Afgelopen paar weken heb ik gemerkt dat stress echt een enorm groot effect op je lichaam kan hebben. Een aanslag is het als het ware. Bij mij uit dat zich vaak in spastische darmen, een ongebalanceerde hormoonspiegel, een sombere stemming en vooral een 'ik zit niet lekker in mijn vel'-gevoel.

Stress is overal. We ervaren het allemaal wel: stress door werk, studie en weet ik veel wat nog meer. Een van mijn grootste oorzaken van mijn eetstoornis was ook stress vanuit huis. Ik had een niet zo lieftallige moeder, die constant tegen me liep te zeiken over wat ik niet goed deed, me vertelde dat ik nooit genoeg was en (helaas) nog veel meer. Het was ook echt nooit goed. Elke keer als ik naar school ging of ergens anders was, merkte ik dat mijn stress wat verminderde. Maar zodra ik op weg naar huis ging, of thuis was, kwam die stress weer naar boven. Ik heb toen onder andere ook mijn eetstoornis ontwikkeld, om met die stress om te gaan. Maar uiteindelijk is dat natuurlijk niet de oplossing.

Stress heeft dus een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van mijn eetstoornis. Als jij een eetstoornis hebt, weet ik niet of dat misschien ook een van de oorzaken zou kunnen zijn geweest. Maar ik weet wel zeker dat jij ook stressvolle situaties mee hebt gemaakt, en nog steeds meemaakt. Wie niet trouwens?

Een paar weken terug had ik tentamens. Aangezien mijn darmen mijn zwakke punt zijn, had ik tijdens die tentamenweken zoveel last van een opgeblazen buik, spastische darmen en constipatie, dat ik me echt heb afgevraagd: is dit nu echt nodig? Ik merkte ook dat ik, doordat ik stress had, ook neigingen had om toch weer naar mijn oude vertrouwde eetstoornis te grijpen. Begrijp me niet verkeerd, dat deed ik niet, maar ik merkte wel de 'symptomen' op. Soms zwichtte ik, en dacht ik achteraf: niet zo slim, nee. Maar dan pakte ik het meteen weer op zodra ik het door had, want ja, teruggaan is geen optie. Soms was ik er net op tijd bij, en bedacht ik: hoe ik me zou voelen als ik toch zou toegeven en is dat het waard. Dan is het antwoord altijd 'nee'. Ik heb zo ontzettend hard gewerkt om uit deze ellende te komen, dus teruggaan gaat mij zeker niet helpen. Hoe moeilijk het soms ook is.

De afgelopen paar jaren heb ik langzaamaan mijn oude patronen doorbroken. Niet alleen op eetstoornisgebied, maar ook op andere gebieden. Ik moest vroeger altijd van mezelf x, y en z doen. Bijvoorbeeld minstens een 8 halen voor elke toets en zoveel minuten wandelen op een dag. Anders was ik een teleurstelling. Natuurlijk klopt dit niet. Door mijn eigen patronen te herkennen, heb ik dingen kunnen veranderen. Ik heb me vooral afgevraagd waarom ik dit deed/doe en of dit helpend is voor mij. Schuldgevoelens horen daarbij. Ik voel me wel vaker schuldig, echt, en ik weet dat het ontzettend moeilijk is. Je kan afleiding zoeken, wat ik soms zeker doe, maar om er echt doorheen te komen is het nodig die schuld te voelen. Jezelf echt af te vragen: waar doe ik dit voor? Waarom wil ik dit? Waarom voel ik me schuldig? Wat wil ík? Want uiteindelijk ben jij degene die je leven bepaalt, niemand anders doet dat. Afleiding is ook alleen tijdelijk. Alleen als je echt eerlijk tegen jezelf bent, zal je hier doorheen komen. Anders is het schijn en vluchten.

