie hebt en na een half jaar erachter komt dat je partner Borderline heeft dan is die keus moeilijker. Men kan wel zeggen dan ga je toch weg, maar voor buitenstaanders is dat makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als er nog veel achterweg komt in mijn geval. Dreigen met weggaan heeft geen zin, dan maak je het vaak erger. Ik kan vanuit mijn ervaring alleen zeggen dat de enige manier om een relatie met een Borderliner draaglijk te maken je grenzen moet stellen, maar in sommige gevallen is dat zelfs niet genoeg. Afhankelijk van de aandoeningsgraad komt het wel eens voor dat ze juist dan nog meer de grenzen opzoeken en erover heen gaan. Dit is bij mij al 7 jaar zo en dat heeft ervoor gezorgd dat ik op een punt ben aangekomen dan ik begonnen ben mijn eigen leven uit te stippelen en stukje bij beetje afstand te nemen en binnenkort mijn spullen te pakken en te vertrekken.Voor iedereen is de situatie weer anders, maar in mijn geval heb ik te maken met zware gedrag en persoonlijkheid stoornissen van mijn partner en je iedere dag weer moet bekijken hoe de situatie is.Ik kan alleen adviseren laat je eerst heel goed informeren wat Borderline inhoud, welke vorm ze heeft en hoe je daar het beste mee om kan gaan. Zonder de juisrte hulp wordt het heel erg zwaar.

ook 7 jaar ermee bezig alleen woont de mijne om de hoek en ben ik niet van plan te verhuizen...sta wel op het punt NPI in te schakelen maar daar zal ze wel geen trek in hebben want dat krijgt ze een labeltje...en met haar is immers niks aan de hand want het ligt allemaal aan mij...sterkte!

Beste mensen, en vooral theetje, ik schrok een beetje van je verhaal het lijkt als of ik dit zelf heb geschreven. Heel erg herkenbaar. en ik weet ook niet wat ik moet doen in mijn situatie, mijn man heeft mij kortgeleden verlaten en volgens hem ben ik niet goed voor hem en verdien hem niet.Hij hield zielsveel van mij 4 weken geleden en nu wens hij mij nooit meer te zien.
@Sandra wat zou jij willen van je partner horen of zien als je hem/haar niet meer wilt zien? is die haat gevoel dan zo groot dat je echt iemand nooit meer wilt zien? want je hoort ook vaak van ja ik haat je maar verlaat mij niet zoiets, ik zag het veel op informatie videos over borderline, l hate you dont leave me.
kun je uitleggen hoe dat precies zit? en wat zou je dan dat een partner of ex dan zou doen?
Ik hoop je reactie gauw te lezen en ik wens iedereen hier heel veel sterkte.
Liefs Mimi

Ook ik had een vriendin met borderline , wat zij zelf nog steeds ontkent.
ik heb na vier jaar ons contact moeten verbreken om mezelf te beschermen.
Kon niet meer tegen de strijd en het zwart wit denken . Waar zij altijd de beste wil zijn en ik de mindere door mij telkens op mn pijnpunten te pakken, nare opmerkingen maken. Afstoten dus Eerlijk tegen haar zijn werkt averechts en dan word je haar vijand die de baas over haar wil spelen. Het beste was met haar meepraten en haar in de waan laten, alleen dat kan ik niet , niet tegen iemand die ik mijn vriendin noem.
Ze hitst mannen op , alleen de volgende dag maakt ze ervan dat ze aangerand is.Plundert de spaarrekening van de kinderen en verwaarloos de hond door die nooit uit te laten.
Ik vind het zielig voor haar en voornamelijk voor de kinderen.
Ben niet over een nacht ijs gegaan en heb goede gesprekken met haar ex gehad. alleen dit is niet meer te doen. Wil graag bij mezelf blijven en moet wijs zijn door verder te gaan met mn leven , zonder haar.
Had het graag heel anders gezien alleen dit gaat ten koste van mij en dat kan en wil ik niet laten gebeuren.

Vind het diep en diep triest allemaal.
Gun haar verder het beste

Heel herkenbaar al deze verhalen!
Ik heb zelf borderline en vecht hier elke dag tegen! Soms is het Jaren stabiel en soms heb ik tijden Dan is alles even kut. Zelf heb ik ER niet om gevraagd en heb Ik het aan Te danken aan een zieke geest, die mijn van binnen kapot heeft gemaakt. Soms dwalen mijn gedachte en staat mijn automatische piloot aan! Alleen dit was om Te overleven. Het doet mijn Dan ook Groot verdriet dat mijn partner hier onder lijd want je ziet de machteloosheid ALS iemand zo voor je vecht! Zoals Ik heb begrepen is ER voor borderline geen pilleltje die dit even doet verdwijnen! Het is een zware kut ziekte die je relatie kan verzieken. Ik Ben het Dan ook niet met alle tips hierboven eens want wat voor de een werkt hoeft voor de ander niet zo Te zijn! Heel vaak hoor je dus dat je beter uit buurt kan blijven van deze person. dat wil zeggen ALS iedereen hier zo overdacht dat ik dan geen liefde meer mag ontvangen! Misschien in de ogen van een niet borderline klinkt dit heel raar! Want waarom Dan elke keer die bevestiging! Diep van binnen weten dat ons partner om ons geeft! Soms word ik wakker met gedachte en weet ik eigenlijk al dat een dag word met verwijten! Deze gedachtens kunnen zelf van een jaar geleden zijn en is misschien al wel drie uitgesproken! Maar daar Dan komt dat duiveltje weer aan met zijn story van het verhaal! Ik hoop dat ze in de toekomst hier meer over vinden! Want niets iets zo verscheurend ALS twee gebroken harten of heel gezin wat kapot gaat.

Ik vind Dan ook ggz waardeloos alles uit een boekje maar het echte verhaal snappen ze niet! Uiteindelijk is het mijn probleem en is het ook het probleem van mijn partner geworden. Dus Ik kan wel 100 therapie doen maar ALS je partner hier niet mee om kan gaan werkt het natuurlijk ook niet! Van de therapie na huis met veel frustratie! Daarnaast zegt ER iets is in mijn ik Moet sterk en onafhangkelijk zijn daarnaast zegt iets in mijn hou mijn vast houden omdat ik angstig Ben. Het betekend niet dat Ik dit heb dat ik niet liefdevol kan zijn misschien eigenlijk wel Te lief! Ik Ben geen klager maar een vechter! Ik heb zelf tijden gehad dat ik zelf weg wou omdat ik het niet kon aanzien het verdriet van mijn partner die ik alle geluk gun okal is dat Dan zonder mijn! Want god zeg wat Moet je veel geduld hebben wil je hier mee omgaan! Zeg nou zelf een avondje onverwachts alleen op stap kan al een probleem vormen en die eene glimlach doen al blikken doden! Dat is voor mijn Dan ook de rede waarom de alcohol in de kast blijft staan want dit geeft alleen naar situates waar Je echt niet in wil belanden.

Wat mijn opvalt is dat mijn partner steeds denkt dat het niet genoeg is en dat ik niet Te vrede Ben! Bij deze dit ligt niet aan jou en is Zeker niet waar! Het is genoeg alleen in mijn hoofd komt niet altijd over! Of vergeet al je mooie woorden. Soms besef Ik dat weer even en denk aan de mooie dingen!

En geloof me ondanks al deze dingen zijn wij ook gelukkig samen en voelen wij verbondenheid!

Sjoerd zoals Ik jou verhaal hoor loop jij tegen de zelfde dingen aan. Zoals ik het uit jou verhaal op kan maken! Het Klopt wel wat je zegt dat je aanpast en anders jezelf verliest! Het is wringen tot ER niets meer hij kan. Ik snap heel goed dat je grens voor je eigen stelt! En wat ik je nou GA vertellen denk je die is gek! Bij een borderline kun je beter alle goede adviezen van anderen die zeggen hoe het hoort bij de vuilnis gaan zetten! Want wat ik vooral merk hoe meer druk erop gelegd hoe erger het word terwijl ALS ik gewoon ff chil blijf en goed denk weet dat bepAalde dingen Anders kan!

Hallo allemaal,

Ik ben er sinds kort achter dat ik borderline heb!
En het is fijn dat ik weet dat ik niet de enige ben die met de zware emoties worsteld.
En het is lastig voor mensen met borderline dat ze vaak niet begrepen worden en er heel negatief overgedaan wordt.
Een adviesje die ik kan geven is: probeer je bij je zelf te blijven en vertrouw op de mensen die dicht bij je staan en er wel begrip voor hebben!!

Vrouw met borderline verschuift problematiek naar partner.
58 jarige man, circa een jaar relatie gehad met 55 jarige vrouw met borderline. Omdat ik onbekend was met Borderline, begreep ik het pas, toen de relatie al door haar was beëindigd. Ik heb mij eerst verdiept in de materie. Over borderline (of ERS) heeft ze nooit gesproken. Wel wist ik, dat ze therapie had bij een haptonoom. Daar sprak ze wel over, deze therapie had voornamelijk te maken met gebeurtenissen uit haar jeugd en met name de relatie met haar moeder. (nu achteraf gezien en met meer inzicht en kennis, was dit wel een indicatie).
Zij vertelde ook dat onze relatie aspecten ook tijdens de therapie werden besproken. Mijn voorstel eens mee te gaan naar de therapie heeft ze in september 2015 afgewezen.
Ze heeft mij zo goed als leeggezogen, bijna alles wat ik deed of zei deugde niet, ik kon het nooit goed doen (dat maakte mij erg onzeker in mijn doen en laten en bracht een hoop spanningen met zich mee), ze kon geen kritiek verdragen, praten 'in haar straatje' was geen probleem. Ze vertoonde zeker 5 tot 6 verschijnselen, die horen bij borderline. Extreme stemmingswisselingen, depressieve periodes variërend van een paar uur, tot een paar dagen waarbij ze zich helemaal afsloot, verlating- en bindingsangst, contacten afstoten en weer aanhalen, wisselende seksuele contacten, onnodig geld uitgeven.
Ze was ook heel gevoelig voor afwijzing. Voorbeeld: Als we elkaar een paar dagen niet gezien hadden en we kwamen weer bij elkaar was mijn begroeting 9 van de 10 keer niet zoals zij het verwachtte. Ik maakte dan volgens haar geen goede verbinding. Meerdere keren van de zomer kwam het meteen tot een vrijpartij bij de begroeting, dat vond ze absoluut een bevestiging 'dat ik echt voor haar ging'. Dagelijks 1 of 2 keer seksueel contact was voor haar ook belangrijk om de verbinding te blijven voelen. Het uitblijven van een orgasme bij mij, bij seksueel contact, leidde bij haar ook tot een afwijzing van haar persoon; in de trant van 'ben ik het dan niet waard' of 'ben ik niet goed genoeg'. Dit leidde ook tot spanningen bij haar en bij mij en bij haar tot stemmingswisselingen. Seksueel contact (voor het slapen gaan en na het wakker worden) was voor haar een soort 'dwangmatig gedrag' om verbinding en bevestiging te zoeken.
Bij tijd en wijl hadden we het leuk met elkaar op divers gebied, activiteiten ondernemen (wandelen, fietsen, winkelen, een stad verkennen enz.), familie uitjes, intiem contact (knuffels tussendoor, altijd elkaars handen opzoeken, kort naast elkaar zitten enz.). Ze kon onnoemelijk lief zijn en ze had soms de mooiste plannen voor de toekomst met ons twee. Ik merkte wel, als er ook maar even iets mis ging, sloeg haar stemming van de een op de andere minuut om. In ons contact moest ik mij steeds aanpassen, waarbij ik steeds onzekerder werd en zij voerde daarbij de regie en - nu achteraf gezien raar - ik deed het gewoon. Ik moet wel zeggen dat ik knetter verliefd op haar was (en nog ben) en dan gaat een mens heel ver. Het kwam op een gegeven moment zo ver, dat ik in therapie ging en ik niet wist waarvoor. Ik was mezelf kwijt geraakt en in de ban van haar gekomen. Ik merk ook dat ik moeite heb los te komen van het geheel, omdat ik helemaal voor haar ben gegaan en mij volledig heb weggecijferd ten koste van mezelf. Mocht zij wederom contact met mij opnemen, twijfel ik er momenteel aan of ik toch niet overstag zou gaan. Ik merkte dat zij haar problematiek verschoof naar mij en dat ik hierin verandering moest aanbrengen. Omdat ik hierin mezelf niet meer kon zijn, werkte dat natuurlijk niet, waarop zij de relatie begin januari - na een fantastisch nieuwjaarsweekend - heeft verbroken. Ik heb haar wel nog in het 'na contact' gewezen op haar problematiek van haar extreme stemmingswisselingen en andere aspecten, en dat ik een vermoeden had wat bij haar speelde, maar ze wilde er niets van weten en er ook niet over praten. Ik heb een wijze les geleerd en heb met haar te doen, zo'n lieve vrouw. Ze wil momenteel absoluut geen contact meer met mij.

Hallo Allemaal,

Op 10 februari heb ik hier al een reactie geplaatst, echter ik had behoefte om mijn verbroken relatie met een persoon met borderline, uitgebreider te beschrijven (ook voor mijn persoonlijke verwerking,) misschien voor sommigen een bemoediging voor anderen als informatie verstrekking. Alvast dank voor het lezen.
Waarom ik? Daarom ik

