De laatste jaren voel ik mij over het algemeen heel goed in mijn vel. Mijn gewicht is al langere tijd stabiel, ik eet genoeg en gezond en sport af en toe. Ik voel me goed in de meeste kleding, in bikini en ook in mijn blootje. Dit is mijn lijf en ik vind het helemaal goed zoals het is. En toch is dat ook bij mij jarenlang heel anders geweest. Ik haatte het lichaam dat ik nu heb en had me niet voor kunnen stellen dat ik er ooit zo mee op mijn gemak zou kunnen zijn.

Comfortabel zijn in je eigen huid is niet iets wat bij mij zomaar is ontstaan. Als kind al voelde ik me niet goed in mijn vel. Ik vond mezelf niet helemaal lelijk, maar een aantal onderdelen stonden me totaal niet aan. Tijdens mijn eetstoornis is het zelfbeeld dat ik qua innerlijk had, ook mijn lichaamsbeeld geworden. Ik haatte het en ik vond mezelf niet goed zoals ik was. Het moest anders, beter, strakker en vooral dunner.

Mijn eetstoornis heeft ervoor gezorgd dat ik mijzelf alles behalve leerde accepteren. Ook de pubertijd droeg een steentje bij aan mijn onzekerheid en zelfhaat. Ik vond mezelf van binnen geen leuk persoon, wist niet met mijn emoties om te gaan en had het gevoel dat het leven mij overspoelde. Al vroeg was ik op zoek naar iets om mijn eigen gedrag, gedachtes en gevoelens mee te onderdrukken en mijn uiterlijk mee te verbeteren. Mijn eetstoornis sloop er in tijdens die jaren en dat mondde uit in Anorexia waarvan ik jarenlang heb moeten herstellen.

Als ik nu mensen spreek die mij enkel kennen van na mijn eetstoornis, krijg ik wel eens de vraag of ook ik zo negatief over mezelf dacht als mensen met een eetstoornis. Of ik mijzelf ook dik vond terwijl ik er nu zo mooi uitzie, vragen ze dan. Dat soort opmerkingen vond ik eerst heel ongemakkelijk, omdat het meteen een groot compliment was. Intussen zie ik hierin hoe zeer ik ben gegroeid en dat ik dus echt heel erg veranderd ben wat lichaamsbeeld betreft.

Nu voel ik de vraag al opkomen; Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? En eigenlijk vind ik het nu meteen al heel moeilijk om dat te beschrijven. Sommige dingen heb ik inderdaad bewust getraind om te denken, andere dingen zijn onbewust mee ontwikkelt. Maar ik kan niet zeggen dat het vanzelf is gegaan inderdaad. Ik heb flink moeten vechten, veranderen en werken aan mezelf en het is niet in een vloeiende, stijgende lijn gegaan. Ik zal een paar tips delen die ik nog niet eerder in blogs heb geschreven, zoals in het blog "Wennen aan je lijf na een eetstoornis''.

Tijd
Ik denk dat ik nu zo'n 5 jaar van mijn eetstoornis af ben, maar pas ruim 2 jaar echt blij ben met mijn lichaam zoals het is. De eerste tijd was mijn lichaam nog niet helemaal gezond. De eetstoornis had een flinke opdonder gegeven aan mijn stofwisseling, buik en conditie. Het heeft denk ik zeker wel een jaar geduurd voor dit weer helemaal in orde was en mijn lichaam was gewend aan een gezond eetpatroon en gewicht.

Niet alleen mijn lichaam zelf moest wennen en in vorm en op conditie komen. Ook ik heb tijd nodig gehad om te wennen aan dit beeld. Zie het als een nieuw kapsel. De eerste paar dagen schrik je nog als je in de spiegel kijkt of aan de lengte van je haar merkt dat het korter is. Je herkent jezelf niet, twijfelt of je het wel mooi vindt of moet even wennen aan dit nieuwe gezicht. Zo is het ook met een gewicht of een lichaamsbeeld dat je jarenlang hebt ontkent of erg is veranderd. Geef jezelf tijd om te wennen, maar ontwijk het tijdens dat proces niet. Je lichaam is na een eetstoornis flink van slag, geef jezelf en je lichaam tijd.

Naakt
Ergens denk ik dat het heel goed is dat ik soms een paar uur lang in mijn blootje door het huis heen loop. Eerst voelde dat ongemakkelijk en vond ik het onprettig als mijn armen of benen en buik elkaar raakten. Maar nu voel ik me heel erg op mijn gemak zonder kleren. Na een uitgebreide douche smeer ik mezelf een paar keer per week in met bodylotion. Zelf vind ik dat dit het meest voor je huid doet als je het even goed in laat trekken. In je blootje je nagels lakken, je kleding klaarleggen, je opmaken of haar föhnen is dan heel handig.

