Momenteel leven we met z’n allen nog altijd in een grote nachtmerrie. De wereld staat op z'n kop. Overdag probeert iedereen zoveel mogelijk het alledaagse werk door te laten gaan, maar ’s avonds valt de stilte. De stilte die voor mij moeilijk te verdragen is. De stilte die een zwaar gevoel in me oproept. De stilte die mijn kwetsbaarheid naar boven haalt. Ja, het is die stilte die ik al heel mijn leven met me meedraag en die nu opnieuw de oppervlakte aanraakt.

Mijn roeping om liefde

In de blog 'Hechten, omarmen en loslaten' (deel 1) schreef ik over mijn hechting en overdrachtsgevoelens voor mijn psycholoog. Tijdens de behandeling die ik bij haar volgde, was er een schreeuw om gezien te worden. Ik deed zo hard mogelijk m’n best om alles voor haar goed te doen en tegelijkertijd wilde ik eigenlijk dat het slecht met me ging, zodat ze me bleef helpen. Een ziekelijke gedachte, maar ook een trieste gedachte. Het maakte me niet uit welk gedrag ik moest vertonen, als ik maar aandacht kreeg. Uiteindelijk is negatieve aandacht toch ook aandacht…

Bron: Verne Ho

Nu zou je waarschijnlijk verwachten dat ik door deze ervaring - en vele andere - wijzer ben geworden. Dat ik me niet meer aan dezelfde steen stoot en me niet meer laat kennen door dit overweldigende gevoel. Maar niets is minder waar. In deze bizarre periode is er opnieuw iemand in mijn leven gekomen die deze verlangens naar boven haalt. Ik herken het, ben alert, maar ik kan het niet stoppen. Ik lees haar appjes meerdere malen achter elkaar, ik zou haar elke dag wel willen zien, maar ik ben me ervan bewust dat deze wensen onmogelijk zijn. Elke avond wanneer de zon ondergaat en de stilte valt, sluit ik mijn ogen en stel me voor dat zij er voor me is. Dat zij me ondanks al die regels in haar armen pakt en zegt dat alles goed komt. Maar wanneer de volgende morgen aanbreekt, zijn deze gedachtes verdwenen. Mijn ogen zijn nog rood van het huilen, maar ik sta op en begin vol goede moed aan de nieuwe dag. Ik moet dit gevecht opnieuw aangaan. Ik wil me niet verstoppen voor deze gedachtes en gevoelens, maar ik wil me er ook niet in mee laten slepen. Niet opnieuw die enorme teleurstelling meemaken. Waarom voel ik dit? Waarom wil ik dit? Waarom ik?

Bewustzijn

Mijn verlangens naar liefde, naar aandacht en waardering zijn er al heel mijn leven. Als jong meisje wilde ik dolgraag bij de juf op schoot, maar durfde dit nooit. Als puber wilde ik graag een vriendje, maar was te bang om met iemand af te spreken. De hunkering naar liefde was ontzettend groot, maar de angst was groter. In plaats van liefde te vragen, hongerde ik mezelf uit, bewoog tot mijn lichaam pijn deed en legde ik mezelf de allerhoogste lat op. Een aantal keer stortte ik hierdoor in en moest op die momenten worden opgenomen. Rust en paniek waren tegelijk aanwezig. De zorgzame blikken, de aandacht, de liefdevolle woorden, het was er allemaal. Maar ook de dwangmaatregelen, de sondevoeding en het onbegrip voor mijn stoornis waren aanwezig. Toen een meisje van twaalf jaar, dat zich niet bewust was waarom ze dit allemaal deed. Nu een volwassen vrouw die wordt geconfronteerd met dezelfde leegte, dezelfde verlangens en dezelfde pijn. Het meisje is er niet meer. Het kind in mij wel.

Wanneer ik haar zie moet ik me inhouden. Ik moet normaal doen. De twijfels zijn groot. Wat is normaal? Ben ik nu niet te afstandelijk? Of ben ik juist te beklemmend? Ik ben me ontzettend bewust van de situatie. Dat maakt het wel iets meer behapbaar om het een plekje te geven en er de juiste aandacht aan te schenken. Ik ben me bewust van mijn zwakke plek, van mijn leegte, van mijn stilte. 