12 februari 2016
Waarom “Ik“, vragen veel mensen zich vaak af, als ze in een destructieve relatie terecht zijn gekomen, hoe heb ik het zo ver laten komen, wat is er gebeurd?
Maar dat vraag ik mij (59 jarige man) nu af, pas komende uit een destructieve relatie (met een (bijna) 56 jarige vrouw), dan stel ik mezelf die vraag nog veel vaker, juist omdat ik nu pas wakker begin te worden, niet begrijpend dat juist mij dit is overkomen en mij realiseer, dat ik te maken had met een partner met E.R.S. (Emotioneel Regulerende Stoornis), een persoonlijkheidsstoornis, ook wel 'omstreden' 'borderline' genoemd.
Ik hebt echt alles geprobeerd om deze relatie te laten slagen maar steeds waren er weer die blokkades die voor mijn voeten werden gegooid. Ik spande mij tot het uiterste in, maar niets is/was ooit goed genoeg. Moe van alleen maar geven en het haar naar de zin maken, mijzelf helemaal wegcijferen om maar geen irritaties en onenigheid te krijgen. Continue alleen maar naar haar ogen kijken om te weten hoe de dag zal verlopen. Spanningen gierden door mij heen door haar gedrag van aantrekken en afstoten. Ik werd onterecht beschuldigd van oneerlijkheid en ontrouw. Ze manipuleerde mij en wist vaak situaties naar haar hand te zetten en zorgde ervoor dat het bijna altijd mijn fout of mijn schuld was, als dingen niet gingen zoals zij dat wenste of gehoopt had. Ook lukte het haar om meestal iedereen voor zich te winnen om haar doelen te bereiken. Verbaal was zij sterk en ze kon over het minste of geringste boos worden of in plotselinge woede uitbarsten. Ze deed snauwerig en was kleinerend en vijandig, er ontstond plotseling onenigheid, zonder dat er een aanleiding voor was. Dan vroeg ik mezelf af: "hoe is het begonnen?", "heb ik het echt zo verkeerd gedaan?", "zei ik iets verkeerds?", "het zal wel door mij komen, dat er onenigheid is". Dit gebeurde zo vaak, dat er op den duur alleen nog maar "sorry" en "het spijt mij" in mijn woordenboek voorkwam. Ook werd ik hierdoor emotioneel onstabiel. Ik werd inwendig 'opgevreten' en ik 'verteerde' van binnen. Ze claimde mij, was onzeker en daardoor jaloers; voorbeelden: "met wie ben je in bad geweest?" (terwijl ik alleen thuis was), "ik wil je niet delen met iemand anders." (terwijl er niemand anders was). Vandaag haar 'beste vriend', morgen plotsklaps haar 'vijand'. Ik wilde het juist goed en fijn hebben met haar, maar ineens ging ook bij mij 'het licht uit'.
Vlak na de relatie breuk (begin januari 2016, na een fantastisch nieuwjaarsweekend), lukte het mij maar niet om van haar los te komen, want ik was 'verslaafd' aan haar geworden. Juist door het gedrag van aantrekken en afstoten, kon ik heel moeilijk van haar loskomen. En door mijn groot verantwoordelijkheidsgevoel, wilde ik blijven zorgen en hopen dat het goed zou komen tussen ons.
Het telkens weer mezelf opnieuw 'oprapen' en er weer voor willen gaan, eigenlijk wetend dat het steeds maar weer van korte duur zou zijn, maar ik deed het, was het niet voor mezelf, dan was het voor haar en/of haar kinderen.
Ik probeerde er toch in te blijven geloven, je weet het nooit, stel je voor dat het toch goed zou kunnen komen, ik heb mij steeds meer aangepast, en in bochten gewrongen om de lieve vrede te bewaren en om er toch nog misschien iets leuks van te maken.
Was dan alles kommer en kwel? Waren er ook positieve aspecten? Zeker wel, dat hield mij op de been. Zij is in mijn ogen een mooie, begeerlijke en lieve vrouw, met prachtige karakter eigenschappen: respectvol naar alles wat leeft, behulpzaam, meelevend, creatief; op heel veel gebieden, creatief; in het omgaan met problemen, 'prettig gestoord', vrolijk, spontaan, gangmaker op feestjes, 'niet met opzet' kwetsend tegenover anderen, doordenker, nooit saai, snelle denker, gevoelsmens, doorzetter, slim, begripvol, knuffelmens, goeie 'mental coaches', goed in het steunen van anderen, strijdlustig, sterk/krachtig, bewust van medemensen, hypergevoelig; ook of juist in het aanvoelen van een ander, dierenliefhebber, (gedwongen) bezig met wezenlijke dingen in het leven, heeft humor, heeft gezonde zelfspot, heeft veel levenservaring, geeft anderen dingen om over na te denken, geeft veel plezier door impulsiviteit en grenzeloosheid, geeft een andere kijk op het leven. Onze wandeltochten en fietstochten waren 'een feest ', genietend van de kleine dingen in de natuur. Op de fiets naar de stad, een stadswandeling, op het gemak winkelen (vooral kijken!), uit eten en natuurlijk een terrasje pikken, onze weekjes weg, heerlijk. Ook samen gewoon boodschappen doen, was gezellig en leuk. We waren gewoon 'een leuk stel' in de ogen van velen.
Ja, want het was in het begin ook leuk en gezellig, ondanks die 'vreemde voorvalletjes', haar stemmingswisselingen (waar nauwelijks een rede voor was, waar ik echt niets van begreep, het gebeurde gewoon zonder aanleiding), haar wispelturigheden, haar bindingsangst, haar verlatingsangst, haar angst niet geaccepteerd of afgewezen te worden, overgevoelig voor afwijzing (ook als daar geen reden voor was), haar boosheid, haar irritaties (ook in telefoongesprekken), haar seksuele dwangmatige handelingen, haar controlerend en dominerend gedrag. In het begin werd veel gesust met lieve woordjes en excuses, maar waren die eigenlijk wel gemeend? Een destructieve relatie kent in feite drie fases: 1. 'de kwetsbare verleidster', 2. 'de claimende partner', 3. 'de haatfase'.
En waren mijn excuses op den duur ook wel gemeend, of zei ik dat dan alleen maar om het weer goed te krijgen en de sfeer te herstellen? Ook wil ik 'mijn eigen aandeel' hierin benoemen. De gevleugelde uitspraak: 'liefde maakt blind' is hier wel van toepassing. Ik wist en voelde dat de relatie 'niet lekker liep' en toch wilde ik hieraan niet toegeven, ik wilde niet opgeven en volhouden, met de blijvende gedachte in mijn achterhoofd dat deze relatie geen stand zou houden. Hierdoor werden negatieve gevoelens en gedachten gevoed en ik kwam met mijzelf in conflict. In alle onwetendheid over persoonlijkheidsstoornissen heb ik mij in de relatie 'gestort'. Na verwerking van alle informatie die ik inmiddels heb verzameld, zie ik nu, dat reacties die ik gaf op gebeurtenissen in de relatie, nou niet bepaald 'een schot in de roos waren'. Ik wil hier toch wel een aantal bruikbare handvaten noemen in de omgang met mensen met een persoonlijkheidsstoornis, in dit geval E.R.S., het wrange is, dat ze er niets aan kunnen doen, omdat het een aandoening is, waar ze niet om hebben gevraagd.
Meer bemoedigen dan bemoeien, meer steun dan advies, meer duidelijke grenzen dan geen grenzen, meer heldere afspraken dan vage, meer gepaste afstand dan overmatige nabijheid, vat de uitingen en de acties niet persoonlijk op (zij had geen hekel aan mij, maar moeite met zichzelf), toon begrip voor heftige emoties en schrik er niet van, luister goed en durf verder te vragen, probeer afstand te houden maar niet teveel (houd afstand als het te moeilijk wordt; maar laat het niet overkomen als afwijzing), houd beloftes (er is behoefte aan stabiliteit; probeer dit te bieden), blijf wijzen op dingen die wel goed gaan (opbouwende reacties zijn heel belangrijk), weet dat sommige onderwerpen gevoelig liggen (als men hierover moet beginnen; wees dan op een emotionele reactie voorbereid), duidelijke grenzen stellen (kijk samen naar een oplossing voordat de grens bereikt is), laat je eigen leven doorgaan; zorg voor genoeg ontspanning (als je zelf geen rust neemt; kun je er onderdoor gaan; pas dus goed op je eigen grenzen), blijf volhouden (mensen waar van gehouden wordt; worden vaak weggeduwd), bewaar geduld (probeer geduldig te blijven bij onredelijke reacties). Als de omgeving hiermee goed leert omgaan, kan dat heel veel schelen in de relatie. Het is belangrijk dat er een gezonde en stabiele thuissituatie is en een vertrouwenspersoon om op terug te vallen.
De E.R.S. (persoonlijkheidsstoornis) is niet zomaar in een noemer te vangen. Het is een ingewikkelde en moeilijke aandoening, waar niet zomaar een kant en klare oplossing voor is aan te dragen. De persoon die deze aandoening heeft, is niet te benijden en heeft er zelf het meeste last van.
Deze bovenstaande informatie kwam voor mij als mosterd na de maaltijd. Als ik deze informatie wel had geweten, was dit absoluut geen garantie geweest, dat dan de relatie wel stand gehouden zou hebben, omdat het hier gaat om adviezen, mede samengesteld door mensen die zelf met E.R.S. te maken hebben en nogmaals het is een heftige en ingewikkelde aandoening die van persoon tot persoon kan verschillen.
Inmiddels (na 8,5 maand) was onze relatie in een onhandelbare fase terecht gekomen ('de haatfase'), waarbij ik de pijn nog in mijn hart voel. Het verdriet en ook het strijden om samen iets op te bouwen, heeft me totaal uitgeput.
Hoe kan zij, die ik zo lief heb, waar ik echt voor honderd procent voor wilde gaan en inzetten, zo negatief over mij praten tegen haar kinderen, familie, buren, vrienden en kennissen? Zien zij nu echt niet wat er werkelijk aan de hand is?
Al mijn vertrouwen is weg. Hoe kan ik het beetje respect wat ik nog heb, redden, nu begin ik mezelf zelfs te verwijten dat ik het toe heb gelaten dat iemand op zo'n destructieve manier met me om ging, dat ik mezelf zo heb laten manipuleren, hoe heb ik zo veel en intens kunnen houden van iemand die het mij (deels onbewust) zo moeilijk maakte?
Hoe kan ik opnieuw beginnen en waar komt mijn angst vandaan, ik was altijd zo sterk, en nu…. het kost me moeite om iemand te vertrouwen, want je ziet niet aan de buitenkant hoe ziek iemand (helaas) aan de binnenkant is.
Waarom heb ik juist haar in mijn leven toegelaten en waarom wilde ik juist met haar mijn leven delen? Want wie gelooft mijn verhaal, het lijkt zo onwerkelijk voor de buitenwereld.
Maar waarom ik? omdat ik:
een lief persoon ben
houd van haar (maar niet van haar 'grillen')
empathie heb
loyaal ben
hulpvaardig ben
verantwoordelijkheidsgevoel heb
doorzettingsvermogen heb
mededogen heb
medeleven met de medemens heb
gevoelig ben
geweten heb
getalenteerd ben
warmte geef
liefde geef.

Daarom ik.

Hallo Pim , ik herken mij in uw verhaal .

Hallo Olga,

Wellicht heeft 'mijn verhaal' je inzichtelijk geholpen.

Groet, Pim

WOW wat een verhaal.
Ik was op zoek naar wat Borderline inhoud, ik ben me rot geschrokken en ik wist niet wat me overkwam.
Gelukkig maar een relatie van net over de 3 maanden heen.
Wat een Mega verandering kan iemand ondergaan en ik liep al op mijn tenen,nu heb ik het probleem van het kunnen loslaten.
Ik voelde mij steeds kleiner en onzekerder worden en ik ging er tegenin, maar ik kreeg de wind van voren.
En eerst werd ik de hemel ingeprezen en nu volledig met de grond gelijk gemaakt tot het absurde af.
Ik werd er ziek van en verloor hierin al mijn energie..........en voor mezelf ik pas en ik kom erachter dat zo"n iemand niet te helpen valt.
Het is een schatje en leuk om te zien maar de binnenkant dat kon ik niet inzien en ook niet voelen aankomen.
Ik zag al in het begin al vreemde dingen maar daar stapte ik overheen.
Bedankt en ik heb veel geleerd van jou verhaal net op tijd en nu nog loslaten......poe moeilijk hoor ik snap niks van mezelf ....WHY.

heel herkenbaar ,ik zit er 7 jaar middenin...ik begin te begrijpen dat dit niet vanzelf stopt...kan wel een heel verhaal ophangen maar dan kan ik beter verwijzen naar jouw bericht...sterkte!

Ik had een collega met borderline ,in het begin werkte het erg goed met haar samen,
tot dat er een vrouwelijke collega bij kwam toen ging het goed mis, het bleek dat ook zei borderline had .de eerst twee weken ging het allemaal best goed en ik kon met beide dames goed overweg en om dat het om vrijwilligers werk gaat was er ook geen dwang of van het moet ,maar plots van de een op de anderen dag was er iets voor gevallen tussen hun en het was gelijk afgelopen en viel er niet te praten met elkaar ik heb van alles geprobeerd . uit eindelijk was ik de boos doener wat ik erg betreurt .en dammen 1 is vertrokken en wil niets meer met ons te maken hebben. Het was voor mijn heel zwaar om dat ik best een goede band had met haar. Is dit nu een voorbeeld van gedrag van een borderline?:

Pim, ik heb je verhaal al meerdere keren gelezen en ik wil je bedanken. Het geeft mij het vertrouwen dat ik niet gek ben geworden, maar dat er meer mensen moeten meemaken wat ik ervaar. Je hebt je verschrikkelijke verhaal zo eerlijk weten te verwoorden, dat ik het schitterend ben gaan vinden. Sterke gewenst bij het terugvinden van jezelf, je vertrouwen in de medemens en het vinden van een lieve vrouw.

dit alles te lezen, bevestigd alleen maar wat ik eigenlijk al een hele tijd wist. Mijn vriendin heeft borderline. Zij heeft me dit ooit verteld dat ze dit had jaren geleden. Ik wist niet wat het betekende en accepteerde alles wat me verteld werd. Vanaf meet af aan voelde ik dat er iets niet helemaal pluis was, maar ik kon er de vinger niet op leggen. De eerste heftige ruzie kwam na 3 maanden. Ik kreeg beschuldigingen naar mijn hoofd, waarvan ik totaal niet begreep hoe zij dat allemaal kon denken. Sprakeloos was ik en verdedigde mezelf niet eens. Ik was destijds in een kwetsbare periode in mijn leven en zij is ( of ik wilde denken ) mijn houvast geweest. Zij betrok mij in al haar geheimen gedachten en gevoel, maar iedere keer als ik dat wilde teruggeven gaf ze niet thuis. Sterker nog 'ik mocht haar niet belasten met mijn issues'
Ik geloofde haar en werd steeds onzekerder. Op een gegeven moment kon ik mijn grenzen niet aangeven en als ik dat al probeerde dan had ze wel een weerwoord waarom ik wederom geen gelijk had. Dit allles ging gepaard met ruzies die zzijn weerga niet kennen. Mijn woorden werden altijd verdraaid. Mijn huis waar we samen in woonden was het mijne niet meer, want ik moest me aan alle kanten aanpassen 'waarom had ik haar anders in huis genomen'. langzaam aan zonk ik dieper en kon geen kant op. Toch blijft mijn liefde bestaan.

Ze heeft al een paar keer de relatie verbroken en we wonen dan ook niet meer samen. toch zoekt ze mij steeds weer op soms na een maand soms na 4 en soms al na een dag. Ik moet iedere keer beloven dat ik 'het beter 'ga doen , en aangeven wat ik geleerd heb.