Bloot zijn zorgt voor echt contact met je lichaam. We zijn vaak weinig in contact met ons lichaam. Ga het maar eens na. Je staat onder de douche en wast jezelf met een spons of washand. Daarna droog je jezelf af met een handdoek, trek je snel kleding aan en weg is al het contact met je eigen lijf. Je bent eigenlijk helemaal niet in contact geweest, want er zitten altijd stofjes of kledingstukken tussen. Wil je je bewuster zijn van je lichaam, kleed je dan niet te snel aan na het douchen. Of blijf nog even in je ondergoed lopen. Dit lichaam is niet zo eng en lelijk als je denkt. Raak het eens aan en probeer er aan te wennen terwijl je ondertussen iets anders doet.

Innerlijk
Jarenlang ben ik niet tevreden geweest over wie ik was. Eigenlijk kende ik mezelf ook nog niet zo heel goed. Begrijpelijk, want dat is een zoektocht die iedere puber doormaakt. Mensen die een eetstoornis hebben, hebben hier vaak nog wat meer moeite mee. Zo wist ook ik niet wat ik van mezelf moest vinden, wie ik was en vond ik die zoektocht enorm moeilijk. Ik had een zeer negatief zelfbeeld en vond mezelf raar, vervelend, gek en dom. Ik wilde anders zijn, mezelf zijn, maar het lukte niet.

Ik heb in therapie veel geleerd over mezelf, mijn gevoelens en gedachtes leren begrijpen. Ik kreeg voor mijn gevoel grip op wat ik dacht, voelde en meemaakte. Zo heb ik in de loop van de jaren mezelf kunnen vormen, mezelf leren kennen en op eigen benen leren staan. Ik was niet meer die onzekere tiener, maar een jonge vrouw die zelf kon bedenken wat ze wilde, verantwoordelijk was en haar eigen leven inrichtte.

Ontdekken
Bij dat leren kennen van mezelf heeft niet alleen therapie en tijd een grote rol gespeeld. Ook mijn eigen interesse voor ontwikkeling en groei heeft me daarbij denk ik geholpen. Ik vond het op een gegeven moment geen enge zoektocht meer, maar een interessante reis op zoek naar mezelf. En die reis gaat waarschijnlijk nog tot aan mijn 85e duren. Daarin zal ik rottige dingen meemaken, zware tijden doormaken, maar ik zal ook heel veel fijne dingen zien, gelukkig zijn. Zolang ik mijn gevoel maar toelaat. Echt huilen, betekent echt lachen.

Fouten
Ook ik maak grote fouten, doe domme dingen of heb meningsverschillen met anderen. Ik doe wel eens onaardig, niet zo vriendelijk of vergeet iets belangrijks. Dit zijn hele menselijke dingen, maar vroeger vond ik dit fouten van mezelf. Ik vond dat ik dit niet mocht doen en haatte mezelf om iedere fout die ik maakte. Toch is het zo dat als je jezelf blijft haten om hele menselijke dingen, je nooit van jezelf kunt gaan houden. Stop met haten en sta jezelf toe dingen niet zo goed, leuk, slim of handig aan te pakken. Je kunt er alleen maar van leren, als je jezelf na een fout oppakt en zegt; Hoe kan ik dit een andere keer eens beter doen? Afstraffen heeft geen zin. Geloof me.

Je binnenkant is je buitenkant
Eigenlijk gaan de laatste paar tips alleen nog maar over innerlijk. En dat is misschien ook juist wat mij heeft geholpen mezelf aan de buitenkant mooi te leren vinden. Als je ontevreden bent over wie jij van binnen bent, ga je jezelf niet mooi vinden van buiten. Ook blijft de buitenkant dan veel belangrijker dan je binnenkant. Probeer dus te werken aan je binnenkant, gevoelens, emoties, zelfvertrouwen en positieve gedachtes. 

Wie positief denkt, straalt dat ook uit. Positief denken kun je trainen, dus ga er mee aan de slag. Wil jij jezelf mooi gaan voelen, dan is het belangrijk om aandacht aan jezelf te besteden, je therapie te volgen, goed voor je lichaam te gaan zorgen, je verleden uit te pluizen en met open armen op zoek te gaan naar wie, en vooral, hoe leuk jij bent!

Mijn uiterlijk is een stuk minder belangrijk geworden vanaf het moment dat ik mezelf van binnen beter ging voelen en beter met mijn gevoelens om leerde gaan. Als ik terug kijk, zie ik dat hoe ouder ik word, hoe comfortabeler ik me voel in mijn vel. Je binnenkant is je buitenkant. Wees jezelf. Er is niets mooier dan iemand die blij is met wie ze is.