Ik zie regelmatig voorbijkomen dat mensen willen stoppen met therapie. Ik herken dat wel. Ik heb zelf ook therapie gehad waarbij ik niet echt het idee had dat het me hielp. Het voelde als verspilde tijd. Elke keer als ik er weer naartoe moest, zag ik er als een berg tegenop. En na zo’n therapiesessie had ik weer het gevoel dat het een verspild uurtje was geweest. In mijn ogen was ik beter af zonder de therapie.  

Ik heb verschillende vormen van therapie gehad. De eerste keer dat ik in therapie ging, was het spannendste. Ik was nog nooit in therapie geweest en nu zeiden mensen opeens dat ik een eetstoornis had en dat ik in therapie moest. Wat kon ik verwachten? Zou ik een mannelijke of vrouwelijke therapeut krijgen? Zou het meteen helpen? Hoe lang duurt zoiets? Ik zat vol met vragen.

Ik heb altijd gezegd dat de eerst therapie mij niet heeft geholpen. Ik had een mannelijke therapeut waar ik totaal geen klik mee had. Mijn eetstoornis leek in het halve jaar dat ik daar was ook steeds erger te worden. Het afvallen sloeg om naar eetbuien, ik begon met laxeren, het overgeven nam toe en ik begon mezelf pijn te doen. Als je dit zo leest, dan lijkt het er inderdaad op dat die therapie me niet heel erg heeft geholpen.

Aan de andere kant weet ik dat die therapie wel degelijk iets met mij heeft gedaan. Ik kreeg opeens het inzicht dat ik een eetstoornis had en ik werd gewezen op alle gevaren. Het was niet zo dat ik opeens de hele eetstoornis opgaf, omdat die gevaren er waren, maar de jaren daarop hebben die gevaren wel regelmatig door mijn hoofd gespookt. Verandering begint in mijn ogen dan ook met bewustwording. Dus de therapie heeft ergens wel degelijk zin gehad.

Na een half jaar werd ik doorverwezen naar een andere hulpinstantie waar ze wat meer gespecialiseerd waren in kinderen met eetstoornissen. Deze instantie zou mij beter kunnen helpen om van de eetstoornis af te komen. Ik was benieuwd, maar had er tegelijkertijd een hard hoofd in. Als ze hier hetzelfde zouden doen als bij de andere instantie zou het vast ook niet helpen.

Ik had een hekel aan mijn therapeut. Ik vond haar maar zweverig en we hadden geen klik. Toch ben ik daar anderhalf jaar lang wekelijks geweest. De gesprekken vond ik ongemakkelijk. Ik vond het moeilijk om te praten en daardoor vielen er soms extreem ongemakkelijke stiltes. Ik wist mezelf geen houding te geven en werd daar enorm zenuwachtig van.

In therapie heb ik een hoop moeten praten. Praten zou helpen om inzicht te krijgen in de eetstoornis. Vaak werd er aan me gevraagd waarom ik deed wat ik deed. Waarom had ik bijvoorbeeld een eetbui? Waarom was ik zo bang om een onvoldoende te halen op school? Ik denk dat mijn meest gegeven antwoord is geweest “Dat weet ik niet”. Ik snap ook wel dat dat een antwoord is waar je als therapeut niks mee kan. Ik kan me ook wel voorstellen dat de therapie hierdoor een stuk stroever verliep. Maar op dat moment wist ik het ook gewoon echt niet. Ik vond het extreem moeilijk om te praten over mijn problemen en al helemaal in het begin.

Het praten ging na veel oefenen uiteindelijk wel iets beter, maar ik heb nooit het idee gehad dat de therapie me echt hielp en dat ik beter werd. Voor mijn gevoel ging ik niet vooruit en bleef ik hangen op hetzelfde punt. Ik heb dan ook vaak overwogen om een andere therapeut te zoeken of helemaal te stoppen met therapie. Het hielp toch niet.

Ik ben wel doorgegaan met therapie, maar wel weer bij een andere instantie. Aan de ene kant was de therapie heel anders, maar op bepaalde punten was het toch ook hetzelfde. Ik had opnieuw gesprekken om weer inzicht te krijgen in mijn eetstoornis. Ik had opnieuw gesprekken met mijn ouders erbij om meer inzicht te krijgen in onze manier van omgaan met elkaar. Ik had opnieuw groepstherapie en therapie met als doel het vergroten van mijn zelfvertrouwen. Alles was eigenlijk hetzelfde, maar toch ook anders.

Ik denk dat ik door de therapie daarvoor makkelijker kon praten tijdens deze therapie. Ik had natuurlijk al een hoop gesprekken gehad en ik had al wel degelijk wat meer inzicht in mijn eetstoornis. Door die therapieën heb ik situaties leren analyseren. Ik heb leren stil te staan bij mijn gevoel. Waarom voelde ik me soms zo rot waardoor ik een eetbui had? Waarom voel ik soms wat ik voel en doe ik wat ik doe? 

Jaren heb ik gedacht dat therapie dus niks voor mij was en het me niet zou helpen, maar uiteindelijk heeft dat het wel gedaan. Het heeft dan wel even geduurd, maar dat is het wel waard geweest. Ik snap dat mensen soms therapie op willen geven, omdat ze hetzelfde voelen als dat ik heb gevoeld. Maar tegen al die mensen zou ik willen zeggen dat ze door moeten gaan. Therapie heeft wel degelijk zin, maar het kost vaak gewoon veel tijd en geduld. Geef jezelf dan ook de tijd om te leren. Genezen doe je niet in een maandje tijd. Gun jezelf de tijd en geef de therapie een kans. Uiteindelijk zal je daar blij mee zijn.

Fotografie: Leanne Surfleet