Daarnaast zorgt een eetstoornis ook voor ontzettend veel stress in je lichaam. Je lichaam heeft veel tijd, liefde, geduld, rust en eten nodig om te herstellen. Het geven van rust is zo ontzettend belangrijk. Alles is van slag en de stress-levels in je lichaam zijn ontzettend hoog. Dat is ook waarom zóveel mensen met een eetstoornis last hebben van hun darmen. Je darmen weerspiegelen nu eenmaal ook je stress-niveaus. De enige manier om die te laten dalen heb je rust en eten nodig. De coronaperiode heeft mij daar enorm bij geholpen. Ik kon toen namelijk niet meer vluchten voor mijn problemen en gewoontes. Ik kwam ze hard tegen. Dat heeft me toen geleerd om eens stil te gaan staan bij alles, en te bedenken: ‘Wat wil ík nu?’, zoals ik hiervoor al zei. Het leven is het waard, want jij bent het waard.

Verder ben ik in de coronaperiode begonnen met mediteren en mindfulness om mijn stress omlaag te brengen. Het heeft deels geholpen, maar wat mij het meest heeft geholpen is het stellen van grenzen. Je hoeft niet altijd de allerbeste, allermooiste, allersnelste te zijn. Je leeft maar één keer en waarom zou je niet van elke dag genieten? Gun jezelf een middagje (of meer) vrij om eens gezellig in een koffietentje wat lekkers zoals een bagel, donut, taart of whatever te bestellen met een leuke vriend of vriendin. Gun jezelf die tijd om eindelijk eens die film te kijken of dat boek te lezen. Gun jezelf de mogelijkheid om eens lekker uit te slapen of uitgebreid te ontbijten (#teampancakesunday). Kortom, waarom moeten we ons leven altijd als een sneltrein leven?

De afgelopen jaren voelde het echt alsof ik maar doorging en doorging, en van alles wegvluchtte. Alsof ik in een sneltrein zat die maar door en doorging. Ik moest maar door. Niet voelen, niet anders, nee, gewoon gaan. Doen. Door. Tot ik dus door corona echt een keertje een remmetje voelde.

Afgelopen week had ik ook een gesprek met de studieadviseur, waarmee ik wel vaker sprak en toen ook de planning van komend semester uitdacht. Ik wilde eerst nog een vak gaan doen, maar ik zag al dat het te veel zou worden. Ik weet dat ik het wel kan, maar die stress is het me gewoon niet meer waard. Na al die jaren mezelf altijd te hebben gepusht, heb ik nu gezegd: "Nee, dit keer niet." Dit keer ga ik eerst mezelf een paar dagen vrij gunnen om te doen waar ik zin in heb, om vervolgens goed te plannen wat ik nou wil de komende paar maanden. Ik wil me gaan focussen op mijn carrière, mijn toekomst. Makkelijk was deze beslissing allerminst. Maar besloten is besloten. Een keertje een andere weg inslaan, is nooit verkeerd toch?

Deze instelling moet je eigenlijk bij alles hebben. Bij jou gaat het misschien niet om een extra vak of zo, maar misschien om wel of niet die therapie doen. Wel of niet eindelijk eens echt te gaan herstellen, of te stoppen met sporten. Gun jezelf die kans. Die rust. Er is meer dan voldoende tijd, zeker als je hersteld bent. Sla eens een weg in die onbekend en eng aanvoelt. Dit leidt meestal tot nieuwere paden, die weer nieuwe kansen in je leven brengen. Dit is precies waarom ik nu dus hersteld ben van mijn eetstoornis. Ik heb hetzelfde toegepast als toen. Eng was het zeker, maar meer dan alles waard.

Het leven hoeft niet altijd als een sneltrein te gaan. Gun jezelf eens een kans, denk aan dat lieve kleine kindje dat je vroeger ooit was. Zou je dat kindje dit leven gunnen dat je nu leidt? Zo niet, denk dan goed na (ik wil dus nu ook dat je een kwartier gaat zitten en nadenken): wat wil ik wel? Wat gun ik die kleine voor een leven later? En bedenk dan wat je moet doen om dat te bereiken. Nogmaals, stel je grenzen en vraag hulp waar het nodig is.

Dikke knuffels en sterkte.

Liefs, Jenny