Als ik later groot ben, dan word ik.......? Sommige mensen weten al van jongs af aan, wat ze later willen worden en andere mensen komen daar pas jaren later achter. Het is soms een ware ontdekkingstocht om te ondervinden wat je later het allerliefste wil gaan doen in je leven. Een ontdekkingstocht waarbij je de nodige hobbels kan ondervinden. Eén van die hobbels kan een eetstoornis zijn, want die kan je ontdekkingstocht behoorlijk dwarsbomen.

Wat nou als je uiteindelijk de studie hebt gevonden die je heel graag wilt volgen. Een studie waar je later je beroep van wilt maken, wat moet je dan als je eetstoornis dat toekomstplaatje komt verstoren?

Ga je dan kiezen voor het toekomstplaatje wat je voor ogen had, de keuze maken om aan je eetstoornis te werken of is een combinatie mogelijk? Dit zijn veel vragen en dillema's, die een aantal van jullie vast wel herkennen. Het zijn vragen en dillema's waar ik zelf ook tegenaan ben gelopen.

Toen ik op de middelbare school zat was ik totaal niet bezig met de opleiding die ik na het eindexamen wilde doen, ik was alleen maar bezig met overleven. Daarbij vond ik alles wel leuk, van archeologe tot dierenartsassistente en van psycholoog tot modeontwerper. Uiteindelijk ben ik een opleiding voor doktersassistente gaan volgen, want in de krant stond dat ze die nodig hadden. Niet echt een groot succes, want in de eerste week wist ik al dat het beroep 10x niks voor mij was, maar ik heb de drie jaar wel uitgezeten.

Ik heb altijd een grote passie voor mode en kunst gehad en na opleiding nummer 1 ben ik naar de mode/ styling academie gegaan. Helaas ook dat was niet het meest grote succes en na een jaar had ik het besluit genomen om te stoppen. Daarmee kwam er lichtelijk een faal gevoel naar boven. Kon ik niet gewoon even fatsoenlijk een opleiding afmaken en het gewoon leuk vinden? Na een jaar was ik uitgeblust en compleet mijn grenzen voorbij, maar dat stukje was ik even vergeten. Evenals het gegeven dat het gewoon echt een keiharde opleiding was. Een opleiding waarbij je het niet erg moest vinden om bij iedere beoordeling te moeten aanhoren dat docenten je werk afkraakten om zo te zorgen dat je de volgende keer nog beter ging presteren, terwijl het eigenlijk goed was.

bron foto

Wat me in deze jaren natuurlijk ook niet hielp, was mijn eetstoornis die van kwaad tot erger werd, maar ook dat deel was ik ‘even vergeten'. Al wist ik al heel lang dat het niet goed ging en dat ik eigenlijk hulp nodig had. Alleen zat hulp vragen en accepteren toen nog niet in mijn ‘woordenboek' en dus ging ik zo genaamd vrolijk verder in mijn zoektocht naar ‘wat wil ik later worden, als ik groot ben?'. Want voor mij was op dat moment een opleiding vinden die ik echt leuk vond en zou afronden, pas echt succesvol. Dan zou ik het echt hebben gemaakt en kunnen zeggen tegen mezelf 'kijk, nou heb je het goed voor elkaar gekregen'. Had ik mezelf toen maar op zijn minst één keer de vraag gesteld ‘Wanneer heb je het goed voor elkaar: Als je hulp gaat zoeken op het moment dat je weet dat het slecht gaat of gewoon maar door hobbelt en jezelf ondertussen compleet de vernieling in helpt?'

Na opleiding nummer 2 heb ik ruim een jaar ‘pauze' gehouden om even tot bezinning te komen. Pauze tussen haakjes, want ik ging 36 uur per week werken. Want ja, ik moest mezelf wel nuttig maken, aangezien ik voor mijn gevoel tot twee keer toe had gefaald. Ook is dit achteraf gezien natuurlijk klinkklare onzin, want hoe kan je nou in hemelsnaam pauze nemen en tot bezinning willen komen als je 36 uur per week werkt en een eetstoornis hebt? Het meest positieve aan dat jaar was, dat ik had ontdekt wat voor studie ik wilde gaan volgen en wat ik later wilde worden. Ik wilde namelijk heel graag als pleegzorgbegeleider gaan werken en het liefst nog zo snel mogelijk ook.

Ik voegde de daad bij het woord en ging de versnelde versie van de opleiding SPW-4 volgen. Gelukkig was dat wél een groot succes, ik vond de opleiding super leuk! Alleen begon mijn eetstoornis zijn dieptepunt te bereiken. Het advies van mijn psychologe om te minderen met stage en school, sloeg ik (heel hard) in de wind. Evenals het nadrukkelijke advies van het centrum voor eetstoornissen om mezelf zo snel mogelijk te laten opnemen. Hallooooo wat dacht iedereen, dat ik zou gaan minderen met school, stage en werk? En minderen; wat houdt dat precies in en hoe doe je dat? Ik had echt gedacht heel blij te zijn als ik na twee jaar de opleiding had behaald, helaas was dat niet waar.

