Zestien weken zijn voorbij gevlogen. Het is weer hoog tijd om aan de slag te gaan. Zestien weken geleden begon mijn verlof en ik was dit keer blij dat het zover was. Ondanks dat mijn zwangerschap redelijk soepel verliep, was het behoorlijk pittig te combineren met een klein en vooral actief kind in huis. Ik had niet verwacht dat ik zo blij kon zijn met rust, omdat ik niet graag niks doe. Alleen is er van het niksen niets terecht gekomen…

Vier weken voor mijn uitgerekende datum ging ik met verlof. Ik was er klaar voor. Beentjes omhoog en genieten van de laatste weken! Daar kwam echter niks van terecht. Mijn dagen vlogen voorbij en werden gevuld met ontzettend veel speelmomenten met mijn oudste dochter Romy en het voorbereiden voor onze tweede dochter. Ondanks dat er weinig ruimte overbleef voor rust heb ik hiervan genoten. Naarmate mijn uitgerekende datum dichterbij kwam, kwam ook het besef dat dit de laatste dagen zouden zijn die ik alleen had met Romy. Straks zouden we met zijn viertjes zijn en zouden de momenten met Romy alleen minder vaak voorkomen.

Ondanks dat ik er naar uitkeek om onze tweede dochter te verwelkomen, vond ik het ook wel jammer dat ik straks niet meer alleen zou zijn met Romy. Onze start verliep moeizaam, maar mijn liefde voor haar is zo intens groot geworden. Ik vond het ergens dan ook verdrietig dat onze tijd alleen samen ten einde kwam. Des te meer ik genoot van elk moment dat we nog met z’n tweetjes hadden.

Op een zondag was de uitgerekende datum en ik was zo benieuwd of ze zou komen of dat ze ook later zou zijn. Het was al een paar weken aan het rommelen, maar de weeën zetten niet door. Ook die dag wilde ik niet zitten wachten en maakten we nog een wandeling en gingen boodschappen doen. Ondertussen zuchtte ik wat 'harde buiken' weg. Na een lekkere lunch gingen we met z’n allen een middagdut doen. Ik had heerlijk geslapen! Hierna begonnen we toch te twijfelen of het niet begonnen was en belden we rond 15.00 uur de verloskundige. Romy werd ondertussen opgehaald door mijn zus, terwijl de verloskundige binnen liep. Hierna ging alles in een sneltreinvaart.

De weeën werden heftiger vanaf het moment dat Romy weg was. Het was net alsof mijn lichaam dacht 'Oké, we kunnen!'. Na de eerste controle moesten we meteen vertrekken richting het ziekenhuis waar ik zou bevallen op medisch advies. Toevallig hoorde ik de verloskundige aan de telefoon zeggen dat we naar verloskamer 7 moesten. Hier moesten we zo’n 21 maanden geleden ook zijn! Dit begon wel erg echt te worden en de zenuwen gierden door mijn lichaam. Gelukkig/jammer (het is maar hoe je het ziet..) had ik niet veel tijd om stil te staan bij dit alles want iets voor 8 uur ‘s avonds werd onze dochter Livia geboren.

Nog die avond gingen we met z’n drietjes naar huis en toen stonden we er weer alleen voor. Ik was doodop en we moesten de nacht overleven totdat de kraamhulp de volgende ochtend kwam. Ondanks dat we het al een keer eerder hadden meegemaakt voelde alles zo onzeker. Het hielp niet mee dat Liv niet wilde drinken. Het drinken bleef de dagen erna moeizaam en er werd een korte tongriem bij haar geconstateerd. Dit voelde in eerste instantie als falen. Hierdoor kon ze niet goed drinken bij me en viel ze behoorlijk af. Door middel van bijvoeding moest ze weer op gewicht komen en ik moest andere manieren vinden om de voeding op gang te brengen. Achteraf zijn we slechts een week in de weer geweest hiermee, maar op dat moment duurde alles een eeuwigheid. De tongriem van Liv werd erna gekliefd en sindsdien ging het drinken stukken beter.

Ondanks dat het gedoe rondom voeding slechts een week duurde, riep het de nodige herinneringen op. Het lukte me weer niet. Ik kon mijn kind weer niet voeden. Het ging weer fout. Gelukkig kon ik dit keer deze gedachtes snel opzij schuiven. Het bijzondere vond ik vooral dat het me lukte dit te doen door Romy. Ik vond de kraamtijd destijds ontzettend moeilijk en het is soms nog best confronterend om erbij stil te staan. Ik baal ervan dat het als een soort donkere wolk boven onze tijd samen hangt. Het is iets wat ik nooit geheel zal vergeten, maar ik hoop dat het mij met de tijd lukt om het beter in het verleden te laten. Gelukkig licht zij nu echt mijn dagen op en is zij nu degene die me elke dag aan het lachen weet te maken met haar gekke streken. Voor haar moet ik door gaan, voor haar wil ik doorgaan.

Nu niet meer alleen voor Romy maar ook voor Liv. Het is soms nog behoorlijk zoeken naar een balans met beide dames. Dutjes zijn soms een uitdaging, omdat het niet helemaal synchroon loopt, maar het gaat goed met ons, het gaat goed met mij. Mijn tweede zwangerschap was geen tweede kans, maar ik ben blij dat ik het enigszins heb mogen ervaren zoals ik het had gehoopt.

Nu is het weer tijd voor mij om aan de slag te gaan bij Proud2bme en ik ben dankbaar dat ik mijn werk zo goed kan combineren met het moederschap. Ik ben dan wel 16 weken weg geweest, maar echt weg kon ik nooit zijn. Ik hoop dat ik jullie de komende tijd weer mag (onder)steunen in jullie strijd.

Tot op het forum of in de chat!

♥