Hoe en wanneer het precies is omgeslagen weet ik niet. Ik had zo veel controle en ik voelde mij zo sterk. Alles was gestructureerd. Zowel op mijn eten als mijn leven leek ik eindelijk grip te hebben. Ondertussen kreeg ik wel vragen en diep van binnen voelde ik ook wel dat het niet goed ging en dat ik er per dag meer regels bij leek te krijgen. Toch voelde ik mij sterk en voelde het op dat moment als de beste optie. Dat die regels en die controle plaats zouden maken voor oneindige eetbuien en braken, was nooit de bedoeling. Het was allebei niet gezond, maar ik voelde mij nog verder wegzakken en nog verder van huis dan ik al was. Ik ging van anorexia naar boulimia en er was niets dat ik kon doen...

Nu weet ik dat elke eetstoornis gaat om de problematiek erachter en dat er in geen geval sprake is van controle. Het gaat niet over eten. Een eetstoornis is nooit goed en geeft nooit voldoening, niet echt. Toch voelde ik mij een tijdje onoverwinnelijk. Het afvallen lukte en daarmee voelde het alsof ik echt iets presteerde. Ik had de regie over mijn eetpatroon en over mijn lichaam, dat doorzettingsvermogen heb ik! Mijn leven was gestructureerd en elke dag stond vast. Tot op de seconde na had ik al mijn maaltijden en sport trainingen gepland. Ik woonde nog thuis, dus dat maakte het ook makkelijker om zo gestructureerd te leven.

Toen ik ging studeren en even later op mijzelf ging wonen, veranderde mijn leven. Mijn eetstoornis veranderde mee. Alle regelmaat viel weg en ik belandde in een wereld van studenten-maaltijden en midnight snacks. Ik kwam in een voor mij onbekende wereld waar alles liep zoals het liep en iedereen onbezorgd met eten om leek te gaan. Ik was toe aan deze nieuwe stap en ik ging op in de chaos. Mijn eetpatroon veranderde daarmee ook in een chaos. Het leek even alsof ik ineens af was van alle strenge regels en dat voelde zelfs even bevrijd.

Ik mocht alles weer eten en er was even niets aan de hand. Totdat bleek dat mijn eetstoornis zich gewoon had aangepast aan de situatie. Er was helemaal niets soepeler geworden, mijn eetstoornis had gewoon dezelfde chaotische vorm aangenomen. Ik mocht alles eten, maar het mocht niet binnen blijven. Ik had nog dezelfde angsten en onzekerheden als daarvoor. Daar had ik niets aangedaan, dus die nam ik gewoon mee. Het lukte mij simpelweg niet meer om die regelmaat terug te vinden en die uitjes en etentjes te omzeilen, want ik wilde ook graag meedoen. Hier begonnen de eetbuien en hier begon dus ook het braken.

Ik mocht alles weer en hiermee kwam de grootste honger opzetten die ik in tijden had gevoeld. De hele dag door, altijd en overal, had ik honger. Ik was nooit vol en al helemaal nooit voldaan. Ik kon het niet meer stoppen en de paniek sloeg toe. In die paniek zocht ik naar oplossingen en mijn oplossing werd om het eruit te gooien. Ik kon namelijk al een tijd helemaal niet op een gezonde manier met eten omgaan, dus wist ik ook geen gezonde manier om met deze honger om te gaan. Het werd een zooitje en ik verlangde elke dag terug naar de controle die ik niet lang daarvoor nog scheen te hebben. Ik weet nog heel goed dat de anorexia voelde als iets waar ik altijd mee kon stoppen en dat ik dat gevoel kwijt was toen ik boulimia kreeg.

"Anorexia voelde alsof ik in het gareel kon blijven,
boulimia liet mij wild om mij heen slaan"

Hoe voorkom je dat je van de ene eetstoornis in de andere valt? Dat is een lastige vraag, maar wel iets wat je je misschien af kunt vragen. Het komt geregeld voor dat de ene eetstoornis zich inruilt voor een andere.  Alsof je een nieuwe eetstoornis-weg inslaat die op dat moment geeft wat jij nodig hebt en op dat moment beter bij je lijkt te passen. Dat is niet alleen tussen anorexia en boulimia. Het komt ook voor dat iemand met boulimia omslaat naar binge eating, of dat iemand met een eetbuien stoornis vervolgens anorexia ontwikkelt. Het kan alle kanten opgaan en zelf was ik mij er pas echt bewust van toen ik er middenin zat.