Dit bewustzijn heb ik stapsgewijs tijdens mijn behandeling voor onder andere mijn hechtingsproblematiek geleerd. Aan de ene kant wordt altijd benadrukt om je kwetsbaarheid te tonen en eerlijk te verwoorden wat je voelt. En dat is ook heel belangrijk, maar in deze situatie is het soms noodzakelijk om jezelf hiervoor te beschermen. Je hoeft jezelf niet te verhongeren, pijn te doen of te afhankelijk op te stellen naar de ander om die aandacht te krijgen. Juist de gelijkwaardige relatie zal de band met jou en de ander sterker maken. 

Balans zoeken 

Meerdere malen ben ik tegen dezelfde lamp aangelopen. Zodra ik van iemand ging houden en die voor mij een moederrol zou kunnen vervullen, stortte ik mezelf volledig op die persoon. In het begin vonden ze dit fijn en gaven ze me net zoveel aandacht als ik dit aan hen gaf. Helaas liep het nooit 'goed' af. Mensen voelden zich waarschijnlijk te beklemmend, konden beloftes niet waarmaken en waren bang om mij teleur te stellen. De band die ik had opgebouwd, brokkelde altijd af. En de muur die ik om mezelf heen bouwde, werd alsmaar hoger.

Daarom probeer ik op dit moment de juiste afstand te bewaren. Niet te veel vragen, maar ook niet te weinig. Niet te veel afspreken, maar ook niet te weinig. De juiste balans zoeken. Makkelijk gezegd, maar moeilijk gedaan. Mijn gevoelens zijn intens, slaan op hol. Geen verliefdheid, geen opwinding, maar intense moederliefde. Intense kindergevoelens. Voor een buitenstaander is dit amper te begrijpen. Ik zoek naar bevestiging, ik smeek om liefde, maar intussen kijk ik met een afstandelijke blik vooruit. Het is een gevecht tussen verstand en gevoel. Maar deze keer wil ik het niet verpesten. Deze keer wil ik niet de vriendschap verliezen ten koste van deze extreme gevoelens. Deze keer is het voor mezelf belangrijk om haar niet als redder in nood te zien, maar als een vriendin die naast me staat. Ik ben er voor haar en zij is er voor mij. 

 
Bron: Carolina Heza

Blijf jezelf 

Ondanks dit intense gevecht, probeer ik mezelf te blijven. De positieve en energieke Marli. Ik wil me niet opnieuw verliezen in destructieve handelingen, zoals mijn eetstoornis. Ik wil niet nog een keer tot het dieptepunt afvallen om op die manier gezien te worden. Die tijd is voorbij en hopelijk komt die nooit meer terug. Ik wil me blijven focussen op mijn werk, op mijn lieve vriendinnen en op mijn sport. Hier moet ik mijn motivatie en energie uithalen. Ik weet dat die gevoelens altijd de kop kunnen opduiken. Ik weet dat dit kleine meisje in mij als een bodemloze put naar liefde smacht. En dat is oké. Dat mag, maar ik moet me hierdoor niet laten meeslepen. Mensen geven om mij om wie ik ben en niet om wat ik heb. En dat is de les die ik elke keer tegen mezelf moet blijven herhalen en aan jou wil meegeven. Niet vluchten, niet negeren, maar accepteren.

Het leven gaat door 

We leven nu in een periode waarin het lijkt alsof nooit meer het normale leven terug komt. We leven als vreemden van elkaar en iedereen ontwijkt elkaar. Uiteindelijk komt stapje voor stapje ons leven weer terug. En dat is ook met de problematiek waar ik nu opnieuw mee word geconfronteerd. Het komt, bereikt een hoogtepunt en neemt langzaam af. Wanneer ik mezelf aankijk, zie ik op het eerste gezicht iemand die tranen in haar ogen heeft. Mijn doordringende blik verraadt mijn pijn van dit moment. Maar door mijn eigen tranen heen zie ik de kracht die ik in me heb. De kracht die me altijd heeft geholpen om door te gaan. Om mijn eetstoornis en angststoornis aan te gaan en om het leven aan te kunnen. Weliswaar alles op mijn manier, maar ik sla mezelf erdoorheen. En ik hoop, ondanks alle gevoelens waar je misschien mee kampt, dat jij dit ook kunt!  

Wil je verder praten/lezen over dit onderwerp? Op zondag 17 mei, van 20:00 tot 21:00 uur, begeleidt Marli een themachat over hechting. Je bent welkom!