Urenlang zocht ik naar een cadeautje om aan mijn behandelaar te geven voor het afscheid van therapie. Ik wilde iets origineels, iets tastbaars en iets subtiels. Ik had het gevonden! Een prachtig zilveren armbandje met de tekst 'You can always begin again'. Deze zin stond voor mijn doelen die ik telkens opnieuw mocht proberen van m'n therapeut en hij stond voor mijn verdere behandeling bij haar opvolger. Ik was blij met mijn keuze! Totdat ik de reactie van mijn therapeut kreeg... 

Mijn therapeut vertelde me dat ze een beetje ongemakkelijk werd van mijn cadeautje. Huh, waarom!? Ze vond het een te groot geschenk en ze vroeg zich af waarom ik hiervoor had gekozen. Voordat ik antwoord kon geven, stroomden er al dikke tranen over mijn wangen. Ik had er zo lang naar gezocht, zo mijn best gedaan en dan doe ik het alsnog verkeerd. Ze gaf aan dat ze meestal van cliënten bij een afscheid chocolade of bloemen krijgt, maar niet een cadeau van zoveel waarde. Ik was stil, maar van binnen gingen al mijn radars draaien. 

Bron: Engin Akyurt

Minderwaardig voelen

Door verschillende factoren voel ik me in mijn leven vaak minderwaardig. Dit begon al op de basisschool, omdat ik een chronische ziekte - astma - heb en daardoor vaak afwezig was. Soms kon ik hierdoor niet meedoen met gym of kon ik niet naar een kinderfeestje waarvoor ik was uitgenodigd. Om mijn ziekte en de gevolgen ervan te compenseren, haalde ik altijd hele hoge cijfers op school en was ik extra lief tegen mijn vriendinnen. Daarnaast heb ik tijdens mijn opgroei-proces ook niet veel zelfvertrouwen ontwikkeld. Vaak werden dingen door mijn ouders voor me bepaald of ik was heel bang om een verkeerde keuze te maken wanneer ik dit zelf moest doen. Mijn ouders stonden immers boven mij en als kind en puber dacht ik nauwelijks tot geen eigen verantwoordelijkheid te mogen hebben. Ik stond voor mijn gevoel onderaan de ladder. 

Claimen en pleasen

Doordat ik mezelf zo minderwaardig voel(de), heb ik de neiging om anderen hiervoor te pleasen - als je meer wil lezen over pleasen, kun je hierover de blog van Franka lezen. Mijn verlangen om net zo waardevol als anderen te zijn, is immens. Ik dacht dat ik hiervoor altijd in materiële zaken mijn liefde en mijn eigenwaarde aan hen moest bewijzen, omdat ik als persoon niet goed genoeg zou zijn. Dit pleasen had ik onbewust ook vormgegeven bij mijn voormalig therapeut. Ik was haar zo dankbaar voor wat ze allemaal voor mij had gedaan en ik kon me niet voorstellen dat ik voor haar ook zoveel had betekend. Wat had ze veel tijd in mij gestoken en wat had ik haar vaak teleurgesteld door mijn doelen niet altijd te behalen!

Bewust en tegelijkertijd onbewust had ik voor haar een cadeau gekocht om haar voor dit alles te bedanken. Zij verdiende dit mooie cadeau en ze verdiende in mijn ogen nog veel meer. Ik zou haar bijna op een voetstuk kunnen plaatsen, zoals ik al bij meerdere vrouwen in mijn leven kon doen. Het minderwaardigheidsgevoel in samenhang met overdrachtsgevoelens naar deze vrouwen toe, maakte dat ik compleet afhankelijk van hun werd en ze wilde bedanken - of zelfs belonen - voor hun gehoor aan mij.

Via deze link kunnen jullie meer lezen over mijn overdrachtsgevoelens voor mijn therapeut. En hier kunnen jullie nog een blog lezen waarin ik schrijf over mijn hechtingsproblematiek. 

Afwijzing 

Uiteindelijk bereikte ik met mijn vorm van dankbaarheid - ofwel pleasen - het tegenovergestelde. Mijn therapeut voerde een diepgaand gesprek met me door het geven van dit cadeau in plaats van dat ik de dankbaarheid kreeg waarop ik had gehoopt. Ik verlangde naar waardering, naar liefde en zorgzaamheid, maar ik kreeg voor mijn gevoel afwijzing, afkeer en eenzaamheid terug. Ik stootte mensen door dit gedrag af en dat is wat me volledig in de war bracht. Kan ik mezelf dan echt niet de juiste spiegel voor houden? 

Bemind worden 

De situatie met mijn therapeut is slechts een voorbeeld van een van de gebeurtenissen uit mijn leven. Ik heb meerdere malen ontzettend van mensen gehouden en hierdoor had ik het gevoel méér dan goed voor hun te moeten zijn. De persoon waarbij ik dit misschien wel het meeste heb toegepast, is mijn vader. Mijn vader waarvoor ik voor mijn gevoel heb geleefd. Mijn vader die helaas enkele weken geleden is overleden aan zijn ziekte. Maar ook mijn vader die niet zag hoeveel waardering ik van hem nodig had. In mijn jeugd heb ik niet de liefde en aandacht gekregen die ik als meisje nodig had. Uiteindelijk heeft dit ook geleid tot het minderwaardigheidsgevoel en de ontwikkeling van mijn eetstoornis. 

En met dit verlangen worstel ik momenteel ontzettend. In mijn vorige blogs hebben jullie onder andere kunnen lezen over mijn terugval van mijn eetstoornis. Als je deze nog niet hebt gelezen, kun je de blogs hier en hier lezen. Doordat ik de belangrijkste persoon in mijn leven heb verloren, verlies ik nu een deel van mezelf. Er is niemand op de wereld die de liefde van mijn vader aan mij kan vervangen. Ik weet me geen raad met dit besef en zoek mijn toevlucht nog altijd deels in de eetstoornis. Het is niet de juiste manier, maar wel een vertrouwde manier. Een manier om mijn verlangens naar aandacht, liefde en waardering te maskeren. 

Aandacht, liefde en waardering. Drie woorden die voor mij van onschatbare waarden zijn en die ik ook aan jullie met deze blog wil meegeven. Want ook jullie zijn stuk voor stuk prachtige mensen die dit verdienen! 

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.