Tot vorig jaar. Ik ben gaan lezen wat borderline inhoud. Ik herkende vele aanknooppunten van wat mensen schrijven en ook wat mensen die zelf borderline hebben schrijven ( wat enorm fijn is om te lezen ) Ik begrijp ineens meer, ik begrijp waarom ik zelf zo reageerde, want iemand met borderline vergt heel veel van je, maar de tegenhanger is dat in mijn geval mijn vriendin mij ook geleerd heeft hoe je met een intens gevoel van mekaar en van het leven kan genieten en ookvan anderen. Een eye opener naar de wereld die ik anders nooit zou ervaren. Ik ben een ander mens geworden nadat ik besefte dat ik niet diegene was die hulp nodig had ( wat zij mij altijd aangaf ) Ik begrijp haar en ondanks dat de toekomst zwaar, frusterend en moedeloos wellicht kan zijn. Ik kies voor haar, want ik heb ook de meest mooie tijden in mijn leven met haar mogen meemaken. alsof ik ineens echt ging leven. . Al met al , ik ga ervoor, wetende waar ik aan begin. wetende wat voor moois er ook kan zijn en ja de minder fijne situaties kan ik beter begrijpen en plaatsen dan zij. De balans zoeken in afstand, grenzen zal een zoektocht zijn. Ik ben van mening als je echt van iemand houdt dan vind je die weg..hoe moeilijk soms ook. iemand met borderline heeft ook niet verzonnen dit te willen hebben, en dat zou voor hen betekenen dat zij altijd in de steek worden gelaten. Ik wil niet oordelen over anderen want ik begrijp volledig dat dit in elke situatie anders is maar mij..ik kies voor haar en daarmee ook zeker voor mijzelf

wat wil ik kwijt... na het lezen van dit alles... te veel om te noemen na een relatie van 7 jaar met iemand die sinds kort de diagnose BPS high . we hebben nog steeds een relatie overigens.
mijn vriendin heeft zo ontzettend veel rottigheid mee gemaakt haar hele leven... dat het bewonderenswaardig is hoe ze het nu doet en functioneert. ze pakt haar leven nu echt op... met sport.. heel veel sport... en volgt therapieën voor het verleden en de BPS. we hebben samengewoond... maar het huis moeten verkopen door alle spanningen... ik dacht dat het door de trauma's en het samengesteld gezin kwam.... maar nu ik alles lees....oh mijn god.... ik begin het langzaam te snappen...
mijn eigen onzekerheid helpt hier dus echt niet in.
maar zoals Thijs schrijft... zo zie ik het precies. helemaal mee eens... ik ga er voor... zoals ik al 7 jaar doe... zee is een pracht persoon..... en die verdient het om voor te vechten. en vooral om wat Thijs ook schrijft... zo herkenbaar. !
en ik ga haar hopelijk.... nu nog beter begrijpen.... snappen.. en echt ondersteunen... zonder als redder of genezer te menen op te treden.... en door zelf hulp te zoeken voor mijn eigen onzekerheid... zal het mijzelf beter gaan en onze relatie ook....

heel erg bedankt voor deze berichten (sommige al meer dan 2 jaar oud.... maar toch)

Beste Thijs,

Bedankt voor je bijdrage hier. Erg verhelderend en kwetsbaar geschreven. Je voordeel is, dat je vriendin openlijk over haar borderline aspecten heeft verteld. Als je hier samen over kunt praten, heb je al 'een heel stuk gewonnen'.
In mijn geval was mijn ex hier niet open in, waardoor voor mij de herkenning en de erkenning te laat kwam, waardoor er teveel mis ging in de onderlinge communicatie.
Als zij de relatie niet had beëindigd, had ik de moed ook nog niet opgegeven, omdat ik zo geweldig veel van haar hield en nog hou. Wat je schrijft is waar: iemand met borderline geeft en heeft zo geweldig veel te geven, dat maakt het voor mij dan ook extra pijnlijk. Ik zou voor haar gaan 'tot mijn laatste snik'.
Ik weet ook dat ze mij houdt, ze heeft vaker tegen mij gezegd: "je moet niet met mij willen omgaan, ik maak jou niet gelukkig". Ik begreep haar uitspraak toen niet; nu weet ik, dat ze het uitsprak uit liefde voor mij. Dit klinkt allemaal zo tegenstrijdig, maar het is wat het is, daarom doet het ook zo onnoemelijk veel pijn.
Ik wens jou veel wijsheid en liefde toe en een gelukkige toekomst en nogmaals 'petje af', hoe je hier instaat.
Groet, Pim

WOW ,weer aan Pim, wat een respect en schrijfwijze van jou en Thijs.
En daarbij de liefde die jullie voor een ander die deze ziekte heeft, met zich meedragen.
Kanjers zijn jullie.

Hallo Bart,

Bedankt voor je reactie.
Het bemoedigt mij te weten dat door mijn ervaringen te delen, anderen ook bemoedigd worden. Voor jou ook sterkte.
Groet, Pim

Dus de borderliner moet op jou kunnen rekenen en zich veilig voelen maar jij jan niet op hem rekenen en je daardoor niet veilig voelen? Jaja nou sorry maar een aandoening is geen excuus om privileges te krijgen die je zelf niet kan geven. Lekker makkelijk voor de borderliner en de partner heeft zich maar aan te passen? Dankje de koekoek.

Dus de borderliner moet op jou kunnen rekenen en zich veilig voelen maar jij kan niet op hem rekenen en je daardoor niet veilig voelen? Jaja nou sorry maar een aandoening is geen excuus om privileges te krijgen die je zelf niet kan geven. Lekker makkelijk voor de borderliner en de partner heeft zich maar aan te passen? Dankje de koekoek.

Hallo Marina,

Zou je kunnen aangeven, waarop jouw bericht (reactie) betrekking heeft in het kader van de eerder hier achtergelaten berichten?

Groet, Pim

Van buiten ben ik sterk
Kan de hele wereld aan
Van binnen ben ik bang
Dat jij me niet ziet staan
Het is niet alleen
Dat ik heel veel van je hou
Maar weet je, lieve schat
Ik kan niet zonder jou


Voel me in m'n eentje staan
Vooral als ik je mis
Alsof de hele wereld
Voor jou belangrijk is
Betwijfel vaak of ik wel
De geschikte voor jou bent
En je beter af zou zijn
Als je mij niet had gekend


Sta je geanimeerd
Te praten met een vent
Die je al heel lang
Vanaf je kinderjaren kent
Voel ik binnenin die kriebels
Die onzekerheid
Dat de tijd met mij
Beschouwd wordt als verloren tijd


Soms zeg je wel iedere dag
Ik hou ook veel van jou
Er is niet echt een reden
Dat ik daaraan twijfelen zou
Maar al zou je iedere dag
Mij eeuwig trouw beloven
Onzekerheid zit overal
Ik kan het niet geloven

"de borderliner" valt er mee te leven?

Een borderliner is vaak slachtoffer van vooroordelen, dat merk ik terug ook in mijn onderzoek wat ik nu doe voor school.
Borderline word vaak negatief gezien maar is het zo heftig als het lijkt of valt er goed mee te leven?
Voor dit onderzoek ben ik nog op zoek naar partners van mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis voor een interview om te kijken hoe dit nou echt is.

Ik hoop dat er mensen zijn die hier aan mee willen werken, om te laten zien hoe het nou echt is.

Hallo Lisanne,

Hoe het echt is, kun je lezen op deze site in mijn 'verhalen' van 10 en 12 februari 2016.
Ik kan je zeggen: "het is zeer heftig"; een gezond iemand gaat hier compleet aan onderdoor.

Groet, Pim

Hallo Pim,

Ik ken de verhalen vandaar dat ik ook dit onderzoek gestart ben, om goed te onderbouwen hoe het nou werkelijk is zoek ik nog partners die geïnterviewd willen worden. Ik zal jou stukken gaan lezen om dit zo mee te kunnen nemen in het onderzoek.

Mochten mensen zich geroepen voelen hun verhaal te doen hoor ik daar graag van!

Vriendelijke groet!

Lisanne,

In principe zou ik ook wel willen meedoen aan een interview, als je dat interessant zou vinden. De 'in en outs' weet ik natuurlijk niet en op welke manier we kunnen 'contacten'. Ik laat het even aan jou over; ik kijk hier regelmatig rond, dus dan zie ik jouw reactie wel.

Groet, Pim

Beste Lisanne,

het is idd heftig, want je probeert rustig stabiel en goed met iemand om te gaan maar ze zijn extreem gevoeling voor prikkels/triggers en ze kunnen je zomaar opeens op straat uitschelden met andere mensen erbij, zonder reden. Die andere mensen denken dan vaak dat het aan degene ligt die uitgescholden word, zeker als ze die ander kennen als gezellig aardig persoon. Zie dan maar eens rustig te blijven en te laten merken dat het niet aan jou ligt. Je kan proberen dit van je af te zetten en eea niet persoonlijk te nemen maar als je dan vervolgens nooit eens de kans krijgt om een "normaal" gesprek te voeren word het wel heel lastig en naar. Zeker als je ziet hoe leuk die persoon naar anderen is, die veel minder voor hem/haar doen dan jij! Dit is altijd in een later stadium, in het begin zijn ze vaak leuk en charmant, dus als je je al gehecht hebt aan de persoon worden ze opeens naarder.
Tenminste , dit is mijn ervaring!

Totaal mee eens,zeer charmant en loyaal zijn ze humor e.d waar Pim over geschreven heeft.
Ik ben zo blij dat ik deze site heb gevonden, ik begon zo over mezelf te twijfelen dat het aan mij lag.

Beste Inge,

Ik onderschrijf volledig je bevindingen. Je staat inderdaad met de rug tegen de muur, je krijgt ook geen kans bij hun om je te verweren, daar wordt wel voor gezorgd. Je treft mijn bevindingen aan bij 10 en 12 februari 2016. Het had niet veel gescheeld of ik was er compleet onderdoor gegaan. Veel sterkte.

Groet, Pim

Begin januari 2016 eindigde mijn relatie met mijn ex, een vrouw die kampt met ineen grijpende en combinerende problematiek van borderline en narcisme. Het had niet veel gescheeld of ik was hier compleet onderdoor gegaan.
Dat er ook narcisme 'speelde', weet ik pas enkele weken. Ik rond komende week mijn (emotioneel) therapeutisch traject af. Voor het grootste gedeelte heb ik gelukkig mijzelf weer teruggevonden, maar het was niet gemakkelijk. De afgelopen weken had ik steeds de behoefte om mijn ex te confronteren met datgene wat ze heeft aangericht, met de wetenschap dat ik het 'heb toegestaan' dat ze dit kon aanrichten. In mijn eerdere berichten van 10 en 12 februari 2016 op deze site kunnen jullie 'het waarom' lezen. (Waarom ik? daarom ik).
Bijna alle adviezen van ervaren mensen waren: "Werk eraan los te komen van je ex, verwerk het meegemaakte, 'neem je leven weer op' en vooral neem geen contact meer op met je ex in welke vorm dan ook".
Ik heb het hier verdraaid moeilijk mee gehad; ik heb nog niet eens afscheid van haar kunnen nemen, laat staan met haar kunnen spreken.
Ik wilde haar nog zoveel zeggen, mijn frustratie bij haar neerleggen, haar confronteren met haar gedrag enz.
Ik heb besloten een 'afsluitend bericht' (onder tranen) hier op deze site te plaatsen en mijn ex niet meer persoonlijk te benaderen, zodat jullie kunnen meelezen en het mogelijk anderen tot steun kan zijn. Ik wil jullie alvast bedanken voor het lezen.

Groet, Pim

Het afsluitend bericht:

Je hebt me bijna gehersenspoeld, door jouw problematieke (inclusief dwangmatige seksuele handelingen, nymfomanie?), te verschuiven naar mijn persoon, daarom heb je je ook negatief over mij uitgelaten tegenover je kinderen, familie, vrienden en kennissen (en dat voelt bij mij erg slecht), 'jou treft immers geen blaam'.
Mijn eigenwaarde telde voor jou niet, je wilde mij 'kneden en smeden' naar jouw beeld, dat is je (gelukkig) niet gelukt.
Door je liegen, bedriegen, toneelspelen, kleineren, denigreren, geen respect (kunnen) tonen en vooral manipuleren, heb je me bijna aan de rand van de afgrond gebracht en mij emotioneel misbruikt en mij letterlijk 'gebruikt' en daarna 'weggegooid'. Ook heb je mijn moeder en mijn familie 'voor de gek' gehouden.
Door datgene wat jij me verteld hebt over je leven, in combinatie van mijn eigen ervaringen, bevindingen en ingewonnen informatie, zijn vele puzzelstukjes op z'n plaats gevallen. Ik vind het heel vervelend voor je, maar je bent 'ziek in je hoofd', maar ik weet ook, dat je hiervoor niet hebt gekozen, het verloop - van vooral je jeugd - en de rest van je niet gemakkelijke leven, heeft je helaas als zodanig gevormd. In 'normale omstandigheden' hadden wij samen nog een leuk en aangenaam leven kunnen hebben en dat is ook het gene wat bij mij zo verdomd veel pijn doet.
Niettemin houd ik het beeld vast van jou, zonder 'masker', ik heb het kind in jou gezien, ik heb plezier in jou gezien, ik heb bewogenheid in jou gezien, ik heb passie in jou gezien enz. Je bent een ongelooflijke lieve vrouw, dat heb ik gezien, dat heb ik ervaren, anders was ik na 13 februari 2015 en na 31 mei 2015, nooit meer bij jou teruggekomen. Ik heb jou mijn hart gegeven en jij hebt het ongecontroleerd vertrapt en verguisd. Dieper kan een mens niet worden geraakt. Jij hebt 'de gave' om dat te doen, zonder met je ogen te knipperen. Ik weet dat je er voor een deel niets aan kunt doen, dat is ook mede mijn bewogenheid voor jou.
Ik dacht jouw masker aan te kunnen, maar ik kon het niet alleen. Ik zou het wel hebben gekund samen met jou - ik heb dit zelfs aan jou voorgesteld - maar je wilde of je kon het niet.
Helaas, heb je al de nodige slachtoffers gemaakt en ik zal waarschijnlijk niet het laatste slachtoffer zijn. Je weet niet wat je bij mensen aanricht, anders zou je het niet doen.
Ik vond het knetter moeilijk om dit te schrijven, maar ik heb het gedaan omdat ik mezelf niet heb verloren, maar met beide benen op de grond sta.
JIJ BENT ZO BANG, DAT IEDEREEN JE ALLEEN LAAT. DAAROM WIJS JE IEDEREEN AF, DIE TE DICHT BIJ JE KOMT, ZODAT JIJ HUN ALLEEN LAAT EN NIET ZIJ JOU.

die laatste zin....zo waar!

Ben nu bijna 10 jaar samen met mijn spontane, intelligente, humoristische, ondernemende en mooie vrouw. De eerste 9 jaar hadden we gemiddeld iedere dag een conflict. Bij die duizenden conflicten draaide het meestal om de kwestie: Wie komt er op de eerste plaats? Dit leidde tot woedeaanvallen bij haar. Schelden, schreeuwen, afzonderen, gooien en soms slaan en schoppen. Iedere keer wanneer dit gebeurde was ik verbaasd. Ik begreep niet wat er gebeurde en ik wist niet hoe ik haar kon helpen. In die jaren veel gepraat met vele mensen, zonder echt een oplossing te vinden of op zijn minst te weten wat er nu eigenlijk gebeurde. Om te illustreren: Als je overspel zou plegen, zou het niet vreemd zijn, dat je partner daar woedend op reageert. Als je zo’n zelfde reactie over je heen krijgt omdat je bijvoorbeeld, met een kennis een paar woorden wisselt, dan schrik je en weet je niet wat je overkomt. Achteraf erover praten was niet mogelijk , omdat het probleem altijd bij mij lag en dat zij niet begrijpt dat ik dat zelf niet ziet. Kritiek, raad, advies, een mogelijkheid, een overweging, daar was allemaal niet over te praten. Begin 2016 wees iemand mij op het boek “Houdt mij vast” van dr. Sue Johnson en daar kreeg ik wat ideeën aangereikt waar ik wat mee kon. Daardoor is het nu een jaar relatief rustig, waar ik natuurlijk heel erg blij mee ben. Toch blijft bij mij de vraag: wat is er nu eigenlijk aan de hand? Toen ik het onderwerp borderline op internet opzocht en keek wat de kenmerken zijn van iemand met borderline, schrok ik wel een beetje. Zij is niet suïcidaal en doet niet aan automutilatie, maar de overige kenmerken zie ik wel terug. Daarom kwam bij mij de vraag: Lijdt zij aan een lichte vorm van borderline?

Beste Richard,

Borderline is een ingewikkelde persoonlijkheid stoornis, die bij mensen die hiermee kampen, zich uit in verschillende vormen en fases.
Ik wil en kan geen oordeel vellen of je vrouw borderline heeft. Als zij er voor open staat kan er een diagnose gesteld worden door bijvoorbeeld een psycholoog.
Kijkende naar mijn eigen ervaringen (hier op deze site te lezen), kan ik zeggen dat mijn ex vriendin behalve het symptoom automulilatie (en in beperkte mate suïcidale gedachten in het verleden), verder last had van alle bekende kenmerken van borderline.
Ik vond dit verre van een lichte vorm van borderline. Nogmaals, ik ga het niet vergelijken met de situatie van jouw vrouw, omdat het van persoon tot persoon flink kan verschillen.
Ik heb een poging gedaan mijn ervaringen op deze site te delen, hopende dat je er misschien iets aan hebt.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid en liefde,

Groet, Pim

Beste Pim,

Bedankt voor je reageren. Ik begrijp dat jouw situatie niet te vergelijken met die van mij en dat een degelijke diagnose alleen door een psycholoog/psychiater gesteld kan worden. Omdat alleen maar opperen dat er geestelijk een probleem zou kunnen zijn, een onmogelijkheid is,blijf ik maar zoeken naar wat er nu feitelijk aan de hand is. Maar nogmaals bedankt voor je meedenken.