Ondertussen had mijn eetstoornis het punt bereikt, dat ik helemaal niet in staat was om blij en gelukkig te zijn. Ook hierbij weer een achteraf moment, want had ik maar eerder geluisterd naar mijn psychologe. Aan het einde van die zomer, heb ik mezelf laten opnemen. Een jaar later ben ik begonnen aan de HBO opleiding Maatschappelijk werk & Dienstverlening. Ik wilde mijn ontdekkingstocht naar 'Als ik later groot ben, dan word ik....?' pleegzorgbegeleider, voortzetten. Dat wilde ik uiteraard zo snel mogelijk gaan doen. Dus ook deze opleiding heb ik in de versnelde versie gevolgd.

Maar wat was het anders dan opleiding nummer 1 en 2? Mijn eetstoornis was niet ‘overgewaaid' zoals ik aan het begin van mijn opname had gedacht/gehoopt, maar ik was nu oprecht gelukkig en kon genieten van het leven en eten. Het verschil was dat ik tijdens deze studie wel tijd en ruimte maakte voor therapie, want ik had er een nieuw doel bij. Ik wilde namelijk gezond en trots mijn diploma in ontvangst nemen. Na een HBO studie in drie jaar te hebben afgerond en twee jaar als pleegzorgbegeleider te hebben gewerkt, heb ik dit jaar op 29 juni in alle gezondheid en vol trots mijn diploma in ontvangst genomen.

bron foto

Ik ga jullie niet zeggen dat het eenvoudig is om je studie en stage te combineren met therapie. Het is niet eenvoudig en de beslissing daartoe evenmin. Alleen heb ik vaak wel heel zwart/wit gedacht, waardoor ik de optie om tijdens de andere studies in therapie te gaan, niet serieus nam. Ik dacht namelijk als ik voor therapie kies, dat ik dan moest stoppen met school. Maar er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Je kan hierover een gesprek met je studiebegeleider, mentor, coach e.d. aangaan en de situatie bespreken. Ik heb op die manier het zo kunnen regelen dat ik bepaalde lessen in een andere klas kon volgen, zodat ik uiteindelijk twee dagen vrij had voor therapie. Helemaal stoppen met stage is misschien in eerste instantie heel drastisch, maar je zou ook kunnen overleggen om een dag minder stage te lopen om eens te bekijken voor jezelf wat die dag je kan opleveren.

Je eetstoornis kan lastig zijn in combinatie met stage, omdat je dan te maken krijgt met andere mensen en in een ander ritme komt. Ik kon me daar in het begin behoorlijk druk over maken. Opmerkingen als ‘Goh wat eet jij veel boterhamen' maakten het er niet altijd makkelijker op om bij mezelf te blijven.
Als ik hier alleen mee zou rondlopen, dan had ik binnen no time door de bomen het bos niet meer gezien en had ik uiteindelijk wederom een opleiding niet af kunnen sluiten zoals ik dat het liefste zou willen.

Het begin van deze blog ‘Als ik later groot ben, dan word ik....?' slaat eigenlijk op een vraag die verder gaat dan het beroep waar je graag voor wilt gaan. Stel dat je bijvoorbeeld bent afgestudeerd als docent, maar daar nooit trots en blij over hebt kunnen zijn omdat je eetstoornis dit gevoel in de weg staat. Wat ben je dan later als je 'groot' bent? Gelukkig of ongelukkig?

Ik heb een verzameling aan opleidingen en bij nummer 4 kon ik echt trots en gelukkig zijn. Heb ik gefaald omdat het me zoveel opleidingen heeft gekost? Nee, want het is ook lastig om te ontdekken wat je nu echt graag wilt. Je komt daar alleen achter door te proberen en te ervaren. Heb ik gefaald omdat ik tijdens mijn laatste studie heb gekozen voor de combinatie school, stage, therapie en me niet volledig heb gefocust op school en stage? Nee want hiermee heb ik voor mijn eigen leven en geluk gekozen.

Als jij voor de vraag en het dilemma staat of het verstandig is dat je gaat stoppen met school, voor therapie kiest of een combinatie, stel jezelf dan eens de volgende vragen: 'Met wat voor gevoel wil ik mijn diploma in ontvangst nemen en wat gaat het me opleveren om verder te gaan zoals het nu gaat?'. Stel dat je een studie gaat verlengen met 1 of 2 jaar, hoe erg is dat in werkelijkheid? Wat zijn die jaren op een heel leven en je uiteindelijke geluk? Geef jezelf alle ruimte en tijd die je nodig hebt om je geluk te vinden en te ontdekken wat jij graag wilt!