Uiteindelijk heb ik ingezien dat er nooit een groot verschil was tussen de verschillende eetgestoorde periodes. Ja, het zag er totaal anders uit en liet mij totaal andere dingen doen, maar het bracht mij hetzelfde. Het verdoofde mij en ik had het gevoel ergens controle over te hebben. Ik kon ergens mee bezig zijn, mij er totaal in verliezen en het was als een vriend die altijd voor mij klaar stond. Met beide eetstoornissen heb ik dit zo ervaren. Het was iets van mij, of ik nou iets te vieren had of mij verschrikkelijk voelde, hier kon ik mijn gevoelens in kwijt en ook meteen weer vergeten.

De uitkomst zou denk ik in alle gevallen hetzelfde zijn geweest. Hoewel ik dat natuurlijk nooit echt kan weten, maar ik vermoed van wel. Als mijn leven anders was gelopen en ik geen boulimia had gekregen, had dat denk ik ook geleid tot een moment waarop ik niet meer verder kon. Waarop ik echt hulp nodig had gehad en het zelf ook zat was geweest. Datzelfde is uiteindelijk ook gebeurd, alleen voelde het alsof ik eerst in de tussentijd iets nieuws aanleerde. Iets wat mij op dat moment opluchting gaf, maar wat mij ook op een dood spoor zette. Uiteindelijk kwam dat moment, dat ik niet meer verder kon en het zat was. Het was genoeg, maar ik wist zelf niet wat ik moest doen om eruit te komen. Dat punt is denk ik herkenbaar voor elke eetstoornis, of dat nu uit jezelf komt of met hulp van buitenaf.

"Hoe je kunt voorkomen dat je van de ene eetstoornis in de andere valt?"

Toch wil ik proberen om antwoord te geven op die vraag. Hoe je kunt voorkomen dat je van de ene eetstoornis in de andere valt? Ik denk dat dat hetzelfde is als wanneer je vraagt hoe je verergering van je eetprobleem of eetstoornis kunt voorkomen. Niet dat de ene eetstoornis erger is dan de andere, maar het zorgt ervoor dat het allemaal langer duurt. Hoe langer het duurt, hoe schadelijker het kan zijn en hoe moeilijker het kan zijn om te herstellen. Herstel is altijd mogelijk, maar hoe langer die weg is, hoe zwaarder het kan zijn. Waar je in het begin misschien nog het gevoel van controle hebt, zal dat met de tijd steeds meer als een gevangenis gaan voelen. Elke eetstoornis is een gevangenis, welke vorm deze ook heeft.

Problemen hebben met eten is niet normaal en is nooit iets wat je zelf hoeft op te lossen. Wat ik had kunnen doen om het te voorkomen? Eerder aangeven dat er iets niet oké was. Dat ik onzeker was en dat eten mij hierin gaf wat ik nodig dacht te hebben; controle en zekerheid. Ik vraag mij soms nog wel eens af waarom ik dat toen niet kon, nog voordat het echt uit de hand liep. Als het eerder had gekunt en als ik het had kunnen voorkomen, had ik dat waarschijnlijk wel gedaan. Blijkbaar kon het toen niet anders en wat dit mijn manier om met mijn gevoelens om te gaan. Ik denk ook dat mijn eetstoornis mij daarom zo dierbaar was op dat moment, ik wilde het ergens houden omdat ik het zo nodig had. Het was zo veilig. Het mocht mij niet afgenomen worden en ergens wist ik natuurlijk dat dat wel zou gebeuren als ik erover zou vertellen, maar daar had ik dan nog helemaal niets voor in de plaats. 

Die eetstoornis was het uiteindelijk nooit waard en heeft mij eigenlijk gigantisch in de steek gelaten. Als ik daar meteen open over had durven zijn, waren er mogelijkheden ontstaan. Mogelijkheden tot hulp, erkenning en herstel. Nu sloot ik al die mogelijkheden af, kon ik alleen maar mijn eetstoornis blijven volgen en was ik uiteindelijk nog verder van huis. Ik wilde wel een oplossing, maar kon er alleen maar op een eetgestoorde manier mee omgaan. Dat resulteerde in boulimia. Dat was geen oplossing.

Het is simpelweg nooit te vroeg om erover te praten en om aan te geven dat er iets niet lekker loopt. Al lijkt het nog zoiets kleins, wat je zelf wel op kunt lossen, een eetstoornis laat meestal niet zo maar los. Juist door erover te praten als het nog iets kleins is, zorgt ervoor dat het niet groter en sterker kan worden. Geef het niet de kans om groter te worden of om verder te ontwikkelen. Waar je je ook bevindt in eetstoornis-land, praten helpt en het kan erger voorkomen. In mijn geval heeft het zich in een hoop verschillende bochten gewrongen om toch bij mij te kunnen blijven. Trek je los en schreeuw om hulp. Zodat de eetstoornis naar de achtergrond kan verdwijnen en jij op een gezonde manier aan je herstel kunt werken. Dat is geen aandachttrekkerij of aanstellerij, dat is zorgen voor jezelf.

♥