Vriendelijke groeten Richard

Beste pim,

Ik zie nu pas dat mijn bericht niet door is gekomen, graag zou ik je nog willen interviewen. Ik herken dingen die je schrijft ook in interviews die ik al heb gehad. Je kan mailen naar pannen . koek @ outlook . com , heb even een onzin emailadres omdat dit natuurlijk openbaar is.

Ik hoor graag van je!

Lisanne

Mijn vriendin heeft een lichte vorm van borderline.
Toen ik haar leerde kennen heeft ze dat vrij snel verteld.
Ik ben mij er in gaan verdiepen
Toen heteluchtballon ging met haar moeder
Had ik een bericht verkeerd begrepen ze was heel kwaad.
Ik heb toen flink moeten praten om het goed te krijgen
Dat lukte.
Daarna zijn er regelmatige stemmings wisselingen geweest.
Waarbij ik meestal sorry zei.
Maar als ik naar de dokter of iets moest stond ze altijd voor me klaar
Ging altijd mee wat ik fijn vond.
Toen ik op een gegeven moment klachten kreeg zoals duizeligheid
Moest ik accuut naar de arts van haar.
Wat ik niet wilde. Toen ze de volgende morgen mijn auto zag staan flipte ze helemaal.
En verbrak de relatie.
Ik heb nog alles geprobeerd maar ze was vastbesloten die dag.
Ik zat er zo doorheen dat ik snachts zelfmoord wou plegen en haar een foto
Stuurde.
Ze is meteen gekomen met politie en al en meegegaan
Heeft me daarna ook weer naar huis gebracht.
Ik wil haar niet kwijt.maar ze vertelde dat ze door deze gebeurtenis weer helemaal terug viel naar haar beginjaren waarbij ze zelf het geprobeerd had.
En nu weer tijd nodig heeft om het te verwerken waar ik dus heel veel spijt van heb.
Ik moet van haar aan mezelf werken en dan komt het mischien goed tussen ons
Maar hoelang!! Ik mis haar zo en wil er voor haar zijn. Heeft iemand tips voor me?

Hallo Patrik,
Prima dat je je hebt verdiept in de borderline problematiek,
Ik neem dan ook aan dat je er momenteel het een en ander van weet, dat kan echt helpen in de omgang met een partner met borderline. Overigens geeft deze site een aantal uitstekende adviezen, aangaande de omgang met mensen met borderline, dat zul je ongetwijfeld gezien hebben.
Ik herken datgene wat je schreef, ik heb zelf circa 1 jaar 'n relatie gehad met een partner die helaas kampt met borderline; een lastige persoonlijkheid stoornis.
Door haar onvoorspelbare stemmingswisselingen en wispelturigheden is mijn relatie met haar, begin dit jaar geëindigd. Mijn bevindingen tref je hier aan bij 10 februari 2016, 12 februari 2016 en 20 maart 2016. Ik wilde haar zeker 'niet kwijt', maar heb mij er uiteindelijk bij moeten neerleggen en heb mijn 'eigen leven' weer proberen op te pakken. Dit lukt met vallen en opstaan.
Je zat er inderdaad flink doorheen, jeetje. Ik kan me ook voorstellen, dat dit impact op haar heeft gehad, gezien haar problematiek. Een moeilijke en vervelende situatie voor jullie.
Als jullie echt voor elkaar willen gaan - en die indruk krijg ik - is het dan een idee om gezamenlijk in therapie te gaan? Het is moeilijk, maar niet onmogelijk.
Ik wens veel sterkte, wijsheid en liefde.

Groet, Pim

Hallo iedereen,

Bij mij is ongeveer 4 jaar geleden ook een diagnose gesteld. Borderline persoonlijkheid stoornis. Eigenlijk dacht ik het toen zelf ook wel maar die bevestiging zorgt er wel voor dat je weet wat er mis is in je hoofd en dat goed dat er ook andere mensen zijn die dit hebben. Dat maakt het voor mij wat lichter dat je niet de enige bent die elke dag opnieuw aan zichzelf moet werken. Elke dag opnieuw moet ik me afvragen of de dingen die ik zeg of doe goed zijn. Dat ik niet overdreven reageer of kwetsende dingen zeg. Zoals een computer die je moet resetten. Ik heb veel plezier in het leven en heb een vaste job. Maar dit kost me veel moeite en ik heb gemerkt dat hoeveel moeite je ook doet vaak word je afgeketst op je karakter. In de 3 jaar dat ik daar werk ben ben ik niet 1 dag ziek geweest. Ben een perfecte werker met de minste fouten. Ik kom overeen met iedereen. Waar ik het moeilijk mee heb is dat "gewone" mensen ook niet eerlijk zijn en u gaan testen. Als borderliner heb ik mijn hard op mijn tong. En dat is iets dat niet kan in deze wereld. Alles moet je inslikken. Wat moeilijk is en soms word dat teveel. Ik heb het gevoel dat ik niet voor mezelf kan opkomen toch niet op een goede manier.. Mocht iemand een tip hebben die nuttig is.. Mag je het altijd laten weten :)

Hallo Anna,

Allereerst spreek ik mijn waardering uit voor je openheid en je kwetsbaarheid en de manier van schrijven. Zelf heb ik een jaar omgang gehad met een vrouw (waar ik ontzettend veel van houd) met borderline en 'narcistische trekken', die er dus niets van wilde weten, met alle gevolgen van dien voor haar directe omgeving (partner, familie, collega's enz.). Ik herken heel goed datgene wat jij hier omschrijft aangaande bepaalde gedragingen, waar je dan tegen aanloopt.
Voor mij zijn mensen die kampen met borderline ook 'gewone mensen', met dit verschil dat er hier en daar een 'aparte handleiding' gehanteerd moet worden, ter zelfbescherming en ter bescherming van de naasten.
Helaas zijn de meeste mensen niet altijd eerlijk. Inderdaad wordt directheid in aanspreken van mensen en opkomen voor jezelf, vaak niet op prijs gesteld en ik spreek uit ervaring.
Is het een idee om in het algemeen mensen aan te spreken en te behandelen zoals we zelf ook aangesproken en behandeld zouden willen worden?
Ik wens je veel succes in je verdere leven en nogmaals waardering voor je openheid, dat zou ik andere ook gunnen.

Groet, Pim

Hallo allemaal,

Ik ben zelf ook iemand die de symptomen van borderline heeft. Nu kan ik pas 18 juli op intake voor de DGT wat mij geadviseerd is. Nu had ik een goede vriendin die me altijd op een goede manier heeft geprobeerd me te helpen waar ik haar ook zeer dankbaar voor ben. Nu is het zo dat ze het bijltje erbij neer heeft gelegd en het contact heeft verbroken. En ik denk dat het gekomen is dat ze andere mensen heeft gesproken die dit al is eerder meegemaakt hebben met me. Op basis daarvan negeert ze me en heeft ze het contact verbroken. Daar ben ik goed ziek van en heb het gevoel dat ik me alleen voel en nergens mijn eigen aan kwijt kan. Dat voelt echt rot...

Hallo allemaal,

Ik ben zelf ook iemand die de symptomen van borderline heeft. Nu kan ik pas 18 juli op intake voor de DGT wat mij geadviseerd is. Nu had ik een goede vriendin die me altijd op een goede manier heeft geprobeerd me te helpen waar ik haar ook zeer dankbaar voor ben. Nu is het zo dat ze het bijltje erbij neer heeft gelegd en het contact heeft verbroken. En ik denk dat het gekomen is dat ze andere mensen heeft gesproken die dit al is eerder meegemaakt hebben met me. Op basis daarvan negeert ze me en heeft ze het contact verbroken. Daar ben ik goed ziek van en heb het gevoel dat ik me alleen voel en nergens mijn eigen aan kwijt kan. Dat voelt echt rot...

Hallo Michael,

Datgene wat je hebt gedeeld, is ook erg rot voor jou.
Fijn, dat je hulp hebt gezocht om je symptomen van borderline aan te pakken, is erg goed van jou. Alleen de wachttijd is helaas niet gunstig.
Het is jammer dat je goede vriendin 'het bijltje erbij neergegooid heeft' en het contact verbroken heeft. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk steun in jouw geval is en kan zijn.
Ik vind het nog steeds jammer dat mijn vriendin mijn steun niet waardeerde en haar stoornis ontkende.
Heb je je goede vriendin misschien al eens gevraagd wat de reden is dat zij het contact heeft verbroken?
Je gaat ervan uit dat je denkt, waarom het contact verbroken werd. Misschien dat het voor jou belangrijk is te weten of datgene wat je denkt juist is of dat er mogelijk toch een andere oorzaak aan ten grondslag ligt.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid en alvast succes bij je intake voor de DGT.

Groet Pim

Beste Pim, wat een mooie afscheidsbrief heb je geschreven. Ik herken er heel veel in en had hem zo zelf kunnen schrijven. Ik heb zelf na 15 jaar huwelijk met een borderline dezelfde dingen meegemaakt. Toch zal ik altijd met begrip en bewogenheid blijven denken aan dat mooie kwetsbare kind die opgesloten zit in de kerker van haar onverwerkte pijn. Natuurlijk heb ik ook erg geleden onder haar gedrag en vond ik het verlaten worden verschrikkelijk. Echter toen ik me na de scheiding meer in ging verdiepen in de borderline problematiek kon ik het beter los laten en haar vergeven. Wel moest ik onder ogen zien dat het opgroeien in een gezin met een borderline moeder me had geconditioneerd om over mijn grenzen te laten lopen. Ik zou nu zo weer een relatie met een borderline aan gaan want ik hou van de spannende, speelse en creatieve aspecten, maar zal wel mijn grenzen veel duidelijker bewaken.

Ik ben er nu zelf net pas achter dat mijn dochter van bijna 21 jaar de klassieke vorm van borderline heeft. Én nu weet ik wel dat ik zelf geen diagnose mag of ksn stellen maar na alle verhalen en sites hierover gelezen te hebben weet ik t eigenlijk wel 100% procent zeker. Ik ben eanhopig en radeloos want ik weet niet meer hoe wij als gezin hiermee om morten gaan. Ik zie mijn gezin uit elkaar vallen. We lijden er allemaal vreselijk onder .. en ik denk zij zelf nog het meest. Het uit zich bij haar in zeer onredelijk gedrag, woedeuitbarstingen waarbij ze zichzelf ook gaat slaan, huilbuien, totale controle willen hebben op wat wij denken en doen, scheldpartijen, zich niet geliefd voelen (terwijl wij juist allemaal op eieren lopen om maar rekening met haar te houden) en ga zo maar door. T begint een ware uitputtingsslag voor ons te worden en ook aan de relaties binnen het gezin te vreten. Maar wat moet je als moeder .. je ksn je dochter toch niet zomaar loslaten en of erger buiten de deur zetten uit zelfbescherming naar je gezin toe. Dat zou mij zelf ook vernietigen. Ze heeft ook nog helemaal geen moddelen om zichzelf te redden. Maar wordt hier wel doodmoe en wanhopig van. Weet t echt niet meer ....

Hallo Miranda,

Na een relatie gehad te hebben met een vrouw met borderline, herken ik alle aspecten van gedrag die je hier beschrijft.Ze domineren inderdaad een heel gezin met alle gevolgen van dien die je beschrijft.
Is het een idee om in ieder geval hulp in te schakelen, beginnende bij de huisarts.
Niet alleen voor je dochter maar ook voor andere gezinsleden. Je dochter zal als 21 jarige waarschijnlijk haar eigen weg gaan. Ik hoop voor jullie dat ze haar borderline erkent en herkent, dat komt een hulpverleningstraject ten goede.
Helaas is de mening van een borderliner, dat met hun niks mis is en dat anderen zich moeten aanpassen aan hun, daar ze toch niet willen of kunnen veranderen.

Veel sterkte, groet Pim

Hallo iedereen,

Pim allereerst bedankt voor je bericht. Vind het zeer mooi hoe je iedereen moed blijft inspreken. Als borderliner weet ik dat iedereen er anders in is. Er zijn gelijkenissen op vlak van de persoonlijkheidsstoornis maar elke persoon is anders van karakter. Maar wat ik wel weet is dat we te gevoelig zijn. Als ik in een kamer kom zal ik alle emoties van mensen voelen en dit kan zeer overweldigend zijn. Als iedereen goed gezind is is het geen probleem maar als er iemand tussen zit met een slecht humeur of verdrietig is zal ik dat zeker opmerken. En als ik er geen afstand van doe heeft het wanneer ik op dat moment niet genoeg zelfvertrouwen heb een slecht effect. Genoeg rust en afstand nemen is het beste. Ontspannen zodat er rust is heel belangrijk. Nu kan je natuurlijk niet altijd rekening houden met iedereen maar heb genoeg drama's gehad in mijn leven om te weten dat dat voor niks nodig is. En gewoon verder gaan iets bijleren door een praktische opleiding geeft afleiding omdat je iets tastbaar maakt. Geuren van lekker eten of een uitstapje waar je mooie landschappen ziet kunnen wonderen doen want als gevoelig persoon neem je zo'n dingen op. En emoties kunnen snel veranderen dus ook in positieve zin.

Groetjes
Anna

Beste Anna,

Ik herken zo goed als alles wat je hier hebt geschreven bij mijn ex partner, die helaas haar borderline niet erkende en anderen overal de schuld van gaf. Geen 1 persoon is hetzelfde, daarom moeten we ook niet de persoonlijke gedragingen over 1 kam scheren. Ik herken de 'gevoeligheden' bij haar die je beschrijft en haar onmetelijke enthousiasme bij bijvoorbeeld uitstapjes, fiets tochten en wandelingen. Wat heb ik van haar genoten en wat mis ik haar ondanks de moeilijkheden die we hadden. Ze heeft een blijvend plaatsje in mijn hart. Anna, veel sterkte en geniet van het leven, ik respecteer je enorme eerlijke en kwetsbare opstelling, een positief voorbeeld voor anderen.

Groet, Pim

Ik heb een relatie gehad met een bordeliner. Bijna anderhalf jaar. Heel intens. Echte liefde. Een grote romans.slimme mooie exotische vrouw.

Ik kwam er achter dat de vrouw bordeline had. Het was autisme/bordeline. Diagnose alles. Al jaren lamg wekelijks therapie. Dus een aangeboren afwijking in combi met een ontwikkelingsstoornis. Ex drugsverslaafde en automutilatie. ( paar jaar geleden bijna haar vinger.

Het gaat mij te ver om alles te vertellen wat er gebeurd is. Dit is een afwijking die je eigenlijk niet wil zien. Het is een verslaving geworden. Je bent verliefd en je wilt het niet gelove

Mijn advies bij bordeliners: loop er met een grote boog omheen want je gaat er daadwerkelijk aan kapot.

