Al eerder schreef ik blogs over het hebben van een trauma, het praten daarover en eventuele behandeling om dit te kunnen verwerken. Echter nog niet in relatie tot een eetstoornis. Hoewel de oorzaken van eetstoornissen natuurlijk heel divers zijn, hebben veel mensen met een eetstoornis ook een trauma. Voor veel van hen is dat trauma seksueel misbruik. Zo'n 45 procent van de mensen met een eetstoornis heeft in zijn of haar jeugd te maken gehad met seksueel misbruik. Een schrikbarend hoog percentage.

Bron

De afgelopen maanden heb ik veel gelezen over dit onderwerp. Tijdens mijn zoektocht las ik onder andere een onderzoek waarin werd verteld dat eetstoornispatienten die in hun jeugd seksueel misbruikt zijn, de minste kans hadden om een behandeling succesvol af te ronden. Een treurige conclusie als je het mij vraagt, maar aan de andere kant niet heel verbazingwekkend.

Misbruik laat immers per definitie een diepe indruk na op het slachtoffer, voor de rest van je leven. Het zorgt meestal voor een vertekend beeld van je lichaam. Ik herinner me van mezelf dat ik het niet meer kon zien als iets waardevols waar ik voorzichtig mee om moest gaan. Zeker als je nog erg jong bent, kan dit een trigger zijn voor een eetstoornis.

Of en welke eetstoornis iemand ontwikkelt als gevolg van het misbruik, kan verschillen. Vaak is de achterliggende reden echter hetzelfde: het slachtoffer van seksueel misbruik voelt een enorme walging en/of zelfhaat naar zijn of haar lichaam toe. Dit kan zich uiten op verschillende manieren.

Ook zijn er vrouwen die zo bang zijn dat het misbruik opnieuw zal plaatsvinden, dat ze dit willen voorkomen door zich heel bewust zo onaantrekkelijk mogelijk willen laten lijken. De één doet dit door bijna niet meer te eten en ontzettend mager te worden, de ander doet dit door juist heel veel te eten in de hoop veel te zwaar te worden.

Bron

Tot slot is er natuurlijk ook de onzichtbare groep die wellicht wel gewoon eet, maar bij wie het totaal verkeerd voelt. Ik denk zelf dat iedereen die deze ervaring heeft, wel een beetje van alles herkent. Zelf heb ik dat ook. Ik weet vooral dat ik mezelf dingen niet gunde. Ik vond het bijvoorbeeld lastig om goed voor mezelf te koken. Ik at gerust vier keer per week hetzelfde omdat ik vond dat ik niet iets anders verdiende, iets wat ik eigenlijk veel liever zou willen eten. Als ik soep had opgewarmd en het bleek nog niet helemaal goed warm te zijn, dan dacht ik: ''jammer voor je.''

Ik stond het mezelf niet toe en was niet lief voor mezelf en mijn lichaam. Toen in ons studentenhuis een keer iets met de kraan was en ik onder de douche stond met koud water, dacht ik opnieuw: ''jammer voor je.'' Ik gunde mijn lichaam niet eens een warme douche. Dat terwijl mijn lichaam niets verkeerd had gedaan.

Inmiddels is de kijk op mijn lichaam gelukkig ook heel anders. Als ik terugkijk op die periode maakt dat me verdrietig. Ik zorgde slecht voor mijn lichaam omdat ik walgde van mezelf en me schuldig voelde. Door eten en overgeven probeerde ik letterlijk dat nare gevoel eruit te gooien maar hoe vaak ik dat ook probeerde, het vieze gevoel bleef. Die walging zat immers niet in mijn lichaam maar in mijn hoofd.

Toen ik de stap zette om daar in therapie over te praten, was de schaamte heel groot. Ik heb vaak dingen opgeschreven omdat dat makkelijker was dan het vertellen maar uiteindelijk luchtte het op om niet meer alleen met geheimen rond te lopen. Bij één therapeut startte ik met EMDR en bij de ander ging ik aan de slag met eetschema's waarbij ik gevarieerd leerde eten en mezelf ook dingen moest gaan gunnen, in plaats van altijd hetzelfde eten of eetbuien hebben en overgeven.

Dit is een hele lange weg die je moet bewandelen en dat gaat helaas niet vanzelf. Als je je echter sowieso al neerlegt bij het feit dat jij bij de groep hoort die die behandeling niet succesvol af gaat ronden, dan lukt het inderdaad niet. Tijdens een behandeling is het belangrijk je te realiseren wat de relatie is tussen het misbruik en je eetstoornis en hoe deze elkaar wel of niet beïnvloeden. Alleen op die manier kun je ervoor zorgen dat je behandeling gaat slagen. Geef jezelf en je lichaam die kans.