Van buitenaf kan alles er zo perfect uitzien. Jammer genoeg zegt dat lang niet altijd alles over hoe het daadwerkelijk gaat. Van binnen kan er van alles spelen waar een ander geen idee van heeft. Ik hield me groot en sterk. Op mij kon je terugvallen, maar weinig mensen hadden door wat er zich achter deze schijn afspeelde. Als je me echt zou kennen...

Het is niet wat het lijkt. Wist je maar wat er daadwerkelijk speelde. Deze gedachtes spookten vaak door mijn hoofd toen ik met het eten worstelde en nog op school zat. Ook nu ik dit schrijf denk ik dat het wel van toepassing zou zijn. Vaak lijken dingen van buiten  zo mooi en perfect. Op school lukte het me een lange tijd hoge cijfers te halen. Ik wist altijd wanneer een deadline was, wat er gedaan moest worden. Ik kon het goed vinden met klasgenoten en docenten. Ik woonde samen met mijn vriend, met wie ik al samen was sinds de brugklas. Is dan alles meteen goed?

Thuis kon ik even mezelf zijn en de schijn loslaten. Ik hoefde niet meer te doen alsof ik het allemaal zo goed wist. Achter deze schijn was ik ontzettend onzeker. Het ophouden van deze schijn was zo vermoeiend. In tegenstelling tot wat anderen dachten, was ik thuis vaak helemaal kapot. Ik moest ontzettend veel moeite doen om mezelf tot huiswerk of leerwerk te zetten. Het was ook nooit goed genoeg. Ik legde de lat ontzettend hoog. Hierdoor kostte alles veel tijd en verloor ik snel mijn concentratie. Ik zou echter niet opgeven en gewoon doorgaan.

Ook nu lijkt alles perfect in orde. Huisje, boompje, beestje. In zekere zin is dat ook zo. Ik heb een gezin, we hebben een huis, waar we ons thuis in voelen en ik heb een baan waarin ik veel kwijt kan. Is dit meteen alles? Ik prijs mezelf gelukkig met de dingen die ik heb en met de dingen die ik kan. Als ik naar het geheel kijk, wil ik echt niet klagen. Ik heb echter ook mijn tegenslagen en periodes waarin het minder gaat. Dat het nu goed gaat, betekent niet dat alles van een leien dakje gaat. Het is soms heel makkelijk om een oordeel te hebben over andermans leven. Wanneer het even minder gaat bij mij kan ik ook wel eens jaloers zijn op een ander. Bij hun zou het beter gaan.. Is dat echt zo?

Vooral op social media krijg je zulke mooie beelden te zien van hoe een ander zijn/haar leven leidt. Op momenten dat het niet zo goed gaat met mij, helpt het niet om naar een ander te kijken en te denken dat het bij een ander beter gaat. Ik weet niet hoe de situatie in elkaar steekt, net zo min als een buitenstaander het van mij weet. Het is niet makkelijk om het vergelijken en oordelen los te laten. Echter helpt het mij ontzettend door het wel te proberen. Waarom zou ik mezelf rotter laten voelen door te denken dat het bij een ander zo makkelijk gaat, terwijl het lang niet altijd zo is?

Het helpt mij om stil te staan bij dat ik het doe en vooral stil te staan bij waarom ik het doe. Ik merk dat ik het vaak doe wanneer het bij mij niet zo goed gaat. Door erbij stil te staan leg ik het weer bij mezelf. Wat gaat er niet goed waardoor deze gedachtes opspelen? Het levert mij veel meer op wanneer ik mijn energie steek in het aangaan van mijn eigen situatie dan me af te vragen waarom het maar niet wil lukken terwijl het een ander wel lukt.

Ik probeer me op zulke momenten het volgende af te vragen: 'Als je me echt zou kennen, dan weet je dat ik worstel met…' Soms komen er ‘simpele’  antwoorden op, maar ik heb ook eens antwoorden die ik niet eens hardop durfde te zeggen. Ik schaamde me er voor. Echter is het juist waardevol om antwoord te durven geven. Het is niks om je voor te schamen of onzeker over te zijn, het is eenmaal waar jij mee worstelt.

Wat helpt jou om het vergelijken los te laten?