Mijn dochter is een maand geleden opgenomen in een gesloten instelling. In twee jaar is mijn meisje veranderd van een leuke meid in onherkenbaar kind. Diagnose borderline. Ze heeft mij constant bedrogen, bestolen van het toch al weinige geld, Bestelde er pizza's ect voor terwijl ik zonder zelf te kunnen eten toe moest kijken. Ze heeft alle regels naast zich neer gelegd, ernstig bedreigd, en schijnt volgens haar vrienden seksueel ontspoort te zijn. En vertelde de afgelopen jaren haar vriendinnen de meest fantasie volle leugens over zichzelf.Heftige en zielige dingen. Haar vader vertoont in ernstige mate een narcistisch gedrag waarbij ik niets meer te zeggen had en volledig geïsoleerd werd en geestelijk en lichamelijk mishandeld werd. Vader is nu een paar jaar weg. Vanaf dat moment leek zij zijn gedrag te imiteren. Ik ben zelfs bang voor haar, net zoals ik was voor haar vader. Afin ze is nu tijdelijk opgenomen met OTS. Ik herken nu een gevoel wat ik als moeder niet wil hebben...... Ik wil geen contact, Mis haar niet terwijl ik altijd zoveel van haar hield. Een paar maanden geleden ben ik volledig ingestort, moest zelfs opgenomen worden en kwam op de spoedeisende hulp terecht.Ik kon het door alle toestanden met haar het niet meer aan, ging er bijna onderdoor. Moet toch een keer contact met haar zoeken maar ik moet er niet aan denken... Herkenbaar?

Inmiddels weer een aantal maanden verder. natuurlijk met ups and downs. De diagnose Bdr is uiteindelijk echt gesteld. erkenning, accepteren dat deed mn vriendin in eerste instantie. Ze ging hulp zoeken. Wat was ik opgelucht want dat betekende verbetering. Tot ineens ze toch maar vond dat het onzin was en alles in de ring gooit. ze vind zichzelf genezen. Ik, ik ga er niet tegenin want ja ...maar tegelijkertijd schreeuw je uit alle macht in jezelf 'GVD" we hebben het leuk, maar soms als we teveel samen zijn is het mijn schuld dat zij van alles 'voelt'. de paranoia slaat om ons heen, en ik negeer...ik herpak en geef toe. Mijn lijf mijn ziel wil het niet , wil vechten. Maar als ik vecht ben ik haar kwijt en dat weet ik. ik wil ervover praten met mijn omgeveing , met haar vrienden , familie want zij hebben een beeld van me dat niet waar is, maar zien ze het dan niet?? vraag ik me af. Snap ik het dan alleen. vorige week was alles koek en ei , we zine mekaar 5 dagen niet en ineens ben ik de grootste manipulator die er rond loopt. wat gebeurd er in de tussen tijd? ik vraag het me af. en toch ik blijf vechten want ik hou van dr. maar ja 'ik ga er aan kapot langzaamaan' al met al .. lieve iedereen. blijf met elkaar praten en lezen, het geeft een stuk begrip! bedankt!

Hoi iedereen, vind het spijtig om te horen dat er weer veel negatieve verhalen zijn. We voelen te veel. Teveel emoties die we niet kunnen plaatsen. Maar emoties gaan ook weer zeer snel voorbij. Als je een beetje geduld hebt en niet mee gaat in drama's. Dus ook duidelijk grenzen neerzetten dan gaan negatieve emoties over! Dit is en blijft een ziekte ( persoonlijkheidsstoornis ) waar je rekening mee hoort te houden. We kunnen er niet aan doen en zijn zo geboren of zo ontwikkeld door slechte omstandigheden. Teveel agressie en ruzies horen als je te klein bent heeft geen goede effecten. Dat zorgt ervoor dat je niemand meer vertrouwd en dus constant iemand bewust of onbewust zult testen om te zien of iemand nog genoeg van je houd. Als je echt van iemand houd die deze stoornis heeft moet je je eigen afvragen of je zelf emotioneel sterk genoeg bent en niet met je laat spelen. Enkel dan kan je er zijn en zorgen voor iemand met een borderlinepersoonlijkheidsstoornis.

Beste Thijs,

Ik herken zo goed als alles wat je schrijft (helaas). Is het 'n idee ook eens aan jezelf te denken? Wat heb je eraan "als je er langzaamaan aan kapot gaat"? Wat blijft er nog over van Thijs? Hoe zie je jouw toekomst?
'Bij het vechten vallen de meeste slachtoffers'. Als je jezelf meer beschermt, wil dit niet zeggen, dat je minder van haar houdt.
Ikzelf moest tot de conclusie komen, dat houden van, haar loslaten was. Ze zei: "Je moet niet met mij willen omgaan, ik ga jou niet gelukkig maken". Hoe tegenstrijdig kan het zijn?
Een andere (niet gemakkelijke) optie is een gezamenlijke therapie volgen, bij 'de juiste' therapeut.
Ik wens jou veel sterkte.

Groet, Pim

Hallo Anna,

Verhelderend wat je schrijft, zeker voor partners / verwanten van borderliners. Ik kan nu beamen dat het zo is.
Soms vraag ik mij af, hoe mijn relatie zou zijn verlopen, als ik eerder op de hoogte zou zijn geweest van haar borderline eigenschappen. Ik wist echt niet wat er gebeurde en hoe ik er mee om moest gaan. Het was een harde - en misschien nodige - leerschool.
'Mensen vergeten wat je hebt gezegd, ze vergeten wat je hebt gedaan, maar ze vergeten nooit het gevoel dat je ze hebt gegeven'.

Groet, Pim

Zijn er 'lotgenoten' die zouden willen praten?
Ik zit in het einde van een huwelijk met een borderliner, en trek het niet meer.

Het einde van het jaar nadert alweer snel. Ik zit met weemoed terug te denken aan vervlogen jaren. Jaren waar deze periode van het jaar nog bijna standaard zorgde voor een happy gevoel van binnen... Sfeer, lichtjes, de gezelligheid van kerst en oud en nieuw... Plannen maken voor het nieuwe jaar, terugkijken op het afgelopen jaar, vrienden en kennissen nog eens opzoeken... December was voor mij altijd een leuke maand...

Juist... "was" want in 2012 werd ik voor het eerst geconfronteerd met BPS... Ik ontmoette een leuke vriendin en we hadden het super! De eerste weken tenminste...
Wat me daarna overkwam is hierboven te lezen in alle reacties van anderen... Ook ik heb me in het eerste jaar vooral vaak achter mn oor gekrabt... "wtf is er mis met jou...of met mij? of met ons?"

Het duurde bijna een jaar voor ze zich een keer "versprak": "of denk jij soms ook dat ik borderline heb"... Pas op dat moment werd mij na het intikken op google duidelijk wat mij was overkomen... Juist... Verliefd op iemand met borderline... Wat ik toen al las was, om het maar mild uit te drukken, niet erg bemoedigend, maar goed, ik was nog steeds gek op haar en dacht "ik zie het wel".

Poeh... dat heb ik geweten... Langzaam kom je in een situatie waarin echt niets meer leuk is, zelfs op goede dagen hou je toch altijd rekening met het feit dat je leven, je eigen gemoedstoestand en eigenlijk alles wat je lief is zo ineens kan omslaan in absolute ellende.

Ook "in bed" was het voor mij op een gegeven moment niet leuk meer. Op de vreemdste momenten "moest ik" mijn liefde bewijzen. Midden in de nacht terwijl de volgende dag iets belangrijks op het programma stond, overdag op de meest ongunstige momenten... Ik ging er zelfs tegenop zien... Bovendien was het vaak niet eens lekker. Je zal maar bij elke move na moeten denken of er al dan niet misschien achteraf nu of in de toekomst iets op aan te merken zou kunnen zijn... Te hard te zacht te lang te kort, kijk ik wel de goeie kant op....poehpoeh wat een ellende...

In een "normale" relatie zou je er waarschijnlijk mee stoppen maar in een relatie met iemand met borderline is dat niet zo eenvoudig, het blijft zuigen en trekken. Enfin, deze relatie heeft zich toch nog 3 jaar voortgesleept en heeft me achteraf eigenlijk meer gekost dan me lief is, zowel op zakelijk als persoonlijk vlak.

In de herfst van 2015 heb ik me met een knal los kunnen maken door na een werkelijk bizarre ruzie, mijn grenzen waren nu zover overschreden en met voeten getreden dat ik in een vlaag van verstandverheldering kon besluiten dat dit klaar was, ik heb elke dag oprecht mn best gedaan, gegeven wat ik in me had maar het was nooit genoeg, het kon nooit genoeg zijn... maar voor mij was het genoeg...

Klaar... zou je denken....

Terwijl ik ZO schoon genoeg had van mijn ontplofte relatie, het zonnetje weer begon te schijnen in het voorjaar en alles weer iets rooskleuriger leek te worden ontmoette degene met wie ik nu een relatie heb, een prachtige lieve leuke spontane vrouw met wie de dagen ineens weer een stuk leuker werden...

Tot onze eerste aanvaring een week of wat later... Out of te blue... Totale onzin, uren achter elkaar... Dit keer wist ik het direct...BAM!!! Borderline! Alweer!

Dit keer is het wel iets anders trouwens, ze weet dat ze borderline heeft en kan daar op goeie dagen ook heel open over praten. Ik heb in de afgelopen maanden zo ongeveer 8-10 uitbarstingen meegemaakt en sommige van die uitbarstingen hebben we "geëvalueerd" zeg maar. Ze geeft me zelfs zelf tips en tricks maar op het moment suprême helpen die niet. Ik heb dus weer het gevoel dat dat vast gaat lopen... Alle ingredienten staan klaar...

Dat ik hier nu zit te typen is het gevolg van een beroerd weekend, de laatste twee keer werden ruzies fysiek, ze valt me letterlijk aan, gooit met spullen door het huis, schreeuwt alles bij elkaar en mijn conclusie is dat mijn vriendin haar "probleem" welliswaar erkent maar in bijna elk opzicht wel een moeilijker geval is dan in mijn vorige relatie waar ik me van los heb kunnen maken...

Echter mijn liefde voor mijn huidige vriendin is nog heel erg intens op dit moment, mn verstand zegt kappen maar mn hart is daar nog niet mee bezig... het moet toch kunnen verdorie... Ik ben van mezelf stabiel als een flatgebouw, ik kan veel aan... als het moet... Mijn kinderen zijn volwassen en de deur uit, mn leven is mede door mijn vorige relatie vrij klein en ik heb dus voldoende tijd om te geven...

Maar ALWEER zit ik internet dus af te struinen naar tips en tricks... en helaas... nothing new... Ik realiseer me terwijl ik de berichten op deze site op me laat inwerken dat ik niet weer hetzelfde slopende pad op wil gaan als waar ik vandaan kom...

Terwijl ik dit zit te typen, het is een beetje een soort zelftherapie denk ik, besef ik me ineens dat mn verstand het al heeft overgenomen... zelfbescherming... de beslissing is blijkbaar al gemaakt... Zal december ooit weer worden zoals het was...???

Ik wens iedereen die dit leest veel sterkte, wijsheid en kracht in deze moeilijke "feestmaand"

Hallo Daan,

Mijn bijna gelijkluidende blogs vind je terug op deze site. Ik weet waar je doorheen bent gegaan en waar je wellicht nog in zit.
Zelfbescherming is inderdaad iets wat je zelf moet doen, dat doet niemand anders voor je. Ik ken de ellendige strijd tussen hart en verstand. Je hebt in mijn ogen een juiste beslissing genomen, hoe moeilijk het nu ook voor je is. Voor jezelf kiezen in deze situatie is niet egoïstisch, maar is zelfbescherming.
'Het enige voorspelbare bij een borderliner is hun onvoorspelbaarheid'.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid met name in deze periode van het (bijna voorbije) jaar.

Groet, Pim

Hallo Isabella,

Kun je aangeven wat je op dit forum wilt delen en wat je vragen zijn?
De blogs lezen op deze site, kan ook al ondersteuning bieden.
In ieder geval veel sterkte, je gaat door een heftige tijd. Ga je grenzen duidelijk aangeven en jezelf op de eerste plaats zetten.

Groet, Pim

Hey,

Ik heb het verpest. In een vlaag van emoties heb ik mijn vriend gezegt zijn spullen te pakken. En natuurlijk zoals elk mens met gezond verstand dat zou doen heeft hij dat ook gedaan. voel mij leeg niks boeit mij nog. mijn hersenen slaan scheef of draaien te snel zoals een benzine moter. Dan nog kerstfeestjes waarop ik al lachend moet staan terwijl er niks is om te lachen. mij zorgen maken om iedereen er staan voor mijn broer die autistisch is het begint mij teveel te worden.

Beste Anna,

Het is spijtig je huidige situatie te lezen, zeker nu vlak voor de feestdagen. Wel knap van je, dat je de situatie deelt en van je af schrijft.
Probeer rust in je hoofd te vinden, zodat je dingen weer kunt ordenen.
Wat denk je van excuses aanbieden aan je vriend? Het gebeuren zal hem zeker pijn hebben gedaan.
Probeer niet 'de ellende van de halve wereld op je schouders te nemen', want dat gaat je niet lukken. Doe wat je kunt en wilt doen, maar binnen je grenzen.
Ik wens je veel sterkte in de moeilijke tijd waar nu doorheen gaat.

Groet, Pim

Ok, .. dit is even een vraag aan alle Borderliners en dus niet de "slachtoffers":

Kan iemand mij vertellen hoe het kan dat je eerst met je volle verstand iemand het beeld geeft dat hij geweldig is en dat je graag met hem een relatie aangaat.
Om dan om -in mijn ogen en die van waarschijnlijk ieder gezond mens- NIETS een relatie te verbreken, ..

Maar, dat je dan ook nooit meer even belt of vraagt hoe het met iemand gaat. Maar dat je gewoon elke vorm van contact ook onmogelijk maakt.

Begrijpen jullie dat je iemand hiermee helemaal kapot kan maken?
Of interesseert jullie dat helemaal niets?
Wat begrijpen wij niet?

.. Wat een "normaal'-mens na een paar dagen of weken dan doet is terugkijken en dan evalueren:
-wat heeft hij nu precies voor verschrikkelijks gedaan of viel het eigenlijk wel mee?
-klopt het eigenlijk wel wat ik dacht of bedoelde hij het misschien toch anders?
-is dit nu wat ik eigenlijk wel wil?
-Moet ik niet toch eens bij hem vragen hoe hij het heeft ervaren?
-Misschien kunnen we eens praten waar iemand ook bij zit?
-.. etc etc.

Hoe kun je mensen die je eerst het gevoel gegeven hebt dat je met hen graag een relatie aan wilde gaan en zoveel lol had samen, om iets wat klein lijkt voor ons volledig afbranden, maar er ook nooit meer anders tegenaan willen kijken?
Wat is dat?

...

R.

Ik weet precies hoe je je voelt. Ik ben zelf net een relatie van 1,5 jaar met een borderliner kwijtgeraakt. Alles kapot omwile van "ik vreesde dat je me ging verlaten" na een onbenullige kleine ruzie. En nog es 2 weken later had ze al iemand nieuw.
Ook ik voel me compleet kapot...

Het is spijtig dat je vraag hier geen antwoord krijgt van een borderliner, dus ga ik een poging doen ze te beantwoorden voor je:

1) Borderliners voelen alles of niets. Geen grijze zone. Ze was dolverliefd op je. Je was wel degelijk geweldig. Maar dan plots een vuile vod.
2) Borderliners Kunnen moeilijk onderscheid maken tussen een muis en een olifant.
Daarom was een - voor een gezond persoon - 'NIETS' voor haar wel de uiteindelijke trigger om jou als vuile vod te zien en de relatie te eindigen.
3) Borderliners gaan anders om met rouw en verdriet. De breuk in jullie relatie deed haar ook pijn maar die pijn kan/wil ze niet onder ogen zien. Meteen uit het hoofd weg halen, geen contact, volledig mee kappen en focussen op een nieuw leven is dan voor hen een getraind automatisme.
4) Borderliners kunnen/willen hun eigen aandeel in een conflictsituatie niet/moeilijk inzien. Jij was de schuldige van wat gebeurde, jij alleen. En gezien jij schuldig bent aan haar te kwetsen, zal ze je ervoor laten boeten! Maakt ze jou hiermee kapot? In haar ogen je verdiende loon!

