Het was een week waarvan ik had gehoopt hem nog even uit te kunnen stellen. Een week waarin liefde en intens verdriet naast elkaar bestonden, maar waar vooral het verdriet vaak de overhand nam. Ik was vermoeid, maar ook dankbaar. Het was een week waarin ik mezelf staande probeerde te houden, de nodige afleiding zocht en vooral vurig hoopte dat het ooit makkelijker zou worden...

Maandag 

Na een snel ontbijtje trok ik mijn hardloopschoenen aan om een klein rondje door het park te maken. Afgelopen week kwam ik erachter dat ik last heb van nierstenen. Ook al is beweging dan juist heel goed en fijn, ik wil niet meteen te hard van stapel lopen. Zeker niet omdat ik het hardlopen rustig aan het opbouwen ben. Ik schreef hier ook al over in de blog 'Stabiel is ook vooruitgang'. Het lukt me ook steeds beter om het idee dat sporten (met name hardlopen) eetgestoord is, los te laten. Zeker nu mijn vriend hardloopt kan ik ook zien dat, zelfs wanneer je dit fanatiek doet, het niet altijd iets destructiefs of 'verkeerds' hoeft te zijn. Het ligt vooral aan de intentie, het plezier en de energie die je eruithaalt en de manier waarop je sport. 

Tijdens het douchen voelde ik mijn maag knorren. Eigenlijk had ik vooral zin in soep. Tijdens mijn eetstoornis had ik dit heel lastig gevonden, want soep 'hoort' niet in de ochtend. Nu leef ik gelukkig niet meer naar die 'strenge' regels en kan ik eten en wanneer ik wil. Dat is echt een enorme vrijheid, die ik me destijds niet had kunnen voorstellen. Wil je meer lezen of over dit soort 'regels'? Daphne schreef hier recent de blog 'Fruit is goed, behalve banaan' over.

Tijdens de chatavond at ik een kant en klare lasagne en dronk ik een blikje alcoholvrij bier. Dat heb ik trouwens - zeker na deze video waarin Irene en ik alcoholvrij bier dronken - helemaal ontdekt. 

Dinsdag

Het was een gekke dag. De wekker ging niet en mijn eerste koffie dronk ik op kantoor. Na een fijne ochtend liet ik mijn telefoon in de wc vallen. Gelukkig leek er niet heel veel aan de hand, alleen de 'home' knop leek kapot. Toch wel een beetje een zuur moment. Nu ik zo terugkijk naar mijn foto's, moet ik eigenlijk wel grinniken. Tussen onderstaande foto's zitten maar 13 minuten. 

Met mijn telefoon op de verwarming kwam ik gelukkig de rest van de dag prima door. Net voordat ik naar huis wilde fietsen, belde mijn vriend: "Frietjes?" Frietjes! 

Na het eten viel het mijn vriend en mij op dat onze kat Winnie heel oppervlakkig en zwaar ademde. Toen ik haar nageltjes wilde knippen, leek ze zelfs een beetje te hyperventileren. Gelukkig werd ze snel weer wat rustiger. De rest van de avond hebben we bij haar op de bank gelegen.

Woensdag

Het eerste dat ik deze dag deed, was de dierenarts bellen. Tot mijn verrassing nam de dierenarts zelf op, dat vond ik wel fijn. Onze 'bejaarde' kon vanmiddag al terecht. De ochtend heb ik gelukkig nog veel kunnen doen en als lunch maakte ik voor mezelf spaghetti met knoflookolie. Ik moest toch een mondkapje op bij de dierenarts. ;-)

Ik heb zelf geen rijbewijs, maar gelukkig wilde de stiefvader van mijn vriend mij even op en neer rijden. Ik voel me dan altijd heel erg afhankelijk en opgelaten, maar voor Winnie was het natuurlijk wel fijn. Dan hoeft ze niet zo lang in dat mandje te zitten.

Erg goed zag het er niet uit. Ze bleek vocht achter haar longen te hebben, wat geen goed teken is. Voor nu krijgt ze wat vochtafdrijvers en antibiotica, hopelijk slaat het snel aan en voelt ze zich weer een stuk beter.

Donderdag

Ook al draait mijn hoofd overuren - want: zorgen - toch deed de afleiding op kantoor me goed en was meer dan welkom. Later deze maand stond er al een functioneringsgesprek gepland, maar per ongeluk gebeurde dit vandaag al. Er is me een nieuwe functie aangeboden die - naar mijn idee ook - meer passend is. Iets waar ik al langere tijd op heb gehoopt, maar het vandaag even niet binnen kan laten komen. 

In mijn pauze maakte ik een rondje over het industrieterrein. Niet de meest inspirerende plek voor een wandeling, maar even weg van een scherm doet me altijd wel goed.

Die avond maakte mijn vriend risotto met pompoen. Dat is voor mij echt een comfortfood en daar had ik wel behoefte aan.

