Wanneer het in een gesprek gaat over de impact, de veranderingen door het coronavirus, voel ik me vaak nooit zo 'verbonden' met dit onderwerp. Voor mij is er - gelukkig - niet veel veranderd. Niet zo ingrijpend in ieder geval. Dat is helaas niet voor iedereen zo. Veel zaken zijn failliet gegaan, mensen zijn hun baan verloren, relaties zijn op de klippen gelopen en mensen zijn eenzaam geworden. Sommigen kregen een terugval in hun verslaving of eetstoornis en anderen verloren een dierbare. Soms misschien wel een combinatie van meerdere dingen en dat lijkt me heftig.

Tot een aantal weken geleden, heb ik vol gehouden dat de coronacrisis niet zoveel met me deed. Totdat ik twee weken geleden een weekend in Antwerpen was. Een stad waar ik graag kom, regelmatig ook ben geweest en waarin ik mijn hart een beetje verloren ben. Ik was er met mijn vriend en nog twee andere vrienden. Eén van hen was jarig, dat was ook de reden dat we daar waren. We liepen door de stad waar ik lang niet was geweest. Ik keek opnieuw mijn ogen uit. We gingen uiteten en winkelden totdat we honger hadden en op een terrasje neerstreken. Het voelde als vanouds, alsof de afgelopen anderhalf jaar niet had bestaan. Maar dat is een illusie natuurlijk. We liepen langs de lege panden en ook het tijdslot was een herinnering aan het feit dat het 'nog niet voorbij is'.

Op de laatste dag dat we in België waren, was er een hardloopwedstrijd: de marathon van Antwerpen. Een grote happening die een jaar ervoor niet door had kunnen gaan. De mensenmassa voelde eindeloos. Alsof iedereen die toen niet kon komen, zich had verdubbeld. Iedereen was enthousiast, want eindelijk kon het weer! En ook al ben ik niet zo van de mensenmassa's, ineens voelde ik het. Ik vóelde hoe Antwerpen stil had gestaan. Hoe al die hardlopers en hun evenementen stil hadden gestaan. Hoe ík op sommige vlakken ook stil had gestaan. Hoeveel ik eigenlijk had laten 'schieten'. En ineens voelde ik hoe ingrijpend het afgelopen anderhalf jaar ook voor mij is geweest, terwijl ik me tegelijkertijd ook zo verbonden voelde met die massa die ik niet kende. 

In het afgelopen anderhalf jaar ben ik gaan sporten. Ik heb cider gemaakt met vrienden, waarbij we om de beurt afspraken om zo de groep klein te houden. Mijn nichtje is geboren, maar ik durfde haar niet vast te houden, omdat ik bang was om haar en haar moeder ziek te maken. Mijn kat van 17 jaar overleden en als uitzondering op de regel, mochten mijn vriend en ik met z'n tweetjes bij het moment van inslapen zijn. Ook al had ik destijds niet door, corona heeft ook impact op mij gehad en heel eerlijk; ik voelde me soms somber. Niet zoals toen ik depressief was, het is anders. Waar ik destijds vooral paniek ervoer en alles teveel werd, voelde het nu soms alsof ik 'sluimerde'. Alsof ik niet meer vol kon genieten, niet meer in het moment kon duiken.

Soms wilde ik iets ondernemen en kon ik er ook echt zin in hebben, maar het kostte me meer moeite dan gebruikelijk om mezelf te motiveren. Om het ook daadwerkelijk te doen. Want wanneer puntje bij paaltje kwam, kreeg ik mezelf soms niet zover om de stap te zetten. Alsof het me even niet meer raakte. En dat terwijl ik eigenlijk juist zoveel voelde, maar vaak mocht ik dat allemaal niet voelen. Want; ik heb het goed. Ik heb een prachtige baan, een ontzettend fijne vriend, een appartement waar ik me thuis in voel. Maar soms kon ik er niet bij. Misschien ben ik wel iets angstiger geworden in het algemeen. Angsten die veel mensen hebben, onzekerheid - bang dat ik nooit een huis zal kunnen kopen bijvoorbeeld - en gevoelens die door een jaar waarin ontzettend veel gebeurt nog rauwer binnenkomen. 

Daarnaast merk ik dat ik ook moeite heb met het opnieuw zijn onder de mensen. Ik ben geen kluizenaar, ik houd van mensen op mijn introverte manier, maar zeker nu wanneer ik prikkels minder goed en minder snel kan verwerken, lukt het me niet altijd om daarmee om te gaan. Groepen mensen kunnen me - naast dat ik me dus ook verbonden kan voelen - benauwen, beangstigen. Meer en sneller dan het voorheen deed. 

Voordat ik wist dat er een term voor was, noemde ik het zelf 'burned-down'. Een soort onverklaarbaar gevoel van een 'milde' somberheid, nergens écht zin in hebben en snel overprikkelt zijn. Nu las ik laatst een artikel waarin het woord 'languishing' benoemt werd. Vrij vertaald: een 'bleh-gevoel' hebben. Een term die ontstaan is in de coronatijd en het omvat het gevoel dat 2021 domineert voor veel mensen: het niet concreet in kaart kunnen brengen waarom je je 'down' of niksig voelt. 

Hoe jouw afgelopen anderhalfjaar er ook uit heeft gezien voor je; het is oké om je gevoelens toe te laten. Ook als ze onbekend zijn, als je niet weet wat je er mee aan moet. Om te huilen, zonder te weten waarom. Het is oké om jezelf ergens niet toe te kunnen zetten, om snel geraakt te zijn. Er is ook ontzettend veel gebeurd en veranderd. Neem je tijd om dit te verwerken, gun jezelf de ruimte om dat ook op jouw manier te doen. Of dat nu even toegeven is aan het gevoel van niets willen of jezelf juist even een schop onder de kont geven, dat is aan jou om te onderzoeken waar een moment soms om vraagt. Weet dat het oké is om te worstelen, om het niet te weten. Je bent mens, niet onschendbaar. Maar je bent ook niet alleen. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.