Heeft ze uiteindelijk nog contact met je opgenomen? Let me know...

Veel sterkte aan iedereen hier.

Ik heb zelf borderline en word ontzettend onzeker en verdrietig van sommige reacties. Dingen zoals blijf bij ze uit de buurt etc... Voel me alsof ik een of ander insect ben... Ikzelf heb best goed inzicht in mijn problemen en dat maakt het er niet makkelijker op. Zie alles letterlijk gebeuren (achteraf) en heb het gevoel alsof ik niet veel kan doen. Vraag me steeds af waarom dit mij moest overkomen. Ik baal van dit leven en voel me schuldig dat mijn vriend zoveel heeft ingeleverd. Ik word zo verdrietig van alle reacties hier waarbij mislukte relaties worden beschreven.. alsof er geen hoop meer voor mij is..Ook de verhalen over mensen waarvan hun moeder borderline heeft/had... vreselijk... straks word ik ook ooit zo..

Ja als iemand dacht dat het simpel is om te leven met deze fout in onze hersenen dan hebben ze het toch wel zeker bij het verkeerde eind. Trek het u niet aan Shi sommige mensen zijn kortzichtig. En voor ons is het niet goed om om te gaan met mensen die enkel negatieve reacties geven. We zijn heel gevoelig en hebben last van stemmingwisselingen. Dus enkel mensen die zien hoeveel moeite we doen om een rustig leven te lijden en ons steunen en accepteren dat we soms/vaak tijd nodig hebben om alle prikkels te verwerken mogen hun mening geven. Ik werk zelf en alles gaat goed maar elke keer als er dingen gebeuren (vb zoals mijn auto die het begeeft) krijg ik heel veel stress en heb ik zeker een weekend nodig om te rusten omdat ik word overspoelt door emoties die mij het gevoel geven dat ik de grond onder mijn voeten verlies. En dat is heel eng. Maar emoties gaan snel over als je er niet op in gaat. Maar ik weet ook dat een "gewoon" mens (gewoon bestaat niet maar iemand zonder bps) in dit geval gewoon naar de garage gaat in plaats van te moeten huilen. Maar bij mij is dit niet het geval...Eerst stress dan paar dagen rust en dan herpak ik mij en ga ook naar de garage.. Alles gaat gewoon veel trager. Wat ook niet erg is zo zijn we gewoon en als je er mee leert leven ( met vallen en opstaan ) dan is een rustig leven voor ons ook mogelijk :)

Ik heb een relatie mijn vriendin heeft borderline.
Ik dacht dat ik een beetje wist wat het inhoude maar blijkbaar doe ik nog niet genoeg grenzen aanbrengen en laat ik denk te veel over me heen lopen
Ik ga de tips zeker in de praktijk brengen.
Want mijn gevoelens voor haar blijven nog steeds groeien
Bedankt en vriendelijke groeten

Vol aandacht hier gelezen maar soms ook met een "traan" want ook ik vindt sommige opmerkingen zoals "met een hoog omheen lopen etc" kwetsend. Maar helemaal ongelijk kan ik ze ook niet geven. Dus ja ik heb borderline... Ik ga overigens daarom bewust geen relaties meer aan (al 5 jaar alleen) omdat ik dan teveel kwets! Dat wil ik absoluut niet.. Ik wil nog wel even de borderliner aanhalen die door zwaar getraumatiseerde jeugd etc borderline hebben "opgelopen". Jarenlang zat ik onder het wakend oog van de jeugdzorg in een zeer foute gezinssituatie. 2 broers en een zus voor mij uit huis weggelopen.. hele dorp incl school/huisarts op de hoogte. Niemand greep in. Ben uiteindelijk zelf weggelopen op mijn 14e. Aantal keer zelfs nog teruggestuurd naar huis jaja terug. Diezelfde hulpverleners moesten mij helpen ... dat is jeugdzorg Nederland... ik ben uiteindelijk in België geholpen toen ik midden dertig was. Kortom hoe goed kan een borderliner geholpen worden? Nu helemaal.

Hoi Annet,
Jouw verhaal vind ik heel erg maar snap het wel want heb met dezelfde dingen te maken...Je bent niet alleen er zijn veel mensen die deze stoornis hebben. Je verleden daar kan je niets meer aan veranderen en het is heel erg dat er vaak door jeugdzorg, scholen etc. zo slecht word gereageerd, dat ze door onderbemand en een overvloed aan kinderen die in slechte gezinssituaties zitten veel dingen niet zien of ronduit slechte beslissingen nemen! Denk dat dit ook voor jouw het geval is.
Ik ben er vaak ook nog heel boos op maar dat helpt niet. Het is gewoon zo gebeurd.
Wat mij wel helpt is dat als ik terugkijk op hoe ik reageerde toen ik 12 tot 25 was ik eigenlijk al veel ben verbeterd. Ik ben rustiger en kan beter dingen plaatsen. Ook voel ik mij minder verlaten en kras of heb geen zelfmoordneigingen meer. Je bent echt wel sterk genoeg om hiermee om te gaan. Geloof in jezelf!
Relaties blijft een moeilijke, maar niet onhaalbaar. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn en waarom zou dit voor jouw niet mogelijk zijn? Want doordat je bewust geen relaties meer wilt aangaan geef je eigenlijk op! Ook jij kan iemand gelukkig maken :)

Ik vermoed dat mijn ex-vriend ook borderline heeft en wil graag mijn verhaal kwijt, misschien dat meer vrouwen dit herkennen.. mannen met deze stoornis lijken in de minderheid (of niet herkend!)

10 jaar geleden leerde ik Rob kennen, ik was 21 en hij 22. Hij woonde bij zijn ouders en werkte en ik studeerde. Het eerste jaar met hem was geweldig! Hij had heel erg dezelfde interesses als ik, was heel lief en grappig en gaf me voortdurend aandacht en complimentjes en stuurde lieve smsjes. Ik dacht echt dat hij de ware was en dacht al aan trouwen etc.. Na een jaar ongeveer liet hij opeens een paar dagen niets van zich horen en was niet bereikbaar. In mijn mailbox vond ik een berichtje dat hij roddels over me had gelezen op internet en dat hij klaar met me was. Onvoorstelbaar hoeveel pijn dat deed na zo'n geweldige tijd samen. Na een tijdje nam hij de telefoon wel weer op en ik wist de situatie uit te praten en te lijmen.. Daarna hadden we het meestal nog steeds geweldig maar er kwamen steeds meer barsten in het 'mooie plaatje'.. Hij werd jaloers en achterdochtig, maakte vernederende opmerkingen over me waar anderen bij waren en ik kwam er achter dat hij drugs gebruikte en dat verzweeg. De ellende ging steeds verder, het leek wel of als ik aangaf iets in zijn gedrag niet leuk te vinden, hij het juist extra vaak ging doen! Als ik eens mijn vrienden wilde opzoeken zonder hem erbij werd hij woedend en zei dat ik hem in de steek liet en een egoist was. Als ik hem meenem naar mijn vrienden werd hij meestal dronken en maakte de hele avond flauwe grappen zodat ik niet met hen kon praten. Op een dag sloeg hij zichzelf een gebroken hand tegen een muur omdat ik een pilsje dronk met iemand waar hij ruzie mee had. Regelmatig bleef hij dagenlang 'ziek' op bed maar ik wist dat hij fysiek niets mankeerde. Daardoor werd hij ook vaak ontslagen. Ik dacht dat dit allemaal door zijn druggebruik kwam, dus eiste dat hij daarmee zou stoppen anders zou ik weggaan. Hij beweerde gestopt te zijn.. ik vond nog wel drugs zakjes in de wasmachine. Onze vakanties samen waren geweldig en hij was dan weer die lieve jongen van in het begin, en we hadden samen een bedrijfje gestart dat ik ook níet zomaar op wilde geven. De relatie heeft, met een tussentijdse breuk van een paar maanden, 8 jaar geduurd. Het laatste jaar was ik zelf psychisch een wrak en gedroeg me net zo extreem als hij.. ik schreeuwde, gooide met dingen, schold.. Toen werd ik verliefd op een ander die ik nauwelijks kende en ben meteen met die man iets begonnen, als vlucht eigenlijk. Worderbaarlijk genoeg heb ik met hem al 2.5 jaar een relatie en nu merk ik het verschil, hij is wel stabiel.. Ik voel me veel relaxter nu ik niet meer op mijn tenen hoef te lopen en heb geen enkele woede aanval meer gehad..
Ik mis nog altijd af en toe die leuke, grappige, intens liefdevolle momenten met mijn ex. Hoe vervelend hij ook was, toch houd ik nog van hem. Toch zou ik niet meer naar hem terug willen, omdat mijn nieuwe vriend top is en ook vooral om mezelf voor een zenuwinzinking te behoeden.. Ik ben nog steeds vrienden met mijn ex en hij heeft een nieuwe vriendin, en nu maakt hij met haar ruzie (maar ook liefde, dat zie ik ook wel) en met mij maakt ie geen ruzie meer, hij is juist heel aardig en attent. Gek he..

Hallo Lucia,

Dat is niet zo gek.
Diegene die het kortste bij staat, vangt de klappen op, in dit geval zijn nieuwe vriendin.
Ik kan je dit (helaas) schrijven uit eigen ervaring.

Groet, Pim

Mijn laatste reactie hier was hierboven op Maandag 12 december 2016 11:43

Hoe het verder ging:

Kort samen gevat; het is voorbij. Al sinds de zomer is het dan (in elk geval van mijn kant) definitief voorgoed voorbij. Niet te doen zonder er zelf aan kapot te gaan. Emotioneel verscheurd in 101 stukken... Een wrak... Ik schrijf dit onder een synoniem maar als mensen uit mijn omgeving dit zouden lezen zouden ze dat werkelijk niet begrijpen... Als er iemand stevig in z'n schoenen staat ben ik dat wel... Althans normaal gesproken.

Toen ik mijn reactie in december schreef had ik een relatie van een half jaar achter de rug. Als ik had geweten wat het tweede half jaar zou brengen...

Ik kan voor mezelf zeggen dat ik elke dag, van begin tot eind oprecht mn best voor haar gedaan heb in elk opzicht. Uiteindelijk heeft het geen barst geholpen. Haar buien kwamen steeds sneller achter elkaar, duurden steeds langer en uitbarstingen werden geweldadig. Van gooien met spullen, tot krabben en bijten, dreigen met vanalles en nogwat, scenes op straat... De buren hebben aardig mee kunnen "genieten".

De ergste uitbarsting heeft me goed wakker geschud. Wat een toestanden... niet te doen. Een gevaarlijke gek! Waar ben ik mee bezig? Ik betrapte mezelf er constant op dat ik op eieren liep. Voordurend op mn hoede om niet iets te triggeren. Hielp geen bal want kwam het niet van links dan wel van rechts en kwam t niet van boven dan kwam het wel van onder.

Hierboven staat nog ergens een andere reactie die ik gelezen had en steeds meer door mn hoofd bleef spoken:

--------------------------
Marina - Woensdag 2 maart 2016 11:20 Beantwoorden

Dus de borderliner moet op jou kunnen rekenen en zich veilig voelen maar jij jan niet op hem rekenen en je daardoor niet veilig voelen? Jaja nou sorry maar een aandoening is geen excuus om privileges te krijgen die je zelf niet kan geven. Lekker makkelijk voor de borderliner en de partner heeft zich maar aan te passen? Dankje de koekoek.
-----------------------------

Tnx Marina, toen je die reactie schreef kon je waarschijnlijk niet vermoeden dat je dr iemand mee zou steunen maar voor mij was het een aantal keren een herinnering dat ik niet degene ben met een storing.

Mensen uit mijn omgeving die haar kenden voordat ik haar leerde kennen zeiden achteraf "we hadden je nog wel willen waarschuwen, maar ja, hoe dan, je was verliefd, het was al te laat" en inderdaad ik denk dat ik die waarschuwingen ook in de wind had geslagen.

Aan het begin van de zomer heb ik onze relatie verbroken. Boos, teleurgesteld (ook in mezelf) verscheurd van binnen en vervreemd van mn omgeving. Je merkt pas achteraf hoe alleen je in zon situatie staat. Gelukkig heb ik zelf wel een fijne betrouwbare kring van mensen om me heen op wie je toch altijd weer kunt bouwen nadat je ze eigenlijk een periode hebt laten vallen om alles te geven aan je lief.

Het verbreken van onze relatie was helaas nog lang niet het einde... bellen mailen schreeuwen smeken dreigen appen tegen mij, mijn familie, vrienden en ja zelfs exen... Wat een gestoord mens... Van vele honderden uren ellende zal ik je de details besparen...

Mijn liefde en teleurstelling zijn inmiddels compleet verdwenen en omgeslagen in een soort haat... niet een diepe haat maar zo 1 van mens laat me met rust je bent niet wijs zoek hulp.

Zo nu en dan gaat de telefoon snachts nog eens een keer en dan zet ik m maar gelijk zacht om smorgens te zien dat er nog een stuk of 20 oproepen gemist zijn.
Af en toe enorme lange emails met complete nonsens.. De laatse 20 heb ik niet eens meer gelezen. Ik ben er klaar me. Ik voel me opgelucht. Presteer weer, heb weer rust en ruimte in mn hoofd en weer vrijwel dagelijks een goed humeur. Ik ben gewoon weer mezelf.

Ik kan me voorstellen dat als je zelf geen grens kunt trekken je hier als mens volkomen aan onderdoor gaat, dit houd niemand vol zonder zelf ook door te draaien volgens mij. Ik vind een waarschuwing of misschien beter een ondersteuning van degenen die ook in dit soort situaties belanden en die net als ikzelf gaan zoeken op internet dan ook best op zn plaats:

Volg je hart, doe wat je kan, geef alles wat je hebt. Dat hoort in elke relatie. Maar als helemaal niets of zelfs averechts werkt, kies in hemelsnaam uiteindelijk voor jezelf. Iemand die al een leven lang of een flink deel daarvan een storing heeft ben je over die tijd die je hem of haar niet eens kende geen verantwoording schuldig... Dit is misschien een beetje een rare zin om te lezen maar ik bedoel het wel zo. Of dat nu komt door een nare jeugd, een trauma of wat voor nare dingen dan ook, fatsoen hoort je partner in elk geval te kunnen opbrengen. Zo niet:

Dank je de koekoek...

Sterkte allemaal!

xzzs11db apestaart yahoo punt com

Hallo,

Als eerste wil ik even zeggen dat ik heel veel heb aan de verhalen van jullie die ik heb gelezen.

Ik heb een schoonmoeder met borderline, super aardig als ze goed in haar vel zit, maar als ik haar wat vraag dan komen de problemen.

Nu is mijn vraag hoe kan ik het beste iets vragen aan iemand met borderline zonder dat van een mug een olifant wordt gemaakt?

Het zit namelijk zo:
Ik heb een dochtertje van 3 en ze komt 2 keer in de week langs. Dat is geen probleem. Maar nu neemt ze steeds een kadootje/ kleinigheidje mee.
kleurboek, stiften, snoep, springtouw etc.
Ik heb als geprobeerd om het duidelijk te maken dat dat niet nodig is en ik het niet nodig vind. Maar de boodschap komt niet over.
Nu heb ik haar laatst een bericht gestuurd om te vragen of ze dat alsjeblieft niet meer wil doen.
Volgens mij heb ik dat niet goed gedaan want nu loopt het helemaal uit de hand. Ze is boos en klaar met mij en wil het niet met mij uitpraten.

