Als ik mijn leven nu bekijk, vind ik dat ik niet hoef te klagen. Ik heb leuke vrienden, ik doe leuke dingen, ik voel me goed.. Maar dit is niet altijd zo geweest. Een aantal jaar geleden draaide alles in mijn wereld nog om het (niet) eten. In die tijd was er amper tot geen ruimte voor dingen die ik echt leuk vond. Vrienden had ik wel, maar ik kon oprecht de tijd niet vinden om daar nog leuk mee af te spreken. Hobby’s had ik ook, alleen had ik geen zin meer om er iets mee te doen. Sporten heb ik veel gedaan, maar ook hier moest ik mee ophouden. Alle tijd die ik over hield werd automatisch gevuld door mijn eetstoornis.

Dit gebeurde heel geleidelijk. Etentjes, verjaardagen, dagjes uit, waren de eerste sociale activiteiten waar ik niet meer heen ging. Even langs een vriendin na school? Ook hier stopte ik uiteindelijk mee. Mijn leven begon zich te vullen met angst. De enige plek die veilig voelde was mijn kamertje thuis. Op deze manier werd mijn cirkel heel klein. Vriendinnen sprak ik nog wel eens, op msn bijvoorbeeld, of aan de telefoon. Dit kon prima vanuit mijn eigen veilige kamertje. Dan was het goed.

Langzaamaan distantieerde ik mij van de rest van de wereld. Alle tijd die ik over hield werd snel ingepikt. Mijn eetstoornis wist hier wel raad mee. Op deze manier werd mijn angst meer en meer gevoed. Natuurlijk gebeurde het nog weleens dat ik naar een verjaardag ging (of moest), maar liever wilde ik thuis zijn, mijn eigen tijd benutten. Dat is wat ik deed, dacht ik. Ik had helemaal geen tijd om in een kringetje te zitten en vieze hapjes te eten. Ik moest mijn tijd nuttig gebruiken. Daar had ik zo mijn eigen visie op. Hiernaast werd ik ook steeds banger om buitenshuis te eten en te drinken.

Als ik terugdenk aan de tijd van mijn eetstoornis, denk ik vooral terug aan hoe beperkt ik mij voelde. Dit maakt me nu verdrietig. Ik heb zo heel wat uren in supermarkten doorgebracht, puur met het lezen en vergelijken van verpakkingen. Ik kan me dat nu niet eens meer voorstellen, maar ooit was dit mijn realiteit. Mijn leven. Zo zijn er zat dingen waar ik heel druk mee was, waardoor ik andere dingen liet schieten.

Afgelopen jaar merkte ik steeds vaker dat ik dingen heb 'gemist.' Zo ben ik vroeger nooit echt uitgegaan, had ik nog nooit echt gekampeerd en had ik tot voor kort nooit een festival bezocht. Niet alleen hielden mijn angsten mij tegen, ook was ik ervan overtuigd dat ik er echt geen tijd voor had. Ik bedacht smoesjes dat ik het toch niet leuk zou vinden. Jarenlang heb ik ook echt gedacht dat ik kamperen vreselijk zou vinden, terwijl ik het nog nooit had gedaan.

Zolang ik dit maar vaak genoeg zei, geloofde ik het zelf wel en werd de enige behoefte die ik had om mee te gaan gestild. Als ik niet mee hoefde, hoefde ik ook niet na te denken hoe ik dit überhaupt moest gaan doen met een eetstoornis. Ik heb hard nagedacht over wat mij in die periode misschien zou hebben geholpen. Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik denk dat ik vooral tijd nodig had. Om te herstellen en om in te zien dat het ook anders kan. 

Op dat moment kon ik niet inzien hoeveel ruimte ik mijn eetstoornis op deze manier gaf. Ook al weet ik zeker dat ik toen altijd zou hebben ontkend dat dit de eetstoornis was. Ik zag oprecht het probleem niet. Nu, veel later, kan ik pas de verbanden en het grotere plaatje zien. Ook zie ik nu hoe heftig de eetstoornis mij in zijn greep had.... 

Hoeveel ruimte neemt jouw eetstoornis in?

Fotografie: pexels.com