Vrijdag

Normaal werk ik op de vrijdag voor Proud2Bme. Deze ochtend had ik een afspraak bij de dierenarts staan en ik heb meteen de hele dag vrijgenomen. Voordat ik met Winnie die kant opging, heb ik nog even gebeld en besloten - samen met de dierenarts - dat ze op het moment toch nog niet zoveel konden doen en de afspraak geannuleerd. Mijn hoofd stond er nog steeds niet naar om te werken, dus mijn vrijdag heb ik samen met Winnie besteed. Ik vond dit trouwens best lastig, maar ik moest ook meteen even denken aan de blog 'Vrij vragen voor je mentale gezondheid' die Irene een tijd geleden heeft geschreven. Het is misschien niet helemaal passend, maar het liet me wel inzien dat ik ook echt even tijd voor mezelf (en Winnie) in mocht plannen en dat het oké is wanneer het allemaal even niet lukt. 

In de middag kookte ik voor mezelf wéér spaghetti - over comfortfood gesproken - en probeerde wat te lezen. 

Die avond speelde ik een spelletje bij een vriend en at ik deze heerlijke couscous salade.

Zaterdag

Overdag was ik alleen thuis. Dat vond ik aan de ene kant heel fijn, maar dit zorgde er ook voor dat mijn verdriet geen rem kende. In de praktijk betekende dit eigenlijk een dag op de bank en een kat vol tranen.

Die avond begon het te sneeuwen. Normaal houd ik helemaal niet zo van de kou en winter, maar vandaag kon ik er de charme wel van inzien. Na een heerlijke chocomel met rum besloten mijn vriend en ik in het donker een rondje door het bos te doen. Zeker met sneeuw is dit heel magisch! 

Zondag

Yes, de sneeuw ligt er nog, dacht ik toen ik uit het raam keek. Ik wilde altijd al een keer gravelbiken (door het bos fietsen, maar niet echt mountainbiken) met sneeuw. De afspraak om te fietsen met een vriendin had ik voor vandaag al staan, de sneeuw was een leuke bonus! Sneeuw betekent ook modder, dus vieze kleding gegarandeerd.

Het was koud, maar fijn en gezellig. Ik had me er wel op verkeken dat de modder natuurlijk ook enorm koud en nat is. Direct douchen, bleek de oplossing. "Als je opschiet, kan je zo nog mee!", riep mijn vriend vanuit de woonkamer. Zijn zusje is verhuisd en hij wilde vandaag hun bed maken. Snel spoelde ik me af. Mijn haar wassen doe ik later wel. 

Ik kon niet heel veel doen - veel was al gedaan - maar wél kon ik helpen met het opeten van deze vegetarische knakworstjes. Zo lekker, zeker met kimchi! Terwijl mijn vriend in de weer was met de houten latten en platen, las ik in een boek dat ik in een doos had gevonden. Dit specifieke boek stond al een tijd op mijn lijstje. De schrijfster beschrijft hoe ze omging met het overlijden van haar moeder. Ook heb ik mezelf, vrij impulsief, ingeschreven voor de Gebarenchallenge. Het lijkt me al een langere tijd een mooie aanvulling om gebarentaal te leren, maar toch deed ik nooit iets met deze 'wens'. Tot nu dus! 

Ook al vond ik de afleiding fijn, toch overschaduwde het verdriet om Winnie. Heel begrijpelijk, maar ik schrik er zelf van hoe intens dit kan zijn. Om deze reden heb ik het boek 'Dan neem je toch gewoon een nieuwe' van Antoinnette Scheulderman besteld. Ik merk dat ik me toch enorm opgelaten voel, want: het is maar een kat. Ik weet dat het niet 'zomaar' een kat is, maar ik merk dat ik het toch lastig vind om het hierdoor een plekje te geven.

Terwijl ik deze photo blog afrond, ligt Winnie naast me. Ik heb me nog nooit zo leeg en zo vol van liefde tegelijk gevoeld. Ik vind het mooi dat dit naast elkaar kan bestaan, maar het is ook vermoeiend. Wetende dat ze me - na 18 jaar - nooit meer op zal wachten bij de deur, ze nooit meer op mijn buik zal liggen 's nachts wanneer ik wil omdraaien. Haar 'prutjes' wanneer ik haar aanraakte of alleen maar de kamer binnenliep. Het is voorbij. Of gaat voorbij. En dat is vreselijk. Maar ook vreselijk mooi. Wat we hadden en wie ze is geweest. Het is goed zo, ook al voelt het niet zo. 

Hoe het verder gaat weet ik niet. De kans bestaat dat ze vanavond, wanneer deze photo blog online komt, wordt ingeslapen. Hoe dan ook is het einde in zicht. Maar wanneer dit einde begint... Ik denk dat het al begonnen is. 

Ik hoop dat jouw week een fijne week zal worden. Hopelijk met minder verdriet, maar wel met dezelfde liefde. Dat gun ik je. Take care. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.