Wat nu?

Hallo ikkuh,

Ik begrijp je vraag: wat nu?
Iemand met borderline 'tegen de haren instrijken' geeft meestal problemen.
Het zou wel eens kunnen dat jouw terechte opmerking/boodschap, door je schoonmoeder wordt opgevat als een afwijzing; een heel gevoelig punt bij iemand met borderline. En ja, als ze 'met iemand klaar zijn', dan kost dat meestal veel tijd en moeite om een en ander 'weer vlot te krijgen'; als dat al lukt.
Als een vraagstelling aan iemand met borderline voor hun te confronterend is (wat een niet borderliner niet als zodanig ervaart), zich aangevallen voelen, zich mislukt voelen enz., meestal door traumatische ervaringen (vaak) in de jeugdjaren, kunnen reacties voorkomen zoals jij hebt beschreven.
Vaak is het in de communicatie met iemand met borderline 'op eieren lopen'. Het raken van de juiste snaar met de juiste kracht. Uit ervaring kan ik zeggen dat dit verre van eenvoudig is.
Ik neem aan dat je partner de zoon of dochter is van je schoonmoeder, is hij of zij betrokken in de 'cadeautjes problematiek' en kan hij of zij hierin eventueel een rol spelen?
Ik wens je sterkte,

Groet, Pim

Het is moeilijk om met mensen om te gaan die borderline hebben. Maar boven alles is het voor de mensen zelf erg lastig. Ze weten wat er gebeurt maar kunnen er niets aan doen. Erg frustrerend. Soms kan jeugdzorg een oplossing bieden. Dan moet het wel de juiste begeleiding zijn.

Ik heb een kennis, geen familie of vriendin.....ik ken haar een aantal jaren van hoi en hallo zeggen en korte praatjes, 1x iets gedronken op een terras en ik wist meteen dat er iets aan de hand was, het is een lang verhaal maar ik had bijna meteen door dat ze borderline heeft, ze zit nu midden in een scheiding wat voor niemand een pretje is en ik heb haar 1 vinger gegeven maar daar gaat het bekende spreekwoord op!!!! Ik word horendol van haar berichtjes!!
Laatste bericht is dat haar bijna ex heeft gezegd dat ze borderline heeft en zij ziet dat als beschuldiging......
Ik heb haar belooft dat ik deze week kom koffie drinken want ze is zo bang dat ik haar ook verlaat.....het is een kennis! Ik kan iemand niet laten vallen maar weet ook niet hoe ik hier mee om moet gaan???

Hallo Lucy,

Geen gemakkelijke kwestie, je voelt je misschien schuldig als je haar 'laat vallen', zoals je het zelf noemt. Het is moeilijk te bepalen of te adviseren hoever je hierin moet en kunt gaan.
Belangrijk zijn je eigen grenzen, geef deze ook duidelijk aan. Voor dat je het weet, wordt jij (helaas) verantwoordelijk gehouden (beschuldigd), voor haar problematiek, dit is vaak wat er - zeker niet in alle gevallen - kan gebeuren. Denk hieraan: "Je kunt geen leven redden, als je zelf niet overleefd". In ieder geval adviseer ik je het contact 'op het kennissen niveau' te houden.

Groet, Pim

Wow. Hartelijk bedankt voor dese goede tips.
I

Ook ik had drie jaar een relatie gehad met een super mooi meisje! ik had haar ontmoet op mijn werk we waren collega,s in het begin zeiden we niks tegen elkaar,maar na een tijdje kwam ze los en werd het steeds gezelliger tussen ons,waardoor ik de stap nam om haar uit te vragen voor de bios! dat zag ze wel zitten,het was zo gezellig dat we daarna iedere zaterdag afspraken na een tijdje kwam daar ook de zondag bij.later gingen we een relatie aan we waren super verliefd op elkaar tot ze,na 8 maanden vroeg ze of ik bij haar introk toen leerde ik haar echt kennen heel veel kleine ruzies,ze heeft een negatief zelfbeeld,als ik foto,s maakte vond ze iedere foto lelijk van haar zelf,ook mocht ik haar geen complimentjes geven dat geloofde ze niet,of soms had ze flashbacks als ze een bepaald persoon zag lopen op straat.
Depressieve buien,ik ontdekte de littekens op haar arm,het liegen nadat ze gegeten had ging ze naar de wc en jawel ze spuugde alles eruit als ik iets verkeerd zei was ze gelijk beledigd als ik met een verkeerde toon tegen haar sprak transformeerde ze in een ander persoon en gaf ik haar een kut gevoel ,ook heel manipulatief als ik haar iets niet gaf werd ze echt een heel ander persoon
Ik moest het altijd goedmaken want mevrouw was koppig
Met drank op had ze een kwaade dronk ook had ze in het verleden veel drugs gebruikt dat heeft haar hersenen flink beschadigd
ook heeft ze een zelfmoordpoging gedaan nadat ik het vorig jaar had uitgemaakt
toen ben ik haar toch weer gaan opzoeken in de kliniek en waren we na een tijdje toch weer naar elkaar toe gegroeid
Een nieuwe start!maar dit keer een lat relatie ook dat ging ook
niet als we ruzie hadden ging ze naar haar moeder toe die heel manipulatief is en mij helemaal zwart maakte achter mij rug,dit gaf mij veel stress en onze relatie kwam onder flinke druk te staan
De bom is ontploft toen ik begin oktober en begin december twee keer in korte tijd ben geopereerd,ik zei dat de kerst dit jaar niet zou doorgaan omdat ik snel onder het mes zou gaan,ze heeft gezegd dat dat onze relatie koste en het mijn schuld is en wij elkaar niet gelukkig maken.toen heeft ze het een week voor kerst op de whatsapp uitgemaakt
ze heeft me geblokkeerd op whatsapp en facebook
ze heeft me laten vallen als een baksteen ook in moeilijke tijden moet je er voor elkaar zijn anders kan je ook geen stabiele relatie bouwen
Heb hele mooie momenten met haar gehad die ik zal koesteren
Toch was de relatie niet meer gezond het werd echt op den duur een knipperlicht relatie dan moet je eigenlijk al een keuze gaan maken!maar ja als je dan elkaar weer ziet is dat niet zo makkelijk.

Ik herken mij zelf in het verhaal van Mark helemaal....

Ik heb nagenoeg identieke ervaringen opgedaan... de valkuil is dat je denkt dat het allemaal uiteindelijk wel goed gaat komen.... De waarheid is echter dat jezelf tekort gaat doen, uiteindelijk in de steek gelaten wordt en met een flinke kater achterblijft...

Mijn advies is dus dan ook om geen relaties met Borderliners aan te gaan als je leuk leven wilt... klinkt wrang en egoistisch, maar het helaas wel zo.

Herkenbaar Jan,
Ik heb nu bijna 5 jaar een vriendin, we waren verliefd houden van elkaar en hadden beide een lange relatie achter de rug en waren getrouwd geweest en beiden een dochter, had eerst niet door dat ze BL heeft, ze heeft het nu 4 keer uitgemaakt de eerste keer deed dat bij mij heel veel pijn wist ook niet waarom, het lag aan mij ik was te close lette te veel op zei ze maar aan de andere kant zei ze dan weer ik ben moeilijk he ?, vurige liefde mooie nachten en plots is dan ineens weer moeizaam, ze is vaak door haar vader geslagen als klein meisje, het mooie is dat ik zelf bij een therapeute loop zij wil nooit mee want ze heeft het niet nodig zegt ze, ik wil het goed doen zij ook niet zo als in onze vorige relatie, als het dan moeilijker gaat zoals nu hoor je weinig zelfs bijna geen app je of telefoontje, ik laat dan ook niets van mij horen en dat maakt weer nieuwsgierig, de eerste keer dat ze het uit maakte kreeg slechts een app je, ze wil dan radiostilte zoals ze zegt zelf loop ik vaak op eieren hoe is de stemming doe ik het wel goed ben ik aardig genoeg zelf ben ik daar door ook niet zo stabiel heb ook mijn rugzakje, op goed momenten gaan we gezellig dagjes uit uit eten wandelen met de auto weg veel praten, elke dag samen gaat niet lukken hebben we ook al geprobeerd, gelukkig beide een eigen huis en kunnen onze eigen gang ook gaan, maar het lijkt wel of mijn boog de hele dag gespannen blijft zelfs als we niet bij elkaar zijn, soms vertrouwd ze mij niet of zegt dat ik lieg hoor bij BL heb ik nu door, weet je de dames zijn ook spannend zorgzaam en lief totdat dat de vlam en weer inschiet en dan gaat het roer weer om, als word het minder heftig en vooral als ik me dan terugtrek en dan zoekt zij weer toenadering dus dan af en toe een dag je uit of een weekendje samen maar ik snap jou ook waarom je er mee stopte ik ben daar niet zo sterk in

Ik schrijf hier omdat ik de behoefte heb gebeurtenissen van mij af te schrijven. Wellicht herkenbaar voor borderliners of voor partners van borderliners.

Ik ben 29 jaar, woon sinds een paar maanden weer bij mijn moeder na het strandden een huwelijk van nog geen 3 maanden, en ben twee dagen geleden gedumpt door een vriendje bij wie ik voor deze ene keer eens niet onze relatie wilde verpesten. We waren 2,5 maand samen.
Inderdaad, mijn leven is verre van stabiel te noemen. Sinds mijn eerste vriendje, 13 jaar geleden, ben ik mijzelf bewust van overdreven negatieve gevoelens in een relatie. Tijdens de eerste 2 relaties had ik de volle overtuiging dat mijn negatieve gevoelens absoluut veroorzaakt werd door mijn vriendje/verkering/partner. Dat hij niet genoeg van mij hield, dat anderen belangrijker waren en dat ik als persoon nutteloos en overbodig was, en dat kwam door hem.
Tijdens relatie 3 zat ik "niet lekker in mijn vel" en ben ik op aanraden van mijn ouders hulp gaan zoeken bij een psycholoog. Omdat ik een GGZ achtergrond heb waarbij er in mijn basisschooltijd gewerkt is aan emotionele communicatieve stoornis werd het al snel hierop gegooid. De communicatie met de psych verliep moeizaam, en na 5 sessies besloot ik ermee te kappen. Als zij mij niet kon vertellen wat er met mij aan de hand was, wat deed ik daar dan?
In relatie 4 kreeg ik weer last van extreem negatieve gevoelens. Ik vertrouwde mijn man niet. Als hij op het werk was dacht ik dat hij vreemd ging, als hij 5 minuten later thuis kwam gooide ik nog net geen pan naar zijn hoofd, want hoe kon hij dat nou maken. Wat hij ook probeerde, alles was fout. Ik zat er flink doorheen, op het depressieve af, en zocht hulp via mijn huisarts. Hij stuurde mij door naar de GGZ. In het eerste gesprek liet de hulpverlener de term borderline vallen. Maar omdat ik er heilig van overtuigd was dat ik "gewoon" tegen een burn-out aanzat nam ik hem totaal niet serieus. Ik besloot niet meer terug te gaan naar de GGZ.
Relatie 4 strandde afgelopen zomer na 4 jaar. We waren 3 maanden getrouwd toen ik het voor de eerste keer uitmaakte met mijn man. Ik kon mij hier makkelijk overheen zetten, omdat ik me er bij neer had gelegd dat onze relatie "op" was. Mijn ex-man had er veel meer moeite mee..

Dus, einde relatie 4, door naar relatie 5. Vanaf het eerste moment dat ik meneer 5 ontmoette en er ook maar iets van een vonk oversprong, ben ik bang geweest. Ik was smoorverliefd, en het kostte mij dan ook enorm veel moeite om hem te vertellen dat ik er nog niet klaar voor was om met hem te daten. Puur vanuit mijn gevoel wist ik; dit is te snel, te intens. En nu heb ik spijt, dat ik uiteindelijk niet naar mijn gevoel heb geluisterd. Ik stortte mijzelf letterlijk in de relatie. Raakte compleet mijn toch al zo zwakke controle kwijt. Probeerde kostte wat kost mijn gevoelens en gedachtes te ordenen en feiten te onderscheiden van negatieve gedachtes. Door mijn hoge stress level was ik prikkelbaarder dan ooit. En ik denk dat het voor iedere BL'er danwel partner van BL'er duidelijk is wat de gevolgen waren. Verwijten richting hem, claimend gedrag, woede, rusteloosheid, impulsiviteit, stemmingswisselingen, hem beschuldigen van dingen die er helemaal niet waren, alles in het negatieve trekken, alles op mezelf betrekken, enorm veel bevestiging en aandacht vragen en vooral; niet geloven dat hij mij leuk vond. En dat was zijn schuld. Iedere week hadden we ruzie, iedere dag maakte ik mij zorgen waar hij was en wat hij deed. En vooral, waarom hij geen tijd had voor mij. Hij vond mij toch leuk? Hoezo moet je dan ineens werken? Ik weet dat het bizar klinkt, maar iets als een werkdag voelde al als een afwijzing.

Afgelopen vrijdagnacht barstte de bom. Ik zag iets, besefte dat mijn gedachtes 100x negatiever waren dat wat er in feite te zien was, mijn stemming sloeg om, en ik verloor wederom de grip op mijn gedrag. Tijdens die "uitbarsting" heeft hij (terecht en begrijpelijk) een punt achter onze relatie gezet. Hij zei dat ik gestoord was. Mijn moeder vond mij een half uur later huilend in foetushouding op de vloer van wat er voorheen nog uitzag als een woonkamer. Ze was wakker geworden van rondvliegende stoelen en vazen.

Ik heb op internet gezocht naar alles wat een mens kan hebben. Er moest een aanknopingspunt zijn, ik wist inmiddels dat er iets mis was met mijn gedrag. Uiteindelijk was het mijn beste vriendin die het borderline verhaal tijdens meneer 4 aanhaalde. In eerste instantie was ik nog steeds overtuigd dat dat niet waar kon zijn.
Ik heb na lang twijfelen meneer 4 gebeld, want ondanks dat mijn leven toch al een puinzooi was wilde ik weten of er overeenkomsten waren tussen de problemen in relatie met meneer 5 en mijn gedrag tijdens de relatie met meneer 4. En ja hoor, het was haast 1 op 1.
Uiteindelijk ben ik toch maar eens gaan zoeken naar informatie over Borderline. En daar kwam het, de herkenbaarheid. Verhalen van partners kwamen precies overheen met die van mijn ex-man. En ook met de verwijten die mijn laatste vriend naar mij maakte. Verhalen van borderliners zelf kwamen overeen met mijn eigen ervaringen en gevoelens. En daar kwamen de tranen. Waarom heb ik dit niet eerder gezien, waarom ben ik in al die jaren niet verder gegaan bij psychologen en de GGZ. Waarom heb ik mijn exen pijn gedaan. En waarom kon ik niet inzien dat ik ze pijn deed?
Ik belde mijn ex, liet hem een artikel lezen over een partner van een BL'er, en ook bij hem maakte dit veel los. Ik heb hem gevraagd hoe hij in godsnaam met mij heeft kunnen trouwen terwijl ik hem zo'n verdriet deed en ons leven moeilijker maakte dan nodig.. Hij gaf het liefste antwoord wat hij kon geven; Omdat je behalve een moeilijk, gemeen, manipulatief, onredelijk en besluiteloos persoon ook ontzettend lief en zorgzaam kunt zijn. Je bent impulsief, maar dat houd het ook spannend. Ik hoefde mij in ieder geval niet te vervelen met je. Onze relatie was nooit saai. Hij zag mijn positieve punten, ondanks de ellende. Ik verweet hem de laatste maanden dat hij een zacht ei was, dat hij nooit initiatief nam en dat hij er nooit voor mij was als ik hem nodig had. Nu zie ik in dat gedrag van hem waarschijnlijk versterkt werd door mijn manier van reageren op hem als persoon, en dat het misschien onmogelijk was om mij te geven wat ik nodig had. Omdat ik zelf niet eens wist wat ik nodig had, steeds iets anders nodig had, en steeds meer nodig had. Ik weiger om mijzelf de totale schuld te geven van onze scheiding, maar ik vind dat ik het het mijzelf en hem verschuldigd ben om aan mijn problemen te werken voordat ik ooit weer in een nieuwe relatie stap.

Morgen bel ik de dokter voor een doorverwijzing naar GGZ of een psycholoog. De diagnose is nog niet gesteld, en misschien blijft deze uit, maar ik wil hoe dan ook een aanpak vinden. Relatie 6 (als die ooit komt) wil ik aan kunnen zonder dat eeuwige getouwtrek in mijn hoofd, en zonder meneer 6 onbedoeld te kwetsen.

Voor wie het stuk interessant genoeg vond om helemaal te lezen; dank. Reacties zijn altijd welkom. Voor zowel BL'ers als partners; veel succes met jullie strijd. Wat je ook besluit, wat je ook doet, loop jezelf niet voorbij maar laat de ander in zijn waarde.

Lieve Marlie, wat goed dat je je verhaal kon vertellen in alle openheid dat is heel sterk. ik heb zelf borderline en dat is zwaar. Zwaar om te horen, ik was wel blij dat ik iets had waar ze tenminste een naam op konden plakken en dat er wel mensen zijn die vechten voor ons. Dokters, verplegers, vrienden, famillie er zijn veel mensen die niet enkel de negatieve dingen zien.Daar trek ik mij nu aan op. Ik ben het slachtoffer geworden van seksuele intimidatie op het werk en dit voor zeer lange tijd. Door mijn borderline of hechtingssroornis wist ik niet waar ik terecht kon. Ik dacht dat niemand mij zou geloven dus er iets van zeggen kon ik niet. ik heb het wel geprobeerd te zeggen tegen mijn verantwoordelijke dat die man doodleuk in onze kleedkamer binnenkwam en mij betaste, walchelijk , ik kots er nog van. Maar ja ik heb borderline en ben zogezegt de maniputalor dus hoe in godsnaam kun je dan nog praten. Ik kan zelfs niet meer voor mezelf opkomen. Omeen lang verhaal kort te maken het kan niet zijn dat je de oorzaak bent van 5 slecht gelopen relaties. Een ralatie is met 2 dus het is de fout van 2 mensen niet 1 als deze niet goed afloopt. In therapie gaan helpt praten en praten met wat je zit en wat je voelt en denkt. Hierdoor ga je de juiste mensen vinden die vechten en blijven vechten mdat ze je graag zien en door de ruzies en scheldpartijen kijken. Bv: als ik echt te ver ga en blijf scheldberichten sturen en blijf hangen in dingen die mij overkomen zijn. Dan heb ik vrienden die mij als het te ver ga blokkeren( dit is hard maar wel afgesproken door ik zowel als de andere omdat ik weet dat ik enorm kwetsende dingen zeg dan die niet overeen komen met wie ik ben, dan zie ik enkel nog slechte dingen )maar de dag erachter omdat ze weten dat het een foute stemming is waar ik inzit wachten en wanneer ik terug wakker word sturen ze hoe gaat het nu? Voel je je beter ? Alles ok nu? Wat is er gebeurd gisteren? En dan lukt het wel om te antwoorden en is het ook meestal voorbij door te praten en het begrip en liefde die mensen geven.. want door deze mensen blijf ik niet hangen voor dagen en mijzelf opsluiten om mezelf te beschermen Dus aub aan alle mensen die geen bordeline hebben bedenk strategieen die helpen! En stop met zeggen dat je borderliners uit de weg moet gaan! Hoe onrespectvol en ongevoelig zijn jullie dan?!!!!! Voor elk probleem is een oplossing. Vechten voor de personen die je graag zien! Want een borderliner gaat ook door het vuur en meer voor iemand die ze graag zien. Sterkte en vooral niet opgeven!! Veel liefs

Jaren heb ik met een borderliner geleefd met narcisitishe trekjes, deze vrouw heeft mij en me kinderen uit een vorig huwelijk kapot gemaakt. Advies voor partners van bordeliners zoek hulp en ga weg als de bps niet onder controle is, inmiddels al wat jaren van er af ze heeft al weer vele vriendjes gehad obsessie kwa seks had ze’ en we hebben nog steeds last van haar treiter acties. Zelfs de eigen kinderen wonen er niet meer en hebben we goed contact mee die zien haar moeder liever weg kwijnen in een kliniek dan dat ze vrij rond loopt.

Ik wil praten
Al zo lang wil ik praten
Mijn mond dicht
Mocht niet wenen, mocht niet kwaad worden,
Om hulp heb ik gesmeekt, doch kwamen er enkel doornen
Mij verbergen in mezelf, soms enkele vreemden die de noodkreet zagen
Maar geen enkele bood genoeg hulp of zorg,
Geen enkele kon een brug bouwen zodat ik er kon overlopen. Waar is dat touw, helicopter waarom heeft niemand gevochten.
Ik was zo jong. Waarom heeft niemand voor mij gevochten? Waarom hebben buren hun ogen gesloten? Was ik geen persoon? Was ik geen mens? Was ik echt niets waard? Waarom word ik veroordeeld om een persoonlijkheidsstoornis die mij heeft beschermd, afgeschermd toen ik 6 jaar was? Nu ik ouder ben wil ik deze muren afbouwen want ze zijn geen bescherming meer..
Borderline heeft ervoor gezorgd dat ik kon overleven, in een kelder heb ik mij afgezonderd, rustig zo kalm was het daar . Boven mij een oorlog, Roepen en tieren, borden breken. Bang ik was bang. Ik ging kijken had ik beter niet gedaan, met een armslag lag ik terug in de gang. Borderline heeft mijn gevoelens gesplits. Heeft mij beschermd . Mijzelf afgeschermd van de wereld en mij in mijzelf doen keren. Beschermd toen er geen hulp was!!! Mijn zus legde een hand over mijn mond om mij te beschermen tegen mijn eigen vader. Waarom heeft die rechter hem bezoekrecht gegeven? Waarom???? Waarom was de mmatschappij er niet voor mij? Ik ben toch ook een mens? Ik was zo jong? Wat heb ik toen misdaan om dat mee te maken? Waarom heb een persoonlijkheidsstoornis waar mensen op afkijken? Waarom draaien jullie u rug en sluiten jullie de ogen? Ik wil niets anders dan beter worden en vecht er zo hard voor. Maar veel woorden maken mij triestig alsof ik het verdiend heb. Maar wat heb ik misdaan als 3 en 6 jarige wat heb ik misdaan?

Als iemand met borderline zijn sommige reacties die hier te lezen zijn erg kwetsend en sommigen kan ik wel walgelijk noemen. Als je niet wilt begrijpen wat er gebeurd met iemand met borderline, sta je niet in je recht om dingen te zeggen zoals 'denk goed na voor je met iemand in zee gaat want de meeste zijn toch niet te helpen'. Iedereen met borderline is verschillend en de mensen die in een relatie zitten met iemand die extreme borderline worstelen, diep respect voor jullie. Maar als de ene instantie niet wilt helpen, ga dan ergens anders heen in plaats van te zeuren op het internet.

Kort samengevat, heb een relatie gehad met een bordeliner 6 jaar lang en werkste samen ook daarna is er door gebeurtenis geen contact geweest 4 maandennlang waardoor ik verder ben gegaan met nieuw relatie met een ander collega 2 jaar lang en is nu ook ovet, me ex borderliner wist dat ik een relatie had en heb niks meer vernomen, echter als ze crisis heeft belt ze me broertje en die gaat steeds langs om te praten en afgelopen week heb ik mijn ex bl gebeld en fijn gestoken en veel vewijten gehad waarom ik met de collega ging( ze hadden een hekel aan elkaar ) en dat zij wist dat ik gevoelens had, volgende dag belde ik me ex bl weer was ze nog wel boos leek het dat ik een relatie had.
Nu is ze niet meer bereikbaar, heb haar berichten gestuurd zoals als je steun nodig hebt kan je me bellen, en dag later weer een bericht gestuurd met ik denk dat je boos op me bent maar als ik je kan steunen hoor ik het wel van.
Ze is meer boos omdat ze dacht dat ik bewust de relatie ben begonnen om mijn ex bl geknte maken en dat uitgelegd dat niet zo is en zij houd vol van niet, ik ben niet meer op ingegeaan.

Is ze dit aan het verwerken dat ik ineens contact opneem?, Zou ze tot inkeer komen en nog contact met me opzoeken?
En waarom belt ze mijn broertje steeds en zegt ze niet vertellen aan je broer?

Hallo Frank,

Dat je ex met je broer afspreekt betekent enkel dat ze er goed mee kan praten en hem vertrouwt. Voor iedereen is het moeilijk om te zien als een ex een nieuwe relatie heeft en gelukkig is. Als ze borderline heeft is het zeer moeilijk voor haar omdat ze enorm veel prikkels voelt en ze heel gevoelig is en allesin details opmerkt en een plaats moet geven. Laat haar met rust, je hebt haar gekwetst door op jullie werk te beginnen met een andere vrouw. Blijkbaar wil je terug contact met haar maar zij voelt dat je in die tijd helemaal geen rekening hebt gehad voor haar gevoelens doordat je haar hebt gedwongen om te zien op hoe jij een nieuwe relatie bent begonnen vlak voor haar ogen. Kwetsend ook voor geen borderliners. Dus geef haar ruimte en heb respect voor haar.

Ik heb haar veel aan de lijn gehad huilend, lief doen tegen me enz.
Nu ineens geen contact.

Denk dat ze het zwaar heeft.

Ik ben niet bij haar weggegaan zij heeft het uit gemaakt en verder niks meer laten horen maanden lang en nu het is met mijn duikt ze op rn heeftnze een relatie en ontkent ze het.

Ik laat haar met rust

Ik was 12 jaar getrouwd met een man bij wie uiteindelijk de diagnose BL gesteld is nadat de therapeut tijdens relatie therapie aangaf dat het probleem in de relatie veroorzaakt werd door hem. Zij kon geen verdere begeleiding geven zolang er niet door ex aan zijn stoornis gewerkt werd. In de beginjaren hadden we heftige ruzies (zijn kant) maar dacht ik nog dat het zijn temperament was. Hij was altijd jaloers maar daarin kon ik me goed aanpassen (niet naar andere mannen kijken en al helemaal niet praten met vreemden), deed ik dat wel dan sprak hij de man aan en maakte later thuis ruzie om het voorval. Na de geboorte van dochter lief werd het ernstiger omdat ik nu alleen nog diende als moeder. Vriendinnen waren heksen die slecht op me inspreken en tantes waren het kwaad zelve. Als ik de baby optilde op een verkeerde manier deed ik dan om aandacht van de mannen te trekken zodat ze goed mijn achterwerk konden bekijken. Hij gaf veel geld uit aan dure apparaten, alles moest nieuw zijn, kleding moest merk zijn en alles werd trots gedeeld met de buitenwereld. De huur konden we vaak niet betalen. Zaken werden zwart wit. Was ik het niet eens met hem dan was ik de vijand en die moest kapot worden gemaakt. Deed ik wel iets wat hem beviel dan was ik de beste vrouw ooit. Op een gegeven moment kreeg ik hartkloppingen in situaties en was ik alleen maar bezig om een aanval van hem te vermijden. Zei ik niets verkeerds, keek ik wel goed etc. Ik kreeg zoveel stress dat ik uitviel op werk, in therapie ging (want wat deed ik nou telkens verkeerd?!) En hem meekreeg naar relatietherapie. In die gesprekken vertoonde hij hetzelfde gedrag en ik zag letterlijk dat de psycholoog haar techniek aanpaste want de focus verschoof naar zijn denken en zijn gedrag en daar liep hij in vast. Toen hij zei dat ex verder onderzocht moest worden voelde ik opluchting. Na 12 jaar vroeg ik de scheiding aan, die duurde 2 jaar omdat hij niet meewerkte terwijl hij ondertussen een meid van 20 jaar jonger zwanger had gemaakt..tot op de dag van vandaag gaat de communicatie altijd moeizaam, nog steeds beschuldigd hij, scheldt hij en manipuleert en ondanks dat ik er los van ben is het altijd weer slikken.
Sterkte aan iedereen.

Dank voor deze tips. Enkele maanden geleden heb ik op het werk een leuke vrouw leren kennen. Maar na enige tijd begon ze vreemd gedrag te vertonen; ze negeerde me ineens en vanuit het niets werd ze keihard en kreeg ze een woedeuitbarsting. Toen ik twee weken later (het was uit) een kop thee in haar handen drukte was ik plotseling weer de leukste en de liefste. Maar, erover praten was lastig; dan duwde ze me weer weg. Dat patroon bleef en deed mij vermoeden dat dit speelt. Bijvoorbeeld: afspreken buiten het werk om lukt niet, dan wordt ze ongrijpbaar en gaat ze me negeren of wordt ze keihard. Op het werk doet ze heel lief en zegt ze na 3 weken (!) dat ze van me houdt. Kort geleden weer uit het niets een keihard apple en enkele dagen later een enorme woedeuitbarsting op het werk. Ik ben haar leidinggevende en het gevolg is dat we nu haar contract niet verlengen. Ik kan daarin niet anders. Alles wat hier staat herken ik bij haar; het is alsof het over haar gaat. Op zich raakt haar gedrag me niet, hoewel ze wel over mijn grenzen heen gaat en ze ook niet accepteert als ik ze aan geef. Maar ik laat het me niet raken.

Bedankt voor deze tips. Het is nu weer uit, en ik weet, ondanks deze tips, niet of ik dit nog wel wil. Maar dat ligt er vooral aan dat ze niet open staat en het niet bespreekbaar is. Ik zou graag willen dat ze hulp zoekt, maar ze staat er niet voor open. En dat is wel een breekpunt voor me. Toch dank, wellicht gaat het helpen de komende tijd; al is het maar voor mijzelf... ;)

Beste Pim, het is alweer een paar jaar geleden dat je jouw berichten hebt geplaatst. Voor mij erg herkenbaar in wat ik heb meegemaakt…
Ik zou graag willen weten of je nog contact hebt gehad met haar of dat er nooit meer contact is geweest sindsdien..

En daarnaast zou ik graag willen weten hoe het nu met jou zelf gaat, ook al ken ik je verder niet. Heb je inmiddels je geluk gevonden in een andere liefde? Denk je nog steeds aan haar? Dat soort dingen.. ik hoop dat je dit nog ‘n keer leest want kan me ook voorstellen dat je alles achter je hebt gelaten en deze site daarom ook nooit meer zal bezoeken ;-)

Beste Wout,

Heb inderdaad deze site al een hele tijd niet meer bezocht; tot vandaag; zodoende lees ik jouw berichtje. Ik wil zeker kort op je vragen ingaan.
Er is geen contact meer geweest tussen mijn ex-partner en mij. In het begin was het moeilijk om geen contact op te nemen. Nu weet ik dat dit een goed besluit is geweest. Bij tijd en wijl denk ik nog weleens aan haar en koester de diverse herinneringen. Gelukkig heb ik verschillende goede vriendschappen opgebouwd door de jaren heen, waar ik veel aan heb. Een 'andere liefde' is er niet meer gekomen; ik ben tevreden met mijn huidig leven en probeer te genieten van elke dag.

Met vriendelijke groet, Pim